ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #34 : ไม่มีอะไรจะบอก

จ้าวเวยหลงรู้สึกเหมือนกับเขานั้นเพิ่งโดนใครบังคับให้กลืนยาพิษอย่างไม่สามารถขัดขืนหรือต่อรองใดๆ ได้ เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เดาว่ามาสฟ้าต้องรับมือยากกว่าเหมือนฝันเป็นร้อยเท่านั้น เขาคิดถูกแถมยังคิดถูกเกินไปเสียด้วย ดูจากที่เขาถูกเธอเล่นงานตั้งแต่วินาทีแรกทีเธอทำได้นั่นประไร งานนี้เขาลำบากแน่...

“แล้วแกก็เลือกที่จะเอาน้องสาวเขามาขังไว้นี่งั้นเหรอ บอกฉันทีว่านี่แกคิดดีแล้วจริงๆ”

จ้าวเวยหลงได้แต่แอบกลอกตาในใจ ไม่กล้าเถียงจ้าวลี่หยางเพราะไม่อยากให้เรื่องมันไปกันใหญ่ อีกอย่างตอนนี้ให้องก็ไม่ได้มีแค่พวกเขา ยังมีครอบครัวของอู่อี้เทียนรวมอยู่ด้วย ต่อให้อยากจะแย้งแค่ไหนแต่จ้าวเวยหลงก็กลัวว่าหากเขาทำอย่างนั้นแล้ว จะยิ่งเป็นการเปิดเผยข้อมูลที่เขารู้เกี่ยวกับมาสฟ้าและเหมือนฝันให้คนอื่น

แล้วคนอื่นที่ว่ายังเป็นคู่แข็งที่เกือบจะเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขาอีกด้วย จ้าวเวยหลงไม่มียอมหรอก

“ถ้าไม่ใช่หนูมาสเขาพูดเองกับปาก ฉันคงไม่มีทางเชื่อว่าหลานฉันมันจะสิ้นคิดได้ขนาดนี้!” 

“ผมไม่ได้ขังเหมือนฝัน แค่ช่วยดูแลความปลอดภัยให้เขาก็เท่านั้น” จ้าวเวยหลงชี้แจงข้อเท็จจริงในฝั่งของเขา อีกอย่างที่เขากล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำก็เพราะว่าตอนนี้เขาและเหมือนฝันเป็นพันธมิตรกันอย่างเป็นทางการแล้ว ยังเสียหญิงสาวก็คงไม่หักหลังเขาหรอก...อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่ยังอู่อี้เทียนอยู่ใกล้ๆ มาสฟ้าแบบนี้

“ปลอดภัยจากอะไรงั้นเหรอ?” อู่อี้เทียนเลิกคิ้ว เหลือบมองหน้าจ้าวเวยหลงด้วยสายตาวาววับอย่างเจ้าเล่ห์ ดูก็รู้ว่าที่เขาถามเมื่อกี้นี้ก็เพื่อทำให้ปู่โกรธเขายิ่งกว่าเดิม ซึ่งก็ดูท่าว่าจะสำเร็จเสียด้วย เพราะสายตาของจ้าวลี่หยางเปลี่ยนไปเป็นโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิม

“จากคนบ้านใหญ่สินะ พวกนั้นทำอะไรอีกล่ะ...หลานถึงต้องพาแม่สาวน้อยนั่นมาว่อนตัวทีนี่” จ้าวเฟยหรงเองก็ร่วมเข้าผสมโรงกับลูกชายของเธอ แม้จะไม่ใช่ด้วยเจตนาที่จะทำให้จ้าวเวยหลงตกที่นั่งลำบาก แต่ก็สายไปเสียแล้วเพราะตอนนี้คนเดียวในห้อง ที่จ้าวลี่หยางเห็นว่าสมควรจะรองรับโทสะทั้งหมดของเขา ก็คือจ้าวเวยหลงคนเดียว

“แกทำอะไรลงไปเวยหลง บอกฉันมาให้หมด” จ้าวลี่หยางเอ่ยลอดไรฟัน ด้วยมั่นใจว่าเหตุที่จะทำให้คนตระกูจ้าวเคลื่อนไหวได้ ย่อมต้องมีอะไรมากกว่าที่เขารู้ ซึ่งถ้าจ้าวเวยหลงพาน้องสาวของมาสฟ้า มาซ่อนตัวที่นี่เพื่อให้เด็กนั่นรอดพ้นจากคนตระกูลจ้าว ก็เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้แต่อะไรกันที่ทำให้คนทั้งตระกูลอยากได้ตัวเหมือนฝัน...

“จ้าว-เวย-หลง!”

เสียงคำรามเรียกชื่อผู้นำตระกูลจ้าวนั้นทำให้ไม่ว่าจะเป็นทีมบอดี้การ์ด หรือกระทั่งสาวใช้ที่ถูกเรียกตัวมาจากบ้านของจ้าวลี่หยาง เพื่ออำนวยความสะดวกโดยเฉพาะพากันสะดุ้งเฮือก ทุกคนต่างมองไปยังห้องที่คนตระกูลจ้าวและคนบ้านอู่รวมตัวกันอยู่เป็นตาเดียว

จำได้ว่าครั้งก่อนที่เกิดเรื่องเช่นนี้ก็คือในงานศพของคุณนาย ตอนนั้นอู่อี้เทียนและจ้าวเวยหลงยังเล็กอยู่เลย แต่เสียงคำรามของจ้าวลี่หยางก็ดังก้องเช่นนี้ ก่อนความบาดหมางระหว่างทั้งสองบ้านจะร้าวลึกเกินแก้ไข และคุณหนูเฟยหรงกับครอบครัวก็ย้ายไปอยู่ที่สิงคโปร์ถาวร

“ตอนนี้ขาดแค่คุณซ่งเหยี่ยน” เสียงหนึ่งกระซิบกระซาบเบาๆ กับเพื่อนร่วมงาน  ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าหากไม่มีเรื่องจ้าวซ่งเหยี่ยน แม้จะได้ชื่อว่าเป็นลูกชายแต่เขากลับไม่ได้รับความสำคัญอะไรมากนัก

ที่จริงแล้วจ้าวซ่งเหยี่สำคัญน้อยกว่าหลานชาย  อย่างจ้าวเวยหลงและอู่อี้เทียนด้วยซ้ำไป ซึ่งไม่มีใครเลยแม้แต่บรรดาคนในตระกูลจ้าวรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น

“ตอนนี้คงรู้กันทุกคนแล้วแหละว่าคุณเฟยหรงอยู่เซี่ยงไฮ้ รอดูเถอะ...อีกไม่นานคงได้วุ่นวายกันไปทั้งเมือง”

“สรุปแล้วพี่ฟ้าจะไม่บอกจริงเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น” เหมือนฝันยังคงพยายามคะยั้นคะยอ หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งก็คือเธอกำลังพยายามเค้นความจริง เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมาสฟ้าและอู่อี้เทียนว่าสรุปแล้วมันคือยังไงกันแน่ จากข้อมูลของที่เธอรู้มาจากจ้าวเวยหลงก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าอู่อี้เทียนจ้องที่จะงับมาสฟ้าลงท้อง ใช่....งับลงท้อง คำพูดนั้นเลยเธอไม่ได้พูดเกินจริงเพราะอคติส่วนตัวแน่เหมือนฝันมั่นใจ

แต่สายตาดุดันที่อู่อี้เทียนมองมาสฟ้าก่อนหน้านี้ทำให้เหมือนฝันเริ่มไม่แน่ใจ นึกสงสัยว่าเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง อะไรที่ทำให้อู่อี้เทียนโกรธพี่สาวเธอถึงขนาดที่มองมาสฟ้าตาขวางแบบนั้น คนที่จะมองกันและกันด้วยสายตามุ่งร้ายแบบนั้นนอกจากคนที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันแล้วเหมือนฝันก็คิดไม่ออกว่าคนแบบไหนจะใช้สายตาแบบนั้นได้ ทว่าทำไมกันล่ะ?

“บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ไหนมาให้พี่ข้อมือหน่อยสิ”

“แต่ฝันเห็น...” เหมือนฝันชะงักไปเมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังจะพลั้งปากหลุดเรื่องที่ไม่ควรพูดอกไป ยิ่งเห็นสายตารู้ทันของมาสฟ้าเหลือบมองหน้า คนเป็นน้องก็ร้อนรนขึ้นมาก่อนจะอ้อมแอ้มแก้ตัวเสียงค่อย “เห็นว่าหมอนั่นเกาะแกะพี่ฟ้าแต่จู่ๆ ก็เป็นแบบนี้เลยสงสัยขึ้นมาเฉยๆ ไม่ได้จะว่าอะไร”

“เพราะแบบนั้นเราะเลยไปตกลงทำอะไรแผลงๆ กับเวยหลงเขาใช่ไหม”

“พี่ฟ้าเห็นเหรอ” เหมือนฝันตาโต ถึงจะรู้ว่าการเก็บความลับจากมาสฟ้าจะเป็นไปไม่ได้ แต่พอโดนมาสฟ้าจับผิดได้คาหนังคาเขาก็อดรู้สึกเจ็บใจไม่ได้อยู่ดี

“พี่เห็นว่าเราจะเจ็บตัว แต่ไม่ได้เห็นว่าต้องเข้าเฝือกแบบนี้” มาสฟ้าตอบเสียงกระด้างพร้อมกับยกแขนของเหมือนฝันข้างที่ใส่เฝือกขึ้นสูง ทำราวกับว่าหากไม่เห็นแล้วเหมือนฝันจะสับสนว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอื่น “เราเก่งเกินนิมิตพี่อยู่เรื่อยเลยนะ”

“ฝันคนเหนือดวงไงคะ คิดว่าคุณทวดให้ฉายานี้ได้มายังไงล่ะ” คนที่มั่นใจว่าตัวเองเก่งเหนือดวงนั้นหัวเราะฮิฮะ ไม่สนใจสายตาขุ่นเขี่ยวของผู้เป็นพี่ที่กำลังมองมา

“เก่งแล้วทำไมถึงยังเจ็บตัวอยู่อีก เก่งจริงต้องไม่เจ็บ ไม่ถูกเขาจับมาขัง”

“แหม...ดวงมันมาอย่างี้ อย่าไปฝืนไงคะ” คนที่เมื่อครู่นี้ยังประกาศว่าตัวเองเก่งเหนือดวงนั้นตอบกลับเสียงค่อย สีหน้าก็พลอยสลดลงเมื่อเห็นว่าสายตาของมาสฟ้ายังคมกริบและดุดันไม่เปลี่ยน “พี่ฟ้าก็รู้ว่าฝันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เรื่องพวกนี้ไม่ค่อสันทัดเท่าไหร่”

“เราก็พูดอย่างนี้ตลอดนั่นแหละ” ผู้เป็นพี่กลอกตา อดที่จะรู้สึกหมั่นไส้เหมือนฝันทุกครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ในใจก็นึกปลงไปนานแล้วเพราะอย่างไรเสียเหมือนฝันก็เป็นน้องสาวของเธอ จะมาตีอกชกลมหรือพยายามเปลี่ยนนิสัยของเหมือนฝันเอาตอนนี้ก็คงจะสายเกินไปหน่อย คุณหนูคนเล็กบ้านเศวษรฐาคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างใข่ในหิน ทุกคนรอบข้างตามใจมาตั้งแต่เล็กๆ จนอายุยี่สิบเจ็ดปีก็ยังไม่มีใครกล้าขัดใจ ขนาดเธอที่เป็นพี่สาวก็ยังมักใจอ่อนให้แก่มาสฟ้าเสมอ จะโทษว่าใครผิดก็ไม่ได้เพราะเธอเองก็มีส่วนร่วมในการหล่อหลอมให้เหมือนฝันมีนิสัยเช่นนี้

“สรุปว่าไม่มีอะไรจริงๆ ใช่ไหม กับอี้เทียนอะไรนั่น...ฝันจะได้ไม่ต้องห่วง” เหมือนฝันถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ พร้อมกับวางแผนยุติข้อตกลงระหว่างเธอและจ้าวเวยหลง เพราะหากว่าอู่อี้เทียนไม่ได้จะมาเกาะแกะกับมาสฟ้า ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะข้องเกี่ยวกับชายหนุ่มและครอบครัวพิลึกกึกกือของเขาไปนานกว่านี้

“ไม่มี”