คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
“อร๊าย ตัวจริงโคตรสวยอ่ะ สุดเขตเสลดเป็ดอะไรอย่างนี้”
ทันทีที่ฉันก้าวลงจากรถสปอร์ตสีแดงเพลิงหรูหราราคาไม่ต่ำกว่า 10 ล้านบาท เสียงแฟลตและเสียงของเหล่าบรรดาสื่อมวลชนดังสนั่นหวั่นไหว ยิ่งกว่าสงครามเกาหลี ก็แน่นอนล่ะนะ คุณหนูผู้เพียบพร้อมอย่างฉันจะไปไหนมาไหนก็กลายเป็นประเด็นฮอตทั้งนั้น ช่วยไม่ได้ โฮะๆๆ
ฉันโบกมืออันแสนเรียวสวยและฉีกยิ้มหวานให้กับบรรดาสื่อมวลชน ก่อนที่จะ....
กริ๊ง~กริ๊ง~
ฝันอีกแล้วเหรอเนี๊ย! แบบนี้ทุกทีสินะ ฝันดีทีไร ไอ้นาฬิกาเจ้ากรรมก็เป็นอันต้องปลุกให้ตื่นขึ้นมาเผชิญความจริงทุกทีTToTT อันที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้รวยล้นฟ้าขนาดมีปัญญาซื้อรถสปอร์ตคันละ 10 ล้านกว่ามาขับเล่นหรอก ฉันเป็นเพียงนักเรียนยากจนที่สอบชิงทุนจากบริษัทริวโอมาเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังของโซล หน้ำซ้ำ ทุกวันหลังเลิกเรียนก็ต้องไปทำงานที่ร้านดอกไม้ พอตกกลางคืนก็ต้องไปเสิร์ฟอาหารที่ร้านข้างที่พัก เพื่อหาเงินมาใช้จ่ายอีก ฉันจึงไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อนเท่าไร พอนอนทีก็เลยตื่นสายอย่างที่เห็น แต่ฉันก็ชินแล้วล่ะ^^
ฉันรีบเก็บที่นอนและอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะวันนี้ฉันได้รับงานพิเศษจากคุณลีจุนซู เจ้าของบริษัทริวโอที่อุปการะฉันอยู่ ให้ทำงานบางอย่างที่มีความเสี่ยงม๊ากมาก
หลังจากที่ฉันคิดทบทวนอยู่นาน... เงินที่ฉันจะได้ครั้งนี้มันมากกว่าเงินที่ฉันทำงานรวมกันสามเดือนซะอีก เพราะอย่างนี้ฉันจึงตอบตกลงรับงานนี้ทันที ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่เงินนะ มันจำเป็นจริงๆนี่นา T^T
เมื่อฉันเห็นเป้าหมายยืนคุยกับชายแก่ๆ ท่าทางติ๊งต๊องคนหนึ่ง ฉันก็รีบเดินเข้าไปในสนามบินอิลซอนทันทีที่ก้าวลงจากรถประจำทาง ฉันรีบเดินปรี่เข้าไปหาเขา พลางก้มหัวให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย เขาเป็นคนที่สูงมากเลย ผมสีดำซอยระต้นคอ ดวงตาสีเทาดูเข้มเข็ม ดูเย็นช๊า เย็นชา
อร๊ายยย น่ากินจริงๆ (อุ่ย ยยยยย ฉันลืมไปฉันเป็นนางเอกนี่นา ^^)
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซอเรนะ คุณคง ลีจองมิน ใช่ไหมคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^^”
“เธอเป็นใคร?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฉันเลยส่งยิ้มหวานพิมพ์ใจฉบับนางเอกนิยายน้ำเน่าไปให้เขาแทนคำตอบ และเขย่งปลายเท้าขึ้น ให้ริมฝีปากของเขากับของฉันแตะกัน จองมินทำสีหน้าตกใจก่อนจะค่อยๆล้มลง
ฮะฮะฮ่า ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ คงคิดไม่ถึงชิมิล่ะว่าฉันจะกล้ามาแพลนนี่ อิอิ ^^ ฉันหันไปพยักหน้าให้กับยองวา อดีตชายชราติ๊งต๊องที่กลายร่างเป็นเทพบุตรมาดขรึมในบัดดล ซึ่งเขากำลังลากลีจองมินไปที่นั่งพักผู้โดยสาร สงสัยกันชิมิเคอะ ว่าทำไม ลีจองมินถึงถึงหมดสติ ฉันคงต้องบอกตามความจริงว่า ฉันเอายาสลบใส่ปากไว้ตั้งแต่เห็นเขาแล้ว และตอนที่จูบกับจองมิน.... คงเดาเหตุการณ์ต่อไปกันได้ใช่ไหมค่ะ ^^
แล้วทำไมฉันถึงไม่สลบแบบเขาล่ะ?
เพราะฉันไม่ได้กลืนน้ำลายลงคอตัวเองยังไงค่ะ มันอาจดูเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ ใช่ค่ะ ในเมื่อที่คุณกำลังถืออยู่นี่เป็นเพียงนิยายวัยรุ่นธรรมดาๆ เรื่องหนึ่ง^^ อันเดอร์สแตน ?555
“แล้วที่นี้ เธอจะทำยังไงกับหมอนี้ เรนะ” ยองวาหันมาถาม ขณะที่ฉันกำลังเช็คเอกสารการเดินทาง
“ไม่รู้สิ คุณลีจุนซูบอกให้ฉันพาเขาหนีออกนอกประเทศสักพัก ฉันคิดว่า จะพาเขาไปอยู่ไต้หวันหน่ะ” ฉันละสายตาจากเอาสารขึ้นมาตอบยองวาพลางหันไปมองลีจองมินที่นอนสลบอยู่บนเก้าอี้อย่างเซ็งๆ
ฉันได้รับงานพิเศษจากคุณลีจุนซูพ่อของลีจองมินให้ลักพาตัวลูกชายบังเกิดเกล้าหนีออกนอกประเทศ แต่ท่านไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับฉันมากนอกจาก ’พาเขาหนีไปให้ไกลที่สุด’ ฉันอุตสาห์เจียดเวลาอันแสนมีค่ามานั่งคิดนอนคิดว่าจะพาจองมินหนีไปที่ไหน จนในที่สุด ฉันจึงตัดสินใจได้ว่า จะพาเขาหนีไปไต้หวัน ซึ่งมันไกลจากเกาหลีมาก.. ก ก และมันก็เป็นประเทศในฝันที่ฉันอยากไปเยือนมานานแล้วด้วย กรี๊ด..ดดด ในที่สุดความฝันของหญิงสาวยาจกคนนี้ก็เป็นจริงซะที ฮูเล่ๆ ฮูเล่ ฮ่าๆ^0^
“ไต้หวัน!?! นี่เธอตัดสินใจดีแล้วเหรอที่รับงานนี้ มันอันตรายเธอก็รู้อยู่ แล้วเรื่องการเรียนของเธอล่ะ ไหนจะเรื่องการเงินอีก...”
“ดอน วอรี่ เบบี๋” ฉันรีบแทรกขึ้นมาก่อนที่จะถูกคุณพ่อเทศนาหนักมากกว่านี้ “เรื่องการเงิน มาย ฟาเธอร์ไม่ต้องห่วง คุณลีเขาโอนเงินมาเป็นค่าใช่จ่ายสำหรับดูแลลูกชายของเขาแล้วส่วนหนึ่ง แล้วท่านก็คงจะโอนมาให้เรื่อยๆนั้นแหละจนกว่า นายลีจองมินจะปลอดภัย ส่วนเรื่องการเรียน โอ้ มาย เบบี๋ ฉันคงต้องพึงนายแล้วล่ะค่ะ” ฉันตบไหล่ยองวาเบาๆพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างในแบบฉบับของฉัน หมอนั้นทำหน้ายุ่งเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างสุดเซ็ง
“อืมๆ เข้าใจแล้ว นี่เธอเตรียมเอกสารพร้อมแล้วใช่ไหม=_=”
“ค่า เดี๋ยวเครื่องจะออกแล้ว ฉันไปก่อนนะ ฝากทางนี้ด้วย^^” ฉันโบกมือลายองวาและแบกลีจองมินอย่างทุลักทุเลขึ้นเครื่องบิน
ฟิ้วววว~ วิ้วววว~
ความคิดเห็น