ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ร่างบอบบางของมาสฟ้าเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว มือเล็กค่อยๆจัดเรียงเสื้อผ้าสำหรับการเดินทางให้ผู้เป็นน้องสาว โดยมีคนเดินทางนั่งให้กำลังใจอยู่ไม่ไกล พร้อมกับหยิบขนมอบกรอบเข้าปากฆ่าเวลาไปพลางๆ ก่อนจะพูดทั้งที่ยังมีขนมเต็มปากด้วยน้ำเสียงตัดพ้อและออดอ้อนอยู่ในที

“พี่ฟ้าน่าจะไปกับฝัน ฝันไปคนเดียวคงเหงาแย่เลย” 

“ไม่เหงาหรอก” มาสฟ้าตอบเพียงเท่านั้นตามวิสัยคนไม่ช่างพูดเป็นทุนเดิม มุมปากที่ขยับยกเป็นรอยยิ้มนั้นแฝงนัยยะบางอย่าง ก่อนหญิงสาวจะก้มหน้าลงแสร้งเป็นตั้งใจกับงานตรงหน้าทำให้เหมือนฝันไม่ทันสังเกตุรอยยิ้มนั้นของผู้เป็นพี่ คิดเพียงว่าเมื่อพี่สาวของเธอพูดเช่นนี้แล้ว การเดินทางครั้งนี้คงไม่มีอะไรให้เธอต้องกังวล เ

สำหรับเหมือนฝันนั้นเธอเชื่อมั่นใจตัวมาสฟ้าผู้เป็นพี่สาวมาก หรือจะเรียกว่าเชื่อในพรสวรรค์ของมาสฟ้าก็ไม่ผิดนัก ทั้งยังรู้ว่ามาสฟ้านั้นรักและห่วงเธอไม่แพ้พ่อกับแม่ ดังนั้นไม่มีทางที่พี่สาวของเธอจะปล่อยให้เธอไปเผชิญอันตราย และเพราะเหตุผลที่ว่ามาทั้งหมดนั้นเอง ไม่ว่ามาสฟ้าจะบอกให้เธอทำอะไร เหมือนฝันก็พร้อมที่จะทำตามทันทีไม่มีเกี่ยงงอน

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ...”​ เมื่อคิดว่าการเดินทางในวันพรุ่งนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่เหมือนฝันคนติดมาสฟ้ายิ่งกว่าตังเมก็ยังมิวายบ่นอิดออดตามประสา สำหรับเธอการมีเหมือนฝันอยู่ใกล้ๆย่อมอุ่นใจกว่าอยู่แล้ว “ถ้าพี่ฟ้าไปกับฝันก็ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว คุณพ่อกับคุณแม่นี่ก็ยังไง...ใช้ให้ลูกบินไปคุยงานแทนตัวเอง แล้วก็หนีไปเที่ยวกันสองต่อสองเสียอย่างนั้น”

“เซี่ยงไฮ้ก็อยู่แค่นี้ บ่นอย่างกับต้องบินสิบชั่วโมง”​ มาสฟ้าเหลือบมองใบหน้างามที่เหมือนเธอทุกระเบียบนิ้วแล้วนิ่วหน้า ก่อนจะสั่นศีรษะเบาๆด้วยท่าทางอ่อนใจกับความขี้บ่นของน้องสาว ก่อนจะเอ่ยหลอกล่อเพื่อเอาใจเหมือนฝัน “รีบไปรีบกลับ กลับมาเมื่อไหร่พี่จะทำของโปรดให้กิน ดีไหม?”

“งั้นทำวันนี้เลยได้ไหมคะ?” เหมือนฝันต่อรองอย่างเจ้าเล่ห์ 

  “ศรีคงเตรียมมื้อเย็นเสร็จแล้วล่ะ” ​มาสฟ้าทำลายความหวังคนเจ้าเล่ห์ พาดพิงถึงแม่บ้านชาวพม่าที่น่าจะกำลังง่วนอยู่ในครัว ขณะเดียวกันดวงหน้างามของเธอมีแววเศร้าลงเล็กน้อย ซึ่งเหมือนฝันเข้าใจว่าเป็นเพราะมาสฟ้าเสียใจที่ไม่สามารถทำอาหารโปรดให้เธอได้ทันมื้อเย็นจึงรู้สึกผิด ดังนั้นเหมือนฝันจึงรีบยิ้มกว้างเอาใจแฝดพี่ของตนทันทีทันควัน ไม่อยากให้มาสฟ้ารู้สึกผิดกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้

“ทำไม่ทันก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ค่ะ เอาไว้ฝันกลับมาพี่ฟ้าค่อยทำก็ได้” เหมือนฝันประจบเสียงหวาน โผเข้าไปกอดเอวเล็กของพี่สาวพร้อมใช้ศีรษะถูไถกับไหล่มน ออดอ้อนอย่างน่ารักประหนึ่งตนเป็นลูกแมวตัวน้อยๆของมาสฟ้า “ฝันจะรีบคุยงานแล้วรีบกลับมาหาพี่ฝันเร็วๆ ดีไหมคะ”

“ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีอยู่แล้วสิ” มาสฟ้าตอบรีบพลางยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนใสของผู้เป็นน้อง เหมือนฝันซบหน้าอยู่ที่ไหล่ของเธอ หญิงสาวจึงไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาซับซ้อนของผู้เป็นพี่ ว่าแววตาของมาสฟ้านั้นเต็มไปด้วยความกังวลและห่วงกำสิ่งที่กำลังรอน้องสาวของเธออยู่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

 และแม้ว่ามาสฟ้าจะอยากซ่อนน้องสาวเธอเอาไว้ เพื่อปกป้องน้องน้อยของเธอมากแค่ไหนแต่มาสฟ้าก็รู้ว่าครั้งนี้เธอไม่อาจจะทำอย่างที่ใจต้องการได้ นี่เป็นโชคชะตาที่เหมือนฝันจะต้องเผชิญด้วยตัวเอง และเธอก็มีหน้าที่เพียงส่งเหมือนฝันจากตรงนี้เท่านั้น จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้เธอจะเป็นพี่แต่มาสฟ้าก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวล่วงวงล้อแห่งโชคชะตาของเหมือนฝัน

แน่นอนว่าเหมือนฝันไม่รู้เลยว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่มีการคุยเรื่องธุรกิจอย่างที่มาสฟ้าบอกไว้ ความเชื่อใจพี่สาวมากเกินไปนั้นทำให้เหมือนฝันมักจะมองข้าม เรื่องเล็กๆน้อยที่ควรจะทำให้เธอนึกเอะใจและตั้งคำถามกับการกระทำประหลาดของมาสฟ้า  

 แต่หากมองอีกมุมหนึ่งก็คงเป็นเพราะโชคชะตาอย่างที่มาสฟ้าอ้างถึงนั่นแหละ นี่เป็นเรื่องที่เหมือนฝันไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ต่อให้มาสฟ้าบอกในสิ่งทีเธอรู้เธอเห็นล่วงหน้าแก่เหมือนฝัน ก็ไม่แน่ว่ามันจะสามารถเปลี่ยนอะไรได้ หรือต่อเหมือนฝันพยายามจะเปลี่ยนแปลงมันสักแค่ไหน อย่างไรเธอและผู้ชายคนนั้นก็ต้องวนมาเจอกันในสักวันหนึ่งอยู่ดี 

หากจะเป็นการพบเจอที่ดีหรือเลวร้ายนั้น...ต่อให้มาสฟ้าที่เห็นอนาคตได้ก็อยากจะทำนาย