ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #8 : เหงา

     พอเสร็จจากประชุม สรัณย์ก็รีบเดินมายังห้องทำงานของสหรัฐทันที เพราะก่อนหน้านี้ แม่ของเขาโทรศัพท์มาโวยวายยกใหญ่ 
     "เอ้า เฮ้ย" สรัณย์อุทานขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา เห็นสหรัฐที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่นั้น หน้าตาบวมช้ำ มุมปากทั้งสองข้างเป็นรอยเลือดแห้งๆ
     "ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาน่ะพี่รัฐ" เขาถาม แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้
     "โห ปากแตก คิ้วแตกด้วย เจ๋งไปเลยลูกพี่" สรัณย์พูดแหย่ เอานิ้วชี้ไปตรงนู้นตรงนี้ตามที่เห็นบนใบหน้า สหรัฐเอื้อมมือขึ้นผลักหัวกลับไปครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไรตอบ
     "เรตติ้งตกนะอย่างเนี้ย เห็นทีจะพาไปออกงานด้วยไม่ได้ละ เด็กๆ เห็นสภาพพี่แบบนี้สงสัยมีหลอน" สรัณย์ยังแหย่ไม่เลิก สหรัฐคว้าเอาสมุดเล็กๆ ใกล้มือ ปาใส่ แต่เขาหลบได้ทัน
     "เอาน่าพี่รัฐ หายดีแล้วเราค่อยตะลุยกันใหม่ คราวนี้พี่ไปไหนผมไปด้วย ผมจะปกป้องพี่ชายสุดหล่อของผมด้วยมือของผมเอง"
     "ไอ้นี่เล่นไม่เลิก" สหรัฐพูดอู้อี้ขึ้นบ้าง
     "ว่าแต่ พี่ไปเจิมหน้ามาจากไหนล่ะเนี่ย"
     "ชั้นก็ไม่รู้ว่ะ ตอนแม่โทรมา ก็บ่นๆ ใหญ่ ว่าจะเที่ยงแล้ว ไปไหน ทำไมไม่กลับบ้าน พอชั้นวางสาย ก็เห็นตัวเองอยู่ในรถ เมื่อยไปทั้งตัว เจ็บปากชิบหายเลยว่ะ" สหรัฐพูดช้าๆ จนจบ ก็เอามือกุมปากไว้
     "ที่ไหนพี่"
     "หน้าห้องไลลา"
     "ฮ๊า .. นี่พี่ไปถึงห้องเลยเหรอ หรือว่าไลลาจะเป็นคนอัดพี่"
     "ไม่รู้ว่ะ ชั้นจำไม่ได้"
     "เอาเหอะ ช่วงนี้พี่ก็เก็บตัวซักพักแล้วกัน หายดีแล้วค่อยเอาใหม่ แม่บ่นผมใหญ่เลย นี่พี่เป็นคนก่อเรื่อง ทำไมมาลงกับผมก็ไม่รู้ พี่ก็ทำตัวให้มันดีๆ บ้างสิครับ จะได้ไม่เป็นภาระผม" สรัณย์พูดแหย่อย่างได้ที เพราะเห็นว่าสหรัฐทำอะไรตนไม่ได้
     "เดี๋ยวกูหายมึงจะโดน ไอ้รัณย์"
     
     สหรัฐนอนค้างที่โรงแรมหนึ่งสัปดาห์ตามที่โสภาสั่ง เพราะจะได้ไม่ต้องขับรถไปมาระหว่างบ้านกับโรงแรม พร้อมทั้งมอบหมายงานให้รับผิดชอบ เพราะดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยตั้งใจทำงานตามที่คาดหวัง ระยะนี้เขาจึงไม่มีโอกาสไปเที่ยวเตร่ที่ไหน แต่ก็มีเพื่อนสนิทอย่างกรวิทย์และเจนจิราแวะเวียนมาเยี่ยมอยู่ไม่ขาด 
     คืนหนึ่ง หลังจากที่สหรัฐเคลียร์งานจนดึก เขาแวะดื่มที่บาร์ของโรงแรม ก่อนจะสั่งไวน์ขึ้นไปดื่มต่อที่ห้อง เขาพยายามนั่งนึกถึงเหตุการณ์ในคืนที่เขามีเรื่อง เขาไม่แน่ใจนักว่าไปหาไลลาทำไม เพราะจำได้ว่าเขาไปหาเธอที่บับเบิ้ลบาร์ แต่ไม่เจอ เขาจึงไปนั่งดื่มที่อื่น เขาคิดไปดื่มไปสักพัก ก็เกิดคิดถึงสาวสวยขึ้นมา นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยซื้อโทรศัพท์ให้เธอ จึงรีบโทรหา แต่ปลายสายไม่รับ เขาจึงนั่งดื่มต่อ และคิดเรื่องอะไรๆ ไปเรื่อยเปื่อย 
     บุหรี่มวนที่สี่ ถูกจี้ลงในที่เขี่ยก่อนจะถูกวางลง และไปรับโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกล เขาถึงกับแสยะยิ้ม เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เขาอยากจะคุยด้วย
     "ไลลา" คำแรกที่เขาทักขึ้นอย่างเคลิบเคลิ้ม
     "พี่รัฐโทรหาไล มีอะไรรึเปล่าคะ"
     "พี่ก็แค่คิดถึงน่ะ"
     "ขอโทษทีนะคะ พอดีไลไม่ได้พกโทรศัพท์ นี่ก็เพิ่งเลิกงาน ตอนแรกนึกว่าพี่รัฐหลับไปแล้วซะอีก"
     "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงพี่บ้างรึเปล่า"
     "นานอะไรกันคะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะ" ไลลาพูดปนเสียงหัวเราะ
     สหรัฐเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าเขามีเรื่องที่หน้าห้องของไลลา เพียงแต่เขาจำเหตุการณ์ไม่ได้ว่าเกิดขึ้นอย่างไร
     "นั่นสิ นี่พี่จำอะไรไม่ได้เลย แล้วใครมาทำอะไรพี่ ไลรู้รึเปล่า" 
     "พี่รัฐน่ะเมามากเลยค่ะ ก็เลยมีเรื่องกับวัยรุ่นแถวนี้น่ะค่ะ ไลห้ามก็ไม่มีใครฟัง แล้วพี่รัฐเจ็บมากรึเปล่าคะ"
     "เจ็บสิ พี่อยากได้คนมาดูแลน่ะ ไลมาหาพี่หน่อยได้ไม๊" สหรัฐได้ที
     "เอ่อ นี่ตีสามแล้วนะคะ พี่รัฐน่าจะพักผ่อนนะคะ"
     "พี่นอนไม่หลับแล้วหละ ไลมาหาพี่หน่อยนะ นะ นะไลนะ" สหรัฐอ้อน
     "ไว้พรุ่งนี้ พี่รัฐมาที่บาร์ดีไม๊คะ"
     "ไม่เอาอ่ะ ไลมาหาพี่ตอนนี้เลย" สหรัฐตื้อไลลาจนเธอใจอ่อน ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้ม ดีใจราวกับเป็นเด็กที่ได้ของเล่นสมใจอยาก เขาสั่งอาหารเพิ่มมาอีกสองสามอย่าง รวมทั้งไวน์อีกสองขวด รอการมาถึงของคนที่รอคอย