คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : STAR SECRETS : CHAPTER 6
และวันนี้็เป็นวันที่ผม้อถ่ายานร่วมับพริหวาน
เป็นารถ่ายานุว่ายน้ำรั้แรที่ผมถ่ายับนาแบบนอื่น
เพราะปิะถ่ายนเียวหรือไม่็ับนายแบบนอื่น
หลัาวันนั้นผ่านไปอาทิย์หนึ่มั้
ผม็ยัไม่เ้าใเหุผลอัวเอสัเท่าไหร่หรอนะ อีอย่า็ลืมไปแล้ว้วยว่าัวเอรู้สึอะไรเพราะารไ้สนุับโมนา็ทำให้ผมลืมทุอย่าไปหม
แ่ไม่ลืมเรื่อที่เอาืนยัยพริหวานหรอนะ
ูเหมือนอนนี้เธอำลัมอผมอยู่ที่เ้าอี้ริมสระน้ำ
เพราะานุว่ายน้ำ็้อถ่ายับน้ำสิถึะถู
“ผมะไ้ินามะนาวหรือเปล่า?”
“ไ้ินแน่นอน่ะ
พี่ให้ทีมานไปื้อร้านโปรอน้อโลมาแล้ว”
ีที่วันนี้อาาศีและูเหมือนทีมานะทำารบ้านมาี้วยว่าผม้อารอะไร
ผมที่นุ่ผ้านหนูอยู่อนนี้็ลุึ้นึมันออไปนทีมานหลายน่าพาันะลึับาเว่ายน้ำายีไน์เอว่ำ าสั้น เพิ่มวามล่อัวในารว่ายน้ำอแบรน์
AMEU (อามียู) ึ่เป็นแบรน์ั
ผมไ้ฟัอนเปอานแล้วว่าะออแนวู่รัเ็ี่และร้อนแร
ผมไม่้อทำอะไรมาหรอเพราะผมรู้านีทุอย่าไ ผมนั่ลรอบสระในะนั้น็หันไปมอพริหวานที่ถอเสื้อลุมออ
ผมเบิาว้ามอร่าสวยาวที่สวมุบิินี่สีำเ้าับาเว่ายน้ำอผม
เธอ้าวผมึ้นไปนเห็นอระห แอบเห็นว่ายัยนั่นมีรอยสัรูปผีเสื้อที่สะโพวา้วย
เพิ่มวามเ็ี่และร้อนแรนใผมเ้นไปหมแล้ว
“นึว่าะเบี้ยวานะอี”
“ใระไปเบี้ยว
ถ้าเบี้ยว็อเห็นอะไรแบบนี้อะิ”
“หึ ็เห็นบ่อยไม่ใ่หรือไ
อโมนาน่ะ”
“...”
“่าวอนายับยัยนั่นออทุวันนี้
ลบัน?” ผมไม่พูอะไร มอใบหน้าสวยที่นิ่เรียบที่พูถึโมนา
เพื่อนในวารอเธอที่สนิทพอๆ ับแวนี้
ผมยัไหล่พลาออเธอในะที่่าภาพำลััเอร์
“เปล่าบสัหน่อย
อย่าหึันสิแมวน้อย”
“ใรหึันอย่ามั่วนะ!”
“แบบนั้นีมาเลยโล
พริหวาน” ่าภาพะโนออมา ทำให้ผมับพริหวานเ้าโหมทำานในทันที
ถึแม้เราสอนะไม่ลรอยัน แ่พอไ้เ้าหน้าล้อเมื่อไหร่
วิานายแบบ-นาแบบ็เ้าสิันพอี เราสอนเปลี่ยนุไปมา ระทั่ถึเสุท้ายผมสวมาเว่ายน้ำสีแัำรัฟินท่อนล่ามันอึอันิที่ว่าถ้าร้อไ้ร้อออมา
‘มันะรัูไปถึไหนฟะ’ ผมยืนรอพริหวานที่ออมาพร้อมับุบิินีสีแที่เป็นแบบผูเือทั้้านบนและ้านล่า
“แหมน่าระุเือให้หลุ”
“อย่ามาทะลึ่”
“ไม่หรอถ้าระุ
ันระุูนเียวไม่ให้ใรูหรอ... หว”
“!”
“แมวน้อยอันะมาโป๊ให้นอื่นเห็นไ้ไล่ะ
ริไหม?” พริหวานระพริบาถี่รัว
่อนะลสระไปเพราะเสุท้ายะ้อถ่ายในสระน้ำ ผมระโลและว่ายน้ำไปหาร่าบาที่อยู่รลาสระ
ีที่สระน้ำไม่ลึเท่าไหร่ทำให้ผมยืนไ้แ่สำหรับพริหวานลอยอยู่ ผมว้าเอวบาให้แนบิับอแร่นทรวอันล้นบเบีย
เราโพสท่าถ่ายานันอย่าแนบิให้สมับอนเปู่รั
“อืม
ใล้ิันอีนินะโล พริหวาน”
“รับ
ัให้รับ”
“ะ โล
ทำอะไรอนาย!”
ผมว้าเอวอพริหวานให้ยับเ้ามาใล้ันอีรั้
ใบหน้าอเราสอนแนบิับนลมหายใรันไปมา
ผมมอสบาับพริหวานที่อึ้ไปไม่่าัน ทว่าผมยยิ้มมุมปาเมื่อิอะไรีๆ
ไ้็ำน้ำลไประหว่าาอพริหวาน แทรศีรษะสอเ้าไปและผุึ้นมา
“ว้าย!”
“แฮ่
ถ่ายเลยรับ แบบนี้โอเไหม?”
“เยี่ยมเลยโล
เสยผมึ้นอีรั้ พริหวานัแท่าเลย... แ่บพริทั้สวนนะเนี่ย”
พริหวานใไม่น้อยที่อนนี้เธอำลัี่อผมอยู่
เธอพยัหน้ารับับ่าภาพและโพสท่านไ้ภาพที่ผู้ำับ้อาร
ผมเยหน้าไปมอใบหน้าสวยที่ทำหน้าหุหิอยู่
“หว่าาเธอเนี่ย
เนียนันะ”
“นี่ปล่อยันลเี๋ยวนี้นะ
ไอ้บ้า!”
“ไ้สิ...”
“รี๊!”
ูมมม
ผมับานวลแล้วผลันเธอหายหลันน้ำเสียัสนั่น
ทีมาน่าพาันใแ่็ไม่ไ้สนใอะไรเพราะผมโบมือไปมาราวับเล่นน้ำอยู่ ผมหัวเราะอยู่ระทั่พริหวานโผล่มาาน้ำ
ลูบใบหน้าัวเอและรมาบีบอผมเย่าไปมานหัวผมหมุนไปหมแล้ว อ่อ...
“นายมันบ้า! ล้าทำให้ันายหน้า่อนทั้อหรือไัน”
“ฮ่าๆ
แล้วทีเธอยัหัหน้าันลาานแฟั่นนนับร้อย นี่แ่ไม่ถึสิบเลยนะ”
“โล
ันเลียๆๆๆๆ นาย!”
เธอยับีบอผมเย่าไปมาระทั่ผมึมือเธอออและระาเธอเ้ามาใล้อีรั้
แ่รั้นี้มันทำให้ผมรู้สึอะไรบาอย่าที่แปลไป
เพราะอะไรบาอย่ามันทิ่มอผมอยู่
“เธอรู้สึอะไรหรือเปล่า?”
“รู้สึอะไร”
“ไม่รู้สิ
เหมือนมีอะไรแ็ๆ มาทิ่มอถึสออัน” ผมมอสบาับพริหวานที่มึนไม่่าัน ถึอย่านั้นเธอ็้มลมอไปที่หน้าอัวเอและผม็ันมอามเธอ้วยนี่สิ
“ะ รี๊!”
“เิอะไรึ้นพริหวาน
โลแล้อะไรพริหวานอีเนี่ย”
“เปล่ารับ
ือ... อุ๊บ!”
“ไม่มีอะไร่ะ
โลเาเหยียบเท้าพริน่ะ่ะ พี่ๆ เ็บอ่อเถอะ” พริหวานเอามือปิปาผม
ใบหน้าสวยีไปในทันที เพราะว่าบิินีที่สวมใส่อยู่ันหลุออไปน่ะสิ
ผมถึไ้เห็นเ้าเ็มาเลย
ให้ายเหอะ! แม่ให่โร
“ห้ามมอนะ”
“รู้แล้ว
ะให้ทำไเนี่ย”
“ึ้นอนนี้ไม่ไ้้วยอะ
เพราะนายนั่นแหละแล้ัน”
“เธอเอ่าหาผูเือไม่แน่น”
เธอทำหน้าบูับผมให้พลิัวโยใ้แผ่นหลับัเธอไว้ “พาไปใล้อบสระหน่อย
เี๋ยวพี่ๆ เ็บอเสร็ันึ้นไปเอาผ้านหนูเอ”
“ันึ้นไปเอาให้็ไ้”
“ไม่เอา
ืนึ้นไปพี่ๆ พวนั้น็เห็นหมน่ะสิ พี่นุ็ไม่ว่ามา้วย วยริ ฮัิ้ว!” ผมึมืออพริหวานและพาเธอมาถึอบสระ แ่็ยัลอยัวอยู่ในน้ำ่อนะเห็นบิินีที่ลอยเ่นอยู่รหน้า็รีบว้ามาเ็บไว้ับัว
เพราะอยู่แบบนั้นมันโรีเลยนะ
นมแมวน้อยนับแผ่นหลัแล้วอุ่นีมาเลยล่ะ
หึหึ (หื่นะมั)
“ทำหน้าไ้หื่นมาเลยนะ
ิอะไรลามอยู่เนี่ย!”
“ิิ”
“นี่!” พริหวานีไหล่ผมอย่าแร
ผม็ยืนอยู่ในสระับเธอนระทั่สระน้ำส่วนัวเียบไร้ผู้น “ฮัิ้ว!”
“ไหวปะเนี่ย”
“ไม่เป็นไร”
ผมึ้นาสระและว้าผ้านหนูมายื่นให้ับพริหวาน
แ่ถ้าเธอไม่ึ้นาสระ็ะลุมัวไม่ไ้ ผมยิ้มเ้าเล่ห์และยื่นมือส่ให้เธอ
“ึ้นมาสิ
อยู่ในน้ำะลุมัวไ้ไ”
“นาย...
ห้ามแล้ันนะ ห้ามมอ้วย หันหน้าไปทาอื่นเลย” พริหวานี้นิ้วให้ผมหันไปทาอื่น
แน่นอนว่าผมทำามระทั่ไ้ยินเสียเธอึ้นมาาน้ำ
ผมหรี่สายามอร่าบาที่เอามือปิทรวอทั้สอ้า
เวลานั้นผม็ยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์
หมับ
“รี๊! ะ โล”
“เี๋ยวใรแอบมอ
รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป ะไ้ลับพร้อมัน”
“ใรเาะลับพร้อมนาย...”
“ไม่ลับ
ั้นีเลยะไ้เอาลิปเสียไปเปิให้ผู้ำับฟั ป่านนี้ยัไม่ลับมั้”
ว่าแล้วผม็ผละาอเธอเินหนีไป
แ่พริหวาน็ว้า้นแนผมไว้้วยสีหน้าที่แระเรื่อ ทำไมถึแนะ?
“็ไ้ ฮัิ้ว! ลับพร้อมนาย็ไ้ ไอ้บ้าู่เป็นูลอเลย”
พริหวานเินนไหล่ผมเ้าไปในห้อพั
ส่วนผม็รไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปรอร่าบาที่รถหรูอัวเอ
ยืนสูบบุหรี่รอไป้วยระทั่มีสายแปลๆ โทรมา
ผมะัมือัวเอและับ้อ้วยสีหน้ามึน
“รับ โลพู”
(“...”)
“ฮัลโหลใรรับ?”
ผมรอเสียลไปอย่าหุหินิหน่อย ไม่อบเลยที่โทรมาแล้วไม่พูเนี่ย
มันพาให้โมโหนะเว้ยเฮ้ย! “ถ้าไม่พูะวานะรับ”
(“สะ สบายีหรือเปล่า?”)
“!”
เพียแ่น้ำเสียอ่อนโยนเปล่ออมา ทำให้ผมยืนนิ่ไปเลย ริมฝีปาที่าบบุหรี่อยู่ถึับปล่อยหล่นสู่พื้น
ฝ่ามืออผมำเ้าหาันนแน่น
วาสายในทันทีพร้อมับเสยผมัวเอึ้นไปเพื่อระับอารม์ที่รุ่นรุ่นอยู่อนนี้
“ฟื ลับันยัโล... ฮัเ้ย! โอ๊ยัมู่า”
ผมไม่รู้ว่าเาะโทรมาทำไม?
ในเมื่อิะปล่อยผมไปแล้ว ะโทรมาเพื่ออะไร ้อารอะไราผมันแน่
ทั้ที่ีวิอผม็อยู่ไ้โยไม่มีเา
“โล เฮ้!”
มันวระบแล้วไม่ใ่หรือไ
ะถามเพราะว่าผมยัมีีวิอยู่ หรือโทรมาสั่ห้ามไม่ให้ไปวุ่นวาย
ทั้ที่ัวเาเอลับทำให้ผม้อมอยู่ับอีที่อยาะลืมไปให้หม ผม้อารลืม! แล้วเา้อารอะไร?
“โล”
“อย่ามายุ่!”
ผมเผลอวาเสียใส่ร่าบาที่ยืนเหวออยู่
ใบหน้าสวยระพริบาถี่รัวพยัหน้ารับและถอยหลัเินหนีผมไป “แม่เอ่ย! พริหวาน”
หมับ
“็ไม่ให้ยุ่ไม่ใ่หรือไ?”
“อโทษที่วาเธอ”
“...”
“ไม่ไ้ั้ใ แ่... ่าเถอะลับัน” พริหวานยืนนิ่ให้ผมับมืออยู่แบบนั้น
สายามมอผมอย่าไม่เื่อสายานผมมอ้ายมอวา
ลัวว่าเธอะเห็นอะไรที่ไม่ใ่ผมอย่าเ่น ผีอะไรแบบนี้
“มออะไรอเธอ”
“อโทษเหรอ? หูไม่ฝาใ่ปะ”
เหอะ ยัยแมวน้อยวนประสาท!
ผมส่ายหน้าไปมาูมือเธอให้ึ้นรถและับออไป พริหวานามอยู่ลอนผมเอื้อมมือไปทาบที่หน้าผาแ่เธอ็เอี้ยวัวหลบ
“ทำอะไรอนาย?”
“เหมือนะัวอุ่นๆ ลับไปินยา้วยล่ะ
สสัยเพราะแ่อยู่ในน้ำนาน”
“เหรอ”
“อือ หรือะเป็นปอบวม้วยน่า... ูมันบวมๆ
นะนั่น” สายาอผมหรี่มอหน้าอหน้าใอพริหวานที่ันล้นออาเสื้อล้ามสีำัวิ๋ว
เธอรีบเอาระเป๋าปิมันไว้นผมยิ้มำ “ันไม่อยาะเถียับนายแล้วนะ รีบๆ
พาันไปส่เลย”
“รู้แล้วน่า ยัยแมวน้อยอมหยิ่”
มืออผมยีศีรษะอพริหวานอีรั้ เธอปัมือผมออและเอนัวลนอน
ผมเลยเอื้อมมือไปลแอร์ให้เบาล มอใบหน้าสวยนระทั่หลับาลพร้อมับใบหน้าที่แระเรื่อ
ที่แเพราะะเริ่มป่วยสินะ
แมวน้อยป่วยแบบนี้สสัย้อูแลสัหน่อยแล้วมั้?
รถอผมมาอที่หน้าอนโอพริหวาน เธอเินโเึ้นห้อไปแ่ผม็เินามหลัเธอไประทั่มาถึห้อ
ผม็เินามเธอเ้าไป้วย “นี่ลับไปไ้แล้วนะ ันะนอน”
“ะลับไ้ไ เธอไม่สบายนะ”
“เรื่ออันน่า ันอยู่ไ้ ไปๆ”
เธอโบมือไล่ผมแ่ผม็ไม่สนใ
เินรเ้ารัวไปทำ้าว้มไ่ให้เธอึ่มันเป็นเมนูที่ผมอบทำเวลารู้สึอ่อนแอ
ไม่รู้ว่าทำไมะ้อมาวุ่นวายูแลยัยแมวน้อย้วย
แ่ยัยนี่เป็นแมวน้อยอผมนี่นา ถ้าป่วย็้อูแลสินะถูแล้ว
พริหวานยับัวไปมา ใบหน้าสวยแว่าเิม้วย้ำ
ผมทาบมือไปที่หน้าผา็พบว่าร้อนริ้วยีนะที่มีบ้านยาอยู่ในรัว
และที่สำั็มียาแ้ไ้้วย
“นี่แมวน้อยื่นมาิน้าวินยา่อน”
“ือ อย่าเรียแบบนี้นะ”
“ไม่ให้เรียแบบนี้ะเธอะลุมาิน้าวหรือเปล่า?
ินะะไ้ินยา”
ผมมอใบหน้าสวยที่ทำหน้าบูแ่็ั้าว้มที่ผมทำินไปหลายำและาม้วยยา
ในะที่เธอหลับผม็้อนร่าบาเ้ามานอนในห้อ เียนอนสีาวสะอาและในห้อเ็มไป้วยรูปถ่ายอเธอ
ผมยยิ้มมุมปาเินเ้าห้อน้ำไปหยิบผ้าุบน้ำมาเ็บริเวลำอและใบหน้าที่แร่ำ
“หายีแล้วะเอาืนให้เ็” เมื่อเ็ัวให้ยัยแมวน้อยเรียบร้อยผม็เินมานั่รโฟาปลายเียหยิบรีโมทออมาเปิทีวีู
ถึยัไ็อยาะรอูนว่าะื่นว่าอาารีึ้นถึะลับ
ไม่รู้ัวเอเหมือนันว่าทำไมะ้อูแลผู้หิที่ะเอาืน้วย
ไม่รู้ว่าทำไมะ้อใส่ในานี้ แ่ิมัน็ำออมา
บาที็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันนะ
เวลาผ่านไปนถึสี่ทุ่ม
ผม็หันไปมอร่าบาที่ยับัวไปมา
สายาลมโึ้นทำให้ผมลุาโฟาไปนั่้าเธอที่ใ “นะ นาย ยัไม่ลับเหรอ?”
“ลับแล้วะเห็นันหรือไ ถามโ่ๆ”
“นี่ ันไม่มีแระเถียับนายแล้วนะ
ลับไปเลยไป” ผมมอสบาับเธอ สีหน้าหยิ่อหอมันหายไปหมเลย ะเหลือ็แ่ใบหน้าที่แสนะเ็ี่ถึแม้มันะเป็นเพราะเธอป่วย็ามที
“ใบหน้าเธออนป่วยเนี่ย
ยั่วยวนเ็ี่ีนะ?”
“นาย!”
“ทำไม หรืออยาให้นอื่นมาเห็น... นอื่นที่ไม่ใ่ัน
หืม” ผมโน้มใบหน้าเ้าไปใล้เธอที่ยันอผมให้ออห่า ใบหน้าสวยมีสีแระเรื่อ
ริมฝีปาเห่อร้อนเพราะพิษไ้
ผมยยิ้มึ้นและยับใบหน้าเ้าสัมผัสับบริเวหน้าผาเธอ เอาหน้าผาอัวเอแะล
“ยัไม่หายร้อนเลย
สสัย้อโนียาสัเ็ม”
“ยะ อย่ามาพูบ้าๆ นะ ออไปเลยไป!”
พริหวานะอผม่อนะพลิัวหนี แ่มีเหรอว่าผมะยอม
นที่หยิ่อหออย่ายัยนี่นานๆ ทีะไ้เห็นมุมที่อ่อนแอ
มันูน่าแล้ะายไปนี่เนอะ
“ไม่ให้ี ั้นอยาให้ันำ”
“โล! ปล่อยันนะ”
“เอาน่า
เี๋ยวะำพริเม็นี้ให้ละเอีย ถี่ยิบเลย... อยูนะ หึ”
ผมโน้มใบหน้าลไปประบูบริมฝีปาที่ร้อนเห่อ รึ้อมืออพริหวานไว้เหนือหัว
ร่าายบาีิ้นไปมาอย่าไม่มีแร แ่อยารับรู้ว่าเธอเป็นยัไ็เท่านั้น
และ็ไ้รู้ไว่าภายในโพรปาหวานๆ มันร้อนไปหม าที่แ่อยารู้ว่าเธอเป็นยัไ
มันันถลำลึไปเพราะเธอูบอบผม้วยนี่สิ
ริมฝีปาอผมบูบับพริหวานอยู่นาน
ระทั่ผมผละูบไปามแ้มนวล ลำอที่ร้อนไปหม่ำลมาเรื่อยๆ
นถึเนินอที่ยับึ้นลามอัราารเ้นอหัวใ มืออผมปล่อยออมาาารเาะุม
เลื่อนเ้าไปใ้เสื้อล้ามัวเล็ ฝ่ามืออผมสัมผัสับหน้าท้อแบนราบที่ร้อนเ่นัน
เรียเสียรวราให้ับพริหวานที่ส่ายหน้าไปมาเมื่อผมูบไปามหน้าท้อ
เล่นวนับสะือที่ถูเาะ้วยิวอันเล็ๆ
“อื้อออ โล...” เธอร้อเรียผมและพยายามผลัไสเมื่อผมเลื่อนใบหน้า่ำลไปรสะโพ
มือ็ปลระุมาเาสั้นออเผยให้เห็นั้นในสีแสลายลูไม้แสนสวย
นิ้วมืออผม่อยๆ หล่นอบั้นในเธอล
หัวใเ้นรัวเมื่อสายาเริ่มโฟัสเห็นอะไรที่อยาเห็น
“ยะ อย่านะโล”
มืออเธอว้ามือผมไว้
พร้อม้วยน้ำเสียที่อ้อนวอน เรียสิที่เลิอผมให้ลับมา ลมหายใแรๆ พ่นออมาอย่าหุหิ
ราวับเ็น้อยถูััหวะารินนมหวาน ผมโน้มใบหน้าึ้นไปูบริมฝีปาบาอย่าแผ่วเบา
“เห็นว่าป่วยนะ ไม่ั้นอย่าหวัว่าะหยุ”
“...”
“เ็ัวให้เอาไหม?”
“ไม่เอา เ็เอ...”
“แมวน้อยเื่อัเลย น่ารัีนะ”
พริหวานลุึ้นาเียและรเ้าห้อน้ำไป ผมไ้แ่ยิ้มามแผ่นหลัอเธอ่อนะเินออไปเอายาแ้ไ้ให้เธอินอีสัสอเม็
พริหวานเินโเออมาาห้อน้ำที่เปลี่ยนเป็นุวอร์มสีเทานผมมวิ้ว
“ทำไมใสุ่นอนมิิแบบนี้ล่ะ
ปิเห็นแทบะแ้ผ้านอน”
“หนาวนี่นา นายลับไปไ้แล้วนะ”
“เี๋ยวสิแมวน้อย ินยา่อนเร็ว”
ผมึแนพริหวานที่ะล้มัวลนอน เธอเยหน้าสบาับผม ให้ายเหอะ!
ใบหน้าอนนี้ทำไมมัน่ายั่วยวนเ็ี่แบบนี้นะ
ใบหน้าสวยที่แร่ำเพราะพิษไ้ับริมฝีปาบวมเ่อแเพราะรสูบอผม
ไหนะร่าายที่ร้อนๆ นี่อี
อืม หัห้ามใัวเอะไม่ไหวแล้วนะ!
“ินแล้ว ออไปไ้แล้วปวหัว”
“็นอนสิ ใรห้ามันล่ะ”
“แ่นาย...” พริหวานปรือามอผม
นอาใบหน้าที่ยั่วยวนแล้ววาที่มีเสน่ห์อเธอ็ทำเอาผมแทบะร่าบาให้แนบิับร่าัวเอเลยนะ
ผมยยิ้มนอนลึยัยแมวน้อยที่พยายามผลัผมออไป
“ทำอะไรอนายเนี่ย”
“หนาวไม่ใ่หรือไ?
เี๋ยวเ้านายะแมวน้อยให้อบอุ่นเอนะ”
“ใรเป็นแมวอนายัน” เธอทำหน้าบูนผมยิ้มออมา
เลื่อนใบหน้าลไปูบริมฝีปาอเธอ “ือ เี๋ยวิไ้นะ”
“เธอเป็นแมวน้อย ันเป็นน...
นไม่ิไ้แมวน้อยหรอ”
“ี่เ่า แถไปเรื่อย” พริหวานหลับาลลมหายใที่รอยู่บนออผมมันร้อนระอุนผมึผ้าห่มมาลุมัว
และลแอร์ให้เบาล ลูบศีรษะอแมวน้อยราวับล่อมให้เธอหลับ เวลาป่วยแล้วอ่อนแอ
มันน่าแล้ริๆ นะ
“อยาโนำไหม?”
“โล”
“โอเไม่แล้แล้ว แมวน้อยนอนะนะ ะไ้หายเร็วๆ”
“อืม”
“เื่อฟัแบบนี้่อยน่ารัหน่อย อย่าพอนให้มันมา
เพราะันอบแมวที่ี้อ้อนมาว่าอบ่วน”
ผมเลื่อนสายา่ำไปมอเธอ็พบว่าเธอไ้หลับลไปแล้วเพราะพิษไ้ แถมยัอรัผมเพื่อระับวามอบอุ่น้วยสิ
อ้อมแนอผมเอ็อรัเธอไม่่าัน
ไม่ิเลยว่าเวลายัยพริหวานอ่อนแอ
ะลายเป็นแ่แมวน้อยอย่าที่ผมเรียริๆ
มันสมับเธอแล้วล่ะ... เธอน่ะเหมาะับเป็นแมวน้อยอันมาว่า ถึแม้ว่าใร่อใระมอเธอเป็นหส์็ามที
อืม บอแล้วว่าูแลอนป่วยอพี่โลมัน้อไม่ธรรมา 5555
ฝาเมน์ ให้ำลัใ้วยนะะ
อย่าลืม FAV ไว้้วยนะ ไม่อ่านถือว่าพลาแร๊มา
ความคิดเห็น