ฤทัยอธิษฐาน

 “ข้าขอสาบาน...หากความผิดครั้งนี้ข้าเป็นคนทำจริง เมื่อตายไปแล้วขอให้ข้าตกนรกหมกไหม้มิได้ผุดได้เกิด แต่หากข้าถูกใส่ร้าย.....ก็ขอให้มันผู้ใส่ร้ายต้องตายตกไปตามกัน!”

ชายนักโทษก้มหน้าเช็ดน้ำตากับหัวไหล่ ก่อนหันไปจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเคียดแค้น “แลขอให้ท่านได้รับผลกรรมนี้ด้วย เป็นผู้ผดุงความยุติธรรมแท้ๆแต่กลับหูเบาเชื่อคนง่าย แลไม่ยอมไตร่ตรองเรื่องราวให้ดีก่อนจะสั่งฆ่าใคร!”

“ข้าขอสาปแช่งให้เจอแต่ความวิบัติ ต้องพรากจากลูกเมียและผู้คนอันเป็นที่รัก ...มีลูกกี่คนก็ขอให้ได้เกิดแค่คนเดียว มีเมียกี่คนก็ขอให้เมียตายเสียหมดสิ้น

ขอให้มิได้พบความสุขสงบในครอบครัวไปชั่วเจ็ดชาติภพ ดังที่เจ็ดชั่วโครตของครอบครัวข้าที่ต้องตายในชาตินี้!”

*******************

“ปราณ...ไอ้ปราณ!!”

“เป็นอะไรไปวะ?” เมษเอ่ยถามสีหน้างุนงงเมื่อเห็นเขานั่งมองจานข้าวอยู่อย่างนั้น แต่ปราณวรินทร์ทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ ก่อนก้มหน้ากินข้าวต่อไป

เขากำลังนึกถึงความฝันเมื่อคืน ...พยายามเรียบเรียงปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด

...ชาติก่อนหน้าเขาคือชายที่ตัดสินคิดผิดพลาด สั่งประหารขุนนางผู้นั้นเจ็ดชั่วโคตร

...ชาติต่อมาเขาคือปองภพที่ยอมสละชีวิตเพื่อชดใช้ความผิดในครั้งนั้น และลูกเมียเขาก็ชดใช้ให้ขุนนางผีผู้นี้เหมือนกัน

...แล้วมาชาตินี้เขาเกิดมาเป็นปราณวรินทร์ ...แต่ทำไมขุนนางผียังไม่ไปเกิดสักที ?

หรือชาติที่แล้วแม้เขายอมตายแต่ก็ยังไม่เพียงพอให้ขุนนางผีอโหสิกรรมให้ ชาตินี้จึงมาจองเวรเขาอีก

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด

จะจองเวรอะไรกันนักหนา... หรือจะเอาให้ครบเจ็ดชาติภพจริงๆ

***นิยายเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์สมมติ ไม่มีการอ้างอิงถึงบุคคลในประวัติสาตร์ ชื่อยศฐาบรรดาศักดิ์ต่างๆที่พบในนิยายล้วนไม่มีอยู่จริงเพราะเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ***