ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #38 : ทำใจ

ลมหนาวพัดอู้เข้ามาในตัวห้องโดยสายหลังจากที่เครื่องบินลงจอดเรียบร้อยและสัญญาณคาดเข็มขัดดับสนิทแล้ว โชคดีที่อู่อี้เทียนห่อตัวมาสฟ้าด้วยเสื้อแขนยาวหลายชั้น ทั้งยังมีผ้าพันคอผืนหนาก่อนจะสวมโค้ทยาวอีกตัว มาสฟ้าจึงไม่ต่างจากก้อนไหมพรมหลายสีสันที่เหลือแต่ใบหน้าครึ่งบนที่ยังโผล่มาให้เห็น ทำให้คนที่เห็นพวกเขาทั้งคู่เดินจูงมือกันลงมาจากเครื่องบิน ไม่เข้าใจผิดว่าผู้ชายหล่อมากที่สวมเสื้อโค้ทเพียงตัวเดียวกำลังเดินมากับก้อนไหมพรมแทนที่จะเป็นคนรักของเขา

“ทนหนาวหน่อยนะ รถอยู่ไม่ไกล” อู่อี้เทียนก้มหน้าบอกคนรักของตัวเอง ระหว่างประคองมาสฟ้าให้ก้าวลงบันไดเครื่องบิน ในใจก็นึกหงุดหงิดที่คนของเขานั้นจอดรถไว้ไกล ทำให้มาสฟ้าต้องทนหนาวเกินจำเป็น ทั้งที่ความจริงนั้นรถที่มารับพวกเขานั้นอยู่ในระยะห่างที่ปกติซึ่งอยู่บนเงื่อนไขของความปลอดภัย

“ฉันไม่เป็นไรค่ะอี้เทียน” มาสฟ้าเป็นคนขี้หนาวก็จริง แต่แค่เดินไม่กี่นาทีมันไม่ทำให้เธอไม่แข็งตายหรอก ใจก็ค่อนแคะคนรักที่ปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตในห้องแล็บที่ไม่เคยสัมผัสอากาศจริงๆ “แค่นี้เอง ฉันไม่หนาวตายหรอก”

“คุณหนาวสิ” เขาว่าสั้นๆ ไม่รับรู้ถึงคำพูดห้ามปรามของมาสฟ้า ยังคงหน้าตึงพร้อมประชับมือเล็กๆ ของหญิงสาวที่อยู่ในอุ้งมือของเขาแน่นกว่าเดิม

“แหม นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คนกันเอง” เสียงยียวนจากเบื้องหลังนั้นทำให้อู่อี้เทียนที่จูงมือมาสฟ้าตรงดิ่งไปยังรถที่มารอรับนั้นชะงักฝีเท้า และพลอยทำให้คนที่เดินตามหลังมาที่ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าหลายชั้นนั้น ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างช่วยไม่ได้ “โอ๊ะ โทษทีครับไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจหรอกนะ”

“เรารู้จักกันเหรอ?” น้ำเสียงของอู่อี้เทียนนั้นเหี้ยมเกรียมพอๆ กับสีหน้าและแววตาที่เขาใช้มองผู้มาใหม่

“ขอโทษครับ ลืมไปเลยว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน” เด็กหนุ่มยิ้มกะล่อน ประเมินจากสายตาเขาน่าจะล่วงวัยยี่สิบมาได้ไม่กี่ปี

ทั้งตาวาวระยับของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่มากับผู้ที่นับว่าเป็นญาติของตนเขม็ง เล่นเอาอู่อี้เทียนที่จับตามองเขาอยู่ตลอดเวลานั้นรับรู้ได้ทันที ทำให้เขากระตุกมือที่กุมมือเล็กของหญิงสาวรั้งมาสฟ้าไปซ่อนเอาไว้เบื้องหลัง โดยใช้ร่างกายใหญ่ยักษ์ของตัวเองเป็นปราการขวางกัน พร้อมกับเข็นเคี้ยวและคาดโทษคนตรงหน้าในใจ ว่าถ้ามาสฟ้าไม่ยืนอยู่ด้วยเขาคงยกเท้ายันหน้าไอ้หมอนี่ไปแล้วโทษฐานที่มาขวางทางเขา

“ป๊า! นี่ญาติเราเอง”

เด็กหนุ่มไม่ตอบคำถามของอู่อี้เทียนแต่หันไปตะโกนบอกคนด้านหลัง ทำให้อู่อีเทียนและมาสฟ้าต้องหันหน้าไปมองยังทางที่หนุ่มน้อยตรงหน้าเพิ่งตะโกนไป และก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ที่ลานจอดเครื่องบินนอกจากอู่อี้เทียนและมาสฟ้าแล้ว ยังมีคนอีกกกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาเช่นเดียวกันซึ่งหากคาดเดาจากความเป็นไปได้แล้ว คนกลุ่มนี้น่าจะเป็นหนึ่งในบรรดาคนตระกูลจ้าวที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อเปิดพินัยกรรมเช่นเดียวกับอู่อี้เทียน

“ไม่ใช่เวยหลงนี่...หน้าตาเหมือนเฟยหรงเลย คงเป็นคนบ้านอู่ใช่ไหม?” เสียงแหบพร่าทรงอำนาจของชายที่อาวุโสกว่าทุกคน ณ ที่แห่งนั้นทำให้ขนบนกายของมาสฟ้าลุกเกรียว ถ้อยคำแบ่งแยกที่กันอู่อี้เทียนออกมาจากพวกเขาทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจขึ้นมานิดๆ แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร “ชื่ออะไรล่ะ”

“ผมกำลังรีบ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะครับ” อู่อี้เทียนเองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกัน แต่เขาต่างจากมาสฟ้าตรงที่ชายหนุ่มนั้นไม่สนใจที่จะซ่อนความรู้สึกของตัวเอง ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามทั้งเอ่ยตัดบทด้วยน้ำเสียงกระด้างที่ทำให้ทุกคนเว้นแต่ชายแก่ตรงหน้านั้นหน้าเสีย

“ฉันโจวเหวินเป็นอาของแม่เธอ” โจวเหวินเป็นพวกที่ไม่แยแสคนอื่นเก่งไม่แพ้อู่อี้เทียนเลยหากถามมาสฟ้า เพราะนอกจากเขาจะไม่สะทกสะท้านกับรังสีอำมหิตที่อู่อี้เทียนแผ่ออกมาแล้ว เขายังแนะนำตัวเอง “ส่วนนี่เทียนฉีลูกชายคนเล็กของฉัน ถึงเราจะไม่เคยเจอกันมาก่อนก็คงนับได้ว่าเป็นญาติห่างๆ กับเธอ”

“ผมว่าไม่...”

“แล้วนั่นใครล่ะที่เธอพามาด้วย ใช่สวยน้อยของจ้าวเวยหลงที่ใครๆ เขาพูดถึงกันหรือเปล่า” สายตาคมกริบของโจวเหวินเคลื่อนไปหยุดที่ร่างบอบบางที่อู่อี้เทียนพยายามซ่อนไว้เบื้องหลัง ทั้งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาก็ทำให้ท้องไส้ของอู่อี้เทียนปั่นป่วนอย่างไม่ทราบสาเหตุ รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าชายแก่ตรงหน้านี่เป็นตัวอันตราย

“คุณนายตระกูลจ้าวคนใหม่ก็ต้องอยู่ที่บ้านตระกูลจ้าวสิครับ นี่คนรักของผม”

“อย่างนี่นี่เอง” เมื่อได้ยินว่ามาสฟ้าไม่ใช่คนที่เขาคิด ความสนใจของโจวเหวินก็หมดไปจากหญิงสาวทันที สีหน้าเบื่อหน่ายและไม่สนใจโลกหวนกลับมาอีกครั้ง ก่อนเจ้าตัวจะผละไปขึ้นรถแต่ก็มิวายเอ่ยลาอย่างเสียมิได้ “อย่างนั้นเอาไว้เจอกันที่บ้านนะอี้เทียน”

แม้ว่าผู้เป็นพ่อจะผละไปแล้วแต่จ้าวเทียนฉียังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เขายังจ้องมาสฟ้าตาแป๋วทั้งปากยังมีรอยยิ้มทะเล้นที่กวนอารมณ์ของอู่อี้เทียนประดับอยู่ไม่คลาย จะมีเพียงการขยับเท้ายุกยิกสองสามครั้งเท่านั้นที่ทำให้เขาแตกต่างจากรูปปั้น

“เทียนฉี” โจวเหวินที่นั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้วลดกระจกเรียกบุตรชาย เทียนฉีแม้ว่าจะยังอิดออดแต่ก็ไม่กล้าลีลามากไปกว่านี้ กระนั้นระหว่างเดินไปที่รถเขาก็ยังมิวายพะวงหันมามองมาสฟ้าหลายครั้งหลายครา สนใจมาสฟ้าแม้จะรู้ว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่ว่าที่คุณนายจ้าวคนใหม่ คล้ายว่าเขาไม่อาจตัดใจจากหญิงสาวได้ ซึ่งท่าทางนั้นชองเด็กหนุ่มทำให้พิษหึงของอู่อี้เทียนกำเริบ คิ้วหนากระตุกถี่ๆ เพราะความหงุดหงิด

“แล้วเจอกันนะครับ” เด็กหนุ่มบอกทิ้งท้ายพร้อมโบกมือหย่อยๆ จากนั้นจึงยอมวิ่งไปขึ้นรถจากประตูอีกฟาก เมื่อเทียนฉีขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ไม่กี่นาที่ต่อมารถคันงานที่ตระกูลจ้าวจัดเตรียมมารับคนในครอบครัวก็เคลื่อนออกไปจากลานจอดเครื่องบิน เหลือไว้เพียงแค่อู่อี้เทียนกับมาสฟ้า และทีมบอดี้การ์ดของเขา

“ต่อไปผมคงต้องซ่อนคุณไว้ที่บ้านจริงๆ” อู่อี้เทียนเอ่ยลอดไรฟันอย่างหงุดหงิด แต่ไม่ใช่เพราะมาสฟ้าอย่างแน่นอน อู่อี้เทียนหงุดหงิดที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะรู้หรือไม่ว่ามาสฟ้าเป็นใครและทำอะไรได้ แต่เพียงเห็นใบหน้าของหญิงสาว ผู้ชายหน้าโง่หลายคนก็พร้อมยิ่งกว่าพร้อมจะเอาชีวิตมาทิ้งแทบเท้าของมาสฟ้า

และคำพูดนั้นก็ไม่ได้เกินจริงเลยสักนิดแม้ว่ามาสฟ้าไม่ได้จะควักหัวใจผู้ชายไร้สมองพวกนั้นเป็นงานอดิเรก แต่เขานั้นพร้อมยิ่งกว่าพร้อมที่จะเฉือนหัวใจของไอ้พวกไม่เจียมตัวเป็นชิ้นๆในอก โทษฐานที่กล้าชายตามองผู้หญิงของเขา และเขาจะทำอย่างที่คิดทันทีเลยหากไม่ติดว่าทำเช่นนั้นแล้วมาสฟ้าจะโกรธเขา

“ผมพูดจริงนะ ผมไม่ชอบสายตาที่ไอ้งั่งนั่นมองคุณเลย”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้พูดเล่น” มาสฟ้าถอนหายใจ แม้ว่าเธอจะเหลือเพียงใบหน้าครึ่งบนระหว่างยอมให้ชายหนุ่มประคอง ส่งเธอเข้าไปในห้องโดยสารของรถคันใหญ่ก่อนที่อู่อี้เทียนจะก้าวขึ้นรถตามหลังเธอมาติดๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคนที่ปลงใจยอมรับความจริงได้นานแล้ว “แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าความขี้หึงของคุณมันเกินจะเยียวยา และฉันก็ทำใจเรื่องนั้นได้แล้ว”

เอาจริงๆนะคะ ใครบ้างเล่าที่ไม่ชอบคุณมาสคนงามของศรี หร่อนก็แค่โชคดีแล้วก็หร่อเร้าใจนิดหน่อยเท่านั้นแหละอี้เทียน จำใสากะลาหัวเอาไว้ // จรั้มมมมมม