ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #6 : แสงสีที่เชียงใหม่

    หลังจากเยี่ยมชมโรงแรมของเครือภิรมย์กรุ้ป สาขาเชียงใหม่ อันที่จริง ที่เขามาครั้งนี้ ก็เพื่อแนะนำตัวเองในฐานะรองผู้บริหารคนใหม่ ให้พนักงานได้รู้จักหน้าค่าตา และสร้างความสัมพันธ์อันดีกับสมาชิกผู้ร่วมงานต่างสาขา สรัณย์ไม่พลาดที่จะพาสหรัฐไปท่องราตรีเมืองเชียงใหม่ สองหนุ่มจัดการเตรียมร่างกายให้พร้อม หลังจากที่นอนเอาแรงอย่างเต็มอิ่ม สรัณย์นัดเวลาไว้ตอนสี่ทุ่ม

     "จะว่าไปเชียงใหม่ก็น่าอยู่นะ" สหรัฐพูดพึมพำ ขณะที่สายตามองไปนอกรถ ตื่นตาตื่นใจกับสาวๆ ที่อยู่หน้าสถานบันเทิงที่มีเกลื่อนถนน เขามองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างพอใจ
     "เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปเด็ดๆ เลย แหล่งรวมสาวๆ รับรอง" สรัณย์โอ้อวดขึ้น

     เสียงอึกทึกจากกลองชุดที่หนักหน่วงของวงดนตรีที่กำลังเมามันส์อยู่บนเวทีของผับชื่อดัง พาให้นักท่องราตรีต่างพากันโยกย้ายส่ายร่างตามจังหวะ สหรัฐกวาดสายตาไปทั่ว แสงไฟหลากสีวุบวับในความมืด กับท่วงท่าลีลาของสาวๆ หุ่นสวย ในชุดที่เผยให้เห็นสรีระอย่างเต็มตา ช่างเป็นความสุขสำหรับค่ำคืนแรกในเมืองเชียงใหม่ของสหรัฐ ทั้งสองหนุ่มกลับจากดื่มอย่างเบิกบานใจพร้อมกับสาวสวยเพิ่มมาอีกคน ซึ่งสหรัฐคลอเคลียตั้งแต่อยู่ในผับ ส่วนสรัณย์ก็นัดเอาสาวขาประจำให้ไปเจอที่โรงแรม ความสุขของสหรัฐผ่านไปอย่างที่เขาไม่รู้ตัว ว่าติดลมอยู่ที่เชียงใหม่ถึง 4 วัน โดยที่เขาดื่มเที่ยวไม่ซ้ำที่ และใช้บริการคู่นอนไม่ซ้ำหน้า สุดแล้วแต่น้องชายจะพาไป กระทั่งโสภานึกกังวลว่าสองพี่น้องคงจะเอาแต่เที่ยวเตร่ จึงโทรตามให้กลับด่วน


     หลังจากดื่มฉลอง เนื่องในโอกาสที่เจนสุดาและกรวิทย์จัดการเรื่องคอนโดที่ตกแต่งใหม่จนเสร็จสิ้น สหรัฐพลันนึกถึงสาวสวยประจำบับเบิ้ลบาร์ขึ้นมาในขณะรถติด อาจเพราะหลายๆ คืนที่ผ่านมา เขามัวแต่เริงร่ากับการท่องราตรีจนเกือบสว่าง ไม่รอช้า เขาจึงบึ่งรถไปยังบับเบิ้ลบาร์แทนที่จะกลับบ้าน
     เขาสั่งเครื่องดื่ม และถามหาไลลาทันทีที่เข้าไปนั่งในบาร์ 

     "สักครู่นะคะ พอดีตอนนี้น้องไลลามีแขกนะคะ" คำตอบของพนักงานสาว ทำให้สหรัฐไม่ค่อยพอใจนัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจมาหาเธอ แต่เธอไม่ออกมาพบ เขารู้สึกผิดหวัง และอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที หยิบแก้วมาจากมือของพนักงานที่กำลังชงเครื่องดื่ม เขากระดกขึ้นซดจนหมด จึงหยิบเอาขวดเหล้ามาใส่แก้วในมือ โดยไม่รอให้พนักงานบริการ

     เขาดื่มเหล้าเพียวๆ อย่างต่อเนื่องไปสี่แก้ว เวลาผ่านไปไม่กี่นาที แต่สำหรับเขามันช่างเป็นเวลาที่แสนเนิ่นนาน เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พนักงานที่พยายามจะบริการอย่างดี แต่เธอไม่สวยเท่าไหร่นัก ยิ่งทำให้เขาอารมณ์ฉุน เขาจึงควักเงินสามพันวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกจากบาร์
     "พี่รัฐคะ พี่รัฐ" เสียงหญิงคนหนึ่งเรียกชื่อเขามาจากทางด้านหลัง เขาแน่ใจว่าเป็นไลลา เพราะมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้จักชื่อของเขา และก็เป็นเสียงที่เขาคุ้นหู เขาหันมามองโดยไม่ได้หยุดเดิน ทำสีหน้าเข้มอย่างไม่พอใจ เขาไม่คิดจะทักทายคนที่เขาตั้งใจมาหา