ดวงชะตามีเกณฑ์จะได้รัก

ลำดับตอนที่ #16 : แขกปริศนาของอี้เทียน

อู่อี้เทียนรู้ว่ามีเรื่องผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้น ตั้งแต่ก่อนที่จะรู้ว่าจ้าวลี่หยางจะมาที่นี่ เนื่องจากคนของเขารายงานทันทีที่มีความผิดปกติว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมามานั้น มีคนกลุ่มหนึ่งแอบติดตามเขาอย่างลับๆ ตลอด แม้ว่าคำว่า ‘ลับ’ ที่ว่าจะเป็นคำพูดที่ดูโง่เง่าเหลือเกินในความรู้สึกของอู่อี้เทียน...แต่ในเมื่อคนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการตามอยู่ห่างๆ อู่อี้เทียนจึงไม่ได้จัดการคนพวกนั้นแต่เลือกที่จะให้คนของเขาจับตามองอีกฝ่ายกลับ ด้วยไม่อยากวู่วามทำอะไรคนพวกนี้โดยที่ยังไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนของใคร และต้องการอะไรในการสะกดรอยตามเขากัน

ในทีแรกอู่อี้เทียนก็คิดว่าอาจจะเป็นคนจากหนึ่งในกลุ่มพันธมิตรทางธุรกิจที่มีข้อตกลงระหว่างกันและกันของเขา ที่อาจจะระแวงว่าเขาจะเล่นตุกติก หลังการแบ่งพื้นที่การดูแลเขตท่าเรือที่เพิ่งจบข้อตกลงกันไปได้ไม่นาน แต่มาวันนี้ข้อสันนิษฐานที่เขาตั้งไว้ก่อนหนานั้นกลับผิดหมดทุกข้อ ดีที่เขายังไม่ได้ทำอะไรรุนแรง ไม่อย่างนั้นคงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

ยิ่งหลังเมื่อได้เจอกับแม่กับพ่อ อู่อี้เทียนก็สามารถบอกได้เลยว่าคนที่ตามเขาเป็นพรวนตลอดหลายวันนี้นั้น ไม่พ้นเป็นของเขาจ้าวเวยหลงส่งมาสอดแนมแน่

ซึ่งนับว่าใจกล้าไม่เบาที่จ้าวเวยหลงส่งลูกน้องมาเหยียบจมูกเขาถึงถิ่นขนาดนี้ สงสัยว่าคงกลัวเขาแย่งตำแหน่งผู้นำตระกูลจ้าวมาก เหมือนอย่างที่แม่ของเขาเคยว่าเอาไว้

น่าเสียดายจริงๆ ....ทั้งที่เขาคิดว่าจ้าวเวยหลงจะฉลาดที่สุดในบรรดาลูกหลานตระกูลจ้าวแท้ๆ ที่ไหนได้จ้าวเวยหลงกลับเป็นแค่ฟันเฟื่อนเล็กๆ ที่ติดกับดักคำว่า ‘ผู้นำตระกูลจ้าว’ เหมือนกับคนในตระกูลจ้าวคนอื่นๆ จนเผลอปล่อยให้คำว่าผู้นำตระกูลรั้งเท้าเขาเอาไว้ จนไม่สามารถโบยบินเป็นใหญ่ได้อย่างอิสระอย่างที่ควรจะเป็น

น่าสงสาร...ที่จ้าวเวยหลงไม่รู้ว่าเขายังสามารถเป็นได้มากกว่าผู้นำตระกูลจ้าว ความสามารถเช่นเขาหากรู้และใช้ตระกูลจ้าวเป็นบันได อู่อี้เทียนมั่นใจว่าเด็กหนุ่มต้องไปได้ไกลยิ่งกว่านี้ ไปได้ไกลยิ่งกว่าเขาในตอนนี้เสียอีก น่าเสียดายจริงๆ

ต่างจากเขาที่ไม่ได้โชคดีมีตระกูลจ้าวเป็นบันไดนำเขาไปสู่ที่ที่เขาวาดฝันเอาไว้ แต่ขณะเดียวกันมันก็มีอะไรให้เขาต้องแบกเอาไว้บนบ่า มันทำให้อู่อี้เทียนสามารถทำทุกอย่างที่ตัวเองต้องการ...ไม่ว่าจะดาวหรือเดือนหากเขาปักใจว่าอยากจะได้มันมาแล้ว ไม่มีทางที่ใครหรืออะไรจะมาขวางทางของเขาได้

หรืออย่างในตอนนี้ที่เขามีความคิดสนุกๆ นึกอยากจะอย่างปั่นหัวเด็กอมมืออย่างจ้าวเวยหลงเล่นแก้เบื่อ ก็ไม่มีอะไรมาหยุดเขาได้เหมือนกัน ถือเสียว่าเป็นการให้บทเรียนเล้กๆ น้อยๆ แก่เด็กอมมือที่กล้าส่งลูกน้องปลายแถวของมันมาเหยียบจมูกเขาถึงถิ่นก็แล้วกัน

“คุณลี่หยางมาถึงเรียบร้อยแล้วครับนายน้อย”

“อืม”

อู่อี้เทียนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากเมื่อเป็นเรื่องของจ้าวลี่หยาง เขาไม่ได้ตื่นเต้นหรือหวาดหวั่นการมาเยือนนของตาเฒ่านั้นเลยสักนิด พูดกันตามตรงมันทำให้เขารำคาญอยู่นิดหน่อยด้วยซ้ำไป

เพราะไม่ว่าจะพยายามแสดงออกหรือรักษาท่าทีในการวางตัวอย่างไรก็ตาม ยังไงการมาเยือนในครั้งนี้ของจ้าวลี่หยางก็ต้องสร้างแรงกระเพื่อมให้กลุ่มพันธมิตรที่มีข้อตกลงร่วมกับอู่อี้เทียนไม่มากก็น้อย ซึ่งนั่นจะเป็นการเพิ่มงานที่มากอยู่แล้วของเขาขึ้นมาเป็นสองเท่า

นอกจากตาเฒ่าลี่หยางแล้ว ตาเฒ่าทั้งหลายที่อยู่ที่นี่และปกครองที่นี่มาก่อนที่อู่อี้เทียนจะมีอิทธพลเป็นของตัวเองจนเป็นที่ยอมรับและเกรงใจก็พิษสงเยอะพอกัน และทุกคนก็พร้อมที่จะแว้งกัดเขาได้ทุกเมื่อ...ต่อให้จะมีข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันอย่างดิบดีแล้ว แต่หากสบโอกาสเมื่อไหร่คนพวกนี้ก็พร้อมที่จะเล่นงานเขาไม่มีลังเล

น่ารำคาญจริงๆ เมื่อไหร่จะรีบๆ ตายไปก็ไม่รู้

“แล้วพวกคนที่เคยตามนายน้อยอยู่ ตอนนี้พวกเขากลับไปหมดแล้วนะครับ ไม่มีใครอยู่ที่หน้าบ้านของนายน้อยแล้ว”

“ไปไหน?” คิ้วเข้มของอู่อี้เทียนขมวดเข้าหากัน เมื่อหน้าคมคายเงยจากกองเอกสาร สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติเพราะไม่มีทางที่จ้าวเวยหลงจะยอมรามือไปง่ายๆ แน่ อย่างน้อยก็จนกว่าจ้าวลี่หยางจะกลับไป “ไปตามตาแก่นั่นแทนเหรอ?”

“ไม่ครับ พวกคนที่คอยตามคุณลี่หยางอยู่ก็หายไปเหมือนกัน ผมให้คนของเราสืบมาจนรู้ว่าคนของคุณจ้าวเวยหลงทุกคนที่อยู่ที่นี่ ไปรวมตัวกันที่สนามบินแล้วก็ตามผู้หญิงไทยคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งตอนนี้ นอกจากนั้นแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีกครับ” ซีเฉินรีบรายงานยาวเหยียด ก่อนตบท้ายตัวเองส่งรูปถ่ายที่คนของเขาถ่ายมาได้เข้าไอแพดของอู่อี้เทียน “ตอนนี้คนของเรากำลังสืบกันอยู่ว่าเธอเป็นใคร อีกไม่นานคงได้ข้อมูล”

“ช้าไป” อี้เทียนจ้องรูปที่โผล่ขึ้นมาในไอแพดของตน ก่อนจะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ไปเตรียมรถ รอไปก็เสียเวลาสู้ไปถามเองเลยดีกว่าว่าหล่อนเป็นใคร”

“ครับ?” ซีเฉินหน้าเหวอ คิดว่าเขาคงฟังผิดไป “เตรียมรถเลยเหรอครับ แต่ว่าเรายังไม่...”

“ถ้าเวยหลงวิ่งเต้นเพราะหล่อนขนาดนี้ ฉันพนันได้เลยว่าเธอต้องไม่ธรรมดาแน่” อู่อี้เทียนเอ่ยขณะลุกขึ้นจากเก้าอี้ คว้าเสื้อตัวนอกที่แขวนอยู่มาสวม “ถ้าเราช้า พวกนั้นต้องพาเธอกลับไปเซี่ยงไฮ้ก่อนแน่ ไปเตรียมรถ เดี๋ยว-นี้!”

“ครับ!”