คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : STAR SECRETS : CHAPTER 17 HOT CUT
หลัาอาบน้ำเสร็ผม็นอนรอยัยแมวน้อยึ่พูา้วยน้ำเสียที่น่าะับทั้วันทั้ืน
รู้ไหมว่าไอ้อาารอผมที่อนเธอ โรธเธอมันหายไปเลยเพียเพราะเธอวนผมลับมาห้อ
ใบหน้าสวยแสถึวามผิ ับสีหน้าที่แสออว่าเสียใริๆ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
าที่อยาะโรธและปล่อยเธอไป
ลายเป็นว่าผม้อหวนลับไปหาเธออีรั้ เพราะสีหน้าและน้ำเสียอ้อนๆ เธอหวผมที่ยืนุยับโมนา
เธอแสอาารออมาที่เห็นผมับโมนาอยู่้วยัน
ไม่ว่าะเป็น่อหน้าล้อที่ถ่ายทำเอ็มวีหรือีวิริ
เธอบีผมราวับโมโหมาแถมยัฝารอยมือไว้บนแ้มโมนาอี
ไม่ิใ่ไหมว่าแมวน้อยอผมน่วนเ็บนานี้ รอยยิ้มปราึ้นะำลัื่มไวน์เพื่อรอร่าบา
มอนาฬิา็พบว่ามันนานมาเินไปหรือเปล่า? พริหวานะเป็นอะไร
พอิไ้ผม็ลุาเียเรียมปลผ้านหนูที่พันเอวออ
แร๊
“อ้าวะไปไหนเหรอ?”
“ะออไปามไ
เปลี่ยนเสื้อผ้านานไปไหม”
“็มีเรื่อับโมนานิหน่อย”
พริหวานเินรเ้ามาวาระเป๋าล ผมเลยเินไปอรัเอวเธอ
พรมูบไปทั่วลำอแ้มอย่าโหยหา “หยุ่อนนะ ันะไปอาบน้ำ”
“ไ้
ไปอาบให้หอมๆ เลยนะ เพราะันะมร่าายเธอทั้ัว”
“ทะลึ่!” ผมมอร่าบาที่วิ่สวนผมเ้าห้อน้ำไปอย่าเร่รีบ
ปล่อยให้ผมยืนำับท่าทาอเธอ เพราะแบบนี้ไผมถึปล่อยเธอไม่ไ้
เพราะถ้าปล่อยไปผมะไ้เห็นท่าทาแบบนี้เหรอ
ะไ้เห็นใบหน้าสวยที่เินอายเพราะำพูและารระทำอผมเหรอ?
แ่ิมัน็พาให้ันว้าวุ่นไปหม ถ้านที่พริหวานะเลือเป็นพี่นพ
ผมยิ่ยอมไม่ไ้ ยอมไม่ไ้เ็า!
พริหวานเินออมาาห้อน้ำพร้อมับนั่ลปลายเีย
ผมยับัวไป้อนแผ่นหลัเธอและยมือเ็ผมเปียๆ ให้ “ันทำเอไ้นะ”
“อยู่เยๆ เหอะน่า”
“็ไ้ แ่ว่าหายโรธแล้วนะ”
น้ำเสียเล็แหลมแผ่วเบาล ลมหายใถูถอนออมา้ำแล้ว้ำเล่า นผมยิ้มว้า “ทำไม
เสียใเหรอ?”
“ถามไ้
ถ้าไม่เสียใะ้อให้ลับมานอนที่นี่ทำไมเล่า”
“แล้วทำไม้อแร์?”
“แร์ไปแล้ว ให้ทำไอะ”
ผมยัยิ้มออมาับำอบทีู่เหมือนะไม่ไ้มามายอะไร
แ่มันสื่อออมาไ้เลยว่าพริหวานรู้สึแบบนั้นริๆ
“อโทษนะโลที่ทำอะไรโยไม่ิถึวามรู้สึอนาย”
“...”
“ัน...
ันเสียใับเรื่อที่เิึ้นนะ แ่สัาว่าานี้ไปะไม่ทำแบบนั้นแล้ว”
“แบบไหน?” พริหวานยับัวหมุนมาสบาับผม
ใบหน้าสวยมีสีหน้าเร่เรีย ส่วนผม็หุบยิ้มทำหน้าายนเธอเอ็พลอยใเสีย
สมแล้วล่ะเอแบบนี้ะบ้าะไ้รู้ว่าผมรู้สึยัไเวลาเห็นเธอสนิทับพี่นพ
“็แบบที่นายไม่อบไ”
“แล้วมันแบบไหนล่ะ”
“โล! วนประสาทอะ”
ฝ่ามือเล็ฟาลับไหล่เปลือยเปล่าอผม ใบหน้าอเธอแ่านเพราะโรธ “ไม่ไ้วน
แ่แน่ใแล้วนะว่าะไม่ทำแบบนั้น”
“อือ อะไรที่ทำให้นายรู้สึไม่สบายใันะไม่ทำแล้ว”
“อย่าเ่นเรื่อพี่นพ...
ทำไ้ไหมถ้าันะอให้เธออยู่ห่าเา” ผมยับใบหน้าเ้าไปใล้เธอ
พริหวานไม่พูอะไรแ่พยัหน้ารับโยไม่ิไร่รอ นผมเอ็มึน
ปิถ้าออะไรแบบนี้เธอะ่อว่า หรือไม่็่อรอนี่นา
“ทำไมว่า่ายั”
“แล้วไม่ีเหรอ
อีอย่าัน็ไม่ไ้ิับพี่นพ... แบบนั้นแล้ว”
ึั ึั
ทำไม? หัวใเ้นแรัเลยวะ
ทันทีที่พริหวานหลุปามาว่าไม่ไ้รู้สึอะไรับพี่นพแบบนั้น
หมายถึไม่ไ้อบพี่นพแล้วั้นเหรอ... ผมระพริบาถี่ๆ
มอใบหน้าสวยที่หันไปมอ้านนอระเบีย ไม่ยอมแม้แ่ะสบาับผม้วย้ำ
“พูริ”
“ิว่าพูเล่นหรือไ
นอย่าพริหวานเยพูล้อเล่นเหรอ?”
“พริ...”
“ัน็เหมือนนายอะ
พอไ้รู้สึมัน็มัะพูออมาาใริ
อนแรอาะปิเสธิว่าัวเอยัอบพี่นพอยู่ แ่พอไ้ฟันาย เห็นนายเินาไป ัน็ทนไม่ไ้”
ผมมอพริหวานที่้มมอมือัวเอำเ้าหาัน ริมฝีปาบาเม้มนีเผือ
“ทนไม่ไ้ถ้าหาะ้อเสียนายไป
ทนไม่ไ้ถ้า้อเห็นนายไปสุสิับโมนาและัน็เ้าใวามรู้สึอนาย้วยที่เห็นันอยู่ับพี่นพ
ันเ้าใแล้ว”
“พูอี”
“เอ๋?” เธอเยหน้าสบาับผม ึ่ำลั่มอารม์ไม่ับร่าบาับเียนอน
เพราะอยาะลโทษที่เธอบัอามาอ่อยผมให้ทน่อแร้านทานไม่ไ้
อีอย่าผมอยาฟัทุำพูที่ออมาาปาอเธอ พริหวานพยัหน้ารับและยิ้มออมา
มันเป็นรอยยิ้มที่มัะไม่่อยไ้เห็นเท่าไหร่
“ันรู้สึไม่พอใที่เห็นนายอยู่ับโมนา
มันร้อนใ มันหุหิ อยาะระายัยโมนามาบหลายๆ ที...
ันเสียใที่ัวเอิ้าเินไป
ะบอว่าัวเอโ่็ไ้ที่เพิ่ะมารู้สึเอาอนนี้”
“ใ่ โ่ริๆ นั่นแหละ”
“นี่! ่าันเหรอไเนี่ย”
“แ่โ่เรื่อนี้ยัไ
ผลสุท้ายเธอ็เลือที่ะลาและปล่อยวามรู้สึที่มีออมาทั้หม”
ผมยับไปอรัเอวเธอ ูบลบนแ้มนวลที่เอี้ยวัวหนีแ่็หนีไม่พ้นผมหรอนะ
“อบุนะที่เ้าใัวเอเร็วสัที”
“...”
“ันริัับเธอนะพริหวาน
ถึไ้ทำทุอย่าเพื่อให้เธอรู้สึับันและมัน็ไ้ผล”
“อือ”
“เินนพูไม่ออเลยหรือไแมวน้อย”
พริหวานทำหน้ายู่ผลัไหล่ผมให้ออห่า แ่ฝันไปเถอะนะว่าผมะปล่อยเธอไป
“หนาวเนอะ”
“หนาวเหรอ ันว่าอาาศ็สบายีนะ”
“หนาวิ หนาวนมูเย็นแล้วอะ...
ไม่เื่อลอเอาแ้มเธอมาแะูสิ” ผมยับมูเ้าไปใล้พริหวานที่ยิ้มำออมา
“เร็วๆ ิ เอาแ้มมา”
“โล ไม่เอานะ”
“ือ ผัวอ้อนแล้วนะ
เมียัให้หน่อยิ” พริหวานทน่อแรอ้อนอผมไม่ไหว
เลยยับแ้มเ้ามาให้ผมไ้สัมผัสแ่็แ่นิเียวเท่านั้นนะ
เธอยับัวะให้หลุาอ้อมอแ่ผม็พลิัวอยู่เหนือร่าายาวที่นุ่แ่ผ้าเ็ัวผืนเียว
ผิวาวๆ แไปหมเพราะวามเินอาย พอรับรู้ถึวามรู้สึัวเอ
วามเินอายมัน็ออมานหม ไม่่าาผมเลยที่เินเหมือนัน
เินที่พริหวานิับผมแบบนั้น...
แบบที่ผมรู้สึ
“ันอบเธอนะ”
“ระ รู้แล้วะบอทำไมอีเล่า”
“ันอบเธอพริ ันอบเธอ”
“โล พอแล้วนะ ัน... อื้อ!”
ริมฝีปาอผมปิริมฝีปาที่แนูนทันทีอย่าไม่รีรอ รสูบที่เราสอนห่าหายัน
ไม่สิ้อบอว่ามันไม่ไ้ห่าหายไปไหนหรอ
เพียแ่เราูบันมันเพราะเป็นวาม้อาร แ่อนนี้
เวลานี้มันลายเป็นูบที่พร้อมใ พร้อมายที่ะล่อหลอมเป็นหนึ่เียว่าหา
ผมปลผ้านหนูที่เอวออไปเลื่อนไปึผ้านหนูที่ห่อหุ้มร่าายอพริหวานเ่นัน
ร่าายอเราสอนบเบียแนบิันนวามร้อนาไอัวส่ให้ถึันและัน
ไอ้ที่ผมบอว่าอาาศมันหนาวน่ะไม่ริหรอ เพราะในอนนี้ห้อนอนอเรา
ร่าายอเราำลัร้อนไป้วยไฟ ไฟแห่วามรู้สึที่มี่อัน ผมเลื่อนใบหน้าลไปเล่นับ้อนเนื้อทั้สอ้า
ันานวลให้ออว้าและสบาับเธออีรั้ที่หอบหายใเหนื่อย
“มอหน้าแบบนี้ะเอาอะไรหืม
แมวน้อย”
“อะไรีอะ?”
“ให้เลือระหว่าเอาใ ับเอาัน?
แ่ไม่ว่าเธอะเลือแบบไหน เธอ็ะไ้ทั้สออย่านะ” ผมส่ยิ้มไปให้เธอที่บิัวอย่าเินอาย
ใบหน้าอผมเลื่อนึ้นไปูบหน้าผามน ไล่มาถึมูและริมฝีปา
สอมืออเธอโอบอผม ส่สายาเย้ายวนมาให้
“เอาทั้สออย่า”
“หึ ีมาไ้ำไรสอ่อเธอเลย”
CUT HOT
“เปล่าสัหน่อย เหนื่อย่าหา
ถ้าสามึ้นไปพรุ่นี้้อถ่ายเอ็มวีนะ”
“รู้แล้ว สอพอ” พริหวานทำหน้าบู
แ่็่อรอผมไม่ไ้แล้วล่ะเพราะผมปิปาเธอ้วยรสูบและร่าายที่อรึเธอไม่หยุหย่อน
ที่บอว่าสอผมแ่โห ผมพูำไหนำนั้นนะ... โหใรไม่เป็นหรอ ริๆ หึ
ผมนั่มอใบหน้าสวยอพริหวานที่ำลัแ่หน้าอยู่
ะหลับแลไม่หลับแล เพราะเมื่อืนผมัหนัไปหน่อยแ่็แ่สามเอนะ
ปินะสำหรับเธอับผมน่ะ “น้อพริหวานะ เป็นอะไระทำไมนั่หลับ?”
“เออือ... นอนไม่่อยหลับน่ะ่ะ
พอีมีหมามาอยวน”
“หมา?
น้อพริหวานมีน้อหมา้วยเหรอะ”
“มีสิรับพี่ หมาหล่อ้วยนะแถมยัทำให้เพลียไ้นานี้”
“เหรอะน้อโล แสว่า้อนมาๆ”
“รับ๊นน นทั้ืนเลย
ใ่ไหมพริหวาน” เธอี้หน้าผมอย่าาโทษ เอาเลยที่รั ะสำเร็โทษผัวแบบไหน? ยอมหมเลย
ผมหันไปมอในห้อพัึ่อนนี้ำลัเาันอยู่
วันนี้เป็นารถ่ายาที่รวมันสามนเป็นาสุท้าย เนื่อาีนที่้อแสถึอารม์พลัพราเสียใ
ผม พริหวานและโมนาไปถ่ายทำันมาแล้วเรียบร้อย ะนั้น
านี้ึเป็นาสุท้ายือพริหวานเ้ามาเห็นผมับโมนาำลัมีอะไรัน และเธอ็บอเลิผม
บอเลิเป็นเพื่อนับโมนา หลัานั้น่าน็่าไม่เหลือใร
เป็นอันว่าบเอ็มวี่ายีนะ อีอย่าไ้ทำานที่นอาเป็นนายแบบมัน็ทำให้ผมสนุ้วย
“โล ามะนาวินสิ
มีอเธอ้วยนะพริหวาน”
“หือ? อัน... มียาพิษหรือเปล่า
โลนาย่วยินทีสิ”
“ะบ้าหรือไ
ินไปัน็ายน่ะสิถ้ามียาพิษอะ!”
“ิน” สายามหรี่มอผมแมบัับ
ให้ายเหอะ แววลัวเมียนี่ือผมไม่อยาะเป็นเลยนะ! “ไม่้อหรอโล
ันั้ใื้อมาให้เธอริๆ นะพริหวาน”
“...”
“ไม่เื่อใันหรือไเนี่ย
โอเถามพี่าไ้เลยเพราะเธอไปับัน” โมนาี้ไปหาพี่าึ่เป็น่าแ่หน้าอีน
เธอพยัหน้ารับในะำลัแน้ำแ่ทุน พริหวานมอโมนา้วยสายาไม่ไว้ใเท่าไหร่แ่็รับไปิน
ึ่ผมเอ็ไม่ไ้่าันหรอนะ มาแปลแหะ?
“ันไม่อยาะมีเรื่อับเธอแล้วล่ะพริหวาน
มันไม่สนุ”
“เหรอ?”
“อืม
เพราะว่ามีอะไรที่สนุให้ทำว่านี้เยอะเลยล่ะ หึ”
เธอยัไหล่และไปเปลี่ยนุเป็นเาะอสีาวับาเาสั้น
ส่วนผม็ถอเสื้อออสวมบ็อเอร์สีำัวเอ
“อุ้ย!
หลัน้อโลไปโนอะไรมาะนั่น รอย่วนเ็มเลย ที่อที่แน็้วย”
ผมมอรอยบนัว็ียิ้มออมา เบนสายาไปมอนที่เป็นัว้นเหุ
เธอหน้าแและแล้ินามะนาวในมือ
“พอีโนแมวน้อย่วนมาน่ะรับ
สสัยเล่นันแรไปหน่อย”
“เหรอะ
แ่็ีไปอีแบบนะะไ้สมริ” ทีมานเินไปสั่าน่อ
โยปล่อยให้ผมเินไปนั่้าพริหวานที่ยันิ่ไม่พูอะไร “นี่ะเียบไปไหน
เธอเป็นนทำนะทำไมไม่รับผิอบอะ”
“นี่! หยุพูเลยนะ ลาม”
“ลามอะไร
็ริปะล่ะเธอเป็นนทำนี่นา”
“รู้แล้วว่าันทำ
แ่นเยอะแยะแบบนี้ะพูให้ไ้อะไรึ้นมาห๊ะ!” พริหวานีไหล่ผมอย่าแร่อนที่ทีมานะเินเ้ามาาม
ผมลุึ้นยืน็ไม่วายโมยหอมเธอ่อหน้าทีมานึ่ยืนบิัว้วยวามเินอาย
พริหวานแทบะ่าราผมแ่รัษาภาพพน์ัวเอ้วยารเียบ
“เี๋ยวโนแน่!”
“อยาโนั โนอะไรเมียีน่า”
ผมทำหน้าทะเล้นนพริหวานหยิบวน้ำเวี้ยผมริๆ อบทำร้ายร่าายีนั!
ไ้เี๋ยวืนนี้ะทำร้ายร่าายแมวน้อยให้แหลาเียน้อร้ออีวิเลย
ทีมานเินนำผมมาที่ห้อนอนึ่อนนี้โมนานอนอยู่บนเียโยเอาผ้านวมสีาวผืนให่ลุมไว้แ่อ
ส่วนผม็เินไปนอน้าเธอ
มันะเป็นีนที่ผมับโมนาำลัะมีอะไรันเพราะวามเผลอไผละนั้นมัน็เลย้อมีสมริและมุมล้อมา่วยบ้า
“โลูอบพริหวานมาเลยนะ”
“อือ เธอมีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ โมะไม่มีปัหาอะไรล่ะ
ีใ้วยนะที่สมหวัสัที” รอยยิ้มอโมนาทำให้ผมมอเธออย่าแปลาไป
ปิเธอะมีปัหาับพริหวานเรื่อผมมาลอ เพราะเป็นเพื่อนับพริหวานแ่มาทำไมอนนี้ถึไู้ยินีนผมนลุวะ?
ใ
“อให้รัันยาวนาน
อย่าให้มีอะไรมาแยทั้สอนให้ห่าันเลยนะ โมะอยู”
“อืม”
ผมมวิ้วหนัว่าเิมแ่พอผู้ำับบอให้เ้าีนไ้
ผม็เล่นามบทือารร่อมร่าอโมนาและใ้ใบหน้าลไปถูไถที่ออแ่วามริแล้ว
ผมำลัถูไถหมอน่าหา โมนาอรัแผ่นหลัผมและเป็นฝ่ายพลิัวึ้นมาร่อมผมแทน
“เฮ้ย!
นี่มันไม่มีในบทนะโมนา”
“เอาน่า ไหนๆ ็ีนสุท้ายแล้ว
เอาให้มันสมริหน่อยสิโล” ใบหน้าสวยยิ้มหวาน
่อนะ้มใบหน้าลมาุไ้ออผมริๆ เล่นเอาทีมานและผู้ำับอ้าปา้าไปามๆ
ัน นผมันไหล่บาออไป
“ยืนนิ่ทำาอะไรวะ! พะ พริหวาน”
ึ
“รี๊!” ู่ๆ พริหวาน็เินเ้ามาในีนและิผมโมนานเธอหายหลั
ผมเบิาว้ามอร่าบาที่ำลัึ้นร่อมและบหน้าโมนาไม่ยั้ นผู้ำับยิ้มร่า
เฮ้ย! ยิ้มแบบนี้หรือว่า...
“ถ่ายไว้ ีมาเลยพริหวาน บเลย!”
ผมเหวอไปในทันทีที่ทีมานและผู้ำับ่าอบารระทำอพริหวานในอนนี้
ถึมันะอยู่ในบทแ่ารบริแบบนี้มันใ่เหรอวะ
สอเท้าอผม้าวลาเียนอนไปว้าเอวพริหวานไว้
มอสบาับโมนาที่ำลับีบน้ำาร้อไห้อยู่
“ทำไม!
ทำไม้อทำับันแบบนี้้วย เราไม่ไ้รัันแล้วใ่ไหม?”
“เออ...”
พริหวานหยิแนผมให้ิถึบทที่วระพู “ผมอโทษ ผมแ่เผลอไผล”
“เผลอไผล? พูออมาแบบนี้ไ้ไ”
“ฟัผม่อน”
“ันไม่ฟั! เราเลิัน
ไ้ยินไหมเราเลิัน”
“พริ ไม่นะ พริ!” ผมว้าแนเธอไว้แ่พริหวาน็สะบัมือลบนแ้มผมอย่าแรนหน้าหัน
เออเฮ้ย! บริเลยเหรอวะ น้ำาใสๆ อพริหวานไหลอาบแ้ม
ทำเอาผมเหวอไปทันที มัน็แ่เอ็มวีนะทำไม้อทำเหมือนริ้วยเนี่ย
ร่าบาถอยหลัออาีนไปและแลบลิ้นให้ับผมที่นั่ทรุลับเีย ุมศีรษะถ่ายทอวามเสียใออมา
อันที่ริแ่ลูบแ้มัวเอที่ถูบ่าหาเล่า!
มือหนัะมั
“ัท! โอ้ว เยี่ยมมาเลยนะ
เป็นีนสุท้ายที่เยี่ยมริๆ”
“รับ” ผู้ำับสั่ปิล้อทันที
ที่เหลือ็แ่ั่อให้เ้าับเพลอโมนา ผมมอสบาับพริหวานที่ยื่นผ้าเย็นมาให้ผมเ็หน้า
“บแระมั ะเอาให้ายเลยหรือไ?”
“ใ่ เอาให้าย!”
“ถ้าะเอาให้าย้อเอาบนเียนะ
บแ่นี้ันไม่ายหรอ” พริหวานผลัศีรษะอผม พลาหันไปมอโมนาที่ียิ้มว้า
มันแปลมาริๆ นะ รอยยิ้มอโมนามันไม่มีวามริใ แ่ลับมีอะไรบาอย่าึ่ผมเอ็เาไม่ออเหมือนัน
“โมนาูแปลไปนะ เธอว่าไหม?”
“สัเนานั้นเียว”
ผมทำหน้าอ่อนะเปลี่ยนเสื้อผ้าและูมือพริหวานออไปเินเล่นามทาเินที่ร้าน้าำลัั้ร้านันอยู่
พรุ่นี้็ะลับแล้วไ
ผมเลยอยาะใ้ีวิที่มีอยู่ับเธอแ่สอนให้ไ้มาที่สุ ไม่รู้ว่าทำไมพี่นพถึไ้ลับไปเร็วั
แ่็นะีแล้วล่ะไม่ั้นผมไม่หน้าบานนานี้
สายาอผมมอใบหน้า้าน้าอพริหวานที่ำลัมอหาอินอยู่
รอยยิ้มร้ายอผมปราึ้นเมื่อนึอะไรีๆ
“รออยู่นี่เี๋ยวมา”
พริหวานทำหน้ามึนที่ผมเินหนีเธอไปร้านไอศรีมโน ผมเลือไอศรีมมะนาวให้ับเธอและัวผม็เป็นวนิลา
ใบหน้าสวยยิ่เห็นแบบนั้น็ยิ้มร่าีใราวับเ็น้อยไ้นม “อบุนะ”
“อยาิม็้อเอาลิ้นแะ”
“หือ?”
“แ่ถ้าอยาแะ... ้อเอาลิ้นเลียนะ”
ผมมอเธอ้วยสีหน้าเ้าเล่ห์นพริหวานหน้าแร่ำับำพูำวมอผม
เพียะ
“อ๊า เ็บนะยัยบ้า!”
“พะ พูบ้าอะไรเล่า ลามที่สุเลย”
“ลามอะไร
ันหมายถึไอิม่าหาไอิม ิลึอะไรเนี่ย” พริหวานเหวอไปอีรั้
นผมเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอ “หรือไ อยาินไอิมันว่าั้นสิ”
“โล!”
“เมื่อืน็ให้ินนะ ไม่อิ่มเหรอ?”
เธอวัสายามอ้อนผมและเินหนีไปที่ายทะเล ผมวิ่ไล่ามเธอึ่ำลัวิ่หนีผมไปไล
แ่ผม็สามารถามับเธอไว้ไ้ เราสอนนั่ินไอศรีมันอย่าอร่อย
ระทั่า้านวาอผมระุไม่หยุ นใ้มือบไปที่าัวเอ
“เป็นอะไรอะ”
“าวาระุไม่หยุเลย”
“ทำไมเหมือนันเลยอะ ัน็ระุเหมือนันนะ”
ผมระพริบาถี่รัว ไม่อยาะเื่อำโบราหรอนะ
แ่ว่าาวาระุมันะมีเรื่อร้ายๆ เิึ้นึ่ผมไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน
และนี่มันเป็นรั้แรผมถึไ้รู้สึโหวใแปลๆ หันไปสบาับพริหวาน
ถึะอยู่เมือนอมานานแ่เรื่อำโบราวระเื่อไว้บ้า เพราะมัน็ึมับมาั้แ่เ็นโ
มันิอยู่ในสายเลือ พริหวานินไอศรีมอย่านิ่ๆ นผมโอบไหล่บาไว้
“เอาน่า
ทาารแพทย์บอมานะว่าารที่เราาระุเิาสอรีือเราใ้านวาหนัเินไป
แ่ันว่ารีแรไม่ใ่หรอ”
“ทำไม?”
“อย่าเราสอน น่าะเป็นเพราะว่านอนหลับไม่เพียพอมาว่า...
เมื่อืน็ัหนััเ็มนเือบเ้านี่”
เพียะ
“โอ๊ยเ็บนะยัยนี่
เี๋ยว็ูบืนหรอ!”
“ทะลึ่ลอเลย
ไม่เอา้วยแล้วินไอศรีม่อีว่า” พริหวาน้มลินไอศรีม่อ
ส่วนผม็ับ้อใบหน้าเธออย่ารุ่นิ มันอาะเี่ยวัน็ไ้นะ
ถึแม้ะไม่อยาเื่อำโบรา
แ่อไ้ไหม อย่าให้เิเรื่ออะไรร้ายๆ
เลย ผมไม่อยาให้อะไรร้ายๆ เิึ้นับัวเออีแล้ว
พอที... ไ้โปร
ความคิดเห็น