ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
+ ณ คอนเสิร์ตวง Sweet Guys +
เหล่าสาวกของAngleต่างส่งเสียงกรี้ดร้องดังสนั่นลันฮอล์ บางคนถึงกับบ่อน้ำตาแตกทันทีที่สามหนุ่มหล่อสุดฮอตปรากฏตัวขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นราวกับแสงแรกของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องในฤดูหนาว โอ้...ช่างงดงามจริงๆT-T
ถ้าจะถามว่าวงอะไรเป็นที่นิยมที่สุดในตอนนี้ ไม่สิ...ต้องบอกว่าในสามปีนี้คงหนีไม่พ้นวง Sweet Guys หนุ่มหน้าหวานทั้งสามที่มีดีกรีเทพเจ้า!!
บทเพลงอันแสนไพเราะเริ่มต้นขับขานบรรเลงพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสกระชากใจแฟนคลับไปจนหมด แต่จะมีสักกี่คนกันนะ ที่รู้จักนิสัยแท้จริงที่ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างเเนบเนียนของพวกเขา(นอกจากฉัน...คนเขียน^-^)
+ ณ บริเวณหน้าคอนเสิร์ต +
หญิงสาวร่างบางที่คาดว่าน่าจะมีอายุประมาณ 20 ต้นๆ วิ่งหนีพวกมาเฟียอย่างเหนื่อยหอบมาหยุดตรงบริเวณประตูทางเข้าคอนเสิร์ตที่มียามแก่ๆหน้าปลวกสองคนยืนสับปะหงกอยู่หน้าประตู เธอหันซ้ายหันขวาอย่างลุกลี้ลุกลนและมาหยุดที่เดิม
ทันใดนั้น เธอเกิดความคิดอะไรบางอย่างในการเอาตัวรอดจากพวกมาเฟีย(แบบที่คนอื่นเขาไม่คิดกัน) เธอยืดตัวตรง ริมฝีปากเรียวสวยเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอเดินไปหยิบไม้อะัไรสักอย่างที่อยู่แถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดวิ่งตรงไปยังประตูและ...ค่อยๆเปิดมันเข้าไป(วิ่งเพื่อ-_-) ก่อนจะเอาไม้อะไรนั้นขัดประตูเอาไว้จากด้านใน
...หนวกหู...คือคำแรกที่เธอสัมผัสได้เมื่อมาถึง เธอเดินแทรกตัวผ่านผู้คนจำนวนมากมายเข้าไปโดยมีเสียงสบถสาปแช่งจากผู้คนเป็นระยะ เเต่เธอทำเป็นไม่สนใจ และเดินไปยังหน้าเวที
ปึง ปึง
เสียงประตูบานใหญ่ถูกแรงกระแทกจากด้านนอกอย่างแรงส่งเสียงดังเรียกความสนใจผู้คนจำนวนไม่น้อย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างความตื่นตระหนกตกใจเพียงพอที่จะให้ดนตรีที่กำลังบรรเลงอยู่หยุดลง ส่วนเธอน่ะเหรอ...แกล้งทำเป็นโบกไม้โบกมือทั้งที่เพลงหยุดเล่นไปแล้ว
ปึง ปึง ปัง
"หามันให้เจอ"
ประตูบานใหญ่ถูกพังลงโดยมาเฟียจำนวนมากกว่าหกคนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แสงไฟสีขาวจากด้านนอกส่องเข้ามาจากด้านหลังเป็นแบ็ลคกราวอย่างดีซึ่งทำให้พวกมาเฟียดูโดดเด่นราวกับเป็นพระเอกก็ไม่ปาน เหอะๆ -_-
ซวยแล้วไง
หญิงสาวคิดไม่ตก เธอคาดการณ์ไว้แล้วว่าพวกมาเฟียต้องหาเธอเจอแน่ แต่เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดไม่ทันกระพริบตาแบบนี้(เว่อร์) เจ้าพวกมาเฟียแทรกตัวตามหาเธอท่ามกลางผู้คนมากกว่าห้าแสนคนที่กำลังมึนงง ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า บางคนถึงกับเป็นลมพัดให้ความเย็นกับผู้อื่น และด้วยเหตุที่ว่า วันนี้เป็นวันซวยของเธอ สปอรต์ไลท์ที่เคยส่องอยู่บนเวที แต่ บัดNow มันกลับส่องมาบริเวณที่เธอยืนอยู่พอดี หญิงสาวส่งยิ้มหวานแต่ทว่าในสายตาของคนทั้งฮอลล์ ถ้ามีเวลาได้ลงมติ ร้อยทั้งร้อย พวกเขาต้องมีความเห็นตรงกันว่า เป็นรอยยิ้มที่น่าตบที่ซู้ดในรอบสามปี...ดีนักแล^^
เธอเกาศีรษะของตัวเองแกรกๆพร้อมกับส่งยิ้มที่หวานที่สุดให้กับพวกมาเฟีย ก่อนจะกระโดดขึ้นบนเวที ผลักไลท์ หนึ่งในสมาชิกของวงจนล้มและหายไปหลังเวที พวกมาเฟียกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นและกระโดดขึ้นบนเวทีตามเธอไป โดยไม่ลืมหยิบของบางส่วนติดไม้ติดมือไปฝากลูกและเมียที่คลั่งไคล้พวกเขากลับไปด้วย...
[Winner's Part ]
คอนเสิร์ตของผมพังไม่เป็นท่า
คือคำเดียวที่ผมสรุปได้ในตอนนี้ ผมล่ะอยากจะร้องไห้เป็นภาษาอาหรับซะเหลือเกิน ไม่เคยมีอะไรที่ทำให้ผมอับอายขายหน้าไปมากกว่าตอนที่รดฉี่นอนและตอนนี้อีกแล้ว T-T
เพราะยัยนั้น ยัยตัวแสบกับมาเฟียพวกนั้น ชื่อเสียงและศักศรีดิ์ที่ผมใช้เวลากว่าสามปีสะสมมันขึ้นมาถึงกับพังทลายลง(จะเว่อร์ไปไหน) ถ้าผมเจอพวกนั้นอีกสักครั้งล่ะก็ ผมจะฆ่าพวกมันเสียตรงนั้นเลย คอยดู
ไม่ได้ ม่ายด้ายยยย
ผมจะทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นชื่อเสียงภาพพจน์ที่ผมสร้าง(ละข้อความที่เหลือ..ในฐานที่เข้าใจ) ผมจะทำไงดี ให้คนที่บ้านไปตามเก็บงั้นเหรอ...น่าสนแหะ^-^
"คุณวินเนอร์ครับ เมื่อไรคุณจะหยุดเดินสักที่ครับ ผมมึนหัว~_~"
หมอนี้คือแอลดิส เขาคือเทพบุตรที่สวรรค์ส่งมาเกิดตัวจริง ดีเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ทั้งหน้าตา นิสัย กิริยามารยาท การวางตัว ตั้งแต่ผมอยู่บ้านเดียวกับแอลดิสมาสามปี ผมไม่เคยเห็นหมอนี้แตะหรือดูหนังสือโป๊เลยด้วยซ้ำไป และผมไม่เคยเห็นหมอนี้จีบผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมเคยแอบเข้าไปในห้องของแอลดิส มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมช็อคและเอียนในเวลาเดียวกัน ผมสาบาน ผมจะไม่เข้าไปในห้องนั้นอีกเด็ดขาด!!
ทำไมน่ะเหรอ ผมกลัว ผะ..ผมอาจถูกถูกข่มขืนก็ได้ Y-Y ห้องของหมอนี้เป็นสีชมพูหวานแหว๋ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เต็มไปด้วย ซีรีสเกาหลี นิยายรักหวานแหว๋วอยู่เต็มไปหมด ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าหมอนี้เป็นผู้ชายหรือเป็น...กันแน่
บรื๋ออออ...แค่พูดถึงยังขนลุกเลย ดูดิ~0~
"จะให้ฉันหยุดเดินได้ไงล่ะ ในเมื่ออยู่ดีๆมีคนมาพังคอนเสิร์ตของพวกเราเเละหนีไปอย่างหน้าด้านๆ นายยอมได้เหรอ"
ผมคว้าคอเสื้อของแอลดิสมาขึ้นมาจ้องใบหน้าในระยะประชิดอย่างลืมตัว ก่อนจะค่อยๆปล่อยลงอย่างรวดเร็ว(ค่อยๆยังไง-_-) เกือบไปแล้ว นี่ผมกำลังให้ท่าแอลดิสงั้นเหรอ ดีไม่ดีถ้าเกิดหมอนี้มันแต๋วแตกขึ้นมาล่ะก็ กรี๊ดกร๊าด (กรี๊ดกร๊าดงั้นเหรอ) ผมต้องโดนพรากบริสุทธิ์แน่ๆ เพราะในห้องนี้เหลือผมกับแอลดิสแค่สองคนเท่านั้นYOY
อ๋อ ผมลืมบอกไป มีเพียงผม แอลดิส และไลท์เท่านั้นที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน ถ้าจะถามถึงไลท์ล่ะก็ อย่าเลย ผมไม่รู้ แอลดิสก็ไม่รู้ ไม่เคยมีใครรู้ว่าหมอนี้หายเศียรไปไหน มันคือปกติของธรรมชาติ ทุกครั้งที่คอนเสิร์ตจบลง หมอนั้นก็จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับสมุดบ้าบออะไรสักอย่าง ถ้าไม่หิว อย่าหวังเลยว่าหมอนั้นจะปรากฏตัวให้เห็น...และจากที่ผมกับแอลดิสคาดการณ์ว่า(เดี๋ยวครับ...ผมไม่เกี่ยวนะครับ:แอลดิส) หุบปากไปเลยน่า ใครเขียนวงเล็บให้วะ(ฉันเอง ทำไม) ทำไมนะเหรอ ฉันไล่เธอออก (ไล่ฉันออก!! เหอะๆ งั้นนิยายเรื่องนี้ก็ไม่จบน่ะสิ) แล้วไงฉันไม่สน (ไม่สนไม่เป็นไร ฉันจะแฉเรื่องของนายให้หมด) ว่าไงนะ ยัยบ้า เธอจะแฉนิสัยที่แท้จริงของฉันเหรอ เธอตาย (อ็อกๆ แอลดิสช่วยฉันด้วยY-Y) ไม่มีใครช่วยเธอได้ทั้งนั้นแหละ ฮะฮ่า (แอลดิสๆ) (หยุดเถอะครับคุณวินเนอร์ ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่จบ ไม่ผม คุณ หรือไลทก็จะไม่ได้เป็นพระเอกในเรื่องต่อไปนะครับ ผมขออนุญาตจบบทนำเเต่เพียงเท่านี้นะครับ ผมเกรงว่าคุณคงไม่อยากเห็นเห็นโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วพบกันใหม่นะครับ บาย:แอลดิส) (แอลดิส นายตายแน่ : วินเนอร์&นักเขียน)
เหล่าสาวกของAngleต่างส่งเสียงกรี้ดร้องดังสนั่นลันฮอล์ บางคนถึงกับบ่อน้ำตาแตกทันทีที่สามหนุ่มหล่อสุดฮอตปรากฏตัวขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นราวกับแสงแรกของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องในฤดูหนาว โอ้...ช่างงดงามจริงๆT-T
ถ้าจะถามว่าวงอะไรเป็นที่นิยมที่สุดในตอนนี้ ไม่สิ...ต้องบอกว่าในสามปีนี้คงหนีไม่พ้นวง Sweet Guys หนุ่มหน้าหวานทั้งสามที่มีดีกรีเทพเจ้า!!
บทเพลงอันแสนไพเราะเริ่มต้นขับขานบรรเลงพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสกระชากใจแฟนคลับไปจนหมด แต่จะมีสักกี่คนกันนะ ที่รู้จักนิสัยแท้จริงที่ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างเเนบเนียนของพวกเขา(นอกจากฉัน...คนเขียน^-^)
+ ณ บริเวณหน้าคอนเสิร์ต +
หญิงสาวร่างบางที่คาดว่าน่าจะมีอายุประมาณ 20 ต้นๆ วิ่งหนีพวกมาเฟียอย่างเหนื่อยหอบมาหยุดตรงบริเวณประตูทางเข้าคอนเสิร์ตที่มียามแก่ๆหน้าปลวกสองคนยืนสับปะหงกอยู่หน้าประตู เธอหันซ้ายหันขวาอย่างลุกลี้ลุกลนและมาหยุดที่เดิม
ทันใดนั้น เธอเกิดความคิดอะไรบางอย่างในการเอาตัวรอดจากพวกมาเฟีย(แบบที่คนอื่นเขาไม่คิดกัน) เธอยืดตัวตรง ริมฝีปากเรียวสวยเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอเดินไปหยิบไม้อะัไรสักอย่างที่อยู่แถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดวิ่งตรงไปยังประตูและ...ค่อยๆเปิดมันเข้าไป(วิ่งเพื่อ-_-) ก่อนจะเอาไม้อะไรนั้นขัดประตูเอาไว้จากด้านใน
...หนวกหู...คือคำแรกที่เธอสัมผัสได้เมื่อมาถึง เธอเดินแทรกตัวผ่านผู้คนจำนวนมากมายเข้าไปโดยมีเสียงสบถสาปแช่งจากผู้คนเป็นระยะ เเต่เธอทำเป็นไม่สนใจ และเดินไปยังหน้าเวที
ปึง ปึง
เสียงประตูบานใหญ่ถูกแรงกระแทกจากด้านนอกอย่างแรงส่งเสียงดังเรียกความสนใจผู้คนจำนวนไม่น้อย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างความตื่นตระหนกตกใจเพียงพอที่จะให้ดนตรีที่กำลังบรรเลงอยู่หยุดลง ส่วนเธอน่ะเหรอ...แกล้งทำเป็นโบกไม้โบกมือทั้งที่เพลงหยุดเล่นไปแล้ว
ปึง ปึง ปัง
"หามันให้เจอ"
ประตูบานใหญ่ถูกพังลงโดยมาเฟียจำนวนมากกว่าหกคนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดานอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แสงไฟสีขาวจากด้านนอกส่องเข้ามาจากด้านหลังเป็นแบ็ลคกราวอย่างดีซึ่งทำให้พวกมาเฟียดูโดดเด่นราวกับเป็นพระเอกก็ไม่ปาน เหอะๆ -_-
ซวยแล้วไง
หญิงสาวคิดไม่ตก เธอคาดการณ์ไว้แล้วว่าพวกมาเฟียต้องหาเธอเจอแน่ แต่เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดไม่ทันกระพริบตาแบบนี้(เว่อร์) เจ้าพวกมาเฟียแทรกตัวตามหาเธอท่ามกลางผู้คนมากกว่าห้าแสนคนที่กำลังมึนงง ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า บางคนถึงกับเป็นลมพัดให้ความเย็นกับผู้อื่น และด้วยเหตุที่ว่า วันนี้เป็นวันซวยของเธอ สปอรต์ไลท์ที่เคยส่องอยู่บนเวที แต่ บัดNow มันกลับส่องมาบริเวณที่เธอยืนอยู่พอดี หญิงสาวส่งยิ้มหวานแต่ทว่าในสายตาของคนทั้งฮอลล์ ถ้ามีเวลาได้ลงมติ ร้อยทั้งร้อย พวกเขาต้องมีความเห็นตรงกันว่า เป็นรอยยิ้มที่น่าตบที่ซู้ดในรอบสามปี...ดีนักแล^^
เธอเกาศีรษะของตัวเองแกรกๆพร้อมกับส่งยิ้มที่หวานที่สุดให้กับพวกมาเฟีย ก่อนจะกระโดดขึ้นบนเวที ผลักไลท์ หนึ่งในสมาชิกของวงจนล้มและหายไปหลังเวที พวกมาเฟียกัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นและกระโดดขึ้นบนเวทีตามเธอไป โดยไม่ลืมหยิบของบางส่วนติดไม้ติดมือไปฝากลูกและเมียที่คลั่งไคล้พวกเขากลับไปด้วย...
[Winner's Part ]
คอนเสิร์ตของผมพังไม่เป็นท่า
คือคำเดียวที่ผมสรุปได้ในตอนนี้ ผมล่ะอยากจะร้องไห้เป็นภาษาอาหรับซะเหลือเกิน ไม่เคยมีอะไรที่ทำให้ผมอับอายขายหน้าไปมากกว่าตอนที่รดฉี่นอนและตอนนี้อีกแล้ว T-T
เพราะยัยนั้น ยัยตัวแสบกับมาเฟียพวกนั้น ชื่อเสียงและศักศรีดิ์ที่ผมใช้เวลากว่าสามปีสะสมมันขึ้นมาถึงกับพังทลายลง(จะเว่อร์ไปไหน) ถ้าผมเจอพวกนั้นอีกสักครั้งล่ะก็ ผมจะฆ่าพวกมันเสียตรงนั้นเลย คอยดู
ไม่ได้ ม่ายด้ายยยย
ผมจะทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นชื่อเสียงภาพพจน์ที่ผมสร้าง(ละข้อความที่เหลือ..ในฐานที่เข้าใจ) ผมจะทำไงดี ให้คนที่บ้านไปตามเก็บงั้นเหรอ...น่าสนแหะ^-^
"คุณวินเนอร์ครับ เมื่อไรคุณจะหยุดเดินสักที่ครับ ผมมึนหัว~_~"
หมอนี้คือแอลดิส เขาคือเทพบุตรที่สวรรค์ส่งมาเกิดตัวจริง ดีเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ทั้งหน้าตา นิสัย กิริยามารยาท การวางตัว ตั้งแต่ผมอยู่บ้านเดียวกับแอลดิสมาสามปี ผมไม่เคยเห็นหมอนี้แตะหรือดูหนังสือโป๊เลยด้วยซ้ำไป และผมไม่เคยเห็นหมอนี้จีบผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมเคยแอบเข้าไปในห้องของแอลดิส มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมช็อคและเอียนในเวลาเดียวกัน ผมสาบาน ผมจะไม่เข้าไปในห้องนั้นอีกเด็ดขาด!!
ทำไมน่ะเหรอ ผมกลัว ผะ..ผมอาจถูกถูกข่มขืนก็ได้ Y-Y ห้องของหมอนี้เป็นสีชมพูหวานแหว๋ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เต็มไปด้วย ซีรีสเกาหลี นิยายรักหวานแหว๋วอยู่เต็มไปหมด ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าหมอนี้เป็นผู้ชายหรือเป็น...กันแน่
บรื๋ออออ...แค่พูดถึงยังขนลุกเลย ดูดิ~0~
"จะให้ฉันหยุดเดินได้ไงล่ะ ในเมื่ออยู่ดีๆมีคนมาพังคอนเสิร์ตของพวกเราเเละหนีไปอย่างหน้าด้านๆ นายยอมได้เหรอ"
ผมคว้าคอเสื้อของแอลดิสมาขึ้นมาจ้องใบหน้าในระยะประชิดอย่างลืมตัว ก่อนจะค่อยๆปล่อยลงอย่างรวดเร็ว(ค่อยๆยังไง-_-) เกือบไปแล้ว นี่ผมกำลังให้ท่าแอลดิสงั้นเหรอ ดีไม่ดีถ้าเกิดหมอนี้มันแต๋วแตกขึ้นมาล่ะก็ กรี๊ดกร๊าด (กรี๊ดกร๊าดงั้นเหรอ) ผมต้องโดนพรากบริสุทธิ์แน่ๆ เพราะในห้องนี้เหลือผมกับแอลดิสแค่สองคนเท่านั้นYOY
อ๋อ ผมลืมบอกไป มีเพียงผม แอลดิส และไลท์เท่านั้นที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน ถ้าจะถามถึงไลท์ล่ะก็ อย่าเลย ผมไม่รู้ แอลดิสก็ไม่รู้ ไม่เคยมีใครรู้ว่าหมอนี้หายเศียรไปไหน มันคือปกติของธรรมชาติ ทุกครั้งที่คอนเสิร์ตจบลง หมอนั้นก็จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับสมุดบ้าบออะไรสักอย่าง ถ้าไม่หิว อย่าหวังเลยว่าหมอนั้นจะปรากฏตัวให้เห็น...และจากที่ผมกับแอลดิสคาดการณ์ว่า(เดี๋ยวครับ...ผมไม่เกี่ยวนะครับ:แอลดิส) หุบปากไปเลยน่า ใครเขียนวงเล็บให้วะ(ฉันเอง ทำไม) ทำไมนะเหรอ ฉันไล่เธอออก (ไล่ฉันออก!! เหอะๆ งั้นนิยายเรื่องนี้ก็ไม่จบน่ะสิ) แล้วไงฉันไม่สน (ไม่สนไม่เป็นไร ฉันจะแฉเรื่องของนายให้หมด) ว่าไงนะ ยัยบ้า เธอจะแฉนิสัยที่แท้จริงของฉันเหรอ เธอตาย (อ็อกๆ แอลดิสช่วยฉันด้วยY-Y) ไม่มีใครช่วยเธอได้ทั้งนั้นแหละ ฮะฮ่า (แอลดิสๆ) (หยุดเถอะครับคุณวินเนอร์ ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่จบ ไม่ผม คุณ หรือไลทก็จะไม่ได้เป็นพระเอกในเรื่องต่อไปนะครับ ผมขออนุญาตจบบทนำเเต่เพียงเท่านี้นะครับ ผมเกรงว่าคุณคงไม่อยากเห็นเห็นโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วพบกันใหม่นะครับ บาย:แอลดิส) (แอลดิส นายตายแน่ : วินเนอร์&นักเขียน)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น