CHEAT ON ME หลอกรัก

ลำดับตอนที่ #3 : #เทียนเดียร์ :: CHAPTER 1 [100%]

= EP1 =

:: แรกพบ ::

“มาแล้วเหรอมึง”

“อือ” ผมตอบกลับไอ้เคนที่วันนี้หลังเลิกเรียนที่มหาลัยก็รีบขับรถตรงมาหาไอ้เคนที่มหาลัยอีกฝั่ง ซึ่งไอ้รามกับไอ้ไฟตอนนี้ก็ติดเมียกันหนึบชวนไปไหนก็ไม่ไป ช่างมัน! เพราะผมมีภารกิจที่จะต้องทำดังนั้นมันไม่ว่างแบบนั้นนั่นแหละดีแล้ว ผมจอดรถที่หน้าคณะไอ้เคนซึ่งมันเรียนสถาปัตฯ โดยให้เหตุผลกับผมว่า ‘ไม่อยากสานธุรกิจต่อจากพ่อ’ มันกับผมถึงได้เข้ากันได้ไง แต่มันก็มีพี่ชายสองคนที่ช่วยทางบ้านอยู่ดังนั้นมันถึงได้ว่างขนาดนี้ไง

“ขับรถตามกูมาที่คณะอักษร” พยักหน้ารับก่อนจะขับรถตามไอ้เคนไปยังคณะอักษร เมื่อรถจอดลงผมก็ลงจากรถเดินไปหยุดข้างๆ ไอ้เคนที่กำลังรออะไรสักอย่างที่ตอนนี้นักศึกษาจากคณะกำลังทยอยกันเดินออกมา “รอดู”

“มึงรู้ตารางเรียนน้องเขาด้วยเหรอวะ? ตารางของเมียรู้ลึกขนาดนี้ปะ”

“ไอ้เทียน” มันหันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “กูถามจากเพื่อนกูที่จีบเดียร์”

“อ๋อ”

“พูดเหี้ยไร” ผมหัวเราะก่อนจะโดนไอ้เคนจับหน้าให้หันไปมองที่หน้าคณะเป้าหมายของเราก็... ได้เจอแล้วสินะ

พบเข้ากับร่างบอบบางในชุดนักศึกษาที่เรียบร้อยแบบสุดๆ ผมสีดำยาวถูกมัดเป็นหางม้าไว้อย่างถูกระเบียบ สองแขนกอดหนังสือไว้แนบอก จากนั้นก็เดินจากคณะไปและภาพของเธอทำให้ผมอึ้งไปกับความน่ารักที่น่าทะนุถนอมยังไงบอกไม่ถูก

“อึ้งเลยหรือไง?”

“อะไรของมึง” สะบัดหน้าออกจากมือของไอ้เคนที่ยกยิ้มมุมปาก

“คนของกูพร้อมแล้วที่มึงขอ”

“อือ” เมื่อคุยกันเสร็จก็ขับรถตรงไปยังปากซอยเข้าบ้านของเดียร์ที่เพื่อนของไอ้เคนบอกมา ผมกับมันและคนของมันอีกสองคนกำลังยืนคุยถึงแผนการที่จะเข้าหาเดียร์

“ครั้งสุดท้ายนะ จากนั้นมึงต้องทำเองทั้งหมด”

“เออ”

ผมปลีกตัวหลบอยู่บนรถของตัวเองกับไอ้เคนที่ยืนมองสถานการณ์ มองพวกของไอ้เคนสองตัวที่นั่งพิงกระโปรงรถรอเดียร์ที่เห็นเธอเดินมาแต่ไกล ผมจับจ้องใบหน้าหวานที่เรียบเฉยแถมยังไม่เหลียวตามองคนของไอ้เคนแม้แต่นิดเดียว

“ไปได้แล้ว”

พยักหน้าให้กับไอ้เคนสายตาของผมจับจ้องคนของไอ้เคนที่ทำตามแผนอย่างว่าง่ายด้วยการออกไปกันร่างเล็กไม่ให้ขยับไปไหน ลวนลามเธอทั้งสายตาและคำพูด เดียร์มีท่าทีที่ปัดป้อง เดินเบี่ยงตัวหลบหลีกมือปลาหมึกคนของไอ้เคนที่ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ สูดดมเอากลิ่นเข้าร่างกายก่อนจะกระชากข้อมือเธอไว้จนหนังสือที่ถืออยู่ตกลงสู่พื้น

เมื่อได้จังหวะที่พระเอกอย่างผมต้องเข้าไปช่วยนางเอก (เหรอ) ลงจากรถปอร์เช่สุดหรูของตัวเอง ไปอย่างเท่โคตรๆ คือผมคิดแบบนั้นนะไอ้เคนก็ยกยิ้มมุมปากดันแผ่นหลังผมให้เดินออกไป

“เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ”

ทันทีที่เสียงของผมเปล่งออกไป เดียร์หยุดดิ้นและสบตากับผม แน่นอนว่ามันเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เราสองคนสบตากัน ผมรู้ดีว่าเธอน่ะสวยหวาน น่ารักและไร้เดียงสา หากแต่คำว่าไร้เดียงสาของเธอมันไม่ได้ใช้กับใบหน้า หากแต่เป็นจิตใจของเธอต่างหากที่ไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิด

“มึงอย่าเสือก เรื่องผัวเมีย”

“อะไรนะ?” เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเดินไปหยุดข้างๆ เดียร์ “ผัวเมีย”

“ไม่ใช่นะคะ”

น้ำเสียงเล็กหวานดังขึ้น แน่นอนว่าน้ำเสียงของเธอถึงแม้มันจะแฝงไปด้วยความเย็นชา แต่กลับไพเราะจนผมสบตากับเธอที่พยายามบิดตัวให้ออจากการเกาะกุมคนของไอ้เคนที่พยักหน้าให้ผมว่า ‘ต่อยผมได้เลยครับ’ แม้ว่าจะผมจะกล้าๆ กลัวๆ เพราะคนของไอ้เคนทั้งสูงใหญ่ แต่ก็ต้องยอมที่จะทำตามแผนที่วางกันเอาไว้

“น้องไม่ใช่เมียมันใช่มะ?”

“ค่ะ ไม่ใช่”

“ดี จะได้จัดหนักๆ หน่อย ข้อหาลวนลามผู้หญิงที่ไม่ใช่เมีย”

ผมกำหมัดและชกเข้าที่ใบหน้าคนของไอ้เคนที่พอได้รับหมัดของผมก็เซทันที ทว่าไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ หมัดหนักๆ ก็ซัดลงมาที่แก้มของผมอย่างแรกจนมึนไปพักหนึ่ง

ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า! จู่ๆ มาต่อยผมแบบนี้ไอ้เคนมันแค้นอะไรผมหรือเปล่าวะถึงให้ลูกน้องตัวเองต่อยผมเนี่ย

ต่อยเสร็จก็รีบวิ่งหนีขึ้นรถและขับออกไป ส่วนผมก็ก้มลงหยิบหนังสือเรียนส่งให้กับเดียร์ที่ยังคงสีหน้าหวาดกลัว จับข้อมือตัวเองไปมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด ผมเองก็เจ็บ...

เล่นแรงไปปะวะเนี่ย!

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?” เดียร์มองสบตากับผมก่อนจะส่ายหน้าไปมาและคว้าหนังสือจากมือผมไป

“ไม่ค่ะ แต่ว่าคุณ...” เธอชี้นิ้วมายังมุมปากของผม คนของไอ้เคนต่อยผมจนได้เลือดเลยเหรอวะเนี่ย ผมยกนิ้วมือแตะไปที่ริมฝีปากก็พบว่าเลือดนิดหน่อยแต่เจ็บฉิบหาย!

“นิดหน่อย ไม่เป็นไรครับ”

เป็นอีกครั้งที่ผมสำรวจใบหน้าของเธอ มิน่าใครต่อใครถึงได้อกหักเพราะจีบเธอไม่ติด นอกจากเธอจะสวยหวานแล้ว น้ำเสียงหรือทุกอย่างบนตัวเธอมันช่างน่าสนใจไปหมด

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย นี่ผ้าเช็ดหน้าค่ะ” ผมมองผ้าเช็ดหน้าสีขาวถูกยื่นมาให้ แน่นอนว่ารับไว้อย่างเต็มใจก่อนที่เธอจะเดินสวนผมไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมามองเลยสักนิด

เฮ้ย จริงเหรอวะ! ไม่สนใจผมเลยหรือไง

“เดี๋ยวครับ”

“คะ?” เธอชะงักและหันมามองผมอย่างนิ่งๆ แปลกใจกับท่าทางของเธอเสียจริง ปกติผู้หญิงทุกคนที่เจอผมจะมีปฏิกิริยาไม่ว่าจะเอียงอาย ยั่วยวนหรือแม้แต่ขอไปนอนด้วย

แต่นี่อะไรครับทุกคน ไม่มีสิ่งที่ผมคิดไว้เลยสักนิด ที่ไอ้เคนพูดคือจริงใช่ไหม ผู้หญิงคนนี้เล่นด้วยยากมากจริงๆ

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณ”

“น้องไม่คิดจะช่วยพี่หน่อยเหรอครับ?”

“ช่วย? ก็คุณบอกเองนะคะว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”

เอิ่ม กูผิดสินะ

ผมสาวเท้าตรงไปหาเธอก่อนจะกวาดสายตามอง ซึ่งแน่นอนว่ายามที่เราสองคนสบตากัน ผมแอบเห็นแววตาของเธอที่หวั่นไหวอยู่วูบและนั่นก็แค่หนเดียวเท่านั้น

“บ้านน้องอยู่ไหน พี่ไปส่งได้นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“พี่น่ากลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ค่ะ ผู้ชายทุกคน... น่ากลัว” เธอพูดน้ำเสียงแผ่วเบาในตอนท้ายก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไป หากแต่ผมก็กลับไวกว่าคว้าต้นแขนเธอดึงเข้าหาตัว แน่นอนว่าเดียร์มีสีหน้าที่ตกใจอย่างมากจนยกสันหนังสือที่ถืออยู่ขึ้นสูงเพื่อเตรียมฟาดลงบนหน้าหล่อๆ ของผม

“เดี๋ยว! สันหนังสือนั่นทำพี่ตายได้เลยนะครับ”

“แล้วคุณมาจับแขนฉันทำไม ฉันเองก็ตกใจเป็นนะคะ” ผมรีบปล่อยมือจากต้นแขน มองเธอที่หอบถอนหายใจลูบแขนตรงที่ผมจับอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

หรือง่ายๆ คือรังเกียจสัมผัสผมไง

“พี่ชื่อลี้เทียนนะครับ พี่น่าจะแก่กว่าน้องสี่ปี น้องชื่ออะไร?” ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเธอชื่ออะไร แต่ควรทำความคุ้นเคยดีกว่ารีบถลำเข้าไปอย่างรวดเร็วและทำให้เธอกลัวจนไม่แม้แต่จะยอมเป็นของผม

ซึ่งนี้คือสิ่งที่ผมต้องการ... หลอกให้เธอตายใจและเชือดนิ่มๆ อย่างเชื่องช้า

“อยากรู้ไปทำไมคะ?”

“พี่แนะนำตัวแล้ว น้องจะไม่แนะนำให้พี่รู้จักหน่อยเหรอครับ” จะให้พูดว่า ‘ฉันช่วยเธอไว้ไม่ตอบแทนสักหน่อยเหรอ?’ แบบนี้โดนมองแบบเหยียดๆ แน่ แบบช่วยเพื่อหวังผล แต่ผมจะไม่ทำแบบนั้นหรอก บอกแล้วไงว่าหลอกให้เธอตายใจ

เล่นด้วยยาก ก็จะคอยขยับเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ เพื่อให้ได้สิ่งที่ดีงามรออยู่

“เดียร์ค่ะ”

“อืม ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะครับ แถวนี้พวกหมามันเยอะ”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอโค้งศีรษะให้ผมก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังบอบบางที่เดินห่างไกลออกไป แต่... ไม่ใช่เว้ย! ผมขับรถตามไปจนถึงบ้านของเธอที่เป็นบ้านชั้นเดียวหลังเล็กๆ ไม่ใหญ่มากแต่น่าอยู่ด้วยแมกไม้รอบบ้าน สายตาสอดส่องไปจนเห็นเธอเข้าสวมกอดผู้หญิงคนหนึ่ง ให้เดาคือแม่ของเธออย่างที่ไอ้เคนบอกไว้

“ต่อไปจะเดินหน้ายังไงดีวะ ลี้เทียน”

ผมขับรถมาถึงผับที่นัดไว้กับไอ้เคนที่ไม่ใช่ผับของเฮียแซค มาถึงผมก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะมองสบตากับคนตรงหน้าที่กำลังคลอเคลียกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ “กูนึกว่าเมียมึง”

“ไม่ใช่ กูทะเลาะกันนิดหน่อยอะ”

“ทะเลาะกันก็เลยมากินตับคนอื่น?” สบตากับไอ้เคนที่ยักไหล่ไหวก่อนที่ผมจะชงเหล้าและยกขึ้นดื่ม “มึงแค้นอะไรกูเปล่าวะไอ้เคน”

“เรื่อง”

“มึงให้คนของมึงต่อยกูจริงๆ อ่อ เนี่ยดูดิ ปากกูแตกเลย” ชี้นิ้วให้มันดูไอ้เคนก็หัวเราะออกมาจนสำลักเหล้าที่กินไป “กูไม่ตลกนะ”

“เออกูขอโทษ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้มันจะไม่เนียนนะเว้ย”

“กูก็นึกว่ามึงแค้นอะไรกู”

“กูจะไปแค้นอะไร มึงไม่ได้ทำอะไรให้กูสักหน่อย” ไอ้เคนชงเหล้าใหม่ก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากระทั่งเสียงข้อความของผมดังขึ้นบ้าง หยิบขึ้นมาดูก็ต้องเบิกตากว้างเงยหน้าสบตากับไอ้เคนที่ยกยิ้มมุมปาก “เอาไปจ่ายค่าคอนโดซะ”

“...”

“ที่เหลือมึงต้องหาทางเอง กูช่วยได้แค่นี้”

“อือ”

“ไม่งั้นจะเรียกว่าพนันได้ไง จริงมะ”

รอยยิ้มของผมกับไอ้เคนส่งหากันก่อนจะเอาแก้วเหล้าชนและดื่มกันอยู่สักพัก ไอ้เคนก็บอกว่าไม่ต้องรายงานบ่อยแค่วันที่เดียร์คบกับผมค่อยว่ากันอีกที

เที่ยงคืนกว่าผมก็กลับจากผับเดินไปยังห้องผู้จัดการคอนโด เปิดประตูเข้าไปก็ต้องผงะกับสิ่งที่เห็นคือผู้จัดการคอนโดกำลังกอดจูบกับผู้ชายคนหนึ่งให้เดาก็น่าจะเป็นคนที่เช่าอยู่ไม่ชั้นใดก็ชั้นหนึ่ง

“อะแฮ่ม” ผมกระแอมไอจนพวกเขาแยกออกจากกันผมก็วางซองสีน้ำตาลที่ใส่เงินจำนวนแปดหมื่นบาทไปให้เขาที่ขมวดคิ้วอย่างมึนงง แต่ยังคงนั่งคร่อมผู้ชายคนนั้นที่หลบหน้าหลบตาผม

“อะไรกันครับคุณลี้เทียน”

“เงินค่าห้องครับ”

“...”

“แล้วที่เหลือก็น่าจะเป็นค่าน้ำ ค่าไฟซึ่งมันคงไม่ถึงหมื่นเพราะผมไม่ค่อยได้อยู่...” ฉีกยิ้มให้กับเขาที่เบือนหน้าหนีผมอีกครั้งบอกแล้ว รอยยิ้มของผมมันทำให้ทุกคนหวั่นไหว “ผมไม่รบกวนแล้วนะครับ”

“เดี๋ยวสิครับ” เรียกรั้งผมไว้จำต้องเดินกลับไปดูภาพตรงหน้าอีกครั้ง

“ครับ?”

“คุณรู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ ทำไมคุณถึงต้องไปเป็นหนี้เป็นสินคนอื่นเพื่อเอาค่าห้องมาให้ผมด้วย” เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะมองผมด้วยสีหน้าผิดหวัง “คุณนอนกับผม...”

“พอดีผมชอบนอนกับผู้หญิงน่ะครับ ขอบคุณที่สนใจผมนะ เชิญตามสบายครับผมไม่กวนแล้ว”

แม้จะยิ้มให้แต่ในใจกับรู้สึกแย่ชะมัด! จะเอากูให้ได้เลยใช่ไหมวะ

แต่ก็โชคดีหน่อยที่ไอ้เคนยื่นมือมาช่วย แต่การช่วยคือการพนันเรื่องเดียร์ก็เถอะ

“เอาล่ะ ไปนอนแล้วคิดแผนต่อไปดีกว่า”

พอคิดไปถึงใบหน้าของเดียร์ก็พาให้ผมอมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่เคยเลยนะ... ผู้หญิงที่ปฏิเสธผมได้ เธอน่ะเล่นด้วยยากจริงๆ นั่นแหละ

ลี้เทียนโดนน้องเมินค่า 5555 โดนน้องเมินแบบนี้หน้าแตกไปสิคะ

เอาล่ะต่อไปจะเริ่มตามน้องยังไง

มาติดตามกันต่อเนาะ สนุกแน่นอนไรต์รับประกันค่ะ!

ไม่รู้ว่าคอมเมนต์จากนักอ่านหายไปไหนไม่รู้ คงไม่ได้ตามไรต์กันแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ

ไรต์ก็จะลงเรื่อยๆ ถึงจะไม่มีคอมเมนต์หรือการติดตามจากนักอ่านแล้วก็ตาม ^^