ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #16 : เชื่อคุณมาส

‘ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะครับ คืนนี้ผมคงนอนฝันดี’

คิ้วหนาของอู่อี้เทียนกระตุกถี่ๆ เพราะข้อความกวนประสาที่ได้รับจากญาติผู้น้องของตัวเอง หากเป็นเวลาปกติเขาคงไม่คิดจะเสียเวลาที่จะอ่านข้อความของจ้าวเวยหลง ดีไม่ดีเขาอาจจะกดบล็อกอีกฝ่ายไปเลยด้วยซ้ำ แต่นี่จ้าวเวยหลงอยู่ที่บ้านของมาสฟ้าซึ่งอาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ ดังนั้นทันทีที่ได้รับข้อความเขาก็เปิดอ่านเดี๋ยวนั้นเลย แต่ข้อความที่จ้าวเวยหลงส่งมานอกจากจะไม่มีอะไรเร่งด่วนแล้วยังทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มไปอีก แทนที่จะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันจ้าวเวยหลงกลับส่งรูปดอกไม้มาให้เขา

ประสาท...

รู้กันดีอยู่แล้วว่าเขาคงไม่มีทางส่งดอกไม้ไปให้จ้าวเวยหลง และเมื่อมองแล้วเห็นว่าเป็นดอกกุหลาบสีขาวก็ไม่ใช่ดอกไม้ที่เขาส่งไปให้มาสฟ้าเหมือนกัน มันจึงยิ่งไม่ใช่ดอกไม้ของเขาเข้าไปใหญ่ แล้วที่จ้าวเวยหลงส่งข้อความมานั้นหมายความว่ายังไง?

แม้ว่าอู่อี้เทียนจะไม่แยแสเรื่องความหมายของดอกไม้ เพราะเขาไม่เคยเห็นความจำเป็นของสิ่งที่เรียกว่าดอกไม้เลยตั้งแต่เริ่มออกเดทมา ทุกครั้งที่สาวๆ ได้รับดอกไม่ในนามของเขาล้วนเป็นเลขาที่จัดการให้ มีครั้งนี้แหละที่เขาต้องลงแรงหาร้านดอกไม้เอง แต่ถึงอย่างนั้นไอ้ความหมายพื้นๆ อย่างสีของดอกกุหลาบ เขาย่อมต้องเคยได้ยินผ่านหูตามาบ้างและเขาก็ไม่ได้มีรักบริสุทธิ์หรือคิดที่จะอยากได้รักบริสุทธิ์จากมาสฟ้า ดอกกุหลายสีขาวในรูปจึงไม่มีทางเป็นของเขา

ความปรารถนาที่เขามีต่อมาสฟ้านั้นชัดเจนและลึกซึ้งทุกลมหายใจเข้าออกของเขา และความรู้สึกที่ว่าก็ห่างไกลคำว่าบริสุทธิ์มากยู่ อู่อี้เทียนมั่นใจในความสามารถว่าไม่ช้าก็เร็วเขาต้องได้ครอบครองมาสฟ้า...สุดท้ายแล้วมาสฟ้าก็จะมาเป็นคนรักของเขาอย่างสมบูรณ์ แต่เร็วหน่อยก็จะดีเพราะเขารีบ

‘ของมาสฟ้า?’

อู่อี้เทียนส่งข้อความกลับไป รอครู่ใหญ่ก็ไม่มีข้อความตอบมาจากญาติผู้น้อง ความหงุดหงิดที่มีก่อนหน้าจึงทวีคุณขึ้นมา เห็นชัดๆ ว่าจ้าวเวยหลงต้องการจะกวนประสาทเขาจึงส่งข้อความนี้มา และมันก็ทำสำเร็จเสียด้วย เพราะว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดสุดๆ เลย จ้าวเวยหลงได้นอนในบ้านของมาสฟ้าไม่พอ มันยังกล้าส่งข้อความมาเยาะเย้ยเขาอีก

พูดตามตรงต่อให้คนที่ส่งรูปดอกไม้นี่มาไม่ใช่จ้าวเวยหลง อู่อี้เทียนก็มั่นใจว่าเขาก็จะไม่ชอบไอ้ดอกไม้นี่อยู่ดี โดยที่ก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไม แค่มองผ่านๆ เขาก็รู้สึกขัดหูขัดตากับมันนัก เว้นแต่ผู้ชายคนอื่นก็บังเอิญส่งดอกไม้มาให้มาสฟ้าพร้อมกับเขา...แบบนั้นถึงจะสมเหตุสมผล ว่าทำไมอู่อี้เทียนถึงได้รู้สึกไม่ชอบดอกหลายขาวพวกนี้

โชคดีว่านั่นเป็นเพียงข้อสันนิษฐาน หากเป็นแบบนั้นจริงๆ ขึ้นมาก อู่อี้เทียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไงกับไอ้เวรตะไลนั่น ให้สาสมกับความโง่ของมันที่คิดจะยกตัวขึ้นมาเป็นคู่แข่งกับเขา

แน่นอนว่าการที่มีคนอื่นนอกเหนือจากเขาชอบมาสฟ้านั้น ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมายของอู่อี้เทียน เขาไม่ใช่เด็กอมมือย่อมต้องรู้ถึงความเป็นไปได้ข้อนี้อยู่แล้ว มาสฟ้าเป็นผู้หญิงสวยหมดจด ชวนให้ใครก็ตามที่เคยพบเจอหรือกระทั่งเคยใกล้ชิดกับเธอใจสั่นไปตามๆ กัน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ อู่อี้เทียนก็สามารถการันตีได้ว่าคนพวกนั้น ไม่พ้นต้องหวนคิดถึงใบหน้าของเจ้าหล่อนอย่างไม่อาจห้ามตัวเองได้ อู่อี้เทียนรู้ดี...เพราะเขาก็เป็นหนึ่งในคนจำนวนที่ว่านั้น

แต่ประเด็นมันไม่ได้อยุ่ที่ใครจะชอบมาสฟ้า มันอยู่ที่พวกมันชอบเธอแล้วกล้าถือดี กระทั่งหลงคิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะที่จะเป็นคู่แข่งของเขาได้ต่างหาก หรือแต่พวกมันมีเสี้ยวความคิดว่าตัวเองสามารถแย่งตำแหน่งคนรักของมาสฟ้าไปจากเขาได้ เท่านั้นก็เพียงพอที่เขานับพวกมันเป็นศัตรู....และเขาก็จะทำทุกทางเพื่อกำจัดพวกมันให้พ้นทาง ใครจะว่าเขาโหดหร้ายก็ช่าง โทษฐานที่กล้ามีความคิดเสี้ยวหนึ่งว่ามาสฟ้าจะเลือกมันมากกว่าเขา ก็ถือว่าพวกมันสมควรโดนเขาเล่นงานแล้ว

อู่อี้เทียนมั่นใจว่ามาสฟ้าต้องเลือกเขาอยู่วันยังค่ำ แต่ถ้ามีคนคิดจะลองดี ไม่ว่าจะหน้าไหนเขาก็พร้อมที่จะทำให้พวกมันรู้จัก ว่าผู้ชายของมาสฟ้าตัวจริงคือเขาคนนี้และจะไม่มีใครคนอื่นอีก เขารับรองเลยว่าจะทำให้พวกมันจดจำเขาได้ไปจนตาย

มาสฟ้าเป็นของเขา ผู้หญิงของเขา เธอต้องรักเขาคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาขวางระหว่างเขาและมาสฟ้า กระทั่งเข้ามาเพื่อทำให้หญิงสาวลังเลจะเลือกเขา...พวกมันก็อย่าได้เพ้อฝันว่าจะทำได้ เพราะเขาไม่มีทางยอม

คิดดังนั้นกรามแกร่งของอู่อีเทียนก็ขบเข้าหากันแน่น จนเส้นเลือดตรงขมับปูดโปน ในหัวก็เปลี่ยนแผนการที่เขาตั้งใจที่จะทำพรุ่งนี้อย่ารวดเร็ว

เช้านี้ทุกคนเว้นแต่เหมือนฝันนั้นตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ขนาดมาสฟ้าที่ตื่นเช้ากว่าทุกคนเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับคนในครอบครัว รวมไปถึงแขกคนสำคัญก็ยังรู้สึกปลอดโปร่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อย่างน้อยๆ ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องเกิดราวกับเหมือนฝัน มาสฟ้าก็รู้สึกไม่ต่างจากมีก้อนเมฆทมึนก้อนใหญ่คอยติดตามเธอไปที่ไหนๆ กระทั่งได้เห็นว่าจ้าวเวยหลงมาส่งเหมือนฝันที่บ้านเมื่อคืนนี้ ก้อนเมฆที่ว่านั้นหายไปพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งที่ไม่สามารถบอกออกมาเป็นคำพูดได้ค่อยหายไป หรือบางทีจะเป็นเพราะกุหลาบแดงดอกโตพวกนั้นก็ได้ที่ทำให้มาสฟ้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขนาดที่ศรีเองก็ยังสังเกตุความเปลี่ยนแปลงจากใบหน้าของผู้เป็นนายได้

“เมื่อคืนนี้ฝันดีเหรอคะคุณมาส”

“จ๋า?” คนที่กำลังง่วนอยู่กับเครื่องคั้นน้ำผลไม้เงยหน้า กระพริบตาปริบๆ อย่างสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หญิงสาวจะยิ้มกว้าง เผยประกายความขวยเขินให้เห็นอยู่เสี้ยววินาที แล้วมาสฟ้าจึงกลับไปสนใจกับงานตรงหน้าต่อ “ไม่ได้ฝันอะไรหรอก เมื่อคืนนี้ก็หลับปกติ”

“ก่อนหน้านี้คุณมาสฝันร้ายบ่อยนี่คะ เมื่อคืนนี้ไม่ได้ฝันก็นับว่าเป็นเรื่องดี” แม่บ้านที่พ่วงหน้าที่พี่เลี้ยงของมาสฟ้าและเหมือนฝันออกความเห็น เข้าใจว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านายเธอไม่ควรพูด แต่ตอนนี้มีเพียงเธอและมาสฟ้าเท่านั้นที่อยู่ในห้องครัว ศรีจึงคิดว่าตนไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก

“นั่นสิ แบบนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดีสิเนาะ”

“ค่ะ” แม่บ้านสาวยิ้มกริ่ม ตั้งแต่ที่คุณฝันมีเรื่องในคืนนั้นทุกอย่างในบ้านก็กลับมาอยู่ในภาวะเกือบปกติอีกครั้ง เว้นแต่ผู้ชายที่แบกคุณฝันกลับบ้านเมื่อคืนนั้นแหละที่ศรียังไม่อาจวางใจ เธอยังจำสายตาอาลัยอาวรณ์ที่เขามองคุณฝันของเธอเมื่อคืน ก่อนที่โดนคุณฟ้าบังคับให้ออกจากห้องนอนของคุณฝันได้อยู่เลย สายตาที่เขาใช้มองคุณฝันเหมือนกำลังจะเขมือบคุณฝันของเธอลงท้องอย่างไรอย่างนั้น!

“ทำไมถึงคิ้วขมวดแบบนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่านึกหวงยายฝันขึ้นมาอีกคนน่ะ” มาสฟ้ารู้อยู่แล้วว่าแม่บ้านของเธอคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ใช่เพราะเธอเห็นในนิมิตหรอกแต่เพราะว่าศรีทำงานกับเธอมาหลายปี สังเกตุจากสีหน้าที่แสดงออกมาคงไม่พ้นมีเรื่องกวนใจอยู่แน่ๆ

“คือ...แขกคนเมื่อคืนน่ะค่ะคุณมาส”

“อ๋อ เขาทำไมเหรอจ๊ะ”

“เขาเป็นแฟนคุณฝันเหรอคะ ศรีเห็นเขามองคุณฝันเมื่อคืน...” แม่บ้านสาวกำลังจะหลุดปาก แสดงความไม่พอใจออกมาแต่เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นนายที่จ้องมองมา ศรีก็ต้องอึกอักก่อนรีบเปลี่ยนคำพูด “แต่ศรียังไม่ได้บอกใครนะคะ”

“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่นา” มาสฟ้ายิ้มขัน ยิ่งเห็นสีหน้าแตกตื่นของแม่บ้านคนสนิทเธอก็ผลันอารมณ์ดีขึ้นมา “เรื่องที่เขาเป็นแฟนยายฝันหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เมื่อคืนนี้เขาอุตส่าห์มาส่งยายฝันถึงบ้าน จะให้ไล่กับก็ไม่ได้ใช่เรื่องไหมล่ะ?”

“ใช่ค่ะ เมื่อคืนนี้ศรีเห็นเขามากับผู้ชายอีกสองคนด้วย รถแพงเชียว ท่าทางจะรวยไม่เบานะคะ” ผู้ที่สังเกตุแขกที่พวกเธอกำลังพูดถึงมาตั้งแต่เมื่อคืน เริ่มตั้งแต่ที่มาสฟ้าส่งข้อความไปบอกกับเธอและลุงคง คนรถที่ไปด้วยกันว่าผู้ที่จะพาเหมือนฝันกลับบ้านนั้นคือหนุ่มตี๋ตาดุๆ คนนี้ แน่นอนว่าเธอไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของมาสฟ้า ทำได้ขับรถตามรถคันใหญ่ของชายหนุ่มมาตลอดทาง เมื่อเห็นว่าเส้นทางที่มาคือทางกลับบ้านสวนของครอบครัวเศวตรฐา

ที่พำนักของเจ้านายทั้งสองศรีกับลุงคงก็เบาใจ ความอคติและตั้งแง่นิดๆ ที่เธอมีต่อชายหนุ่มก่อนหน้านี้ก็คลายลง จนกระทั่งตอนนี้ที่เธอพูดกับมาสฟ้า ผู้ที่ศรีรู้ดีว่าเธอนั้นไม่สามารถพูดโกหกด้วยได้ หล่อนจึงทำได้แต่พูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“ถ้าคุณฝันคบกับเขาคงไม่ลำบาก แต่ไม่รู้ว่าเขาจะดีกับคุณฝันไหม”

“ลองเขากล้าทำไม่ดีกับยายฝันดูสิ” มาสฟ้าเอ่ยยิ้มๆ หากแต่แววตาของเจ้าหล่อนกลับวาววับ ทำให้ศรีได้แต่กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ เธอทำงานกับครอบครัวนี้มานาน โดยเฉพาะกับมาสฟ้าและเหมือนฝัน เธอก็นับตัวเองว่าเป็นคนใกล้ชิดของทั้งสองพอสมควร

และรู้ว่าแม้ผิวเผินมาสฟ้าจะดูเป็นคนใจดีกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับน้องสาวฝาแฝดอย่างเหมือนฝัน เพราะรายนั้นถือคติว่าชกก่อนถามทีหลัง แต่หากพูดกันตามตรงสำหรับศรีแล้ว เธอกลับคิดว่าคุณมาสฟ้าน่ากลัวว่าเหมือนฝันหลายขุมนัก เวลาที่มาสฟ้าโกรธ เจ้าหล่อนจะไม่ลงมือลงไม้แต่จะวางแผนเอาคืนด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

มาสฟ้ามักทำให้คนที่เธอหมายหัวทรมานเพราะแผนการของเธอช้าๆ กว่าที่พวกนั้นรู้ตัวว่าโดนมาสฟ้าเล่นงานก็สายเกินไปแล้ว ทำได้แต่ดิ้นรนเพื่อจะหลุดออกจากกับดักของหญิงสาว ก่อนจะลงเอยด้วยการแพ้ให้แกเจ้าหล่อนอย่างยับเยิน ซึ่งทุกครั้งมักทำให้มาสฟ้ามีความสุข ยามที่ยืนดูความพยายามอันไร้ความหายของคนเหล่านั้นค่อยๆ พังทลาย เรียกได้ว่าคนน้องเลือดร้อนส่วนคนพี่น่ะเลือดเย็น

สรุปง่ายสำหรับศรี เธอขอยื่นหน้าไปรับหมัดของคุณฝัน ดีกว่าโดนคุณมาสฟ้าวางแผนเล่นงาน คุณฝันน่ะโมโหร้ายเดี๋ยวเดียวก็ลืม แต่กับคุณมาส...หากไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายล้มหายตายจากไปจริงๆ แล้ว ไม่มีทางที่เจ้าหล่อนจะรามือ

“ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณฝันหรอกค่ะ” ศรีเห็นแววตาของมาสฟ้าเปลี่ยนไปก็หัวเราะแหะๆ แก้เก้อ “แต่ว่าเขาจะรวยเท่าคุณฝันเหรอคะ จะมีใครรวยเท่าคุณฝันด้วยเหรอคะ”

มาสฟ้าได้ยินคำถามนั้นของแม่บ้านเธอหญิงสาวก็ถึงกับหลุดขำออกมา พลันสมองของเธอก็นึกคำนวนถึงทรัพย์สินที่อยู่ในชื่อของเหมือนฝันตอนนี้ เปรียบเทียบกับสิ่งที่จ้าวเวยหลงน่าจำมี...หากจำไม่ผิดปีที่แล้วบริษัทของเขาติดอันดับหนึ่งในร้อยผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในโลกด้วย คิดคำนวนความเป็นไปได้อยู่ครู่หนึ่งมาสฟ้าจึงเอ่ย

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ถ้าสองคนนั้นคบกันจริงเขาคงไม่เป็นภาระยายฝันหรอก”

“แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้นะคะคุณมาส เห็นข่าวไหม..พวกเว็บพนันฟอกเงินจนร่ำรวยน่ะ”

“งั้นเหรอ?” มาสฟ้าไม่ใช่พวกที่เสพสื่อเท่าไหร่นัก กระทั่งแอคเค้าท์ส่วนตัวหญิงสาวก็ใช้เพียงอินสตาแกรมที่ตั้งไพรเวทเท่านั้น แถมนานทีปีหนจะเข้าไปตรวจดูความเคลื่อนไหวของเพื่อนๆ ที่มีจำนวนนับนิ้วได้สักครั้ง ยิ่งหลังเกิดเรื่องอิงจันทร์มาสฟ้าก็หยุดเล่นแอพลิเคชั่นพวกนี้ไปโดยปริยาย

ในตอนแรกก็คิดว่าอยากเลี่ยงที่จะตอบข้อความที่ใครต่อใครส่งมาถาม ด้วยหลายคนคิดว่าเธอที่สนิทกับอิงจันทร์ย่อมต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน ไปๆ มาๆ ก็บวกกับที่เธอไปเมืองจีนหลายวัน ตั้งแต่กลับมาก็มีเรื่องนั้นเรื่องโน้นให้ต้องจัดการมาสฟ้าจึงห่างหายจากโลกเสมือนจริงใบนั้นไปโดยปริยาย

“ใช่สิคะ ข่าวดังออกค่ะ คุณมาสอย่าเพิ่งไว้ใจเขานะคะ”

“ศรีต้องบอกยายฝันเองแล้วล่ะ คนที่ต้องตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ใช่ฉันสักหน่อย”

“ถ้าคุณมาสพูดยังไงคุณฟังก็ยอมฟังค่ะ” ศรีว่าเสียงเข้ม จริงจังกับสิ่งที่เธอกำลังพูดสุดๆ “คุณฝันรักคุณมาสจะตาย”

อี้เทียนขา ศรีน่ะยังไงก็ต้องเชียร์คนดีให้ได้ลงเอยกับคุณมาสคนงามของศรีอยู่วันยังค่ำ แต่อย่าว่าศรีงั้นงี้เลยนะคะทูนหัว…หลวงพ่อมั่นที่คอน่ะ ถอดท่านลงมาเถอะค่ะ สงสารสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่าน