ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #20 : ซวย

อู๋อี้เทียนกะพริบตาปริบๆ คิดไม่ถึงว่าในระยะเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงตั้งแต่เขาพบกับมาสฟ้า ผู้ที่เปรียบเสมือนไข่มุกในฝ่ามือของผู้ชายที่เขาเคารพและยำเกรงในฐานะนักธุรกิจเขี้ยวลากดินคนหนึ่งอย่างคมกฤษนั้น จะน่าพรั่นพรึงยิ่งกว่าการขึ้นรถไฟเหาะ แม้ว่าการพบกับหญิงสาวนั้นจะเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่แสนน่ายินดี ทว่าสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นทำให้เขาตั้งตัวไม่ติดเล็กน้อย เริ่มต้นจากเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากของปลายสายเป็นอย่างแรก

เรื่องมันเริ่มจากที่เขาขึ้นมาบนรถหลังจากทักทายมาสฟ้าพอเป็นพิธี ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักอะไรกันมือถือของเธอก็มีสายเรียกเข้า เมื่อเธอกดรับแล้วจู่ๆ หญิงสาวก็นึกเปลี่ยนใจ ส่งมือถือมาให้เขาถือเพื่อที่เจ้าตัวจะได้สามารถก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าผ้าใบได้สะดวก มาสฟ้าไม่ได้พูดว่าให้เขาทำอะไรกับมือถือของเธอ เป็นอู๋อี้เทียนที่เข้าใจไปเองว่านั่นคือการบอกใบ้จากหญิงสาวให้เขาพูดสายกับคนที่โทร.มา

เมื่อเขาเอ่ยทักทายและบอกคนที่อยู่อีกฟากของปลายสายว่าเขาเป็นใครไป สิ่งที่อู๋อี้เทียนได้รับกลับมาคือเสียงร้องโวยวายจนเจ้าของมือถือผงกหัวขึ้นมองหน้าเขาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่นด้วยความสับสนแบบเดียวกัน

“คุณทำอะไรคะ?” มาสฟ้าถามเขาแม้จะพอคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มเพิ่งทำสิ่งใดลงไป

“คุณไม่ได้ให้ผมคุยกับเขาหรือ?” อู๋อี้เทียนตอบเธอกลับไปด้วยคำถาม ที่ทำให้สีหน้าของมาสฟ้านั้นเปลี่ยนเป็นยุ่งยากใจก่อนเธอจะเอื้อมมือมารับมือถือไปแนบหู เป็นอันยุติความทรมานแก้วหูของอี้เทียนลง

ชายหนุ่มกวาดตามองคนข้างตัวอย่างสำรวจ และสังเกตุเธออย่างเต็มตาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่พวกเขาพบหน้ากัน ซึ่งอู่อี้เทียนยอมรับกับตัวเองในวินาทีถัดมาหลังจากที่กวาดตามองหญิงสาวจนพอใจแล้ว ว่าคนข้างตัวเขานั้นนับว่าเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่ง ความรู้สึกเยือกเย็นที่เขาสัมผัสได้นั้นมันอบอวลรอบตัวของเธอ ชวนให้เขารู้สึกมั่นคงและปลอดภัยด้วยเหตุผลที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ ใจจริงอู้อี้เทียนยังอยากที่จะมองหญิงสาวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หากเธอไม่ว่าอะไร เว้นแต่เขากลัวว่าทำแบบนั้นแล้วมันจะเป็นการเสียมารยาทและทำให้มาสฟ้าอึดอัด ชายหนุ่มจึงตัดใจละสายตาจากดวงหน้างามแล้วหันไปสั่งคนรถของตัวเองที่นั่งรอคำสั่งอยู่ด้านหน้า ผู้ที่จับตามองทุกการเคลื่อนไหวของผู้เป็นนายและแขกปริศนาคนสวยมาตั้งแต่ต้น

“ไปเดอะ ริซ”

ตอนนี้อู่อี้เทียนคิดออกเพียงโรงแรมแห่งนี้เท่านั้น ที่ทั้งเหมาะสมและปลอดภัยสำหรับเขาและหญิงสาว ยิ่งถ้าเธอเป็นคนเดียวกับที่เขาคิดจริงๆ ด้วยแล้ว คงจะเพิ่มทีมรักษาความปลอดภัยเมื่อพวกเขาไปถึงที่นั้น

“ครับ” เหล่าหวังพยักหน้า ก่อนออกรถก็ไม่วายออกเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถเคียงข้างเจ้านายด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็มองได้เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนจะโดนสายตาคมกริบของอู๋อี้เทียนจ้องเขม็ง ทำให้เด็กหนุ่มก็ต้องยอมถอนสายตาออกจากใบหน้าของแขกคนสวยของเจ้านายทั้งที่ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์ แต่ในใจก็ยังอดชื่นชมความสวยของหญิงสาวไม่ได้ ไม่ใช่ทุกวันที่เขาได้เจอผู้หญิงสวยๆ แบบนี้นี่นา

เหมือนฝันรู้สึกหน้ามืดด้วยความโกรธรุนแรงเหมือนอย่างทุกครั้งเมื่อรู้ว่ามาสฟ้ามีผู้ชายมาเกาะแกะ หรือตอนที่มาสฟ้ายอมรับกับเธอว่ากำลังศึกษาดูใจกับผู้ชายคนหนึ่งสมัยที่ยังเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเหมือนฝันแย่กว่าตอนนั้นมาก เพราะไม่ว่ามาสฟ้าจะสนิทสนมกระทั่งชอบยุทธนามากแค่ไหน แต่มาสฟ้าก็ไม่เคยให้เขามารับสายเธอ ผิดกับผู้ชายที่เป็นเจ้าของเสียงทุ้มที่อยู่อีกฝากของปลายสายเมื่อกี้นี้

“ขอโทษทีจ้ะ พอดีเมื่อกี้พี่ผูกเชือกรองเท้าอยู่”

พอน้ำเสียงอ่อนโยนของมาสฟ้ากลับเข้ามาในสาย เหมือนฝันจึงได้สติกลับมา หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง ระหว่างนั้นก็เตือนตัวเองให้ข่มความไม่พอใจเอาไว้ อย่าให้มาสฟ้ารู้เด็ดขาด

“นั่นพี่ฟ้าใครคะ ทำไมเขาถึงมารับสายแทนพี่ฟ้า” เหมือนฝันถามพี่สาวอย่างจับผิด ซึ่งไม่ได้เป็นเรื่องน่าแปลกใจสำหรับผู้เป็นพี่สาวแม้แต่น้อย ด้วยมาสฟ้านั้นรู้ดีกรีความขี้หวงและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเหมือนฝันดี ตั้งแต่จำความได้เหมือนฝันก็เป็นคนปกป้องเธอจนกลายเป็นนิสัยของเจ้าตัวไปแล้ว หากจะให้มาเปลี่ยนในวันสองวันนี้คงยาก อีกอย่างหากเหมือนฝันไม่ช่างปกป้องเธอแบบนี้ ชีวิตของมาสฟ้าคงลำบากกว่าที่เป็นมาก ดังนั้นสำหรับหมือนฝันแล้วเธอค่อนข้างชอบที่ถูกปกป้องแบบนี้ อย่างน้อยเธอก็ชอบที่ถูกปกป้องมากกว่าโดนคนอื่นหลอกใช้

“เมื่อกี้เขาตอบไปแล้วนี่ว่าเขาชื่ออะไร”

“แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ทำไมถึงกล้ามารับมือถือพี่ฟ้านี่คะ” เหมือนฝันแย้งเสียงห้วน ไม่ยอมเลิกราเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวและชายหนุ่มปริศนาง่ายๆ “แล้วตกลงเขาเป็นใคร เขามาจีบพี่ฟ้าเหรอ ฝันไม่ยอมนะ...เป็นใครมากจากไหนก็ไม่รู้ ไว้ใจได้หรือเปล่า”

“เขาจะมาจีบพี่ทำไมล่ะ” มาสฟ้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แล้วเหลือบมองหน้าคมคายของคนที่นั่งถัดจากเธอก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

อู่อี้เทียนนั้นมีทุกอย่างพร้อมสรรพนับว่าเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะทั้งรูปทั้งทรพย์และอำนาจของเขาที่เธอเคยเห็น ยากที่จะปฏิเสธว่าเขาดึงดูดสายตาและความสนใจเธอไม่น้อย หากพูดกันตามตรงแล้วมาสฟ้าคิดว่าหากเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอคงจะชอบเขาได้ไม่ยากเลย

ทว่าเธอกลับเกิดมาแปลกแยก...รู้เห็นเรื่องต่างๆ ทั้งดีและร้าย จึงพลอยรู้ว่าชายที่อยู่ข้างเธอตอนนี้จะมีเวลาอยู่บนโลกนี้ไม่นาน ถ้าเธอรักเขาตอนนี้เธอคงไม่พ้นที่ต้องหัวใจสลายเมื่อเขาจากไป...เป็นเรื่องน่าเสียดายจริงๆ ที่คนแสนดีขนาดนี้กลับต้องอายุสั้น

“แล้วตกลงเขาอยู่กับพี่ฟ้าได้ยังไง” เหมือนฝันซักไซ้ต่อไปไม่มีท่าทีจะยอมเลิกราไปง่ายๆ “ทำไมฝันไม่เคยรู้จักเลย พี่ฟ้าไปรู้จักเขาตอนไหน”

“นานแล้วจ้ะ” น้ำเสียงของมาสฟ้ายังคงเนิบนาบ บอกถึงอุปนิสัยใจเย็นของเจ้าตัวทำให้คนที่ใจร้อนเป็นทุนเดิมอย่างเหมือนฝันนั้น ต้องลดดีกรีความหัวร้อนของตัวเองลงมาอย่างช่วยไม่ได้

ถึงจะเพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรกแต่หากนับระยะเวลาต้ังแต่ครั้งแรกท่ีเธอเห็นหน้าเขาในนิมิตจนกระทั่งตอนนี้ก็หลายปีแล้วจึงไม่ถือว่าเธอโกหกเหมือนฝันเรื่องที่บอกว่าตนรู้จักกับชายหนุ่มมานาน

“ว่าแต่เราเถอะ โทร.มาก็โวยวายใส่พี่เลย พี่ทำอะไรผิดมากขนาดนั้นเหรอ?”

“ฝันไม่ได้ตั้งใจโทร.ไปโวยวายใส่พี่ฟ้าเสียหน่อย” เหมือนฝันกระเง้ากระงอดตอบมาตามสาย มาสฟ้าเดาได้ไม่ยากว่าตอนนี้เจ้าตัวคนค้อนใส่มือถืออยู่แน่ๆ “ฝันคิดถึงพี่ฟ้า กลัวว่าพี่ฟ้าจะเป็นห่วง...พี่ฟ้ารู้ไหมว่าฝันน่ะ...”

“พี่รู้จ้ะ” มาสฟ้าชิงเอ่ยก่อนที่เหมือนฝันจะได้สาธยายเรื่องที่เธอเผชิญมาตลอดระยะเวลาหลายชั่วโมงที่เธอขาดการติดต่อไป “ไม่เป็นไรมากใช่ไหม ปลอดภัยแล้วใช่หรือเปล่า ถึงได้โทร.หาพี่ได้”

“ไม่ได้เป็นไรค่ะ ฝันเอาตัวรอดได้” เหมือนฝันถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อคิดถึงเรื่องวุ่นวายที่เธอเจอมา สำหรับเหมือนฝันนั้นเธอไม่ได้แปลกใจที่เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นกับตัวเองอีกครั้ง

ตั้งแต่จำความได้เหมือนฝันก็รู้ว่ามีคนหลายคนที่จ้องจะหาโอกาสเข้าใกล้พี่สาวของเธอเพื่อหาประโยชน์ใส่ตัวเองไม่ก็พวกพ้องของมัน บางเรื่องเหมือนฝันพอจะหลับหูหลับตามองข้ามไปได้อย่างพวกคนงานในบ้านมาขอหวยจากพี่สวยเธอ หรือแม้แต่ยุทธนา...อดีตคนรู้จักของมาสฟ้าที่ฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่อยู่เข้าหาพี่สาวของเธอเหมือนฝันก็พอหลับหูหลับตายอมรับได้ แต่มันก็มีอีกหลายคนที่ใช้วิธีป่าเถื่อนต่างๆ นาๆ แค่เพื่อจะเข้าถึงตัวของมาสฟ้า ซึ่งคนจำพวกหลังนี้เหมือนฝันยอมปล่อยพวกมันไปโดยไม่ทำอะไรไม่ได้จริง

โชคดีที่ไม่ได้มีแค่เธอที่อยากปกป้องมาสฟ้า ยังมีพ่อแม่และคนใกล้ชิดดีๆ อีกหลายคนที่พร้อมจะปกป้องมาสฟ้าช่วยเธออีกแรง แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าเธอและคนรอบข้างจะพยายามอย่างหนักแค่ไหน บางครั้งมันก็เป็นเรื่องยากจริงๆ ที่จะปกป้องมาสฟ้าจากคนเห็นแก่ตัวพวกนี้

“เป็นห่วงแค่พี่ฟ้านั่นแหละ อยู่กับใครไว้ใจได้หรือเปล่า”

“พี่ดูแลตัวเองได้จ้ะ ไม่ต้องห่วงนะ” มาสฟ้าย้ำให้น้องสาววางใจ แม้ว่าเธอนั้นจะไม่ค่อยได้ออกมาพบเจอผู้คนมากมาย แต่มาสฟ้าก็มั่นใจว่าตนเองไม่ได้อ่อนแอจนปกป้องตัวเองไม่ได้ขนาดนั้น

ที่สำคัญเธอยังมีน้องสาวที่ต้องปกป้องอีกคน...จะให้เธอนิ่งเดียวดายยืนดูเหมือนเผชิญเรื่องร้ายๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลย เธอทำไม่ได้

“พี่ฟ้ายังจะมาหาฝันอยู่ไหมคะ?” จู่ๆ ลำคอเหมือนฝันก็ตีบตันขึ้นมาฉับผลัน ไม่รู้เพราะได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของพี่สาวหรือว่าเธออยู่เพียงลำพัวหรือย่างไร หญิงสาวจึงเผลอตัวเผยมุมอ่อนแอออกมา

“ต้องไปอยู่แล้วสิ ไม่ไปได้ยังไง” มาสฟ้ารู้ดีว่าเบื้องหลังความเข้มแข็งที่น้องสาวของเธอฉาบเอาไว้เป็นฉากหน้า คนใครๆ ต่างมองว่าเหมือนฝันนั้นเป็คนแข็งกร้าวและหยาบกระด้าง แท้จริงแล้วเหมือนฝันเป็นคนที่ละเอียดอ่อนและอ่อนไหวกับคนที่ตัวเองรักมากๆ จนบางครั้งมันทำให้มาสฟ้าอดเป็นห่วงน้องสาวคนนี้ของธอไม่ได้ “พี่สัญญากับเราแล้วนี่ว่าจะไปเที่ยวกัน”

“แต่ว่าที่นี่มัน...”

“พี่รู้จ้ะว่าที่นั่นไม่ปลอดภัย” ผู้เป็นพี่เอ่ยแทรก พูดคำเดียวกันที่อยู่ในใจของเหมือนฝัน ยิ่งได้ยินว่ามาสฟ้ารู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่และมีอะไรที่รอเธออยู่บ้างแต่มาสฟ้าก็ยังยืนยันที่จะมาหาเธอ ลำคอของเหมือนฝันก็ยิ่งตีบตันเข้าไปใหญ่ ขอบตาผลันร้อนผะผ่าว ยิ่งคำพูดต่อมาของพี่ยิ่งทำให้เหมือนฝันนั้นจวนจะร้องไห้ออกมาอยู่ร่อมรอ “พี่สัญญากับฝันแล้วนี่นา ยังไงก็ต้องไป”

“ไม่ต้องมาก็ได้ ฝันจะไปหาพี่ฟ้าเอง หรือเรากลับไปเจอกันที่บ้านเลยก็ได้” เหมือนฝันบอกพี่สาวเสียงอู้อี้ด้วยพยายามสะกดน้ำตาเอาไว้ แม้จะรู้ว่าไปจากที่นี่คงไม่ง่ายอย่างที่บอกกับพี่ แต่ถึงอย่างนั้นเหมือนฝันก็ไม่อยากทำให้มาสฟ้าเป็นห่วงเธอมากกว่าที่ควรจะเป็น

รู้ทั้งรู้ว่าตนไม่มีทางที่จะหลอกหรือปิดปังอะไรจากพี่สาวได้ แต่เหมือนฝันก็ยังคงเชื่อว่าหากเธอไม่พูดออกไป มาสฟ้าก็จะไม่เป็นห่วงเธอเกินจำเป็น

“เดี๋ยวพี่ไปหา”

เพียงคำพูดสั้นๆ นั้นจากพี่สาวเหมือนฝันก็เข้าใจว่าตนไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้มาสฟ้าเปลี่ยนใจได้ ซึ่งลึกๆ แล้วเหมือนฝันก็ยินดีไม่น้อยที่รู้ว่ามาสฟ้าจะยังมาหาเธอที่นี่ถึงมาแล้วจะไม่สามารถเที่ยวตามแผนการที่วางกันไว้ก่อนหน้า แต่เมื่อรู้ว่าไม่ว่าอย่างไรพี่สาวก็จะไม่ผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเธอ เหมือนฝันก็ยินดีจนยิ้มกว้างออกมา

“อื้อ งั้นเดี๋ยวฝันรอ”

“ดูแลตัวเองดีๆ นะ เสร็จธุระที่นี่แล้วพี่จะรีบไปหาเลย”

“ค่ะ”

เกิดเป็นผู้ชายที่เข้าใกล้คุณมาสคนงามก็เหนื่อยหน่อยนะคะ ฮิฮิ เอาเป็นว่าศรีเอาใจช่วยนะคะคนดี ขอให้อยู่รอดปลอดภัยไปตลอดรอกฝั่งนะคะ ป.ล ศรีรักคุณมากที่สุดเสมอค่ะ