ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #36 : น้ำเน่่า

กระเป๋าเดินทางของมาสฟ้าถูกขนลงมาไว้ที่ห้องรับแขกตั้งแต่เช้าตรู่พร้อมกับกระเป๋าของน้องสาว โดยมีความช่วยเหลือของอู่อี้เทียน รับหน้าที่ขนกระเป๋าหนักอึ้งของสองสาวด้วยใบหน้าสดใส แสดงออกว่ากำลังมีความสุขจนเจ้าของบ้านที่กอดอกยืนดูทุกเหตุการณ์อยู่หมั่นไส้

“ถ้าเธอไม่ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องแบบนี้ มันจะไม่น่าหมั่นไส้เลยรู้ไหม” เชอลีนจ้องคนรักของมาสฟ้าเขม็ง ก่อนจะย่นจมูกขณะเอ่ยวาจาจิกกัดใส่ชายหนุ่มตรงหน้า “ดีนะที่ผู้ชายของยายฝันกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงปวดหัวยิ่งกว่านี้”

“คุณแม่มีลูกสองสาวสองคน ผมนึกว่าจะชินเรื่องปวดหัวทำนองนี้แล้วเสียอีก” อู่อี้เทียนยิ้มพราย แล้วเมินแจ้งเตือนของมือถือที่บอกรายละเอียดของเที่ยวบินที่พ่อของเขาเตรียมการเอาไว้ให้ ซึ่งเป็นเที่ยวบินกลางคืนที่จะออกเดินทางหลังจากที่จ้าวเวยหลงและเหมือนฝันถึงเซี่ยงไฮ้เรียบร้อยแล้ว เป็นการจัดการที่รัดกุมตามประสาตระกูลจ้าวอย่างที่อู่อี้เทียนรู้สึกคันคะเยอในหัวใจนิดๆ

ถึงจะยอมรับนานแล้วว่าเขาเป็นตระกูลจ้าวแค่ครึ่งตัว ไม่มีทางได้รับสิทธิพิเศษอะไรทำนองนี้แต่พอมาได้เห็นความแตกต่างกับตัวจริงๆ แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ มันก็อดทำให้อู่อี้เทียนนึกเปรียบเทียบไม่ได้ ใจหนึ่งเขาก็เข้าใจว่าเพราะอะไรทุกๆ คนในตระกูลจ้าวถึงได้ห่ำหั่นกันและพร้อมที่จะใช้ทุกวิถีทางเพื่อได้รับอำนาจเงินทองตรงนี้ไปไว้กับตัว

“ฉันจำได้ว่ามีลูกสาวสองคน และเธอก็ยังไม่ได้แต่งเข้ามาเป็นเขย” เชอลีนจีบปากจีบคอ กวาดตามองอู่อี้เทียนแสร้งว่ารังเกียจชายหนุ่มออกนอกหน้า ซึ่งไม่ได้ทำให้อู่อี้เทียนรู้สึกระคายใจเพราะจากการคุยกันมา รู้จักกันแม้ว่าจะผิวเผินแต่เขาก็รู้สึกว่าแม่ของมาสฟ้านั้นไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร พูดตามจริงสำหรับอู่อี้เทียนแล้วมาสฟ้าน่ากลัวว่าเชอลีนเป็นไหนๆ แต่นั่นก็คงเพราะว่าเขารักมาสฟ้าหัวปักหัวปำ ไม่ได้แคร์อะไรคุณนายเศวษรฐาคนสวยตรงหน้า

“เรื่องนั้นผมบอกแล้วนะครับว่าผมไม่มีปัญหา ถ้ามาสฟ้าตกลงผมก็พร้อมแต่งทันที”

“พูดเรื่องแต่งงานเหมือนเล่นขายของเลยนะเธอ”

“ก็ผมยังไม่เคยแต่งงานนี่ครับ” อู่อี้เทียนเอ่ยยิ้มๆ ทันใดนั้นเขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “คุณแม่ล่ะครับ กว่าจะยอมแต่งงานกับคุณพ่อมันนานแค่ไหน เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”

“เรื่องอะไรฉันต้องเล่า” เชอลีนถลึงตา ทั้งตกใจและระแวงที่จู่ๆ อู่อี้เทียนก็ถามเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับสามี ถึงว่ามันไม่ใช่ความลับอะไร แต่จู่ๆ จะให้มาเล่าให้คนรักของลูกสาวฟัง มันก็อดที่จะรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้อยู่ดี

“ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้เราคุยกันแล้วนี่ครับ” อู่อี้เทียนยักไหล่ ตอนนี้มาสฟ้ากำลังคุยเรื่องงานกับพ่อของเธออยู่ในห้องทำงานที่เขาเคยเผชิญหน้ากับพ่อของเธอก่อนหน้านี้ “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมเองก็ไม่ค่อยสนิทกับใครด้วย คู่แต่งงานที่อยู่กันมาตลอดรอดฝั่งก็เห็นแค่พ่อกับแม่ตัวเอง แล้วก็มาคุณแม่นี่แหละครับ”

“บ้านเธอเป็นครอบครัวใหญ่ไม่ใช่เหรอ ทำไม...ไม่มีใครอยู่กันรอดเลยหรือไง”

“ถ้าคุณแม่ยอมเล่าเรื่องของคุณแม่ ผมก็จะเล่าเรื่องของผม” อู่อี้เทียนยื่นข้อเสนอ “แลกกัน ดีไหมครับ”

“เรื่องของฉันกับสามีไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นสักหน่อย รู้ไปก็เท่านั้นแหละ” เชอลีนถอนหายใจแรงแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด เท่านั้นอู่อีเทียนก็รู้ได้ว่าท่านยอมเล่าเรื่องส่วนตัวของท่านให้เขาฟังแล้ว “เธอก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้างนี่ ใช่ไหม”

“ครับ ผมเองก็เคยได้ยินมาบ้างตอนพยายามนัดพบคุณพ่อ”

แม้อู่อี้เทียนไม่ลงรายละเอียดแต่ทั้งเขาและเชอลีนต่างรู้ดีว่า ‘เรื่อง’ ที่เชอลีนพูดถึงนั้นคือเรื่องดีกรีความหึงหวงสามีอย่างร้ายกาจของท่าน นั่นคงเพราะว่าคงมีหลายคนเคยใช้ผู้หญิงสวยมาเป็นสะพานเชื่อมในการทำธุระกิจกับคมกฤษ อู่อี้เทียนเองก็เคยคิดเหมือนกันแต่โชคดีที่เขาได้รับคำเตือนเรื่องนี้มาก่อน จึงนับว่าโชคดีไปไม่อยากคิดเลยว่าหากเขาทำเรื่องโง่ๆ ไปในวันนั้น ตอนนี้ชีวิตรักของเขาจะวิบัติกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ขนาดไหน

“ไม่ต้องมายิ้มแหยๆ ฉันรู้ว่าคนเขาพูดถึงฉันว่ายังไง” เชอลีนย่นจมูก ไม่ได้รู้สึกอับอายกับคำพูดสัวๆ ของผู้คน ตั้งแต่คนในกลุ่มเพื่อนไปจนถึงคนในวงสังคมที่นินทาเธอว่าหึงหวงสามีจนผิดปกติ ส่วนคมกฤษนั้นไปรับบทสามีน่าสงสารที่ถือหางภรรยาด้วยความรักจนเธอกลายเป็นคนนิสัยเสีย จนอายุปูนนี้จะแก้ไขก็คงสายไปแล้วทุกคนเลยได้แต่หลับหูหลับตาเวลาที่พบหน้ากัน หากเป็นคนที่เก่งกล้าวิชาใส่หน้ากากเข้าหากันหน่อยก็ยิ้มทักทายตามมารยาท พอเธอและสามีพ้นหลังก็ตกเป็นหัวข้อนินทาตามระเบียบ “แต่จะให้ทำยังไง คนเราเคยเกลียดกันมากก็กลับมารักกันมากเป็นธรรมดา”

“Enemy to lover เหรอครับ”

“ใช่ น้ำเน่านิดหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องจริงนะ” เชอลีนกลอกตาไปมาเมื่อได้ยินคำน้ำเน่าจากปากอู่อี้เทียน เธอเองก็เลี่ยนกับวลีนั้นเต็มกลืนเหมือนกันแต่มันก็เป็นคำพูดที่นิยามความสัมพันธ์ของเธอกับสามีได้ดีที่สุด ดังนั้นต่อให้จะรู้สึกจักจี้ทุกครั้งที่ได้ยินแต่ก็ต้องทำใจ “แต่ขอข้ามไปเลยแล้วกัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเด็ก”

“แล้วนานไหมครับกว่าที่คุณแม่จะยอมตกลงแต่งงานกับคุณพ่อ”

“ทำไม จะเอาไปเทียบกับมาสฟ้าเหรอ?”

“ครับ แต่อยากได้มาเป็นแนวทางเฉยๆ ครับ” อู่อี้เทียนตอบไปตามตรง มาสฟ้าไม่ใช่แม่ของเธอจะเอาทุกอย่างมาใช้แล้วหวังว่ามันจำสำเร็จด้วยวิธีการแบบเดียวกันมันก็คงไม่ใช่ “ผมไม่กดดันมาสฟ้าหรอกครับ ถ้าเขาไม่สะดวกใจที่จะแต่งกับผม ผมก็คงจะต้องรักเขาไปเรื่อยๆ แบบนี้”

“พูดเสียน่าสงสารเลย”

“ก็น่าสงสารแหละครับ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นโดนเขาเกลียด” ชายหนุ่มกระเซ้า ยังไงความสัมพันธ์ของเขาก็ยังนับดีกว่าของจ้าวเวยหลงและเหมือนฝันมากนัก “แต่มาคิดดูแล้วถ้าเหมือนฝันยังคืนดีกับเวยหลงที่เคยทั้งโกรธทั้งเกลียดกันนักหนาได้ เรื่องของผมกับมาสฟ้าก็ไม่มีอะไรน่าห่วง”

“เคยเกลียดแล้วยังไง ฉันเคยเกลียดสามีฉันมากกว่าที่ยายฝันโกรธลูกพี่ลูกน้องเธอตั้งเยอะ” เชอลีนว่ายิ้ม แล้วยักไหล่นิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “แล้วดูตอนนี้สิ เขาตัวห่างฉันได้ที่ไหน”

“ดีจังเลยครับ”

“ฉันพูดจริงนะ” เชอลีนว่าเสียงเครียด กลัวอู่อี้เทียนจะคิดว่าเธอพูดเรื่องที่สามีเธอนั้นทั้งรักและหลงเธอเกินความจริง ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันกลับกันแทบทั้งสิ้น ทุกคำพูดที่เธอเล่าให้ชายหนุ่มฟังนั้นยังไม่ถึงครึ่งของความจริงที่คมกฤษหมกมุ่นกับเธอเลยด้วยซ้ำ

“ถ้าเคยเกลียดกันขนาดนั้น แล้วทำยังไงคุณแม่ถึงได้มาลงเอยกับคุณพ่อได้ล่ะครับ” อู่อี้เทียนถามอย่างใคร่รู้

“ก็เพราะว่าสามีของฉันเขาทั้งหล่อและรวยมากยังไงล่ะ” เชอลีนตอบง่ายๆ พร้อมกับตลบเรือนผมยาวของท่านไปด้านหลัง แต่คำตอบนั้นทำให้คิ้วหนาของอู่อี้เทียนขมวดคิ้วนิด ด้วยเขาเองก็คาดไม่ถึงกับคำตอบจากมารดาของคนรัก

“เท่านั้นเองเหรอครับ”

“ใช่สิ เธอคิดว่าสองอย่างนี้มันหาง่ายนักหรือไง ผู้ชายที่ทั้งหล่อและรวยแถมยังรักฉันหัวปักหัวปำ...ถ้าไม่แต่งกับคนนี้แล้วฉันจะแต่งกับใคร”

“แต่ว่า...”

“นี่ ฉันจะบอกความลับอะไรให้นะ” เชอลีนกลอกตา ตัดบทอู่อี้เทียนที่หน้ายุ่งอย่างคนที่ยังสับสนกับคำตอบของเธออยู่ไม่หาย “โลกนี้น่ะมันไม่มีใครได้ทุกอย่างหรอกนะ”

“ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเคยทำเรื่องไม่ดีกับเราคุณแม่ก็ยอมเหรอครับ” อู่อี้เทียนยังกังขา เขามั่นใจว่าสุภาพสตรีตรงหน้านั้นมีเขี้ยวเล็บไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร หรือไม่แน่ว่าท่านอาจจะร้ายกาจกว่าคนที่เขารู้จักด้วยซ้ำ เพราะหากว่าท่านสามารถเลี้ยงดูลูกสาวสองคนให้เติบโตมาพร้อมกับพิษสงและเขี้ยวเล็บทั้งยังรอบจัดขนาดนี้ ท่านก็คงไม่ใจคนที่มีจิตใจเมตตาต่อสรรพสัตว์หรอก

“แล้วคนคนนั้นเขาเคยลอบกัดเธอหรือเปล่าล่ะ” เชอลีนเอียงคอ เธอมีศัตรูนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะสร้างเองหรือเพราะพาลโดนเกลียดเพราะทำให้คนพวกนั้นเสียประโยชน์ทางใดทางหนึ่ง ก็ยังนับว่าเป็นศัตรูอยู่ดี “ฉันขอเดา...ว่าเธอคงยังไม่เคยโดนมาสฟ้าลอบกัด”

“มาสฟ้าไม่เคยลอบกัดผม”

“ก็แน่สิ เพราะถ้ามาสฟ้าทำจริงๆ เธอไม่มีทางมานั่งอยู่ตรงนี้ได้หรอก” คุณแม่คนสวยยิ้มกว้าง สีหน้าของท่านนั้นไม่มีแววละอายใจ กลับกัน...สีหน้าของท่านมีแต่ภาคภูมิใจในตัวลูกสาวคนโตอย่างเห็นได้ชัด “ฉันจะบอกเธอ เพราะเธอคงอยู่ในชีวิตของมาสฟ้าไปอีกนาน”

“ครับ ผมไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น

“ถ้าคิดว่ามันจะไม่ดีกับเรา เราก็ชิงร้ายกาจก่อน...ร้ายกว่าพวกมันให้ได้ ต้องทำให้พวกมันกลัวเราจนไม่กล้าคิดแม้แต่จะแว้งกัด”

“เหมือนที่คุณแม่กับคุณพ่อทำมาตลอดใช่ไหมครับ แบบนี้เองถึงไม่มีใครกล้าแตะต้องธุรกิจของคุณแม่” อู่อี้เทียนพยักหน้าหงึก ยิ้มกว้างประดับอยู่บนหน้าคร้าม ดีใจที่ในที่สุดเขาก็รู้ความลับว่าอะไรที่ทำสองสามีภรรยากลายเป็นนักธุรกิจเขี้ยวลากดินที่ใครๆ ก็ต่างกระซิบกระซาบถึงพวกท่านด้วยความยำเกรง

“เรื่องนี้ต้องของคุณมาสฟ้า ฉันกับสามีเลยได้อานิสงส์ไปด้วย” เชอลีนยิ้มพราย เรื่องความลับของมาสฟ้านั้นเธอไม่มีวันแพร่งพรายให้ใครได้รู้ แม้ว่าคนคนนั้นจะได้ชื่อว่าเป็นคนรักของมาสฟ้าก็ตาม “มาสฟ้ามีความสามารถนะ ของแบบนี้มันอยู่ในสายเลือดแล้วฉันก็มั่นใจ เรื่องนี้ฉันไม่ห่วงมาสฟ้าเลย”

“ไม่มีอะไรให้คุณแม่ต้องห่วงครับ เรื่องนี้ผมรับปากคุณแม่ได้” อู่อี้เทียนไม่สนใจว่าคำพูดมากมายที่เชอลีนเอ่ยมานั้นจะเป็นแค่การบอกเล่าเพื่อฆ่าเวลา หรือเป็นการข่มขู่กลายๆ จากท่านในฐานะแม่ของมาสฟ้า เพราะมันไม่สำคัญสำหรับเขาเลยสักนิด เพราะอู่อี้เทียนไม่เคยคิดจะทำร้ายมาสฟ้าอยู่แล้ว ความตั้งใจเดียวที่เขามีต่อเธอนั่นคืออยากตั้งใจรักหญิงสาวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ทุกความสัมพันธ์ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็มีคนไม่น่ารักได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละอี้เทียน แล้วฉันก็หวังว่าคนคนนั้นจะเป็นลูกๆ ของฉัน”

“ผมตั้งใจให้มาสฟ้าชนะผมไปตลอดชีวิตครับ”

“แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ” เชอลีนผู้ชิงเล่นบทร้ายก่อนสามีมาตั้งแต่สมัยคบกันเป็นแฟนนั้นพยักหน้าหงึกอย่างพอใจกับคำตอบของอู่อี้เทียน “เธอเองก็จะไม่ต้องลำบากเกินไป รู้ไหมเวลาที่มาสฟ้าร้ายขึ้นมาน่ะ น่ากลัวว่ายายฝันที่ร้องกรี๊ดๆ เป็นไหนๆ”

“ผมก็พอจะมีประสบการณ์ทำนองนี้มาบ้างครับ”

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นว่ามาสฟ้าทำอะไรกับจ้าวเวยหลงบ้าง หลังจากรู้ว่าฝ่ายนั้นวางแผนที่จะหลอกใช้เธอและเหมือนฝัน อู่อี้เทียนก็ไม่เคยที่จะดูถูกมาสฟ้าอีกเลย ก่อนหน้านี้เขาชื่นชมเธอในฐานะมือขวานักธุรกิจที่เก่งกาจของคมกฤษ หลังจากที่เขารักเธอแล้ว...มาสฟ้าก็กลายเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ร้ายกาจแค่ไหน แต่อู่อี้เทียนก็มีแต่ความชื่นชมมอบให้หญิงสาว หวาดกลัวเธอไหมนั้นเขาก็คงรู้สึกอยู่นิดหน่อยภายในใจ แต่ตราบใดที่เขาไม่คิดที่จะแตะต้องครอบครัวของเธอโดยเฉพาะเหมือนฝัน อู่อี้เทียนก็มั่นใจว่าเขาจะไม่เป็นอะไรและมาสฟ้าก็จะรักเขาแบบนี้ได้เรื่อยไป

“ถ้ามีใครคิดจะทำอะไรมาสฟ้า ผมก็จะทำให้พวกมันทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย”

“ดี คิดจะมาเป็นเขยของฉัน อย่าขี้ขลาด”

เสียงพูดคุยเบาๆ ลอยมาตามโถงทางเดินนั้นทำให้อู่อี้เทียนและเชอลีนหันหน้าไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน โดยเฉพาะคุณนายเศวษรฐาที่ระบายยิ้มกว้างสุดมุมปาก ก่อนจะโยนตัวเองเข้าหาอ้อมกอดของสามีที่เปิดอ้ารอรับท่านอยู่แล้ว

“คุยอะไรกันอยู่ครับ หน้าเครียดเชียว” คมกฤษก้มหน้าหอมแก้มภรรยาตนเองเบาๆ อย่างแสนรัก การแสดงออกของทั้งคู่นั้นมันแสนจะโหยหากันและกันราวกับว่าพวกเขานั้นแยกจากกันมานาน ทั้งที่ความจริงแล้วคมกฤษเข้าไปคุยงานกับมาสฟ้าไม่เกินชั่วโมงดี

“คุยกันว่าคุณกฤษตกหลุมรักหนูเชอลีนได้ยังไงเฉยๆ ค่ะ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น” ภรรยาสุดที่รักเงยหน้าจากอกกว้างแล้วตอบพร้อมยิ้มยิ้มประจบประแจง ที่รู้ว่าหากเธอยิ้มเช่นนั้นแล้วคมกฤษจะไม่มีทางไล่บี้เอาคำตอบจากเธอ ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นเพราะทันทีที่ฟังคำตอบคมกฤษก็เพียงยิ้มเขินๆ ตอบภรรยา แล้วกระชับอ้อมแขนที่โอบเอวบอบบางของคู่ชีวิตแน่นขึ้นอย่างหวงแหนกันและกัน

“อื้ม ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นจริงๆ”

จะทำยังไงดีเล่าเจ้าคะ หลังจากนี้เราจะอยู่กันยังไง อ้ายหนุ่มตี๋นี้มันจะฮุบคุณมาสคนงามของศรีลงท้องจริงๆแล้ว // ลงไปดิ้นพร่านๆ