ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #26 : ไม่ผิดสักหน่อย

“ไงครับ ไหวหรือเปล่า”

อู่อี้เทียนเหลือบมองคนสวยข้างตัวที่นั่งอยู่หลังพวงมลัยรถ Rolls-Royce Wraith Black Badge ของเขา ก่อนเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นสีหน้ายุ่งยากใจของมาสฟ้า ยิ่งเธอยู่บากนิดๆ อย่างไม่ชอบใจขณะทำความเข้าใจกับรถของเขา อู่อี้ก็ผลันเกิดความรู้สึกอยากจะฉวยคางมนเข้ามา แล้วจูบหนักๆ ที่ปากอิ่มของมาสฟ้าแรงๆ ให้สมกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก

“อย่ากดดันกันสิคะ” มาสฟ้ามองค้อนชายหนุ่มพอเป็นพิธี จากนั้นก็ก้มหน้าขวักเขม้นกับบรรดาปุ่มต่างๆ ในรถของเขาต่อ “ฉันเพิ่งมานั่งยังไม่ถึงห้านาทีเลยนะ”

“ให้ผมขับเถอะ” อู่อี้เทียนเสนอทางออก หลังจากเห็นสีหน้าของมาสฟ้าหลังจากพยายามจำทุกอย่างที่เขาเพิ่งบอกไป “พูดจริงนะมาสฟ้า ผมขับได้ รถผมมีจีพีเอส”

“คุณอยากให้ฉันพาไปเดทไม่ใช่เหรอคะ ถ้าคุณทำจะบอกว่าฉันพาไปได้ยังไง”

“คุณบอกทางผมได้” เขาต่อรอง

“ไม่ค่ะ ฉันจะขับ” มาสฟ้ายื่นคำขาด จากนั้นก็กดปุ่มสตาร์ต ก่อนนาทีต่อมาเสียงเครื่องยนต์คำรามจะดังกระหึ่ม ซึ่งทำให้มาสฟ้ายิ้มปากแทบจะฉีกถึงหูขณะหันมาจ้องหน้ากับอู่อี้เทียน “เข็มขัดค่ะ อี้เทียน”

“สั่งผมอีกที ผมจูบคุณปากเปื่อยแน่” คนที่ไม่เคยมีใครสั่งได้มาก่อนพูดลอดไรฟัน อย่างคนที่กำลังสะกดอารมณ์ตัวเองไม่ให้ปล้ำจูบคนงามหยด ไม่ใช่เพราะเขาโกรธที่ถูกมาสฟ้าออกคำสั่ง

“แหม อย่างนั้นเราคงต้องจบกันตรงนี้แล้วล่ะค่ะอี้เทียน” มาสฟ้าว่ายิ้มๆ ขณะออกแรงเหยียบคันเร่ง โดยไม่เหลือบมองอู่อี้เทียน เธอจึงมองไม่เห็นสายตาเขาใช้มองเธออยู่ตอนนี้ว่ามันเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกแบบไหน “เพราะฉันเองก็ไม่ใช่พวกที่พอใจอะไรง่ายๆ เสียด้วย”

“ที่รัก ที่บอกเมื่อกี้น่ะไม่ได้จะห้ามคุณสักหน่อย” เสียงเข้มนั้นแฝงไปด้วยแววขบขัน พร้อมกับที่เขาขยับ เอนตัวไปใกล้มาสฟ้าจนปากอยู่ชิดโหนกแก้มนวล “คุณสั่งผมบ่อยๆ สิดี ผมจะจูบคุณให้หน่ำใจ”

“งั้นฉันจะไม่สั่งคุณค่ะ”

“ผมจะรอดู” อู่อี้เทียนพึมพำเบาๆ ไม่ได้เชื่อคำพูดนั้นของหญิงสาว รอยยิ้มมุมปากของเขายิ่งทำให้มาสฟ้ารู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว ไม่สบายใจกับน้ำเสียงแบบนั้นของเขาแปลกๆ “อย่าพลาดแล้วกัน”

คำพูดสุดท้ายนั้นทำให้มาสฟ้าไปแต่เม้มปากแน่น แล้วค้อนอู่อี้เทียนประหลับประเหลือบอย่างไม่รู้จะสรรหาคำพุดแบบไหนมาตอบโต้เขาดี อีกทั้งเธอก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับชายหนุ่มตอนนี้ เวลานี้ยังเช้าอยู่และเธอมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก สู้เก็บแรงเอาไว้แล้วค่อยไปทะเลาะกับเขาทีหลังก็ยังไม่สาย อย่างไรเสียอู่อี้เทียนก็จะอยู่กับเธอตลอดไปอยู่แล้ว

“นี่เรากำลังไปไหนกันนะครับ” อี้เทียนเอ่ยถามหลังจากห้องโดยสายถูกปกคลุมด้วยความเงียบ พลางจัดการฉวยมือของมาสฟ้ามากุมเอาไว้ โดยไม่ลืมที่จะประทับจูบหนักๆ ที่หลังมือเล็กก่อนที่จะกดมือของหญิงสาวไว้บนขาข้างหนึ่ง ซึ่งทำให้มาสฟ้าต้องขับรถด้วยมมือข้างเดียวอย่างไม่มีทางเลือก

“เดี๋ยวถึงแล้วจะรู้เองค่ะ”

ไม่ต้องสงสัยนานสุดท้ายอู่อี้เทียนก็รู้ว่าจุดหมายปลายทางของพวกเขาก็คือโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งทำให้อเขาฉงนใจยิ่งกว่าเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงต้องมาที่นี่ ในเมื่อคนในครอบครัวของมาสฟ้าล้วนอยู่ที่บ้านของเธอ และปลอดภัยดีทุกคน หากจะมาเยี่ยมคนสนิทก็ไม่น่าจะเป็นวันนี้

“นึกไม่ถึงว่าเดทแรกของเราจะเป็นที่โรง’ บาล” อู่อี้เทียนเหลือบมองมาสฟ้า ที่กำลังเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าถือของเธอที่ถูดเจ้าตัว โยนไว้ที่ตอนหลังของรถทันทีที่เธอก้าวขึ้นมานั่งบนรถ “ผมไม่ประทับใจเลยสักนิด เผื่อคุณอยากรู้”

“งั้นเหรอคะ ฉันเห็นคุณนอนแบ็บอยู่โรง’ บาลตั้งเดือนกว่า นึกว่าจะชอบเสียอีก” มาสฟ้าว่าแล้วก็ยกมือขึ้นทางอก แสร้งเป็นตกใจกับคำบอกนั้นของอู่อี้เทียน ที่ทำให้เขาได้แต่ข่มกรามเข้าหากัน พร้อมวางแผนว่าจะแยกมาสฟ้าออกจากเหมือนฝันให้เร็วที่สุด เพราะเมื่อกี้ท่าทางกวนประสาทของเธอนั้นเหมือนกับเหมือนฝันเวลากวนประสาทเขาราวกับเป็นคนเดียวกัน

“ถ้าอยู่กับคุณ ต่อให้อยู่ในนรกผมก็ชอบครับ” อู่อี้เทียนหยอดหวานหยด กลายเป็นมาสฟ้าที่ปั้นหน้าไม่ถูก ซึ่งนั่นทำให้อี้เทียนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความพึงใจ แล้วเขาก็หมดความยับยั้งช่างใจ ยื่นหน้าเข้าไปฉกจูบจากกลีบปากงามของมาสฟ้าเร็วๆ หนหนึ่ง แล้วผลุบออกไปจากรถ โผล่มาอีกทีก็ที่ประตูด้านคนขับของมาสฟ้าโดยจัดการเปิดประตูให้คนตัวเล็กเสร็จสรรพ บริการคนรักของตนเต็มที่แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับเป็นการแยกเขี้ยวจากหญิงสาว

“ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าคุณเป็นเสือผู้หญิง” มาสฟ้าเอ่ยลอดไรฟัน ทั้งโกรธทั้งอายที่ถูกอี้เทียนขโมยจูบ

“คนดีครับ เรื่องนั้นมันเก่าแล้วน่า” อดีตเสื้อผู้หญิงเป็นฝ่ายทำหน้ายุ่งยากใจมาก เมื่อมาสฟ้าขุดอดีตที่ไม่ดีขึ้นมาเล่นงาน “อะไรที่ควรลืมก็ลืมๆ ในไปเถอะครับ คุณเป็นคนยึดติดกับอดีตตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ตั้งแต่คุณกวนประสาทฉันนั่นแหละค่ะ” มาสฟ้าโต้ ทว่าสุดท้ายก็ยอมสอดมือเข้าไปในอุ้งมือของอู่อี้เทียนที่ยื่นมาจับกับเธอ กลายเป็นว่าพวกเขากำลังทะเลาะกันเล็กๆ แต่มือก็ยังจับกันไม่ปล่อย

ซึ่งภาพของผู้หญิงผู้ชายที่หน้าตาดีชนิดที่หาตัวจับได้ยากสักคน กำลังเดินเถียงกันเข้ามาในโรงพยาบาลนั้นเรียกสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนรอบข้างได้อยู่หมัด รวมไปถึงผู้หญิงที่อยู่ในชุดคลุมท้องซึ่งกำลังยืนรอสามีซื้อกาแฟอยู่ไม่ไกลนั่นด้วย

“เราต้องซื้อดอกไม้ก่อนนะคะ” มาสฟ้าบอกคนข้างตัว โดยไม่เหลือบมองสายตาที่จ้องเขม็งของผู้หญิงท้องคนที่ว่านั่นเลย จึงไม่เห็นว่าปากที่เคลือบลิปติกวาววับของจอมขวัญนั้นเม้มแน่นอย่างไม่พอใจเธออยู่

“นี่สั่งหรือเปล่าครับ?” อู่อี้เทียนเหลือบมอง

“บอกค่ะ ไม่ได้สั่ง” มาสฟ้าตอบ

“งั้นก็แล้วไป”

ไม่นานหลังจากที่มาสฟ้าและชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเดินพ้นไป สามีของจอมขวัญก็เดินกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟในมือ ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้สมเครื่องแบบแต่ผมเกรียนของเขาก็ทำให้คนรอบข้างเดาได้ไม่ยาก ว่าอาชีพของยุทธนาคงไม่พ้นเป็นข้าราชการทหารหรือตำรวจ

“เมื่อกี้พี่ยุทธเห็นหรือเปล่าคะ” จอมขวัญเงยหยน้าถามสามีทันทีที่เขาเดินมาใกล้

“เห็นอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ แค่ต้องตื่นเช้ามาที่นี่ในวันหยุดเขาก็หงุดหงิดพออยุ่แล้ว นี่เธอยังจะมาเล่นเกมร้อยคำถามกับเขาอีกเหรอ

“ก็พี่ฟ้าไงคะ มากับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ขวัญไม่เคยเห็น” จอมขวัญเอ่ยอย่างตื่นเต้นโยไม่ลืมสังเกตุสีหน้าของสามีของเธอไปด้วย และก็เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด เพราะทันทีที่ยุทธนาได้ยินคำว่า ‘ฟ้า’ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที มันทั้งไม่อยากเชื่อและอาลัยอาวรณ์

ทั้งๆ ที่ถูกเขาทิ้งมาแท้ๆ แต่เขาก็ยังอาลัยอาวรณ์มาสฟ้าไม่เปลี่ยน!

“มาสฟ้าน่ะเหรอ?” ยุทธนาถามย้ำ มั่นใจว่าผู้หญิงที่จอมขวัญเห็นนั้นไม่มีทางเป็นมาสฟ้าไปได้ หากไม่ใช่เหมือนฝันที่เป็นคู่แฝดที่อาจจะมาเยี่ยมเพื่อนสนิทของพวกเธอ พร้อมกับผู้ชายสักคนในสังกัดของเจ้าหล่อน จอมขวัญก็คงมองผิดไป มาสฟ้าไม่มีทางไปไหนกับผู้ชายแน่ๆ ไม่มีทาง “จำผิดแล้วมั้ง ฟ้าเขาไม่มาหรอก”

“ทำไมคะ การที่พี่ฟ้าจะมากับผู้ชายมันเชื่อยากนักเหรอ?” จอมขวัญย้อนถามอย่างหาเรื่อง เหมือนกับทุกครั้งที่เขาคุยเรื่องของมาสฟ้า หรือกระทั่งอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับมาสฟ้า เธอและสามีก็จะลงเอยด้วยการมีปากเสียงกันทุกที หนนี้ก็คงเหมือนกัน “ไหนพี่บอกไม่ได้อะไรกับพี่ฟ้าแล้วไง”

“อย่าชวนทะเลาะได้ไหม” ยุทธนากระแทกลมหายใจ คิดว่าเขาอุตส่าห์เดินเช้ามาที๋โรงพยาบาลเป็นเพื่อนแท้ๆ แต่จอมขวัญก็ยังหาเรื่องทะเลาะกับเขาได้ไม่หยุด “ขวัญพูดเรื่องฟ้ามาเอง แล้วจะโทษพี่ได้ยังไง”

“ขวัญแค่ถามว่าพี่เห็นพี่ฟ้าไหมก็เท่านั้น พี่นั่นแหละที่เอาแต่บอกว่าไม่ใช่พี่ฟ้า” คนท้องเจ็ดเดือนว่าเสียงสั่น หากคิดว่าแต่งงานกับชายที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ว่าแย่แล้ว ลองมาอุ้มท้องลูกของคนที่ยังอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าไม่เลิกแบบเธอดู จะได้รู้ว่าไอ้คำว่าเสียใจที่เขาพูดกันมันยังน้อยไปที่จะบอกความรู้สึกของเธอตอนนี้ “ทั้งที่ขวัญก็เห็นอยู่เต็มตาว่านั่นเป็นพี่ฟ้า พี่ก็ยังจะเถียง”

“แล้วจะเสียงดังทำไม พูดดีๆ ก็ได้ ไม่อายคนหรือไง” ยุทธนาเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อจอมขวัญเริ่มเสียงดัง จนคนรอบข้างเริ่มละสายตาจากคู่รักที่สวยหล่อสมกันมามองพวกเขาแทน

“ไม่อาย! ขวัญไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยทำไมต้องอาย”

“ขวัญ!”

“พี่นั่นแหละที่ต้องอาย ขวัญอุ้มท้องพี่อยู่แท้ๆ พี่ก็ยัง...”

“ขวัญ หยุด!”

ทายสิคะ ว่าถ้าเรื่องนี้นี้จะมีคนที่ร้ายที่สุดมันจะเป็นใคร…ติ๊งต๊องๆ ดิฉันยังไม่เแลยหรอกค่ะ เดี๋ยวทุกคนจะได้รู้พร้อมกันตอนอ่าน ฮุว่ะฮ่าๆ