คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #เทียนเดียร์ :: CHAPTER 6 [100%]
รถของผมมาจอดที่หน้าบ้านของเดียร์ในเวลาต่อมา
สายตาของผมมองไปที่ข้อเท้าของเธอซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากที่พันของผมเมื่อคืนเป็นแบบสวม
“พี่ยังไม่ได้กินข้าว
เลยมาขอกินด้วยนะครับ” วางถุงกับข้าวลงบนโต๊ะในครัว
เดียร์ก็พยักหน้ารับพลางชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำถัดจากห้องของเธอไป “ขอบคุณนะ”
ผมพาดเสื้อเชิ้ตไว้ตรงเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปซึ่งห้องน้ำสะอาดและหอมมากๆ
ผมมองตัวเองในกระจกก็พบว่าทั้งแขนและหลังแดงนิดหน่อย
“มดเหี้ย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สะดุ้งตกใจทันทีที่กำลังถอดกางเกงออก
ผมจึงเปิดประตูไปก็พบว่าเป็นเดียร์ที่มองลงมาด้านล่างแต่เธอก็เบือนหน้าหนีและยื่นผ้าขนหนูส่งมาให้
“ปิดประตูสิคะ
จะโชว์ให้ใครดู”
“ใครมองอยู่ก็ให้คนนั้นดูครับ”
ลมหายใจของคนตรงหน้าถูกพ่นออกมาผมก็จับท่อนแขนของเดียร์ไว้ “พี่ขอโทษ”
ไม่ต้องรอให้ผมปิด
ประตูห้องน้ำก็ถูกปิดใส่หน้าผมอย่างแรงจนได้รับลมกระแทกหน้าเต็มๆ พอได้อาบน้ำไอ้อาการที่คันตามเนื้อตามตัวก็หายไปเลยนะ
ผมเดินออกจากห้องน้ำโดยนุ่งเพียงกางเกงยีนขาเดฟตัวเดียวมาหยุดที่ทางเข้าครัว
สายตาของผมทอดมองร่างบางที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร
แม้ใบหน้าจะไร้รอยยิ้มทว่ากลับทำให้ผมยิ้มเองซะมากกว่า
ทำไม...
น่ารักแบบนี้นะ
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ”
“อะ เออครับ”
น้ำเสียงเล็กเรียกสติของผมให้หลุดจากภวังค์จากนั้นผมก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตรงที่เสื้อตัวเองพาดไว้
เดียร์นั่งลงตรงข้ามกับผมซึ่งเธอก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลยสักนิด
“เดียร์”
“คะ?”
“จะเอายังไงเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายเดียร์”
ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาคนตัวเล็กก็ชะงักมือที่กำลังจะเอาข้าวเข้าปาก หยิบน้ำขึ้นดื่มเอาจริงนะผมเดาความรู้สึกของเดียร์ไม่ออกจริงๆ
ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอะไรหรือคิดอะไรอยู่
“ช่างมันเถอะค่ะ”
“...”
“ฉันโดนแบบนี้ประจำจนชินแล้วค่ะ”
โดนประจำ?
หมายความว่ายังไง คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ฟังเรื่องพวกนี้จากปากเธอ
“ทำไมเดียร์ไม่บอกแม่”
“แม่ทำงานหนัก ฉันไม่อยากให้แม่ต้องมาคิดมากกับเรื่องพวกนี้”
“มันไม่ใช่เรื่องพวกนี้”
ผมขึ้นเสียงจนเดียร์ตกใจมองผมตาปริบๆ “เดียร์
พวกหล่อนทำร้ายร่างกายเดียร์นะแล้วอะไรที่ว่าโดนจนชินนี่มัน...”
“ก็ชินไงคะ”
กูอยากจะบ้าตาย! แล้วทำไมกูจะต้องอารมณ์ขึ้นเพียงเพราะเธอโดนทำร้ายด้วยวะ
“เดียร์
มันคือการทำร้ายร่างกายในมหาลัยนะเดียร์ควรบอกใครเพื่อให้ยุติเรื่องนี้”
“ไม่ค่ะ”
“...”
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
อีกอย่างฉันไม่ได้ทำอะไรให้พวกเขา”
“ถ้าไม่ได้ทำ
ทำไมพวกหล่อนถึงทำแบบนั้น” สงบสติอารมณ์เขาไว้ลี้เทียน “เดียร์ฟังพี่นะ
เราต้องสู้สิ”
“ฉันตัวคนเดียวนี่คะ”
อาหารบนโต๊ะกลายเป็นว่าไม่มีใครกระเดือกลงเลย ผมไม่ควรเอาเรื่องนี้มาพูดใช่ไหม?
“ไม่ได้ตัวคนเดียว”
เดียร์ที่ก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่เงยหน้าสบตากับผม “เดียร์ยังมีพี่”
“คุณ...”
“อืม
มีอะไรให้บอกพี่”
ก็ไม่รู้นะว่าตรงนี้จะเป็นแผนให้เดียร์เชื่อใจผมและเปิดใจให้ได้หรือยัง ถ้าหากการนำเรื่องนี้เป็นประเด็นมันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วฟังเธอไล่ตลอดแบบนี้น่ะเหรอ
“พี่จะช่วยเดียร์เอง”
“ช่วยทำไมคะ?
เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“เดียร์”
“ขอบคุณความหวังดีนะคะ
แต่ไม่จำเป็น”
“ใจร้ายกับพี่ตลอดเลยนะ”
ไม่ว่าเปล่าผมก็ถอนหายใจและก้มหน้าลงมองจานข้าว แล้วทำไมกูจะต้องน้อยใจด้วยวะ! มันเป็นแผนแน่ๆ อย่างน้อยทำหน้าสงสารเดียร์คงจะมีความเห็นใจกับผมบ้างล่ะนะ
ซ่า
“หือ”
เดียร์เลิกคิ้วขึ้นพลางลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่างตรงครัวก็พบว่าท้องฟ้ามืดครึ้มและมีฝนตกลงมาอย่างหนักจนเสียงดังเข้ามาในบ้าน
“ฝนตก”
“ไม่ใช่หน้าฝน
ตกได้ไง?” ผมลุกขึ้นไปยืนข้างเดียร์ที่ยังคงมองเม็ดฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย
“น่าจะโดนพายุค่ะ
เมื่อเช้าฉันอ่านข่าวเจอ”
ใบหน้าสวยหวานหันมามองผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม
“แบบนี้พี่คงกลับไม่ได้”
“ได้สิคะ”
“ฝนตกนะครับ
จะไล่พี่เหรอ?” ทำหน้าบูดใส่คนตรงหน้าที่ยักไหล่ไหว
“รถคุณลี้เทียนมีหลังคา”
“...”
“ขับไปได้ค่ะ”
เดียร์ก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่สนใจผมที่นั่งอยู่ด้วย
กระทั่งเธอเก็บจานไปล้างก็เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟเปิดหนังดูท่ามกลางบรรยากาศฝนตก
“พี่นั่งด้วย”
เดินไปทิ้งตัวนั่งข้างกัน แต่เดียร์ก็ขยับออกห่างพลางเอาหมอนพิงกั้นกลางระหว่างเรา
“จะกลับตอนไหนคะ?”
“อืม
รอฝนหยุดก่อน” เดียร์ทำหน้าหงุดหงิด
“รถก็ไปได้
ทำไมไม่ไปคะ”
“ก็พี่อยากอยู่กับเดียร์”
“...”
เธอไม่ได้สนใจคำพูดของผมสักนิดเอาแต่จับจ้องมองหนังไซไฟอยู่แบบนั้น ตาแวววับเลยล่ะ
“เดียร์คิดถึงพี่หรือเปล่า?”
“ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณ”
“เพราะว่าพี่คิดถึงเดียร์”
แล้วทำไมกูพูดคำนี้กูถึงได้ใจเต้นวะ! บ้าบอที่สุด
“ถ้ายังไม่กลับก็ขอความกรุณาเงียบๆ
ฉันจะดูหนังค่ะ”
“ดุพี่ตลอด”
เบ้ปากก่อนจะจับจ้องมองทีวีที่มีหนังไซไฟแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมจดจ่อกับมันนะ
เพราะว่าผมกำลังแชทคุยกับสาวที่จะไปนอนด้วยแต่พอเดียร์เงียบไปผมจำต้องหันไปมอง
ใบหน้าสวยด้านข้าง
ผมสีดำยาวมีหน้าม้าซีทรูแววตาที่ส่องประกายยามได้ทอดสายตาดูหนังที่ตัวเองชอบ
ผมเอาแต่จ้องหน้าของเธออยู่แบบนั้น
ราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งความน่ารักไร้เดียงสาของเธอ
เธอแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่ผมรู้จัก
แตกต่างและคอยผลักไสผมอยู่ตลอดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที
“มองอะไรคะ?”
เป็นอีกครั้งที่ผมสะดุ้งกับคำถามของเดียร์ที่ขมวดคิ้วมองผม
“เปล่าครับ”
“จะกลับหรือยังคะ
ฝนเริ่มซาแล้ว” เอ่ยปากไล่ผมอีกครั้ง
แน่นอนว่าเดียร์เป็นผู้หญิงที่เข้าถึงยากต่อให้ผมตื้อเธอหนักแค่ไหนเธอจะมีวันใจอ่อนหรือเปล่า?
แต่... มันต้องเร็วกว่านี้ไง
สองเดือนที่ไอ้เคนให้โอกาส ผมต้องทำให้สำเร็จกับเงินพนันที่ได้มา
“เดียร์เรียกพี่เทียนได้ไหมอ่า”
“ไม่เรียกค่ะ”
เธอลุกขึ้นไปเปิดประตูก่อนจะผายมือให้ผมเดินออกจากบ้านของเธอ
ซึ่งแน่นอนว่าผมทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อฝนซาเดียร์ก็เปิดประตูรั้วให้ผมที่ขับรถออกไปแต่ก็ไม่วายที่จะจอดและลงจากรถ
“พรุ่งนี้ไปเรียน
พี่ไปหานะ”
“ไม่ต้อง”
“พี่จะไป แบร่!” แลบลิ้นให้เดียร์พร้อมกับหัวเราะออกมาแต่เธอก็นิ่ง
จนผมสลดกับสิ่งที่ตัวเองทำ
ถอนหายใจขณะขับรถตรงไปที่สนามแข่ง
ครุ่นคิดเรื่องที่ตัวเองทำอยู่ตอนนี้... มันบ้ามากเอาจริงนะ
ผมไม่คิดว่าเดียร์จะเป็นผู้หญิงที่เล่นด้วยยากมาก
เธอไม่แม้แต่จะหวั่นไหวกับผมด้วยซ้ำ
คนอย่างลี้เทียนผู้หญิงที่ไหนเจอมักจะอ่อนระทวยและหวั่นไหวแต่กับเดียร์ผมกลับเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่เดียร์ผลักไสมาตลอด
ผมเดินตรงเข้ามาในสนามแข่งแต่ไม่ได้คิดจะแข่งนะ
กลับเดินขึ้นไปนั่งตรงอัฒจันทร์หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพร้อมเบียร์ที่ถูกกระดกเข้าปากหลายอึก
“มึง”
หันไปมองคนที่เดินมานั่งข้างกันเป็นไอ้เคนที่ตวัดขาไขว่ห้างมองการแข่งขันที่กำลังสู้กันอย่างดุเดือด
“เป็นไงบ้าง เดียร์ตกหลุมรักมึงยัง”
“ตกหลุมรักห่าไร”
พูดแล้วก็ขึ้นมาจนไอ้เคนเลิกคิ้ว “ยากมาก”
“หึ
ไม่ง่ายใช่ไหม?”
“อือ
ปฏิเสธผลักไสกูตลอด ตื้อยังไงก็...”
“ไม่ใช่ว่าตื้อไปตื้อมา
ตกหลุมรักเขาเองล่ะ”
“ไม่มีทาง”
“ให้มันจริง
เธอเป็นของพนันนะมึงอย่าลืม”
“เออ กูรู้น่า”
ตอบกลับไอ้เคนผมจึงหันไปมองหน้ามันที่มองอยู่ก่อนแล้ว “กูถามมึงจริงๆ นะ”
“ว่า”
“ทำไมมึงถึงอยากให้กูจีบเดียร์
ที่ว่าเพื่อนมึงจีบเดียร์แล้วโดนหักอก มันไม่ใช่เหตุผลเลย”
ไอ้เคนหยิบเหล้าที่ถือติดมือมายกขึ้นดื่มสายตาก็ทอดมองไปยังสนามที่การแข่งขันจบลงแล้ว
“จะว่ามึงว่างมากก็ไม่ใช่”
“ไว้กูจะบอก”
“มึงมีอะไรปิดบังกูใช่ไหมไอ้เคน”
มันลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมามองผมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเรียบนิ่ง
“สิ่งเดียวที่มึงควรจะทำคือจีบเดียร์ให้ติด
ไม่ใช่มาสงสัยกู”
“...”
“กูช่วยมึงนะไอ้เทียน
มึงอย่าลืม”
บอกแค่นั้นก็เดินจากไปเพื่อแข่งรถ
ยิ่งไอ้เคนทำแบบนี้ผมก็ยิ่งสงสัยขึ้นไปอีกนะว่าทำไม... เพราะอะไรมันถึงจงใจให้เดียร์มาเป็นตัวเลือกในเกมพนันระหว่างเรา
ช่างแม่ง! ไม่สนอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ควรทำคือทำให้เดียร์ตกหลุมรักภายในสองเดือน
ผมไม่อยากให้ไอ้เคนไปบ้านผมเพื่อไปบอกป๊าเรื่องเงินที่มันให้มา
บอกแล้วไงผมไม่แบมือหรือคลานเป็นหมากลับไปแน่นอน
-LITIAN
TALK END–
ลี้เทียนอ่อยเก่งแบบนี้น้องจะใจอ่อนเข้าสักวันไหมนะ?
ปมของเคนที่ให้ลี้เทียนทำให้เดียร์ตกหลุมรักก็ยังไม่เปิด
มารอติดตามกันเยอะๆ นะคะ เข้มขึ้นเรื่อยๆ
ใครอยากรู้ปมที่มาของลี้เทียนและทั้งเดียร์ ห้ามพลาดเลยเด้อ!
ฝากคอมเมนต์ให้กำลังใจไรต์ด้วยนะคะ
กด FAV ติดตามไว้จะได้ไม่พลาดความสนุกค่ะ
ความคิดเห็น