ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #29 : เกือบ

“อยากมีลูกขึ้นมาบ้างไหมครับ?”

“หืม” มาสฟ้าเหลือบมองคนข้างตัวด้วยสายตาฉงน ทบทวนกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งว่าที่เธอได้ยินเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า แต่เมื่ออู่อี้เทียนนไม่ได้แก้ไขว่าเขาพุดผิดไปมาสฟ้าจึงมั่นใจว่าเมื่อกี้นี้อู่อี้เทียนนั้นถามเรื่องมลูกกับเธอจริงๆ ช่างเป็นคนที่แน่วนากับเป้าหมายของตัวเองจนถึงขั้นหมกมุ่นเลยทีเดียวผู้ชายคนนี้ “เรายังตกลงเรื่องงานแต่งกันไม่ได้เลยค่ะ คุณคิดเรื่องลูกแล้วหรือคะ?”

“เผื่อคุณเห็นเพื่อนมีลูกแล้วนึกอยากมีขึ้นมาไง” อู่อี้เทียนว่ายิ้มๆ ก่อนหน้านี้ระหว่างที่อยู่ในห้องพักของปาริชาตเขาไม่ได้มีโอกาสพูดอะไรมาก แค่ยืนเป็นเป้าสายตาและหัวข้อสนทนาของเพื่อนๆ มาสฟ้าเท่านั้น จะมีบางคนที่กล้าพอจะชวนเขาคุยแต่นอกจากเรื่องส่วนตัวผิวเผิน อย่างเช่นว่าเขาอายุเท่าไหร่ ทำงานอะไรแล้วอู่อี้เทียนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จนกระทั่งพวกเขาเดินพ้นออกมาจากห้องพอสมควรแล้ว อู่อี้เทียนนึกครึ้มใจขึ้นมาจึงเอ่ยถามคนรักของตน “หรือว่าไม่มีอยากมีครับ?”

“ทำไมคะ ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากมีแล้วคุณจะเลิกกับฉันเหรอ?”

“ไม่หรอกครับ แต่เราคงต้องปวดหัวกับพ่อแม่ผม” อู่อี้เทียนยักไหล่ เขาไม่ได้หัวโบราณจนจะเลิกรากับคนรักเพราะเรื่องแค่นี้ “เรารับเด็กมาเลี้ยงก็ได้ เราจะมีลูกได้ไม่ใช่มีแค่ว่าคุณต้องคลอดออกมาเท่านั้นนี่”

“สรุปว่าคุณอยากมีลูกเหรอคะ” มาสฟ้าไม่เห็นภาพตัวเองมีลูกมาก่อน และก็ไม่ได้มีความคิดนั้นแค่เพราะผู้ชายที่เธอพิศวาสนั้นเอ่ยปากว่าอยากมี แต่มาสฟ้าก็อยากรู้ความคิดของชายหนุ่มจึงคุยกับเขาต่อไปเรื่อยๆ

“เราต้องมีลูกกันครับมาสฟ้า ผมขอโทษที่ต้องทำให้คุณผิดหวังนะ แต่ฐานะลูกชายคนเดียวของตระกูลเราต้องมีลูก อย่างน้อยๆ ก็สองคน”

“อย่างน้อยสองคน?” มาสฟ้าทวนคำเสียงหลง ใบหน้างามก็ยับย่นเมื่อจินตนาการถึงภาพเด็กวิ่งยั๊วะเยียะเต็มบ้าน “อี้เทียน คุณคิดไหมคะว่าบางทีเราอาจจะต่างกันเกินไป”

“ที่รัก เราสองคนมันยิ่งกว่าต่างอีกครับ” อี้เทียนยิ้มกว้างจนมุมปากแทบจรดปลายหู ท่อนแขนที่โอบประคองเอวบางนั้นรั้งร่างเล็กๆ ของหญิงสาวเข้ามาแนบชิดก่อนจะประทับจูบหนักๆ ที่ขมับข้างขวาของมาสฟ้า แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอเต็มทีโดยมาสฟ้าก็ไม่ได้ขืนตัวหนีจูบนั้น ร่างระหงของเธอโอนอ่อนยอมรับสัมผัสจากชายหนุ่มแต่โดยดี “แล้วเราก็จะไม่เลิกกันครับ เรื่องแต่งงานเรายังตกลงกันไม่ได้ เรื่องลูกเราก็ไม่ต้องรีบตัดสินใจก็ได้ เรามีเวลาอีกนาน”
 

“แล้วถ้าฉันบอกคุณว่าฉันจะไม่มีลูกล่ะคะ?” มาสฟ้ายังสงสัย “ถ้าฉันบอกว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็จะไม่มี แบบนี้คุณจะว่ายังไง”

“งั้นผมจะเลี้ยงลูกของเราเองครับ” เขาตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ ราวกับว่านั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขาอีกเช่นเคย “ผมเลี้ยงเหล่าหวังมาเองกับมือ เลี้ยงเด็กเพิ่มอีกคนจะเป็นไรไป”

“เหล่าหวัง คนรถคุณน่ะหรือคะ”

“ใช่ เขาชอบคุณนะ” อู่อี้เทียนเล่ายิ้มๆ ตั้งแต่วันนั้นที่เหล่าหวังได้เจอกับมาสฟ้าเขาก็เอาแต่เพ้อถึง ‘คุณผู้หญิง’ ซึ่งถ้าไม่รู้จักกันมากก่อนก่อนอู่อี้เทียนคงเล่นงานเด็กนั่นไปแล้ว แต่เขาเลี้ยงเจ้าเด็กนั่นมาตั้งแต่เขาเป็นเด็กตัวน้อย พอเห็นแววตาชื่นชมบูชาเวลาที่พูดถึงมาสฟ้าของเหล่าหวัง อู่อี้เทียนก็รับรู้ได้ว่าความรู้สึกที่เด็กหนุ่มมีต่อคนรักเขานั้นมันเกินกว่าความพิศวาสรักใคร่ที่เขามีต่อเธอเสียอีก “ผมเองก็ชอบคุณมากเหมือนกัน แต่ชอบคนละแบบ”

“ไม่เคยรู้เลยว่าคุณเลี้ยงเหล่าหวังมาเอง” มาสฟ้าไม่ถามว่าความชอบของอู่อี้เทียนที่มีต่อเธอนั้นเขาหมายความว่ายังไงเพราเขาแสดงออกชัดเจน และเคยประกาศอย่างหน้าไม่อายให้เธอรู้ก่อนหน้านี้แล้ว “คุณรับเลี้ยงเขาเหรอคะ”
 

“ยายของเขาทำงานกับเรามานานแล้วครับ พอแม่ของเขาเสียตอนคลอดยายเขาเลยมาลาออก บอกว่าจะไปเลี้ยงหลาน คุณพ่อท่านรู้เรื่องเขาก็เลยบอกให้รับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านเลย...ผมเรียบจบม.ปลายมั้งถ้าจะไม่ผิด”

“เด็กขนาดนั้นเลยเหรอคะ ไม่น่าล่ะท่าทางคุณวันนั้นดูไว้ใจเขามาก ที่แท้ก็ไม่ใช่คนรถธรรมดานี่เอง”

“เด็กนั่นโตมาในบ้านของเรา ผมมองเขาเป็นเหมือนน้องชาย แต่มันไม่รักเรียนเท่าไหร่อยากจะเป็นคนรถของผมให้ได้” น้ำเสียงของอู่อี้เทียนนั้นมีแววเอือมระอากับคนรถของคนเหลือคะนา ซึ่งไม่บ่อยนักที่มาสฟ้าจะได้เห็นท่าทางสิ้นหวังของเขา เธอถึงกับหลุดยิ้มออกมาเลยทีเดียว “แต่ผมไว้ใจเหล่าหวังที่สุด โง่แต่ซื่อสัตย์”

“เขาเป็นเด็กดีค่ะ” มาสฟ้ายังจำท่าทางร้อนรนของเด็กคนนั้นในวันแรกที่เจอกันได้อยู่เลย และจำอนาคตของเขาที่เธอเห็นในนิมิตได้ด้วย “เขาเป็นคนเดียวที่จะไม่หักหลังคุณ”

“ผมชักจะเกลียดมันขึ้นมาล่ะ” ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องที่เหล่าหวังชื่นชมศรัทธามาสฟ้า แต่ไม่ใช่เขาจะอยู่เฉยหากมาสฟ้าชื่นชมมันเกินพอดี และการที่เธอนั้นพูดถึงมันเกินสองครั้งมันก็เกินพอดีแล้วในความรู้สึกของอู่อี้เทียน “อย่าชมมันบ่อย ถึงผมจะเลี้ยงมันมากับมือแต่ผมก็ไม่ชอบที่คุณชมมันบ่อยๆ หรอกนะ”

“เพิ่มความขี้หึงของคุณในปัญหาที่เราต้องแก้ก่อนแต่งงานด้วยนะคะ” มาสฟ้าถอนหายใจออกมายาวเหยียด แค่ไม่กี่นาทีกลายเป็นเธอที่รู้สึกระอาใจแทนเขาเสียแล้ว “แก้เรื่องขี้หึง แล้วต้องคุยเรื่องลูกให้เคลีย จากนั้นเราค่อยคุยเรื่องแต่ง”

“ผมว่าผมคงเลิกหึงคุณไม่ได้” อู่อี้เทียนตอบอย่างตรงไปตรงมา อย่างคนที่ยอมรับในข้อเสียข้อนี้ของตัวเองได้นานแล้ว “มาสฟ้าผมต้องบอกคุณตามจริงนะ ตระกูลจ้าวเราน่ะนอกจากเรื่องรวยแล้วก็มีเรื่องขี้หึงนี่แหละที่ไม่เป็นรองใคร”

“แต่คุณบอกฉันเองว่าคุณเป็นคนบ้านอู่” มาสฟ้าแย้ง

“แค่ครึ่งเดียวครับ อีกครึ่งเป็นคนตระกูลจ้าวแล้วผมก็ได้รับสันดานขี้หึงขี้หวงจากฝ่ายแม่มาเต็มๆ”

“เวยหลงเองก็ด้วยเหรอคะ?” จากที่มาสฟ้าเห็นเธอไม่คิดว่าคนรักของน้องสาวจะเป็นพวกหึงร้ายกาจขนาดนั้น คงด้วยเพราะทั้งคู่เพิ่งกลับมาคบกันได้ไม่นาน เธอเองก็ไม่สนิทกันจ้าวเวยหลงขนาดนั้นด้วย แต่หากเป็นอย่างที่อู่อี้เทียนว่าเธอจะได้ไปเตือนเหมือนฝันตั้งแต่เนิ่นๆ “เขาดูไม่ใช่พวกขี้หึงขนาดนั้น”

“คุณมองเขาดีเกินไป” อู่อี้เทียนโคลงหัวไปมา มั่นใจว่าจ้าวเวยหลงนั้นมีอาการขี้หึงเข้าขั้นน่าเป็นห่วงกว่าเขานัก แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ของเขา เขาเสียเวลากับเรื่องของจ้าวเวยหลงและเหมือนฝันไปมากพอแล้ว และเขาก็ไม่คิดที่จะใช้เวลาที่อยู่กับมาสฟ้าเพื่อพูดคุยกันเรื่องของคนอื่น “ผมต้องเป็นคนดีที่สุดในสายตาคุณสิ”

“เป็นแค่แฟนฉันไปก่อนแล้วกันนะคะ ตอนนี้คุณร้ายกาจพอแสบๆ คันๆ หน่อยจะดีกว่า ถ้าดีมากเราคงอยู่รอดได้ไม่นาน”

“ผมเก่งเรื่องร้ายๆ” อู่อี้เทียนยิ้มพราย ลำพังแค่มาสฟ้านับเขาเป็นคนรักเขาก็ดีใจจนตัวลอย แต่นี่เธอยังพูดว่าชอบที่เขาร้ายกาจอีก ไม่รู้เลยว่ามาสฟ้าจะเป็นคนปากหวานขนาดนี้ แฟนเขานี่จะสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว “แต่รับรองไม่ร้ายเกินที่คุณจะรับมือแน่นอนครับ”

“อย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ”

“พี่มาส!”

เสียงร้องเรียกจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อและชายที่ยืนอิงแอบกับเธออยู่นั้นหันกลับไปมองยังต้นเสียงพร้อมกัน ก่อนจะเป็นมาสฟ้าที่ขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ อย่างไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายนั้นเรียกเธอเพราะอะไร แน่นอนว่ามาสฟ้านั้นรู้จักอีกฝ่าย...ยิ่งหน้าท้องที่ยื่นออกมายิ่งทำให้มาสฟ้ามั่นใจว่าเธอไม่ได้จำอีกฝ่านสลับกับคนอื่นๆ มาสฟ้านั้นเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยแต่ที่เธอมีน้อยกว่าเพื่อนก็คือศัตรู และคนตรงหน้านี้ก็คือคนที่เธอนับได้ว่าเป็นศัตรูเพียงไม่กี่คนของเธอ ส่วนอีกคนก็คือร่างสูงที่ยืนซ้อนหลังเจ้าหล่อนอยู่

“หนูคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นพี่ฟ้า...” สาวน้อยปรี่เข้ามาหามาสฟ้าด้วยใบหน้าสดใสจอมปลอม ก่อนจะชะงักเมื่อถูกสามีคว้าท่อนแทน หยุดเธอไว้ก่อนจะถึงตัวมาสฟ้าจนเจ้าหล่อนเผลอชักสีหน้าใส่สามี “พี่ยุทธคะ...”

“หวัดดีมาส ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ” ยุทธนารีบคว้าภรรยาของตนเอาไว้ก่อนที่เธอจะเข้าใกล้มาสฟ้าเกินไป ลำพังหากเป็นมาสฟ้าคนเดียวเขาไม่ห่วงอะไรหรอก แต่ผู้ชายที่โอบกอดมาสฟ้าอยู่ตอนนี้ต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวล เพราะฝ่ายนั้นดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ เขินภรรยาเขาเผลอทำอะไรไม่ดีลงไปแล้วทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจขึ้นมาเขาคงรับผิดชอบไม่ไหว

“สบายดีค่ะ” มาสฟ้ายกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาท ท่าทางของหญิงสาวยังคงสุภาพแต่ก็ห่างเหิน มันอดไม่ได้ที่จะทำอีกฝ่ายนั้นรู้สึกว่ามาสฟ้าถือตัว...เหมือนอย่างที่ใครๆ เขาว่ากัน “แล้วนี่ก็อี้เทียนแฟนมาสค่ะ อี้เทียนคะนี่ยุทธกับภรรยา”

“อี้เทียนครับ” อู่อี้เทียนรับรู้ได้ว่าคู่รักตรงหน้านั้นต้องมีความสัมพันธ์ไม่ปกติกับคนรักของเขาได้จากแววตาและกริยาเล็กน้อยที่เปลี่ยนไปของคนข้างตัว ทั้งการสูดลมหายใจหนักๆ เข้าปอดอย่างคนที่พยายามสะกดอารมณ์และสีหน้าราบเรียบที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาในเสี้ยววินาทีของมาสฟ้า เขาจึงทำเพียงผงกศรีษะทักทายอีกฝ่ายไม่ยื่นมือออกไปสัมผัสทักทายอย่างที่ควรจะเป็น

“พี่มาสมาทำอะไรคะวันนี้ ไม่สบายเหรอ?” เป็นภรยาของยุทธนาที่ไม่แยแสบรรยากาศอึมครึมรอบกาย เจ้าหล่อนยังยิ้มกว้างและถามมาสฟ้าเสียงแจ๋ว

“พี่มาเยี่ยมพราว” มาสฟ้าตอบสั้นๆ มีเพียงรอยยิ้มที่ปราศจากความรู้สึกบนหน้า

“พี่พราวคลอดแล้วเหรอคะ เร็วจัง...”

“จ้ะ” มาสฟ้าผงกศีรษะแล้วเหลือบมองคนข้างตัว ใช้อู่อี้เทียนเป็นข้ออ้างในการเอาตัวรอดยามที่เธอต้องการจะปลีกตัวออกไปจากสถานการณ์อันกระอักกระอ่วน “พี่ขอตัวนะ พอดีว่าต้องรีบไปทำธุระ”

“อ้อ โอเคค่ะ”

“มีโอกาสไว้เจอกันนะครับ” อู่อี้เทียนค่อมศีรษะ แล้วค่อยโอบเอวมาสฟ้าเดินออกมาจากคู่สนทนาแม้ว่าการกระทำนั้นของเขาจะค่อนไปทางเสียมารยาท แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจด้วยตอนนี้สิ่งที่ติดใจเขาคือความรู้สึกขัดใจที่อธิบายไม่ได้ตั้งแต่เจอหน้าคนรักจักของมาสฟ้า เหมือนกับว่าที่มาที่ไปของผู้ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่...เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่มาสฟ้ามีท่าทีแบบนี้กับคนรู้จัก

ขนาดตอนที่เขาโกรธเธอจนไม่อยากพูดด้วย ไม่อยากเจอหน้า มาสฟ้าก็ยังดีกับเขา รู้จักกันตอนแรกเป็นยังไงเธอก็ยังปฏิบัติกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย กระทั่งเขาได้สติว่ามีแต่เขาเท่านั้นที่โกรธเธอเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่คนเดียว มาสฟ้าไม่ได้ร้อนรนกับเรื่องที่เขาเห็นว่าคอขาดบาดตายเลย เขาจึงค่อยได้สติจึงเอ่ยปากขอเธอแต่งงานไปซึ่งนั่นก็เป็นวันเดียวกับที่เธอบอกว่าเขาจะตาย และเขาก็เกือบได้ตายเพราะเมาแล้วขับอย่างที่เธอบอกจริงๆ

“ไอ้หมอนั่น...ใช่แฟนเก่าคุณหรือเปล่า” น้ำเสียงของอู่อี้เทียนนั้นฟังดูเย็นชาและกระด้างหู ยิ่งคิดคาดเดากับตัวเองถึงความเป็นไปได้เดียวแล้วพบว่าสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุด ที่ผู้ชายคนเมื่อครู่จะเกี่ยวข้องกับมาสฟ้าและทำให้เธอเกลียดชังเขาได้ นั่นคือทั้งสองเคยคบหากันมาก่อนเขา และก็น่าจะเป็นมันนี่แหละที่จ้าวเวยหลงเคยพูดถึง “แฟนคนเดียวของคุณ”

“คุณเป็นแฟนคนเดียวของฉันค่ะ” มาสฟ้าไม่ได้ร้อนรน หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งอย่างที่อู่อี้เทียนฟังแล้วถึงกับขนลุกเกรียว รับรู้ได้ว่าเขาทำมาสฟ้าโกรธเข้าแล้ว และเขาก็ได้ข้อสรุปกับตัวเองว่าเธอก็เร้าใจสุดๆ เวลาโกรธ “แล้วก็เลิกมองฉันเหมือนอยากกลืนลงท้องสักทีค่ะอี้เทียน เราอยู่ข้างนอกนะ”

“งั้นผมจะอดทนจนเรากลับบ้าน” อี้เทียนยิ้มพราย สายตาที่กวาดมองร่างบอบบางในอ้อมแขนนั้นประกาศชัดว่าเขาตั้งใจจะทำอย่างที่พูดจริงๆ จนมาสฟ้าแยกเขี้ยวใส่เขาแล้วหยิกหมับที่เนื้อแขนของเขาเต็มแรง “โอ๊ยๆ เจ็บๆ”

“เจ็บก็หยุดทำตัวรุ่มร่ามได้แล้วค่ะ”

“แหม...ก็แฟนสวยขนาดนี้ มันอดไม่ได้นี่นา”

“เลิกหึงได้แล้วหรือคะ เมื่อกี้ยังทำท่าจะกินหัวฉันอยู่เลยไม่ใช่หรือไงคุณน่ะ” ความกะล่อนของอู่อี้เทียนนั้นทำให้มาสฟ้าเหลืออดจริงๆ แต่ครั้งแรกที่เขาพวกเจอกันชายหนุ่มก็มีท่าทานกะลิ้มกะเลี่ยเช่นนี้ จนเขาคิดว่าเธอเป็นหมอดูจึงพาลเกลียดเธอและความปากว่ามือถึงจึงค่อยหายไปพร้อมกัน “ยุทธไม่ใช่แฟนฉันก็จริง แต่เขาก็เกือบจะได้เป็นถ้าไม่โดนยายฝันเล่นงานเสียก่อน”

“มันคือคนที่คุณเกือบรักมันคนนั้นใช่ไหม?”

“ค่ะ”

5555555 เอาแบบนี้เลยเหรอคะคุณมาส ทูนหัวของศรีประเมินความประสาทแดกของผู้ชายน้อยไปหรือเปล่าคะ ศรีน่ะอยากมีจิตใจแน่วแน่ให้ครึ่งคุณคนงามของศรีเสียจริงๆค่ะ