ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #14 : แฟนเหมือนฝัน

“ยายฝันคิดจะอยู่บ้านบ้างไหม ตั้งแต่กลับมาเนี่ย” คำบ่นอย่างไม่จริงจังของผู้เป็นแม่นั้นทำให้มาสฟ้าเงยหน้าจากแจกัน ในฐานะพี่สาวมาสฟ้าก็ต้องทำหน้าพี่ของเธออย่างเต็มความสามารถ ในเมื่อแม่ทำท่าว่าจะโมโหน้อง มาสฟ้าต้องยิ้มหวานแล้วช่วยพูดแทนคนหนีเที่ยว ป้องกันไม่ให้แม่โกรธเหมือนฝันไปกว่านี้

“น้องแค่ไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะค่ะ”

“ยายนรินกับยายเอมเจ้าเก่าอีกล่ะสิ” แน่นอนว่าไม่เกินความสามารถของเชอลีนที่จะคาดเดา ว่าผู้ร่วมขบวนการหนีเที่ยวในครั้งนี้ของเหมือนฝันมีใครบ้าง ถึงเชอลีนจะไม่ได้คาดหวังว่าลูกสาวของเธอทำตัวเป็นแม่ศรีเรือน กลับบ้าทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน แต่การเที่ยวติดต่อกันของเหมือนฝันมันก็เกินไปหน่อย โดยเฉพาะพักหลังนี้ “ทั้งเดือนนี้ไม่เคยอยู่บ้านเลย แม่มาหาทีไรเป็นต้องหายตัวตลอด”

“หนูเพิ่งให้ลุงคงกับศรีไปรอรับน้องแล้วค่ะ แม่กับพ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” มีหลายย่างที่อยู่ในใจของมาสฟ้าตอนนี้ ทั้งเรื่องที่แม่พูดว่าเหมือนฝันออกเที่ยวทั้งเดือนทั้งที่ความจริงอาทิตย์ที่ผ่านมาหญิงสาวไม่ได้ออกไปไหนเลย ซึ่งก็เพราะว่าถูกพ่อกับแม่กักบริเวณเพราะเรื่องตบตีในคืนนั้น แล้วก็เรื่องที่ท่านไม่วางใจให้คนอื่นพาเหมือนฝันกลับบ้าน จนมาสฟ้าต้องส่งแม่บ้านและคนรถไปรับเหมือนฝัน วุ่นวายเป็นสองเท่าแต่ทุกอย่างก็เพื่อความสบายใจของผู้เป็นแม่ล้วนๆ

“พ่อไม่ได้เป็นห่วงเรื่องที่ฝันเที่ยวหรอก แต่ห่วงเพราะไม่เคยเห็นน้องเราช้ำหนักจนต้องกินเหล้าย้อมใจแบบนี้มาก่อนก็เท่านั้นเอง”

“ไม่รู้ว่ากินเหล้าย้อมใจหรือแค่อยากเที่ยวกันเฉยๆ” ผู้เป็นแม่กระแทกลมหายใจ เชอลีนไม่คิดว่าลูกสาวคนเล็กของเธอเป็นพวกอมทุกข์ขนาดนั้น ถ้าบอกว่าเจ้าคิดเจ้าแค้น รักแรงแค้นแรงก็ว่าไปอย่าง แต่เหมือนฝันไม่เคยอาลัยอาวรณ์กับสิ่งของหรือใครมาก่อนเลย จึงทำให้คนเป็นแม่อย่างเธออดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้ “นี่มันจะเดือนหนึ่งอยู่แล้ว อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน จะเสียใจอะไรขนาดนั้น”

“หมอนั่นหล่อมากเลยเหรอ ทำไมยายฝันถึงเป็นหนักขนาดนั้น” คมกฤษเองก็คงคิดแบบเดียวกันกับผู้เป็นภรรรยา เขาจึงได้ถามคำนั้นออกมา ซึ่งเป็นคำถามที่เหมือนฝันไม่รู้จะตอบพวกท่านอย่างไรเลย เพราะนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของน้อง แม้ว่าเธอจะอยู่ในเหตการณ์หลายอย่างแต่มาสฟ้าก็รู้ว่าเธอไม่มีทางรู้ดีไปกว่าเหมือนฝัน แต่ข้อเท็จจริงหนึ่งที่เธอมั่นใจจนกล้าจะตอบอย่างหนักแน่นนั่นก็คือเรื่องหน้าตาของจ้าวเวยหลง

“เขาหล่อมากค่ะ” เธอตอบพร้อมกับพยักหน้าหงึกเป็นการยืนยัน “ไม่นานพ่อแม่ก็จะได้เจอ”

“ไหนว่าเลิกกับยายฝันแล้ว จะเจอยังไง”

“พ่อว่าพ่อไม่อยากเจอเขา”

ได้ยินแบบนั้นมาสฟ้าก็ไปแต่มองหน้าพ่อและแม่ของเธอสับกันด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจเกินจะเอ่ยคำพูดใดออกมา ยังไม่ทันเจอหน้าจ้าวเวยหลงพ่อกับแม่ก็ตั้งแง่ไม่ชอบหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว ดูท่า...เส้นทางรักของเหมือนฝันจะเจออุปสรรคเข้าเสียแล้ว แถมยังเป็นอุปสรรคใหญ่เสียด้วย แล้วความสนใจองมาสฟ้าถูกดึงดูดไปที่ประตูหน้าบ้าน ด้วยแสงของไฟหน้ารถที่สาดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา

“ลูกบอกว่าลุงคงไปด้วยไม่ใช่เหรอ แล้วนั่นรถใคร” เชอลีนที่ชะเง้อคอไปมองรถคันงามที่เพิ่งเคลื่อนเข้ามาในตัวบ้านนั้นขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อเอ่ยถาม มั่นใจว่าลูกสาวทั้งสองของเธอไม่มีใครครอบครองรถแบบนี้แน่นอน จะว่าเหมือนฝันจะแอบซื้อรถตอนที่เธอไม่อยู่ก็เป็นไปได้ยาก

สงสัยไม่นาน ร่างสูงที่คุ้นเคยในความรู้สึกของมาสฟ้าก็ปรากตัวที่ประตูหน้าบ้าน โดยที่ด้านหลังนั้นแบกร่างบอบบางที่เมาจนคอพบคออ่อนของเหมือนฝันมาด้วย ดังนั้นเมื่อมาสฟ้าเปิดประตูรับ จ้าวเวยหลงจึงต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวของคนรัก ที่หน้าตาไม่เป็นมิตรเลยสักคนโดยเฉพาะร่างสูงของผู้ชายที่อาวุโสกว่าจ้าวเวยหลงหลายปี ผู้ที่จ้าวเวยหลงรู้ฐานะของเขาดีอยู่แล้วว่าผู้ชายที่จ้องเขาเขม็งนั้นเป็นใคร

เพราะมัวแต่กังวลเรื่องสีหน้าที่พ่อของเหมือนฝันแสดงออกมา จ้าวเวยหลงจึงไม่ทันสังเกตสีหน้าของสุภาพสตรีอีกท่านหนึ่ง ที่กำลังกอดอกทิ้งสะโพก กวาดตามองร่างสูงชะลูดของจ้าวเวยหลงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสาตาพินิจพิเคราะห์ แล้วตีคลุมตัดสินชายหนุ่มทั้งที่ไม่ได้คุยกับเขา ว่าผู้ชายตี๋ตรงหน้านี้ไม่ใช่แบบที่เธอชอบเท่าไหร่

ยิ่งใช้เวลาประติดประต่อคำพูดของมาสฟ้าในหัวเร็วๆ แล้วด้วย เชอลีนก็เข้าใจเรื่องต่างๆ ได้ขึ้นมาอย่างเลื่อนลาง รวมไปถึงฐานะของผู้ชายที่แบกเหมือนในมาส่งถึงบ้าน ว่าเขาเป็นใครและมีความสำคัญอย่างไรต่อเหมือนฝัน แต่เชอลีนก็มิวายเบ้หน้าพร้อมกับเอ่ยเสียงขึ้นจมูกอย่างดูแคลน

“นี่น่ะเหรอแฟนของยายฝัน ไม่ยักรู้ว่าลูกชอบคนแบบนี้”

“สวัสดีครับ ผมเวยหลง เอ่อ...แฟนของเหมือนฝัน” แม้จะไม่พอใจที่ถูกแม่ของคนรักมองด้วยสายตาหยามหยัน แต่จ้าวเวยหลงก็ทำได้เพียงข่มความไม่พอใจนั้นเอาไว้ พร้อมกับพยายามรักษาสีหน้าของตัวเองไม่ให้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา กลัวว่าทำเช่นนั้นแล้วตนจะถูกครอบครัวของหญิงสาวเกลียดยิ่งกว่าเดิม จ้าวเวยหลงพยายามปั้นหน้ายิ้มสุดความสามารถ พร้อมกับกระเตงร่างของเหมือนฝันไว้ด้วยแขนข้างเดียว ส่วนอีกมืออีกข้างนั้นเขายื่นออกมาทักทายกับเชอลีนตามธรรมเนียม

เชอลีนลดสายตามองมือที่ยื่นมาตรงหน้าของเธอ มองนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นด้วยสายตาประเมิน นานอยู่อึดใจหนึ่งกว่าที่เชอลีนจะยอมยื่นมือไปสัมผัสกับจ้าวเวยหลงแต่ก็ด้วยกริยาว่างท่า ทักทายชายหนุ่มฐานขัดไม่ได้ไปอย่างนั้น อีกอย่างส่วนตัวเธอก็ไม่ได้รู้สึกยินดีกับการรู้จักกันครั้งนี้เท่าไหร่นัก ก็แม่คนไหนอยากจะรู้จักกับคนที่ทำให้ลูกของพวกเธอต้องเสียใจกันเล่า

“พายายฝันเข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ เวยหลง” มาสฟ้าที่ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวในครอบครัวเศวษรฐาที่ยินดีกับการมาเยือนของชายหนุ่มออกปากเชื้อเชิญแขก หรือจะพูดให้ถูกคือมาสฟ้ารู้อยู่ก่อนแล้วว่าคืนนี้จ้าวเวยหลงจะเป็นคนแบกเหมือนฝันมาส่ง ถึงชายหนุ่มจะทำตัวเฮงซวยพอสมควรตอนที่เธอเหมือนฝันอยู่ที่เซี่ยงไฮ้แต่มาสฟ้าก็ไม่เหลือความกล้าใดๆ อยู่ กระทั่งความคิดที่จะลองเปลี่ยนชะตากรรมของเหมือนฝันและจ้าวเวยหลง มาสฟ้าก็ยังไม่กล้าคิด เธอเพียงเล่นตามบทบาทของตน คิดแค่ว่าเธอจะทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดส่วนเรื่องอื่นจะเป็นยังไง ให้เป็นเรื่องของเหมือนในตัดสินใจ “พายายฝันไปส่งห้องก่อนแล้วค่อยมาคุยกันดีกว่า”

“พ่อพาน้องไปเอง” คมกฤษเสนอตัวตัดบทลูกสาว แม้ว่ามาสฟ้าจะพูดและแสดงออกว่าไว้ใจชายหนุ่มมากกว่าทุกคน แต่ในความรู้สึกเป็นพ่อ คมกฤษกลับไม่คิดแบบนั้น “ให้เขากลับไปพักเถอะ ดึกมากแล้ว ไม่อยากรบกวน”

“ให้ผมพาฝันไปส่งเถอะครับ ผมเต็มใจ” จ้าเวยหลงเองก็มีแผนการของตัวเอง ชายหนุ่มกระชับต้นขางามของเหมือนฝันเข้ากับสะโพกสอบของตัวเอง เบียงตัวหลบมือที่กำลังเอื้อมมาหมายแกะร่างของเหมือนฝันไปจากเขา ปากก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมสวนทางกับการกระทำ “ไม่ได้รบกวนอะไรเลยครับ”

“ให้คุณเวยหลงไปส่งเถอะค่ะคุณพ่อ ยายฝันตัวหนัก”

เมื่อมีมาสฟ้าคอยหนุนหลัง กำลังใจของจ้าวเวยหลงที่มีอยู่น้อยนิดก่อนหน้าก็ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นอย่างช้าๆ จากที่คอยแค่หลบเลี่ยงไม่ยอมสบตากบครอบครัวของเหมือนฝันในตอนแรก ตอนนี้จ้าวเวยหลงสามารถมองตอบพวกเขาตรงๆ ได้ ไม่รู้สึกละอายใจเท่าก่อนหน้า แต่ก็เผชิญหน้ากับพวกท่านอย่างเปิดเผยได้เพียงระยะเวลาสั้นเท่าๆ นั้น

จ้าวเวยหลงรู้ตัวว่าเขาทำผิด...ตราบใดที่เขาไม่สามารถปรับความเข้าใจกับเหมือนฝันได้ เขาก็ต้องแบกรับความรู้สึกละอายใจนี้เอาไว้

“แล้วฟ้าก็ให้คนเตรียมเรือนรับรองไว้แล้ว ให้เวยหลงเขาพักที่นี่เถะค่ะ ตอนอยู่ที่โน่นเขาก็ดูแลฟ้ากับน้องดีทุกอย่าง”

“เหรอ”

เสียงดูแคลนนั้นเป็นของเชอลีนผู้เป็นแม่ ที่ยังคงไม่ปักใจเชื่อคำพูดของมาสฟ้าและยังคงมองจ้าวเวยหลงด้วยสายตาประเมิน ไม่มีความรังเกียจในสายตาของเชอลีนเท่าก่อนหน้า แต่สายตาของท่านก็ยังปราศจากความเป็นมิตร จ้าวเวยหลงจึงรู้ว่าหลังจากที่เขาง้องอนเหมือนฝนเสร็จแล้ว เขายังต้องทำให้ครอบครัวของหญิงสาวเลิกเกลียดขี้หน้าเขาให้ได้อีกอย่างด้วย

“เวยหลงเขาเป็นแขกของหนู หนูจะไม่ให้เขาไปหาโรงแรมพักกลางดึกเองหรอกนะคะ” มาสฟ้ายืนยันเสียงแข็ง

“ถ้าอย่างนั้นลูกก็อธิบายกับน้องเองก็แล้วกัน ถ้าน้องตื่นมา” พูดจบคมกฤษก็มิวายตวัดสายตาคมกริบมองจ้าวเวยหลง แต่ในเมื่อมาสฟ้ายืนยันที่จะให้ไอ้หนุ่มนี่พักที่เรือนรับรอง เขาก็ไม่คิดจะขัดเพราะอย่างไรตามกฎหมายแล้วบ้านหลังนี้ก็ถือว่าเป็นของมาสฟ้า หญิงสาวย่อมมีสิทธิ์อนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ใครอยู่ก็ได้ แต่กระนั้นคมกฤษก็ยังไม่อยากให้ชายแปลกหน้าที่เขาไม่ค่อยถูกชะตาได้ใจ หรือคิดว่าเขายอมรับมันจึงได้แต่ขู่ทิ้งท้ายพอเป็นพิธี “พ่อกับแม่ก็จะค้างที่นี่เหมือนกัน ห้องคุณย่าทำความสะอาดไว้ไหม?”

“ฟ้าจัดไว้หมดแล้วค่ะ” มาสฟ้าเข้าใจทุกอย่างจึงได้แต่ยิ้มรับ แล้วจึงหันไปสบตากับเวยหลงชี้นิ้วไปทางบนได้ขึ้นชั้นสองปากก็หันมาพูดกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญว่า “ทางนี้ค่ะ ห้องยายฝัน”

“ส่งน้องแล้วรีบพาแขกไปเรือนเล็กนะฟ้า” เสียงเข้มๆ ของคมกฤษตะโกนไล่หลังมา “ไปด้วยกัน พ่อจะรออยู่ตรงนี้”

“ค่ะพ่อ” มาสฟ้าเองก็ตะโกนตอบไป รู้ว่าพ่อของเธอคงจับตามองพวกเขาไม่คลาดสายตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ้าวเวยหลง ที่แม้แต่มาสฟ้าจะยืนยันแล้วว่าเธอจะให้เขาพักที่เรือนรับรอง แต่พ่อของเธอคงจะไม่ไปไหนจนกว่าท่านจะเป็นคนลงกลอนประตูหลังจากที่เธอส่งแขกไปเรือนรับรองแล้วนั่นแหละ ซึ่งจ้าวเวยหลงเองก็รู้ตัวว่าครอบครัวของฝ่ายหญิงนั้นมีอคติต่อตัวเขามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะทีเดียว

“ผมเดาว่าพ่อคุณคงเกลียดขี้หน้าผมแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง ดังพอที่มาสฟ้าจะได้ยินระหว่างที่แบกเหมือนฝันปีนบันไดขึ้นบ้าน มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเหมือนฝัน “ผมเห็นสายตาที่พวกท่านมองผม อย่าโกหก”

“แล้วคุณจะให้ท่านชอบคนที่ทำให้ลูกสาวของท่านเสียใจได้ยังไงคะ?”

คุณมาสของศรีขาาาา อย่าเพิ่งเล่นงานน้องเขยนะคะ นานๆที่จะมีผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยมารักน้องคุณมาส คุณมาสอย่างเพิ่งร้าย // กราบ