ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    <>~<<รักหลอกๆของเราสองคน>>

    ลำดับตอนที่ #2 : ผู้หญิงคนนั้น : ฮานจองมิน

    • อัปเดตล่าสุด 4 พ.ย. 48


    ผู้หญิงคนนั้น : ฮานจองมิน

    วันแรก…

        วันนี้เซ็งๆแล้วก็เดินไปโรงเรียนตามปกติ...เฮ้ย...เสียงอะไรวะ รำคาญหูชะมัดเลย-__-“ พวกรุ่นพี่บ้านั่นอีกแล้ว

        “เฮ้ย...มากันอีกแล้วเหรอ!” ผมตะโกนออกไป

        “เฮ้ย...แกเป็นใครวะ!” รุ่นพี่ตะโกนถาม

        “ฉันเอง...” ผมชักเริ่มจะโมโหแล้ว

        “ฮานจองมิน...ทำไมแกต้องมาห้ามด้วยวะ หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของแก 555+” บ้าหน่า...ไม่มีทาง ยัยแว่นนี่ไม่มีทางเป็นผู้หญิงของผม

        “ถ้านายบอกว่าใช่! เราก็จะเลิกยุ่งกับเธอ...ว่าไง!” ให้ตายเหอะ...ยัยเฟอะฟะเนี่ยนะ ผมจ้องมองหน้าเธออย่างเคร่งเครียด

        “ใช่...เธอเป็นผู้หญิงของฉัน...” ผมพูดออกไป

        “โธ่เอ้ย...แล้วก็ไม่ติดป้ายไว้! 5555+ ไปเว้ยพวกเรา...”

        กว่าจะจบเรื่องได้ เหนื่อยชิบ-___-“ กลับเข้าห้องดีกว่า...

        “เอ่อ...ฮานจองมิน...” เสียงของผู้หญิงคนนึงรั้งผมไว้

        “มีไรอีกละ...” ผมหันไปเผชิญหน้าพูดกับยูยองจิน

        “เอ่อ...คือ...ฉันแค่อยากจะขอบคุณ...><” ผมเบื่อคำๆนี้

        “พอเถอะ...ไม่ต้องพูดแล้วคำนี้...เธอ...เธอก็พูดอยู่ทุกวันแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันรู้ เพราะเวลาที่เธอโดนคนอื่นแกล้ง ยัยจีฮุนก็จะมาช่วยเธอ แล้วเธอก็พูดว่า ขอบคุณๆๆๆ มันน่าเบื่อรู้มั้ย!” ผมลงให้เธอเต็มๆ

        “แล้วจะให้ฉันทำไง...ฉันแค่อยากจะตอบแทนนาย...”

        “ไม่ต้องอะ...ไปละ...”

        ผมเดินกลับห้องมาแล้วในห้องผมก็พบกับพวกเพื่อนๆของผมสองคน

        “จองมิน! แกไปช่วยยัยยองจินนั่นเหรอo_0”

        “ใช่...ก็ยัยแว่นหนานั่นอะ-__-”

        “เฮ้ย...เมื่อกี้เห็นเดินตามนายต้อยๆเลย>.,<”

        “หรือว่า...เขาจะแอบชอบนายวะo__0”

        “ไม่มีทาง!!!!!”ผมรีบตัดบท

        “นี่...ผู้หญิงหนะ มักจะติดนายแล้วก็ชอบมาสารภาพรักและก็ขอเป็นแฟนกับนายไม่ใช่เหรอ”

        “แล้วไงวะ...”ผมถาม

        “แต่ว่ายัยยูยองจินนั่นหนะ ไม่เหมือนกับคนอื่นหนะสิ ยัยนั่นหนะแทบจะไม่พูดกับใครเท่าไหร่นัก แต่ว่ากลับนายกลับกล้าพูด...”

        “นายต้องการจะบอกอะไรกับฉันกันแน่วะ-__-”

        “ถ้านายทำให้ยูยองจินบอกรักนายได้...พวกเราจะ...”เพื่อนผมยืนอึ้งอยู่แล้วอีกคนก็ช่วยเสริม

        “ให้เงินนาย!”

        สิ้นคิดชัดๆ เขาทั้งสองพยายามโน้มน้าวผม

        “เถอะน่า...ฉันให้นาย...50,000 วอน ถ้านายทำได้สำเร็จ><”

        “ฉันให้อีก 50,000”เพื่อนอีกคนเสริม

        ให้ตายเหอะ...ทำไมถึงได้เอาเงินทองมาล่อผมแบบนี้นะ>.,< เงินตั้งเป็นแสนวอน ทำอะไรได้ตั้งเยอะ เที่ยวได้ตั้งหลายวัน อีกอย่าง...เราคือฮานจองมินนะ! ทำได้ทุกอย่างที่คนท้าอยู่แล้ว! เอาวะ!

        “ตกลง...”ผมตอบรับคำท้านั้น

        “แต่พวกเราให้เวลานายแค่ 1 อาทิตย์...แล้วถ้านายทำไม่ได้ นายต้องชดใช้เงินนั้น”

        “เฮ้ย...ได้ไงวะ เวลาแค่นั้นฉันไม่มีทางทำได้หรอก!”

        “แต่นายตอบตกลงไปแล้ว...เสียใจหวะ จะเริ่มตั้งแต่วันนี้เลยก้ได้นะ...”

        แล้วเพื่อนทั้งสองของผมก็เดินจากไป...เพื่อเงิน 100,000 วอน ผมต้องทำมันให้ได้...



    ---จบ---

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×