ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #37 : หวน

“ฉันว่าพ่อแกมานะ”  อี้เทียนท้วงเมื่อได้ยินเสียงโวยวายจากด้านนอก โดยเริ่มจากเสียงแตรรถยนต์ที่ดังมากจนสามารถทะลุกระจกกันเสียงราคาแพง ที่จ้าวเวยหลงลงทุนติดตั้งไว้รอบบ้านเพราะอยากให้บ้านนี้เงียบสงบตามความชอบ 
 

 ไม่นานหลังจากที่อู่อี้เทียนเอ่ยคำนั้น ที่บานประตูก็ปรากฎร่างท้วมของผู้หญิงอาวุโสท่านหนึ่งในครรลองสายตา ที่ทำให้จ้าวเวลหลงและอู่อี้เทียนต้องเหลียวมองไปที่เธอเป็นตาเดียว แม้จะโดนสายตาคมกริบของชายหนุ่มทั้งสองคน แต่สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นกลับยังนิ่งเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาเว้นแต่ความเฉยเมย ความน่าเกรงขามของจ้าวเวยหลง และอู่อี้เทียนไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกยำเกรงพวกเขาอย่างที่คนอื่นรอบตัวทั้งคู่รู้สึก ในสายตาของเธอทั้งจ้าวเวยหลงและอู่อี้เทียนก็เป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยๆ คนเดียวกับที่เธอเห็นเมื่อสามสิบปีก่อน

“ตอนนี้คุณผู้หญิงทั้งสองยังพักอยู่ที่เรือนรับรองแล้ว ตอนนี้หวางเย่ดูแลอยู่ค่ะ” ซูเจินเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงซังกะตายไร้อารมณ์ การทำงานให้กับตระกูลจ้าวมาหลายรุ่นทำให้เธอสามารถรับมือกับเรื่องต่างๆ ได้ดีจนน่าตกใจ แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่ากังวลอย่างการที่จ้าวซ่งเหยี่ยนพยายามบุกเข้ามาในบ้านของจ้าวเวยหลง เธอก็สามารถรับมือได้อย่างรวดเร็ว “ลู่เหวิ่นออกไปรับรองคุณซ่งเหยี่ยนแล้ว อีกไม่นานคงมาที่นี่ค่ะ”

“ขอบคุณมากครับ” จ้าวเวยหลงเอ่ยขอบคุณแม่บ้านของปู่จากใจจริง เพราะหากปราศจากแม่บ้านเก่าแกของครอบครัวคนนี้แล้ว ตอนนี้บ้านของเขาคนวุ่นวายกว่านี้ซึ่งอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร กลับเลื่อนสายตาไปยังหลานชายคนโตของครอบครัวแล้วยิ้ม ค่อมหัวเล้กน้อยก่อนเอ่ยทักทายอู่อี้เทียน

“คุณชายใหญ่”

“ไม่เจอกันนานนะครับซูเจิน สบายดีไหมครับ” อู่อี้เทียนเองก็ทำเพียงยิ้มตอบก่อนเอ่ยถามผู้หญิงที่ถือว่าอาวุโสที่สุดในบ้านตระกูลจ้าว เป็นรองเพียงจ้าวลี่หยางเท่านั้น

“สบายดีค่ะ”  ซูเจินตอบอู่อี้เทียนสั้นพอกัน ความห่างเหินของเธอและเด็กหนุ่มนั้นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะครอบครัวของเขาย้ายไปตั้งรกรากที่อื่นตั้งแต่เขาอายุเพียงไม่กี่ปี ความผูกพันธ์ที่เธอกับเขามีแต่กันจึงเบาบางมาก เมื่อเทียบกับทายาทรุ่นที่สามคนอื่นๆ “มาคราวนี้หวังว่าคุณชายใหญ่จะอยู่หลายๆ วันนะคะ”

“เรื่องนี้คงแล้วแต่แม่ครับ” อู่อี้เทียนไม่ได้มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้ อีกทั้งยังเป็นเรื่องที่แม้แต่เขาเองก็ยังยากที่จะคาดเดา ว่าคุณจ้าวเฟยหรงตั้งใจจะอยู่ที่นี่กี่วัน

“ไม่ว่าอยู่กี่วันก็ดีทั้งนั้นแหละค่ะ” ซูเจินยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ เธอปรายตามองจ้าวเวยหลงแว้บหนึ่งก่อนจะหวนกลับมาคุยกับอู่อี้เทียนต่อ “แค่ได้เห็นหน้าคุณชายใหญ่ดิฉันก็ดีใจมากแล้ว”

“ซูเจินครับ ถ้าไม่มีอะรไปแล้วก็ไปอยู่กับหวางเย่เถอะครับ” จ้าวเวยหลงขัดจังหวะการหวนกลับมาพบกันครั้งแรกในรอบหลายปี ระหว่างอู่อี้เทียนและแม่บ้านเก่าแก่ของครอบครัว โดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด “คุณผู้หญิงทั้งสองเป็นแขกคนสำคัญของผมมากจริงๆ ผมไม่มั่นใจว่าหวางเย่จะดูแลพวกเธอคนเดียวไหว”

“เธอเป็นแขกคนสำคัญของ ‘เรา’ จริงๆ ครับซูเจิน” อู่อี้เทียนเอ่ยสำทับ โดยแก้ไขคำพูดของจ้าวเวยหลงเล็กน้อยเพื่อความถูกต้อง ซึ่งการกระทำนั้นของเขา ทำให้จ้าวเวยหลงถึงกับตะวัดสายตามองหน้าเขาอย่างไม่ชอบใจซึ่งอู่อี้เทียนไม่สนใจเรื่องนั้นสักนิดเดียว คิดเพียงว่าต่อให้เขาจะยังโกรธมาสฟ้าเรื่องที่เธอไม่บอกเขาก่อนว่าเธอเป็นหมอดู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมยืนเฉยๆ ปล่อยให้จ้าวเวยหลงตีคลุมว่ามาสฟ้าและน้องสาวฝาแฝดของเธอเป็นแขกของเขาคนเดียวสักหน่อย เขาเจอมาสฟ้าก่อน...อย่างไรเธอก็ต้องเป็นของเขา

“ดิฉันจะจำไว้ค่ะ” แม่บ้านสูงวัยค่อยศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะยอมล่าถอยไปแต่โดยดี ไม่มีคำถามหรือข้อสงสัยถึงความสำคัญของผู้หญิงทั้งสองคน ตอนนี้เรื่องที่เธอจำเป็นต้องรู้ ซูเจินก็รู้แล้ว ตอนนี้เธอเพียงต้องดูแลดูแขกทั้งสองคนอย่างสุดฝีมือเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้
 

ระหว่างทางที่เดินออกมาจากห้องทำงานของจ้าวเวยหลง มุ่งหน้าไปยังเรือนรับรองนั้นซูเจินต้องหยุดเดิน เพื่อหลีกทางให้กับจ้าวซ่งเยี่ยนที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินสวนเข้ามา สีหน้าไม่ยินดียินร้ายของแม่บ้านชรากวนอารมณ์ที่ขุ่นอยู่แล้วของจ้าวซ่งเหยี่ยนให้คุกรุ่นยิ่งกว่าเดิม ขนาดที่ว่าทำให้เขาสามารถหยุดเดินทั้งที่ก่อนหน้ารีบร้อนเสียขนาดนั้น เพียงเพื่อต้องการพูดจาค่อนแคะแม่บ้านสูงวัย

“ดูท่า เรื่องที่พี่ใหญ่กลับมาคงเป็นเรื่องจริง ไม่อย่างนั้นป๊าคงไม่เรียกป้ามาที่นี่” จ้าวซ่งเหยี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ขณะที่ซูเจินเพียงมองเขาด้วยสายตาราบเรียบ

“คุณหนูใหญ่อยู่ที่นี่จริงค่ะ เธอมาพร้อมสามีกับคุณชายใหญ่”

“คุณชายใหญ่?” จ้าวซ่งเหยี่ยนกระแทกลมหายใจ รู้ว่าคำเรียกเมื่อครู่นั้นแม่บ้านคนสนิทของผู้เป็นแม่เอ่ยถึงนั้น คืออู่อี้เทียนลูกชายของพี่สาว...หลายชายของเขา ไม่ใช่จ้าวเวยหลง

“ค่ะ คุณชายใหญ่อี้เทียนก็อยู่ด้านในด้วย” ซูเจินเงยหน้าสบตากับจ้าวซ่งเหยี่ยนอย่างไม่เกรงกลัว ทว่าสุดท้ายก็เป็นฝ่ายยอมล่าถอยไปก่อนด้วยไม่อยากเสียเวลากับชายตรงหน้าไปมากกว่านี้ อีกทั้งหน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายจากจ้าวเวยหลงก็สำคัญกว่ามาการเอาชนะไร้สาระนี้ “ดิชั้นขอตัวก่อน เชิญคุณซ่งเหยี่ยนค่ะ” พูดจบซูเจินก็ผละออกไปโดยไม่รอให้จ้าวซ่งเหยี่ยนอนุญาต แสดงออกชัดเจนถึงความเคารพที่เธอมีให้แก่เขานั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดินเพียงใด