ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #40 : ตามใจ

‘ไม่ต้องรีบกลับมา’

“เวยหลงเขาว่ายังไงจ๊ะ ทำไมเราถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น” เหมือนฝันเงยหน้ามองต้นเสียง ก่อนจะเห็นว่าพี่สาวของเธอกำลังง่วนอยู่กับการเลือกหนังสือ ยังไม่สนใจเธอเหมือนเดิม

“แค่บอกว่าไม่ต้องรีบค่ะ” เหมือนฝันถือวิสาสะเปลี่ยนสารที่ได้รับมาด้วยสีหน้าราบเรียบไม่เผยพิรุธ ก่อนเหลือบมองหนังสือที่ตรงหน้าพี่สาวของเธอ “หนังสือเด็ก...เพื่อนพี่ฟ้าท้องหรือคะ”

“เพื่อนพี่ทุกคนเราก็รู้จัก มีความเป็นไปได้ว่าใครจะตั้งท้องหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่มีค่ะ” เหมือนฝันตอบด้วยความรวดเร็ว เพื่อนของมาสฟ้าล้วนต่างเป็นเพื่อนของเธอแทบจะทุกคน และอย่างที่บอกไปว่าเพื่อนของพวกเธอแต่ละคน ไม่มีใครที่มีความเป็นไปได้ว่าจะตั้งครรภ์ โดยเฉพาะเพื่อนของพวกเธอที่สามารถอ่านภาษาจีนและตั้งท้องได้ขณะเดียวกัน ความเป็นไปได้จึงต่ำยิ่งกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์ “แล้วอย่างนั้นพี่ฟ้าดูหนังสือพวกนี้ไปทำไมล่ะคะ หรือว่าตั้งใจจะท้องเอง...ห้ามเด็ดขาดนะคะ พี่ฟ้าต้องรักฝันคนเดียว”

“ไม่ใช่พี่หรอก” มาสฟ้าหลุดหัวเราะ ก่อนจะกวาดหนังสือบนชั้นทุกหัวมาก่อนส่งมันให้กับลู่เหวิ่นที่ยืนอยู่ไม่ไกล  “ไม่ใช่พี่หรอก แต่เป็นเขาต่างหาก”

“ครับ?” ลู่เหวิ่นหน้าเซ่อ ไปไม่เป็นเมื่อมาสฟ้ายืนหนังสือให้เขาเป็นจำนวนมากแถมยังบอกว่ามันสำหรับเขา แม้ว่าการการทำงานกับจ้าวเวยหลงตลอดหลายปีนั้นเป็นเรื่องท้าทาย แต่ก็ยังไม่เท่าการต้องรับมือกับผู้หญิงตรงหน้าของเขาตลอดหลายชั่วโมงนี้ คงเพราะว่าเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ “ผมหรือครับ?”

“ค่ะ ฉันว่าคุณจำเป็นต้องใช้ อย่างด่วนๆ เลย”

“คุณแต่งงานแล้วเหรอคะ?” เหมือนฝันก้มมอง อ่านสันหนังสือที่เรียงกันเป็นชั้นในมือของลู่เหวิ่นอย่างสนใจ แต่เมื่อเลื่อนสายตาลงมาที่มือซ้ายของเขาแล้วมันว่างเปล่าปราศจากแหวนแต่งงาน เหมือนฝันจึงต้องเงยหน้ามองลูเหวิ่นแล้วรอคอยคำตอบจากเขา

“เขายังไม่ได้แต่งงานครับ” เป็นหวางเย่ที่ตอบคำถามนั้น สีหน้าของเขาก็สับสนพอกัน

“ผมไม่...” ลู่เหวิ่นนิ่วหน้า ก้มมองหนังสือในมือในเสี้ยววินาที แววตาของเขาก็เปล่งประกายฉายแววแห่งการเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง ที่ตอนนี้มีเพียงเขาและมาสฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่า ‘เรื่อง’ ที่ว่านั้นคืออะไร เพราะเหมือนฝันและหวางเย่ยังคงมองหน้ากันด้วยความงงงวยอยู่ไม่คลาย และไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะเข้าใจเรื่องราวง่ายๆ เหมือนอย่างลู่เหวิ่นเลย

“ผมต้อง...”

“ไปเถอะค่ะ เราไม่เป็นไร” มาสฟ้าพยักหน้าเบาขณะเอ่ย หลังจากจบคำพูดนั้นร่างสูงของลู่เหวิ่นก็ถลาออกไปจากร้านหนังสือแล้วทั้งเหมือนฝัน มาสฟ้า หวางเย่และทีมของเขาทุกคนก็เห็นว่าคนสนิทของจ้าวเวยหลงวิ่งหน้าตั้งออกไปเรียบร้อย เหลือให้เห็นเพียงแต่แผ่นหลังไวๆ

“นั่นเขาจะรีบไปไหนของเขาคะ” เหมือนฝันหันมาหาคำตอบจากมาสฟ้า ซึ่งตอนนี้เหมือนว่าจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เขาคงมีเรื่องต้องทำ” มาสฟ้ายิ้ม มองน้องสาวของเธอและหวางเย่ ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มจะคุ่นชินกับเขาขึ้นมาบ้างแล้ว “อย่าบอกเจ้านายคุณนะคะ เรื่องนี้มันรอเลิกงานไม่ได้จริงๆ”

“แฟนของเขาท้องใช่ไหมครับ”  หวางเย่สามารถรักษาสีหน้าสงบนิ่งของตัวเองไว้ได้ หลังจากปะติดปะต่อเรื่องราวเอาในหัวจากที่เห็นมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือแฟนของลู่เหวิ่นตั้งท้อง  “พอคุณบอกเขา เขาถึงได้รีบได้รีบวิ่งออกไปแบบนั้น”

“ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะคะ” มาสฟ้าเหลือบมองอากาศบนศรีษะของตน ไม่อธิบายสิ่งที่เธอเห็นในนิมิตไปมากกว่านั้น ซึ่งทั้งเหมือนฝันและหวางเย่ก็ไม่ได้อยากให้มาสฟ้าอธิบาย แค่เธอยืนยันว่าการคาดเดาของหวางเย่นั้นถูกต้อง พวกเขาก็พร้อมที่จะเชื่อโดยปราศจากการตั้งคำถามใดๆ

“เขาคงตกใจน่าดูเลยนะคะ ถ้าฝันเป็นเขาฝันคงช็อก”

“คงจะหลายๆ อย่างนั่นแหละจ๊ะ” มาสฟ้าหมุนตัวกลับไปมองหาหนังสือเล่มอื่นที่น่าสนใจ ตั้งใจจะซื้อกลับไปด้วยสักหลายๆ เล่มเพราะเธอไม่ได้กลับมาที่นี่บ่อยๆ  “แล้วเราก็ไม่ต้องรีบหรอก ก่อนมีลูกต้องมีแฟนให้ได้ก่อน”

“แหม...ฝันก็พูดไปอยย่างนั้นแหละค่ะ ไม่มีหรอกแฟนจะอยู่ให้พี่ฟ้าเลี้ยงไปจนตายเลย”

“ขอให้จริงเถอะ”  ผู้เป็นพี่เหล่ตามองก่อนจะต้องเดินตามแรงดึงของเหมือนฝัน เมื่อคนเกิดหลังเธอเพียงไม่กี่นาทีพุ่งมาคล้องแขนเสลาเข้ากับแขนของเธอ การที่ผู้หญิงสองคนที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันเกาะแขนกันกระหนุงกระหนิง เป็นภาพที่ใครก็ตามที่พบเห็นต้องเหลียวมองพวกเธออีกครั้งเป็นตาเดียว ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะความสวยของพวกเธอ อีกส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะบรรดาผู้ชายร่างยักษ์หน้าดุดันหลายคนคอยคุ้มกันอยู่ไม่ห่าง แม้ว่าจะยังคิดไม่ออกว่าผู้หญิงทั้งสองคนน้ันเป็นใครแต่ก็พอจะคาดเดาได้เลาๆ ว่าทั้งสองต้องเป็นคนสำคัญของตระกูลใหญ่สักตระกูล

“เวยหลงเขาว่ายังไงบ้างล่ะ”

“พี่ฟ้าสิคะต้องบอกฝัน” เหมือนฝันเหลือบมองหน้ามาสฟ้าหลังตอบพี่ด้วยคำถาม “ฝันไม่ใช่คนเห็นอนาคตสักหน่อยนี่นา”

“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” มาสฟ้าอุทรณ์เสียงค่อย “พี่ถามว่าเขาว่ายังไง ไม่ได้ถามว่าจะเป็นยังไง ฟังคำถามดีๆ สิเรา”

“หูย ก็แค่ส่งมาบอกว่าไม่ต้องรีบกลับ พี่ฟ้าไม่ได้เห็นในนิมิตแล้วเหรอคะ”

“พี่เห็นว่าเราต้องปั้นหน้าทานมื้อเย็นกับครอบครัวของเขาทั้งครอบครัว แต่ไม่เห็นหรอกว่าเขาส่งข้อความอะไรมาหาเรา มันไม่ได้สำคัญนี่”

“ก็จริง” เหมือนฝันฟังแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย นอกจากข้อความที่จ้าวเวยหลงส่งมาแล้ว เขาก็ไม่ส่งข้อความอื่นมาอีกกระทั่งการอธิบายว่าทำไมเขาถึงได้บอกเธอว่าไม่ต้องรับกลับก็ยังไม่มีเลย ซึ่งเอาตรงๆ เธอก็หงุดหงิดที่เขาทำเช่นนั้นอยู่นิดหน่อย แต่ก็นั่นแหละ...เธอก็ทำได้แค่หงุดหงิดอยู่กับตัวเองคนเดียวแบบนี้แหละ เพราะจะให้เธอโกรธแนวร่วมในการกำจัดอู่อี้เทียนเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่อง “หรือที่พี่ฟ้ามานี่เห็นว่าเราต้องทานข้าวกับครอบครัวเขาเหรอคะ จะมาซื้อชุดเหรอ”
 

“ก็คงต้องหาเสื้อผ้าดีๆ สักสองสามชุด” มาสฟ้าตอบพลางกวาดตามองร้านรวงรอบตัว “กว่าเราจะกลับคงอีกหลายวัน ไม่รู้ต้องไปเจอใครบ้าง เตรียมเสื้อผ้าไว้ก็ไม่เสียหาย”

“พี่ฟ้าจ่ายใช่ไหมคะ?” คนเป็นน้อยเอียงคอ ถามทะเล้นแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว

“หรือว่าเราอยากจะเป็นคนจ่ายเองล่ะ จ่ายใครจ่ายมันก็ได้นะ พี่ไม่ว่าหรอก”

“ไม่เอา”  เหมือนฝันส่ายหัวดิกทั้งที่ยิ้มหน้าระรื่น จู่ๆ ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาปุบปั๊บเลยทีเดียวพอได้ยินว่ามาสฟ้าเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ในการช๊อปปิ้ง “ฝันจ่ายก็ใช้บัตรเสริมของพี่ฟ้าอยู่ดี พี่ฟ้าจ่ายนั่นแหละดีแล้ว”

“สรุปว่าพี่จ่ายใช่ไหม?”

“ค่ะ” คนสวยแต่แสบกว่าพี่ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม ก่อนกระชับแขนที่เกี่ยวกันไว้ให้แน่นขึ้นกว่าเดิม “ฝันตามใจพี่ฟ้า พี่ฟ้าอยากทำอะไรฝันตามใจหมดเลย ดีไหมคะ”

“จ้าๆ” คนที่รู้ตัวว่าโดนหลอกให้จ่ายเงินอีกครั้งน้ันส่ายศีรษะเบาๆ อย่างอ่อนใจ แต่กลับยังมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่บนหน้า โดยด้านหลังนั้นมีหวางเย่เดินประกบไม่ห่างและเขาก็ทำแบบนี้ตลอดการช็อปปิ้งของเหมือนฝันและมาสฟ้า