ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #38 : รับรองแขก

เหมือนฝันมองหญิง...อาวุโสตรงหน้าอย่างไม่รู้ว่าเธอควรจะรู้สึกอย่างไร ตั้งแต่ที่พี่สาวของเธอเหยียบเท้าลงมาที่บ้านหลังนี้เหมือนฝันก็ไม่ได้ให้ความสนใจต่อสิ่งรอบข้างเลย กระทั่งมาสฟ้าผละไปอาบน้ำล้างตัวหลังจากการเดินทาง เหมือนฝันจึงได้มีโอกาสแต่สิ่งแรกที่เธอเห็นกลับเป็นสีหน้าเย็นชาประหนึ่งรูปปั้นของสุภาพสตรีท่านหนึ่ง-ที่ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามอย่างคนที่แก่เรียนหรือรู้เรื่องที่ตนเองถนัดอย่างเจนจัด เรียกว่าแก่วิชาใช่ไหมนะ หากจำไม่ผิด

“ดิฉันเป็นแม่บ้าน จะมาดูแลอำนวยความสะดวกระหว่างที่พวกคุณอยู่ที่นี่” แน่นอนว่าคำพูดเมื่อครู่นี้เป็นภาษาจีนทั้งหมด โดยไม่สนใจว่าคนฟังจะเข้าใจหรือไม่ สีหน้าของซูเจินสงบนิ่งคล้ายกับตั้งใจแจ้งหน้าที่ของตนให้อีกฝ่ายทราบ แต่เหมือนฝันจะเข้าใจหรือไม่นั้นไม่ใช่ปัญหาของเธอ

“ดีเลยค่ะ เราต้องซื้อของใช้พอดี” เสียงนั้นเป็นของมาสฟ้า ที่อาบน้ำและเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วกำลังจัดของใช้ที่จำเป็นลงกระเป๋าถือใบเล็ก เหมือนคนที่กำลังจะออกไปข้างนอกจริงๆ ระหว่างนั้นเธอก็หันไปออกคำสั่งกับน้องสาวของตัวเอง “ไปเปลี่ยนชุดเถอะฝัน เรากำลังจะออกไปข้างนอก”

“คะ?” เหมือนฝันกระพริบตาปริบๆ แม้จะสับสนแต่กระนั้นก็ยังวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่พี่สาวสั่งจึงเหลือเพียงมาสฟ้าซูเจินและหวางเย่ที่ต้องจ้องมองหน้ากันท่ามกลางความเงียบ เพียงเสี้ยววินาทีก็เป็นมาสฟ้าที่คลายความสงสัยแก่คนทั้งสอง

“ฉันเรียนภาษาจีนมาน่ะค่ะ แต่ไม่ค่อยได้มีโอกาสใช่หรอก”

“ภาษาจีนของคุณดีมากค่ะ คงเรียนมาหลายปี” หญิงสูงวัยเอ่ยชม มุมปาก็ขยับเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับเป็นรอยยิ้ม แต่นั่นก็เพียงพอที่จะแสดงออกแล้วว่าหล่อนค่อนข้างพอใจกับความสามารถนี้ของมาสฟ้า ถึงกับพยักหน้ากับตัวเองเบาๆ แล้วเพิ่มคะแนนการเมินหญิงสาวในใจเลยทีเดียว  “ไม่ทราบว่าคุณต้องการไปที่ไหนหรือคะ ดิฉันจะได้ไปแจ้งให้นายท่านทราบ”

“แค่ห้างใกล้ๆ แถวนี้ก็ได้ค่ะ ฉันแค่ซื้อของจุกจิกไม่กี่ชิ้น” มาสฟ้าเอ่ยตอบ ก่อนจะเหลือบตามองหน้าหวางเย่ที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตาประเมินแบบเดียวกัน “คงไม่ต้องขออนุญาตใครหรอกมั้งคะ”

“คุณเวยหลงต้องทราบก่อนค่ะ” ซูเจินยืนยัน แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงหัวโบราณที่ยึดถือธรรมเนียวเก่า แต่เธอก็ไม่คิดที่จำกังขาการขึ้นครองตำแหน่งผู้นำตระกูลของจ้าวเวยหลง สำหรับเธอแล้วอู่อี้เทียนจะเป็นคุณชายใหญ่เสมอ-แต่ตำแหน่งผู้นำตระกูลเป็นของจ้าวเวยหลงไปแล้ว การตัดสินใจทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับจ้าวเวยหลงแต่เพียงผู้เดียว

“ให้น้องสาวฉันบอกก็ได้ค่ะ” มาสฟ้ายืนยัน เธอไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องขออนุญาตใคร แค่ออกไปข้างนอกแถมยังออกไปพร้อมทีมรักษาความปลอดภัย ไม่มีทางที่มันจะเป็นเรื่องใหญ่ไปได้หรอก

“เดี๋ยวฉันบอกเวยหลงเองค่ะ” เหมือนฝันยืนยัน พร้อมกับชูมือถือส่วนตัวของตัวเองให้ทุกคุณดู

“ส่งข้อความไปเถอะจ้ะ เขาคงไม่สะดวกคุย” มาสฟ้าแนะ ยิ้มอ่อนหวานส่งให้เหมือนฝันก่อนจะเอี้ยวตัวกลับมาเผชิญหน้ากับแม่บ้านประจำตระกูลจ้าว และหวางเย่ที่จ้องเธอไม่วางตาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“อ้อ โอเคค่ะ”

“คุณผู้หญิงรอบคอบมากค่ะ” ซูเจินชื่นชมมาสฟ้าต่อ แต่ครั้งนี้เธอพูดไปเพียงเพราะอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้มาสฟ้าพูดเช่นนั้นพูดตามตรงคือเธออยากทดสอบ ‘ความสามารถ’ ของเด็กสาวที่เธอได้ยิน ตั้งแต่ก่อนที่จะมาเหยียบที่นี่ว่ามีจริงอย่างใครๆ เล่าลือกันหรือไม่

“ไม่ยากเกินเดานี่คะ”

“ผมจะไปเตรียมรถ” หวางเย่ไม่สามารถรับมือกับความกดดันแห่งการเผชิญหน้าของผู้หญิงต่างวัยได้นานกว่านี้ จึงเอาหน้าที่การงานมาเป็นข้ออ้าง

“ดิฉันว่าเขากลัวคุณนิดๆ นะคะคุณผู้หญิง” ซูเจินเปรยขึ้นมา สายตายังมองไปยังทิศทางเดียวกับที่หวางเย่เดินพ้นไป “ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้มาก่อน แปลก”

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะคะ” 
 

เป็นเหมือนฝันที่รู้สึกอึดอัดแปลกๆ ขณะยืนอยู่ระหว่างพี่สาวของเธอและหญิงสูงวัยตรงหน้า พลันเข้าใจเรื่องราวตรงหน้าขึ้นมาครามครัน ว่าตอนนี้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกำลังท้าทายกันและกันอยู่ เพียงแต่เหมือนฝันไม่แน่ใจว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

แต่หากถามจากมุมมองของคนที่เข้าข้างพี่สาวอย่างไม่ลืมหูลืมตา เหมือนฝันก็ขอตัดสินเลยว่า เรื่องนี้พี่สาวเธอไม่ผิด ยายป้านี่ต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องมาสฟ้าก่อนแน่ๆ มองตาเดียวก็รู้แล้วว่าคงไม่พ้นเป็นพวกมนุษย์ป้า เหอะ!

“คุณป้าคิดว่าเขากลัวพี่สาวหนูเหรอคะ” เหมือนฝันออกร้องปกป้องพี่สาวของตนเองทันที ที่หาข้อสรุปกับตัวเองได้ “พี่ใช่หรอกค่ะ พี่สาวหนูไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น”

“ค่ะ” ซูเจินไม่คิดจะโต้แย้งกับแขกของเจ้านาย แม้จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าแฝดคนพี่นั้นไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องได้ด้วยง่ายๆ คนเดียวที่ดูเหมือนจะไม่กลัวสายตาเย็นเยียบที่มองทีแล้วเย็นไปถึงกระดูกก็เห็นจะมีแต่น้องสาวของเธอนั่นแหละ “คุณผู้หญิงไม่ได้น่ากลัวเลย”

“เรียกแค่มาสเถอะค่ะ เรียกคุณผู้หญิงแล้วแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้”

“ดิฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ” ซูเจินบอกปัด การเรียกชื่อเล่นเจ้านายอย่างสนิทสนมนั้นเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด“คุณผู้หญิงทั้งสองคนเป็นแขก”

ก่อนที่มาสฟ้าหรือเหมือนฝันจะได้แย้งคำพูดนั้นของซูเจิน พวกเธอก็เหลือบไปเห็นหวางเย่และชายที่สวมสูทเต็มยศ กำลังเดินตรงมาทิศทางที่พวกเธอยืนอยู่ คิ้วงามของเหมือนฝันขยับเลิกสูงด้วยความฉงน ขณะที่ผู้เป็นพี่นั้นมีสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกเช่นเดิม

“ผมลู่เหวิ่นครับ ท่านประธานให้ผมมาอำนวยความสะดวกให้คุณผู้หญิง”

“แค่ทีมของหวางเย่ก็น่าจะพอแล้วมั้งคะ พวกเราไปแค่ห้างใกล้เองไม่ใช่เหรอ” ท้ายประโยคนั้นเหมือนฝันหันไปมองมาสฟ้าอย่างถามความเห็น รู้ว่าทีมของหวางเย่ที่เธอเจอเมื่อวานนั้นสามารถดูแลความปลอดภัยของเธอได้สบาย หรือต่อให้จะมีมาสฟ้าเพิ่มมาอีกคนไม่น่าจะใช่เรื่องยากสำหรับเขา ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องให้ลู่เหวิ่นมาช่วยอำนวยความสะดวกอะไรเพิ่มเติมหรอก ในสายตาของเหมือนฝันการที่เพิ่มจำนวนคนที่สามารถใกล้ชิดกับมาสฟ้าขึ้น รังแต่จะทำให้พี่สาวของเธอต้องเหนื่อยกับภาพนิมิตที่เพิ่มขึ้นตามไปด้วย

“ลู่เหวิ่นเป็นคนมีความสามารถ มีเขาไปด้วยย่อมดีกว่า” ซูเจินผู้เคยชินกับการทำตามคำสั่งนั้นสนับสนุน ให้ลู่เหวิ่นร่วมทางไปกับแขกทั้งสองของตระกูลจ้าวด้วย คิดว่าการที่ทั้งคู่ออกไปข้างนอกนั้นเป็นเรื่องดี แม้ว่าจะต้องแลกมาด้วยการเพิ่มจำนวนทีมคุ้มกันแต่ข้อดีนั้นมากกว่า
 

อีกทั้งหลังจากที่จ้างซ่งเหยี่ยนมาที่นี่แล้ว เธอเองก็ยังไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเรื่องทำนอกไหนจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ หนนี้ยังมีคุณจ้าวเฟยหรงที่ไม่เคยยอมลดให้น้องชายร่วมอุทรอีกคน การกันเหมือนฝันและมาสฟ้าออกไปก่อนที่จะเกิดการวิวาทะกันของสองพี่น้อง หรือตอนนี้จะพูดให้ถูกต้องก็คือการวิวาทะระหว่างสองครอบครัวนั้นย่อมดีต่อทุกฝ่ายที่สุด

“เอาตามนั้นก็ได้ค่ะ” มาสฟ้าเป็นคนตัดสินใจ การเลือกใช้ภาษจีนของเธอนั้นทำให้ลู่เหวิ่นที่เพิ่งมาใหม่ถึงกับต้องเธอตาโต ขณะที่หวางเย่และซูเจินที่รู้ก่อนเขานั้นเพียงพยักหน้าเบาๆ ด้วยความรู้สึกโล่งใจ ที่ไม่ต้องเสียเวลาโต้แย้งกับเหมือนฝันและมาสฟ้าเรื่องของลู่เหวิ่นไปนานกว่านี้ “เรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ้ะฝัน”

“ค่ะ เสร็จแล้ว”

“ดี” มาสฟ้าผงกศีรษะเบาๆ อย่างพอใจกับคำตอบนั้นของน้องสาว ก่อนจะหันไปหาหวางเย่และลู่เหวิ่น ผู้ที่รับหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของเธอและเหมือนฝันตลอดทริปสั้นๆ นี้ “ไปกันเลยไหมคะ?”

“ด้านนี้ครับ คุณผู้หญิง”