คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ภายในห้องโถงของคฤหาสน์ เตาผิงไฟปะทุกันอย่างดุเดือดทำให้ภายในห้องมีแต่ความอบอุ่นและอบอวลไปด้วยกลิ่นของเค้กช็อกโกแลตที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ โต๊ะไม้ยาวที่ไว้สำหรับการรับประทานอาหาร บัดนี้ แน่นขนัดไปด้วยเครือสาคนาญาติเต็มโต๊ะตัวนี้ ทุกคนล้วนแต่มีความสุข แต่ใครจะรู้บ้างว่ามีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่ไร้อารมณ์ในการร่วมปาร์ตี้ครอบครัวในครั้งนี้
“เดรกโก พามองก์ไปเดินเล่นทีซิจ้ะ หนุ่มๆสาวๆอยู่กับคนแก่คงเบื่อแย่ไปเถอะจ้ะ” สาวแก่ร่างท้วม หน้าตาใจดีพูดกับชายหนุ่มรูปงามนามว่าเดรกโก
“ครับ.....ป้าแคล” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา ซึ่งลอดมาจากปากของเดรกโก ดีน เดอ เลกกูล ซึ่งเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลนี้ เขามีผมบลอนด์ทองเรียบ รูปร่างสูง ผิวขาวพร้อมกับหน้าตาที่หล่อเหลายิ่งกว่าเทพเจ้าชั้นใดๆ จึงทำให้เขาเป็นที่รักของสาวๆ ทั้งใหญ่และเล็ก
“เชิญครับ เลดี้มองก์” มือยาวผายออกเพื่อเชื้อเชิญ สาวสวยตามขนบธรรมเนียมของชนชาติอังกฤษ หญิงสาวที่ว่านี้มีนามว่า มองก์ เองเจลเลอล่า เธอมีเส้นผมสีน้ำตาลเงาเพราะได้รับการบำรุงอย่างดี ผิวที่ขาวนวลและเสื้อผ้าอาภรณ์ ทำให้เธอดูมีราศีมากกว่าหญิงสาววัยเดียวกันเสียอีก แต่ทว่า ในสายตาของเดรกโกกลับมองว่าเธอนั้นไม่มีจุดเด่นในตัวเลย
“อากาศหนาวจังเลยนะ เดรกโก” มองก์พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“….ถ้าเธอหนาวนักก็เข้าไปข้างในเถอะ” เดรกโกพูดอย่างไม่สนใจไยดีเธอ
“หึหึ ไม่โรแมนติกซะเลย” มองก์พูดด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ผู้หญิงอย่างเธอไม่น่าโรแมนติกด้วยเท่าไหร่หรอก”
“ฉันล่ะ..อึดอัดทุกที ที่อยู่กับเธอ”
“ถ้าเธออึดอัด ก็ไม่ต้องทนหรอกนะ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีวันรู้สึกกับผู้หญิงแบบเธอ” เดรกโกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไม่เหมือนกับคู่หมั้นคู่อื่นๆพูดกัน
“ช่างเถอะเดรกโก ยังไงชาตินี้เธอคงไม่มีวันแต่งงานกับฉัน แล้วเธอจะแต่งกับใครล่ะ”
“ฉันจะแต่งงานกับใครก็ได้ ขอแค่อย่าเป็นเธอก็พอ” น้ำเสียงเย้ยหยันบ่งบอกถึงความรู้สึกลึกๆของเดรกโก
“เชอะ!!!” มองก์สะบัดหน้าเดินหนี เดินไปตามทางเพื่อเข้าสู่ห้องโถง
“เฮ้อ~” แค่เพียงลมหายใจ กลับทำให้เขารู้สึกถึงความโล่งอกจากปัญหาต่างๆแล้วเขาก็เดินกลับห้องโถงอย่างช้าๆเพื่อฆ่าเวลาในปาร์ตี้นี้
ในท้องถนน ยังมีหญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวขาวนวลเนียน จึงเป็นที่หมายตาของทุกคนริมฝีปากที่เอิบอิ่มของเธอแดงระเอขึ้นเนื่องจากอากาศที่หนาวสุดขั้ว พวงแก้มสีขาวนวลตอนนี้ได้ขึ้นสีเป็นชมพูระเลื่อขึ้นมา ขายาวสาวเท้าเดินเพื่อขึ้นรถม้า กลับบ้าน.....
“แม่บ้านลีน่า ช่วยถือกระเป๋าให้ฉันหน่อย” สาวน้อยร่างนี้พูดขึ้น
“ค่ะ...” เสียงรับขานเบาๆจากแม่บ้านผู้ชรา
เธอจับกระโปรงพองฟูฟ่องของเธอไว้เพื่อสะดวกแก่การขึ้นรถม้าคันนี้ ท่วงท่าที่อ่อนช้อยนี้ทำให้เป็นจุดสนใจอย่างมาก แล้วรถม้าก็วิ่งจากไปอย่างเร็ว...........
ณ หน้าคฤหาสน์ของตระกูลแอบบอต มีการต้อนรับการอย่างดีและความอบอุ่นภายในห้องโถงซึ่งมีลักษณะเป็นรูปวงรี ภายในห้องจัดตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา และเข้ากับยุดนั้น
“เฟลอร์ กลับมาแล้วเหรอลูก” ผู้เป็นแม่พูดขึ้นทักทายบุตรสาวด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น นางมีร่างที่สูงสง่าจึงทำให้นางมีใบหน้าที่ไม่แก่เท่าอายุจริงๆของนาง
“ค่ะ.......คุณแม่คะลูกหิวมากๆเลยค่ะ” สาวน้อยรับขานแม่เบาๆด้วยน้ำเสียงออดอ้อนตามประสาลูกน้อยอ้อนแม่
“จ้ะ แม่เตรียมอาหารร้อนๆไว้เต็มเลยล่ะจ้ะ”
“งั้น......ลูกไปอาบน้ำก่อนนะคะ” หญิงสาวส่งรอยยิ้มที่สดใสเป็นการส่งท้าย....
ก็ไม่รู้สนุกป่าวอ่ะ แต่ก็สุดฝีมือแล้วววววววววว^^
COMMENT…………………………………………
ความคิดเห็น