ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #18 : ต้อนรับขับสู้

อูู๋อี้เทียนกดวางสายจากลูกน้องที่เขาส่งไปตามประกบหญิงสาวที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อคืนด้วยความหงุดหงิด เพราะรายงานที่ได้ยังคงเป็นเหมือนเดิมนั่นก็คือไม่ได้ข่าวของมาสฟ้าเลย แม้แต่ร่องรอยว่าเธอออกไปจากโรงแรมตอนไหนก็ยังไม่มีใครรู้ คนของจ้าวเวยหลงและจ้าวลี่หยางเองก็ไม่ต่างกัน คนพวกนั้นก็ยังตะลอนหาหญิงสาวไปทั่วเมืองไม่ต่างจากคนของเขานัก

อู๋อี้เทียนจึงเลือกที่จะมาอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้โรงแรมที่หญิงสาวเข้าพัก เผื่อว่าเธอจะกลับมาและเขาจะได้เข้าถึงตัวเธอได้ก่อนใคร...แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องบอกว่าตอนนี้เขารู้สึกหวั่นใจนิดๆ ว่าหนึ่งพวกพันธมิตรทางธุรกิจของเขาอาจจะได้ตัวเธอไปก่อน ไม่อย่างนั้นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งคงไม่สามารถหลบหนีสายตาของคนตั้งมากมายไปได้ กระทั่งร่องรอยก็ยังไม่มีใครรู้เห็น และถ้าเป็นอย่างที่เขากลัวเรื่องมันก็คงจะยากกว่าเดิมเป็นล้านเท่า

เพราะว่าไอ้พวกสารเลวพวกนั้นไม่มีทางยอมรับว่าพวกมันได้ตัวเธอไป และเขาก็ไม่มีวิธีที่จะบังคับให้มันยอมรับหรือคายความจริงออกมา โดยที่ไม่ใช้ความรุนแรงหรือทำลายข้อลงที่มีระหว่างกัน ซึ่งแน่นอนว่าหากเขายืนยันได้เมื่อไหร่ว่ามาสฟ้าคือ 'แม่มด' ที่เขาตามหาจริงๆ เรื่องการปะทะกันยังไงก็ต้องเกิดขึ้น เขายอมตายดีกว่าที่ให้คู่แข่งของเขาได้ตัวเธอไป

เสียงเรียกเข้าทำให้อู๋อี้เทียนต้องหยุดความคิดของตัวเองที่จะเริ่มไปไกลเอาไว้เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มเหลือบมองชื่อของผู้ที่โทร.เข้ามา ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด ตวัดสายตามองไปยังทิศทางของรถที่จอดอยู่ถัดไปจากตรงนี้แค่ไม่กี่ถนนแล้วจึงกดรับสาย กรอกเสียงหงุดหงิดลงไปในลำโพงจนซีเฉินที่นั่งอยู่ไม่ไกลนั้นแอบนิ่วหน้า นึกสงสารเหล่าหวังผู้โชคร้ายอยู่ในใจ

“มีอะไรเหล่าหวัง!”

“เอ่อ...นายน้อยครับนายน้อย” เหล่าหวังละล่ำละลัก มองร่างบอบบางของหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องโดยสารด้านหลังด้วยสายตาระแวดระวัง ขณะเดียวกันก็ก่นด่าความโง่ของตัวเอง ที่ปล่อยให้เธอขึ้นมานั่งที่นั่งของเจ้านายโดยไม่ขออนุญาตอู่อี้เทียนก่อน แต่จะให้ไล่เธอลงไปจากรถตอนนี้ก็ยังไงอยู่ เด็กหนุ่มจึงต้องตัดสินใจโทร.ผู้เป็นนายว่าคนที่เขาตามหานั้นได้นั่งรอเขาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว “คือคุณผู้หญิงที่นายน้อยตามหาน่ะครับ เธออยู่บนรถแล้ว”

“ห๊ะ ว่ายังไงนะ ใครอยู่บนรถ” อู๋อี้เทียนนิ่วหน้า คิดว่าเขาคงฟังผิดไป “พูดใหม่สิ”

“คือ...” เหล่าหวังสูดลมหายใจ เหลือบมองแท๊ปเล็ตในมือสลับกับมองหน้าของหญิงสาวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่าเขาไม่ได้ดูผิดไปก่อนจะรายงานผู้เป็นนาย “ผู้หญิงที่อยู่ในแท็ปเล็ตน่ะครับ ที่นายน้อยกำลังตามหาอยู่...คือว่าเขานั่งอยู่บนรถแล้วครับ”

“ผู้หญิงในแท็ปเล็ตไหน?” อู่อี้เทียนยังไม่เข้าใจ มั่นใจว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เพราะปกติแล้วเหล่าหวังจะไม่เป็นแบบนี้ “เหล่าหวังแก...”

“แป๊บหนึ่งครับนายน้อย ให้ผมเปิดกล้องก่อน” เสียงกุกกักตามมาหลังจากนั้น พร้อมกับการพูดภาษาอังกฤษติดๆ ขัดๆ ของเหล่าหวัง แต่กระนั้นอู่อี้เทียนก็ยังไม่ได้ชิงตัดสาย ชายหนุ่มยกมือถือออกจากหูแล้วมองหน้าจออย่างอดทนด้วยหัวใจลุ้นระทึก ไม่นานจอที่มืดสนิทก็เปลี่ยนเป็นโหมดวีดีโอคอล พร้อมกับที่ใบหน้างดงามของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎขึ้น

วินาทีนั้นอู๋อี้เทียนแทบจะปล่อยมือถือของตัวเองร่วงลงพื้นโชคดีที่เขากลับมาตั้งสติได้ทัน ไม่เผลอปล่อยมือถือให้หลุดมือจึงทันได้ยินเสียงอ่อนหวานทักทายผ่านลำโพง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมาสฟ้า...ฉันเชื่อว่าคุณตามหาดิฉันอยู่ใช่ไหมคะ?”

“เหล่าหวังๆ ล็อกประตูรถให้ดี รอให้ฉันไปหา...ถ้าไม่ใช่ฉันห้ามเปิดประตูเด็ดขาด!” อู๋อี้เทียนตะโกนสั่งลูกน้องของตัวเอง ขณะผวาออกไปจากร้านกาเฟอย่างรีบร้อนโดยที่ปากก็ยังออกคำสั่งไม่หยุด “ล็อกประตูเดี๋ยวนี้! เฝ้าคุณผู้หญิงไว้ให้ดีอย่าให้คลาดสายตา เข้าใจไหม”

“ครับนายน้อย”

“ล็อกประตูรถหรือยัง ล็อกเดี๋ยวนี้เลย!”

ด้วยจากระยะทางจากร้านกาแฟไปยังที่ที่เหล่าหวังจอดรถไว้นั้นใช้เวลาเดินไม่เกินห้านาที ยิ่งอู๋อี้เทียนใช้การวิ่งเต็มสปีดด้วยแล้วจึงใช้เวลาน้อยลงกว่าเดิมมาก และเพราะอย่างนั้นเมื่อมาถึงรถ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มักจะวางตัวสง่างามยามปรากฎตัวในที่สารธารณะจึงมีอาการหอบแฮก ราวกับเพิ่งออกกำลังกายอย่างหนักมา

แต่เมื่อสิ่งแรกที่เขาได้เห็นหลังจากที่ประตูรถเปิดขึ้น คือใบหน้าของหญิงสาวที่เขานึกกังวล ห่วงว่าเธอจะเป็นอย่างไรปลอดภัยดีหรือไม่นั้น นั่งยิ้มอยู่บนรถของเขา ภายใต้การคุ้มของอย่างรัดกุมของเขาแล้ว อู๋อี้เทียนก็เผลอยิ้มกว้างออกมาด้วยความโล่งอกแม้ว่าจะยังหอบหายใจอยู่โดยไม่รู้ตัว

“สวัสดีค่ะคุณอี้เทียน เจอกันสักทีนะคะ” มาสฟ้ายิ้มทักทายชายหนุ่ม พร้อมกับส่งน้ำดื่มที่อยู่ในรถของเขาให้แก่ร่างสูงแล้วว่า “น้ำไหมคะ ท่าทางคุณดูเหนื่อย”

“เอ่อ ขอบคุณครับ” อู่อี้เทียนรับขวดน้ำจากหญิงสาวมา และพึมพำขอบคุณแก้เก้ออย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี รับน้ำมาแล้วเขาจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถบนที่นั่งถัดไปจากมาสฟ้า ชายหนุ่มนั่งเบาะติดประตูเป็นครั้งแรกอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด ทั้งที่ปกตินั้นเขาจะไม่ยอมนั่งเบาะตรงนี้เลยก็ตาม “ขอโทษทีครับ ไม่คิดว่าเราจะเจอกันแบบนี้ เลยไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณดี”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าฉันเป็นคุณฉันก็คงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน” มาสฟ้าตอบชายหนุ่มอย่างใจกว้าง ตาก็มองซีกหน้าของเขาอย่างใคร่รู้พร้อมนึกเปรียบเทียบกับตัวเองอยู่ในใจ ว่าหน้าของอู๋อี้เทียนจริงๆ หล่อกว่าที่เธอเห็นในนิมิตตั้งเยอะ...แถมตัวของเขายังหอมมากด้วย กลิ่นสดชื่นๆ กลิ่นครีมโกนหนวดหรือเปล่านะ

“ทำดีมากเหล่าหวัง” อู๋อี้เทียนไม่สังเกตุถึงสายตาเปรียบเทียบของหญิงสาวข้างตัว แต่หันไปตบบ่าของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยอย่างชื่นชม แม้ว่าเหล่าหวังจะไม่ได้ทำอะไรมากแต่การที่เหล่าหวังโทร.หาเขาทันที ก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องมากในความคิดของอู๋อี้เทียน ลองคิดดูสิถ้าเหล่าหวังไล่มาสฟ้าไปก่อนที่จะโทรหาเขาล่ะก็ เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้และตอนนี้เขาคงไม่ได้นั่งอยู่ข้างๆ เธอเพียงเอื้อมมือไปถึงอย่างนี้แน่นอน

เหล่าหวังเองก็ได้แต่ยิ้มแฉ่ง น้อมรับความดีความชอบโดยไม่เผยพิรุจให้ผู้เป็นนายเห็นเลยว่า ช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาต้องอยู่เพียงลำพังกับหญิงสาวคาตมคนนี้นั้น ตนรู้สึกหวาดกลัวและภาวนาให้อู๋อี้เทียนกับซีเฉินมาถึงเร็วๆ แค่ไหน เขามีความคิดที่ว่าหากต้องอยู่ในรถกับหญิงสาวเพียงลำพังนานกว่านี้อีกนาทีเดียว เขาก็จะออกไปรอข้างนอกรถ ถึงแม้ว่าทำแบบนั้นแล้วอาจจะโดนนายด่าเพราะขัดคำสั่งที่นายสั่งว่าห้ามให้เธอคลาดสายตา แต่จะให้เหล่าหวังนั่งสบตากับสายตาลึกลับ ที่มองเขาแต่ละทีแล้วเหล่าหวังรู้สึกไม่ต่างกับถูกเธอมองลึกเข้าไปจนถึงจิตวิญญาณล่ะก็...เหล่าขอยอมโดนนายด่าดีกว่า!

น่ากลัว ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!

​

รีบพิมพ์ 99สาธุ เลยจ่ะเหล่าหวัง อย่าได้ไปมองตาคุณมาสเขาเชียว รักษาเนื้อรักษาตัวนะคะ อย่าหาว่าศรีไม่เตือน ถถถถถถ