ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ขังครั้งที่ 16
หส์ัรั
16
ถ้านี่ือวามฝันเหมือนทุวัน ฝันรั้นี้มันเป็นฝันที่เหมือนริมาที่สุ ผู้ายยืนอยู่รหน้าในอนนี้เหมือนับนที่เาามหามาลอหนึ่ปี แบฮยอนไม่อยาเ้า้าัวเอว่ามันือเรื่อริ
“…..”
ร่าเล็้าวถอยหลันระแทับโ๊ะทานอาหารเสียั วารีสวยสั่นไหว ภาพเบื้อหน้าเลือนลาลนมอแทบไม่เห็น
“นั่น..ใ่ริๆหรือป่าว”
“….”
“ันฝันอีแล้วใ่ไหม” ในวามฝันานยอลยืนแบบนี้เสมอแ่ไม่ยอมพูอะไร ็เหมือนับอนนี้ ่าไปแ่มีบุลภายนอร่วมอยู่้วย
“สบายีใ่ไหม..ุิถึผมมาหรือป่าวแบฮยอน” านยอลพึ่เล้นหาเสียัวเอเอ ไม่ว่าะเป็นแบฮยอนริๆ ไม่ิว่าเราะห่าันไ้นานนานี้..
“……”
แบฮยอนถอยหลันเาอี้ล้มล านยอลรีบว้านรหน้าไว้่อนะล้มไปับเ้าอี้พวนั้น
มันือเรื่อริ…
แบฮยอนไม่ไ้ฝันไปแน่ๆ เาับัวานยอลไม่เหมือนทุรั้ที่ว้าไ้แ่อาาศ แล้วภาพพวนั้น็เลือนหายไป
“านยอล…ะ..านยอลริๆใ่ไหม” สัมผัสแสนุ้นเยวาบนแนแ็แรอย่าล้าๆลัวๆ ลัวว่าานยอละหายไปอี
“ผมริๆ ผมเอ” านยอลพยัหน้า แบฮยอนใที่เห็นเาปราัวหลัาหายไปเป็นปี านยอลเอยัใเลยไม่ิว่สีวอนะทำแบบนี้ ที่ริเาอยารอเวลาอีสัหน่อย่อยบอวามริับแบฮยอนว่ายัมีีวิอยู่
“นายไปไหนมา..ฮึ.. หายไปไหนมา!!” นัวเล็ปล่อยโฮเสียั ทรุัวลนั่ับพื้นเาไม่อายสายนอื่นแล้ว อนนี้แบฮยอนอยาร้อไห้มาว่า
“ุร้อไห้อีแล้วนะ ผมอยูุ่็ร้อ ผมไม่อยูุ่็ร้อ”
แบฮยอนวรีใที่เาไม่าย ไม่ใ่มาร้อไห้เป็นบ้าเป็นหลัแบบนี้ไม่เหมือนแบฮยอนนที่านยอลเยรู้ั
“นายะันระโีใหรือไ ันเ้าใว่านายายมาลอหนึ่ปี หนึ่ปีนะานยอล!!” แบฮยอนะอทั้น้ำา ถ้ายัมีีวิอยู่ทำไมไม่มาหา ทำไมไม่แสัว ทำไม้อปล่อยให้แบฮยอนมอยู่ับวามโเี่ยวและฝันร้ายทุืน
ไอ้เ็บ้านั่นใร้ายเินไปแล้ว..
“เรื่อมันยาว อีอย่าผมไม่ล้าไปหาุ ไม่รู้ะเ้าหายัไ.. ผมอโทษที่ทำใหุ้เสียในะ” านยอลับแบฮยอนึ้นาพื้น เารวบร่าบาอไว้ในอ้อมแน
“ไอ้เ็บ้า ไอ้นใร้าย!! นายทำแบบนี้ไ้ยัไห๊ะานยอล”
แบฮยอนทุบแผ่นหลัว้าหลายทีไม่มีท่าทีว่าะหยุ นานยอลสะอึเาเ็บเหมือนันนะ
“ผมอโทษ”
“นายพูไ้แ่นี้หรือไ”
“ผมรัุ”
“……”
แบฮยอนสะอื้นัวโยน ยมือปาน้ำาลวๆ เมื่อี้านยอลบอว่่ารัอย่านั้นหรอ..้อนเนื้อในอทำานอีรั้หลัามันหยุเ้น้วยวามรู้สึไปนานเป็นปี
“พูบ้าอะไรออมา โหอีแล้วใ่ไหม”
“ผมรัแบฮยอน มันือเรื่อริที่ผมไม่เยิะโหุ” มันไม่ใ่เวลาที่ะมาสารภาพรัอะไรอนนี้ แ่านยอลไม่รู้ะพูำไหนออมาเาเลยัสินใพูวามในใออไปะ้าหรือเร็วยัไแบฮยอน็้อรู้
“….”
“ผมลับมาแล้ว..อโทษที่ให้รอนาน” านยอลอร่าเล็แน่นว่าเิม ่อานี้ไม่ว่าอะไระเิึ้นเาะไม่แยาแบฮยอนอีแล้ว ไม่มีทา
แบฮยอนยัทำใเื่อไม่ไ้เ็มร้อยว่านรหน้าือานยอลริๆ เานั่ฟัร่าสูเล่าเรื่อราวลอหนึ่ปีที่หายไป เาทำัวไม่ถูมันมีหลายวามรู้สึสาัเ้ามา
แบฮยอนยัทำใเื่อไม่ไ้เ็มร้อยว่านรหน้าือานยอลริๆ เานั่ฟัร่าสูเล่าเรื่อราวลอหนึ่ปีที่หายไป เาทำัวไม่ถูมันมีหลายวามรู้สึสาัเ้ามา
านยอลยัมีีวิลับมาแบฮยอน็ีใ ีใมา้วย
แ่ารลับมารั้นี้อนัวโไม่ใ่านะลูอโมีภรรยาเ้าอบริษัทรถยน์ใน่าประเทศ แ่ลับเป็นทายาทเพียนเียวอเว ีวอน บุลอันรายไม่ว่าใร็้อลัว
“ุเียบไป มีอะไรหรือป่าวรับ” ูอนนี้สิ านยอลเปลี่ยนไปมา ไม่ว่าะเป็นารวาัว เรื่อแ่าย มันไม่เหมือนานยอลนเิม
“แบ..”
“....”
“แบฮยอน” านยอลเย่าแนอีฝ่ายให้ไ้สิ เาเรียแบฮยอนสอรั้แล้วแ่เ้าัวลับไม่ไ้ยิน
“หื้อ ว่าไานยอล”
“ุไม่ไ้ฟัที่ผมพูเลยหรอ..”
“ือันิอะไรนิหน่อยน่ะ”
“ไม่สบายหรือป่าวรับ ุผอมลมาเลยนะ” แบฮยอนผอมลมาริๆ ผิวล้ำึ้น แ้มอบล เห็นระูร่วอัเน นายยอลอิไม่ไ้ว่าแบฮยอนไ้ิน้าวไหมในแ่ล่ะวัน
“่วนี้านเยอะน่ะ” แบฮยอนพยายามทำัวเอให้ไม่ว่า ถ้าว่าเมื่อไหร่เาะฟุ้่านิแ่เรื่อนรหน้า
“อนนีุ้็ยัูัวล”
“ันทำัวไม่ถู.. นายหายไปเป็นปี.. ัน.. ัน” มือที่ำ้อนับ้อมสั่นึ้นมา แบฮยอนัวลมานแสออผ่านร่าาย ลิ้นเล็ไล่เลียริมฝีปาทั้บนและล่า้วยวามประหม่าอบาเห่อร้อนน้อระพริบถี่ๆ
“แบ ผมอยู่รนี้” านยอลเือนสินัวเล็ ูเหมือนีวอนะเล่นานให้เาเ้าแล้ว วามผิปิที่แบฮยอนแสออมาทำให้านยอลเรียามไป้วย
“ลับันีว่านะ..ผมไปสุ่พัที่อนโใ่ไหม”
“….”
“แบ” านยอลเรียแบฮยอนอีรั้ นัวเล็พยัหน้าอบ
านยอลมาส่แบฮยอนที่อนโ เาึ้นไปส่ร่าเล็นถึห้ออเรา ห้อนี้มีวามทรำอเาับแบฮยอนมามายเหลือเิน ้าวอทุอย่ายัเหมือนับวันสุท้าย่อนะเิเรื่อร้ายแรระหว่าเรา เหมือนับมันถูหยุเวลาไว้แ่วันนั้น หนัที่านยอลำไ้ว่าเาเปิมันทิ้ไว้่อนไปทาน้าว และมันยัเล่นอยู่เหมือนเิม วนไปวนมาลอเวลานแผ่นมันใ้ไม่ไ้แล้วแบฮยอน็ยัเปิมันทิ้ไว้แบบนั้น
รอเท้า ้าวอ ่าๆที่านยอลเป็นนรื้ออมาแล้วยัไม่เ็บ็ยัอยู่ที่เิม แม้แ่เสื้อผ้ายัแวนไว้บนราวาผ้าอยู่อย่านั้น มันีนสีสันริๆบิเบือนไปแล้ว้วย้ำ านยอลเินออไปเ็บเสื้อผ้าพวนั้นเ้ามาในห้อ แน่นอนว่าเาไม่ใส่มัน่อแล้ว
านยอลมาส่แบฮยอนที่อนโ เาึ้นไปส่ร่าเล็นถึห้ออเรา ห้อนี้มีวามทรำอเาับแบฮยอนมามายเหลือเิน ้าวอทุอย่ายัเหมือนับวันสุท้าย่อนะเิเรื่อร้ายแรระหว่าเรา เหมือนับมันถูหยุเวลาไว้แ่วันนั้น หนัที่านยอลำไ้ว่าเาเปิมันทิ้ไว้่อนไปทาน้าว และมันยัเล่นอยู่เหมือนเิม วนไปวนมาลอเวลานแผ่นมันใ้ไม่ไ้แล้วแบฮยอน็ยัเปิมันทิ้ไว้แบบนั้น
รอเท้า ้าวอ ่าๆที่านยอลเป็นนรื้ออมาแล้วยัไม่เ็บ็ยัอยู่ที่เิม แม้แ่เสื้อผ้ายัแวนไว้บนราวาผ้าอยู่อย่านั้น มันีนสีสันริๆบิเบือนไปแล้ว้วย้ำ านยอลเินออไปเ็บเสื้อผ้าพวนั้นเ้ามาในห้อ แน่นอนว่าเาไม่ใส่มัน่อแล้ว
“ุวรเ็บเสื้อผ้าพวนี้่วที่ผมไม่อยู่นะ” ร่าสูเินลับมาหานัวเล็ ้มลัปานิ่มเป็นารลโทษ
“ัน..” แบฮยอนแ่ไม่อยาเลื่อนย้าย้าวอในห้อ เาลัวว่าถ้าย้ายแล้วานยอลที่เามอเห็นอยู่รอบๆห้อะหายไป
“ผมะโทรให้แม่บ้านึ้นมาเ็บห้อนะ นอานี้แล้วห้อนอนไม่รหรอใ่ไหม”
“ไม่” แบฮยอนส่ายหัว เาแพ้ฝุ่นห้อนอนเลย้อสะอาเป็นพิเศษ
“ีแล้ว ถ้าให้แม่บ้านเ็บทั้หมผมว่าืนนี้ไปเปิห้อว่านอนแน่ๆ” านยอลึแบฮยอนนั่ลบนั นัวเล็ผอมลมาริๆ ล้ามเนื้อที่เยมีอนนี้เาับไ้แ่ระูแหลมๆ
“ุ้อินเยอะว่านี้นะแบฮยอน”านยอลบอ
“นาย้อารอะไรันแน่” แ่แบฮยอนลับถามไปเรื่ออื่น นัวเล็ลาัลุึ้นยืนสายาที่มอมามันเ็มไป้วยวามหวาระแว และื่นลัว
“ทำไมุถามแบบนั้น” านยอลไม่เ้าใที่นัวเล็ถาม
“ที่ลับมา.. ้อารอะไร”
“ผมไม่ไ้้อารอะไร”
“ไม่ริ โห!!!” เสียแหบพร่าะอใส่ร่าสู แบฮยอนไม่เื่อว่าานยอละลับมาหาเาโยไม่มีอะไรแอบแฝ
“พ่ออผมเานัผมออมาเอุ เาอยาให้เราเอันแ่นั้นริๆ” านยอลอบ
“นายเลยยอม่ายๆทั้ที่หายไปเป็นปีๆ”
“มันมีเหุผลหลายอย่าที่ผมไม่ยอมมาเอุ แ่ผมยับอุอนนี้ไม่ไ้”
“….”
แบฮยอนถอยหลัหนีร่าสูำลัเินเ้ามาหา เายัไม่เื่อำพูอานยอลทั้หม แบฮยอนที่ิมาลอว่าานยอลไม่มีทาลับมาแล้วเาอยู่อย่านสิ้นหวัมาลอหลายเือน แล้วอยู่ๆานยอล็ปราัว่อหน้าะไม่ให้แบฮยอนลัวไ้ยัไ ถ้าเิวันนี้แบฮยอนเื่อานยอลไปแล้วทั้หมแล้ววัน่อมานรหน้าหายไปอีใระรับผิอบวามรู้สึอแบฮยอนที่เสียไป…
“ผมรู้ ผมรู้ว่าุยัยอมรับมันไม่ไ้ ผมอโทษที่ทำใหุ้้อโเี่ยวนานนานี้ ให้ผมใ้วามโเี่ยวอุไ้ไหม เรามาเริ่ม้นันใหม่นะแบฮยอนผมสัาว่าะไม่ใหุ้อยู่นเียวอีแล้วนับานี้ไปะมีแ่เรา”
“…..”
“ให้โอาสผมสัรั้”
“อย่าหายไปไหนอีนะ” แบฮยอนพูเสียสั่นเรือ ถ้าานยอลหายไปอีรั้แบฮยอน้อเป็นบ้าแน่ๆ ราวนี้ไ้อยู่โรพยายาลิเวถาวร ไม่เ้าๆออๆเหมือนทุวันนี้
“รับ ผมสัา ผมะไม่ไปไหนอีเราะอยู่้วยัน” านยอลึร่าบาอไว้แนบอ เาพรมูบไปทั่วใบหน้าหวาน พูปลอบนัวเล็ให้หยุัวลเสียที
านยอละไม่มีทาแยาแบฮยอนอีแล้ว แ่นที่้อแยออไปือริส่าหา..
อย่าพึ่าย่อนที่ันะไ้่านายล่ะ อู๋ อี้ฝาน…
.
“ุะผอมว่านี้ไม่ไ้แล้วนะ ุ้อินไ โปรีน แล้ว็แป้เยอะๆ” านยอลเปิหนัสือเี่ยวับเพิ่มน้ำหนัให้แบฮยอนู วิธีเพิ่มน้ำแล้วไม่อ้วนแบฮยอนวรทำาม
.
“ุะผอมว่านี้ไม่ไ้แล้วนะ ุ้อินไ โปรีน แล้ว็แป้เยอะๆ” านยอลเปิหนัสือเี่ยวับเพิ่มน้ำหนัให้แบฮยอนู วิธีเพิ่มน้ำแล้วไม่อ้วนแบฮยอนวรทำาม
“ัน็ินมันทุวันนะ” แบฮยอนอบ แ่มันไม่เพิ่มสัที
“ินเยอะว่านี้สิรับ ุผมไปผมไม่อบเลยเวลาอระูมันะบาผมอยู่แล้ว” านยอลนอนุันุ่มแล้วระบายให้แบฮยอนฟัับปัหาที่เาเอลอสามวันที่ผ่านมา
“ั้นันะินแล้วนอนเผื่อน้ำหนัะึ้นีไหม”
“นั่นเรียว่าเพิ่มน้ำหนัทาลันะรับ” านยอลไม่เห็น้วยเท่าไหร่นั
“แ่นายูัวโึ้นนะานยอล” เาสอนเหมือนสลับัน แบฮยอนผอมล านยอลัวหนาึ้น
“ผมทำานและออำลัายทุวัน” านยอลอบ
“ุไม่อบหรอ”
“ป่าวสัหน่อย” แบฮยอนรีบปิเสธไม่ว่าานยอละัวให่หรือเล็แบฮยอน็ยัรัอยู่ี
“นายมาลุอยู่ที่นี่ั้หลายวันไม่ลัวุีวอนุเอาหรอ”
“ลูน้อบอพ่อไปแล้วไม่้อห่วหรอรับ” านยอลอบ นาเาเป็นลูแท้ๆยัไม่เือร้อนเลย าเาไปสันีวอน็ทำานไ้
อยู่แล้ว
“านยอล..”
“รับ”
“อย่าพึ่บอใรไ้ไหมว่านายยัไม่าย อย่าให้ใรรู้เรื่อนี้”
“ทำไม”
านยอลลุึ้นนั่ทันที แบฮยอนนเิมเริ่มลับมาอีแล้ว นที่อบิไปเอและัสินใไป่อน่อยลับมาิไ้หลัานั้น
“ถ้ามีนรู้ันลัวว่าะมีนามทำร้ายนายอี” แบฮยอนอบ
“แบเรื่อมันยัไม่เิุอย่าิ่อนสิ”
“แ่ันลัว สัาไ้ไหมานยอลว่าะไม่บอใร ไม่ให้ใรรู้เรื่อนี้”
“ผมไม่้อารปิใรว่าผมายแล้ว”
โยเพาะับริส
“ทำไม..อย่าบอนะว่านายะแ้แ้นริส”
“…..”
“านยอล.. อบำถาม” แบฮยอนเย่าแนแร่ทั้สอ้าเพื่อเอาำอบ านยอลเียบแบบนี้หมายวามว่ายัไ
“ใ่ผมะให้เาใ้สิ่ที่ทำไว้” านยอลอบ
“นี่ือเหุผลริๆใ่ไหม นายลับมาเพราะเรื่อนี้” แบฮยอนิไว้อยู่แล้วว่ามัน้อออมาในรูปแบบนี้ แ่เายัหวัว่าานยอละไม่แ้แ้นริส ไม่เอาืน ่าน่าอยู่อนนี้เาับริสแยันอยู่นานแล้วเหลือแ่หย่าึ้แบฮยอนให้ศาลเป็นนัารเพราะริสไม่ยอมหย่า
“มันไม่เี่ยวับเรื่ออเรา ่อให้ผมเอุ่อนหรือหลัยัไผม็ยืนยันำเิมว่าผมะทำ”
“นายมันบ้าไปแล้ว!! ถ้านายเห็นเาในอนนี้นายะไม่พูมันออมา” มือเล็ผลัไหล่หนาออห่า ร่าบาเินออาห้อในเมื่อานยอลเลือะปิหูปิาแบฮยอน็ไม่ำเป็น้อพูอะไรอี
ารลับมาอานยอลรั้นี้ ทำให้ระหว่าเรามี่อว่าเพิ่มมาอีเรื่อแล้ว..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น