ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : เผชิญหน้า
สหรัฐเฝ้านับวัน รอไลลาจะย้ายเข้ามาอยู่ที่ห้องพักพนักงานก่อนที่จะเริ่มงานในตำแหน่งใหม่ กระทั่งตอนบ่ายวันสุดท้ายที่เธอจะทำงานห้องอาหาร บดินทร์มารับเธอเช่นทุกวัน เขาแน่ใจว่าเธอต้องกลับไปขนข้าวของย้ายเข้ามาวันนี้แน่ เพราะเขาให้สุวพรเร่งให้เธอเริ่มงานที่ฟร้อนท์ในค่ำวันนี้ทันที จนประมาณห้าโมงเย็น สหรัฐที่คอยชะเง้อมานอกหน้าต่างห้องประชุมหลายรอบก็เห็นไลลาซ้อนท้ายบดินทร์เข้ามา จึงกลับไปทำงานที่ห้อง พอดีสวนทางกับสรัณย์เข้า
"พี่มาทำอะไรในนี้น่ะ" สรัณย์ถามอย่างสงสัย เพราะเขากำลังจะมีประชุมต่อที่ห้องนี้ แต่ก็ไม่เห็นมีใครในห้องประชุม มีเพียงแต่สหรัฐที่เดินฝ่าความมืดออกมา สหรัฐไม่ได้ตอบอะไรก็เดินกลับไป สรัณย์เห็นม่านเปิดอยู่ ก็เดินไปดู บดินทร์ก็ขับรถออกไปพอดี เขาจึงเข้าใจได้ในทันที
ไลลารู้สึกอ่อนล้า เพราะทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายก็รีบกลับไปหอบข้าวของย้ายมาไว้ที่ห้องพัก ยังไม่ทันได้พัก ก็ได้เวลาเริ่มงานใหม่ เธออยู่ประจำฟร้อนท์จนถึงตีสาม ก็กลับมายังห้องพัก ซึ่งอยู่อีกตึกหนึ่ง โดยห้องพักพนักงานจะอยู่ชั้นหกถึงชั้นแปด นอกนั้นก็เป็นห้องพักสำหรับลูกค้า ระหว่างทางสหรัฐมายืนดักอยู่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึก เขาทำทีเป็นเจอเธอโดยบังเอิญ แต่ไลลาเดินก้มหน้าไม่ได้ดูอะไร สหรัฐจึงแสร้งยืนขวางหน้าจนไลลาเดินชนอย่างไม่ทันระวัง
"อุ๊ย ขอโทษค่ะ อ้าว พี่รัฐ" ไลลาร้องทักขึ้น ขณะที่เธอล้มไปนั่งกองอยู่กับพื้น พยายามเอามือดันเพื่อลุกขึ้นยืน สหรัฐอยากจะช่วย แต่ก็แข็งใจได้แต่ยืนมอง
"ดึกแล้ว พี่รัฐมาทำอะไรที่นี่คะ"
"ชั้นพักที่นี่" สหรัฐตอบเสียงเรียบ ทั้งที่ใจเต้นแรง ว้าวุ่นไปหมด นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พูดคุยกับเธอ
"เหรอคะ แล้วนี่พี่รัฐมาทำอะไร ถึงยังไม่นอนอีกคะ"
"ชั้นนอนไม่หลับ แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง" สหรัฐแข็งใจชวนเธอคุยบ้าง ทั้งที่เขาก็อยากจะพูดคุยเหมือนเดิมกับเธอ แต่กำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาเองกีดขวางความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธออยู่
"ไลทำงานที่นี่ค่ะ กำลังจะกลับห้องพัก"
"เธอเหนื่อยรึเปล่า" ความห่วงใยส่งตรงมาจากความรู้สึก
"นิดหน่อยค่ะ แต่ไลก็ทำงานกลางคืนมาก่อน สบายมากค่ะพี่รัฐ" ไลลาตอบไปอย่างนั้น ทั้งที่เธอเหนื่อยแทบจะเป็นลม
"อื้ม ดีแล้วหละ" สหรัฐไม่รู้จะชวนคุยอะไร ทั้งที่เขาอยากให้เธอยืนอยู่กับเขาแบบนี้ทั้งคืน ความเงียบทำให้ไลลาขอตัวไปพักผ่อน สหรัฐดึงแขนเธอไว้อย่างไม่ตั้งใจ พอไลลาหันมา เขาก็ไม่รู้จะพูดแก้ตัวอย่างไร จึงปล่อยมือนั้นทั้งที่ขัดกับความรู้สึก
"ฝันดีนะ" สหรัฐพลั้งปากพูดออกไปอย่างไม่สามารถจะเก็บไว้
"ค่ะ พี่รัฐก็ฝันดีเหมือนกันนะคะ" ไลลาพูดตอบพร้อมส่งรอยยิ้มให้ สหรัฐเองก็หัวใจพองโต เดินกลับห้องพักก็นอนไม่หลับ คิดโน่นคิดนี่ ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
บดินทร์แวะมาหาไลลาเกือบทุกวัน และสหรัฐก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นอยู่บ่อยครั้งเช่นกัน พยายามจะแยกทั้งคู่ให้ห่างกัน แต่ก็ไม่สมความตั้งใจ บดินทร์ยังคงแวะเวียนมาหาอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งใกล้ถึงวันหยุดของไลลา สหรัฐตั้งใจจะสานต่อความสัมพันธ์ที่คั่งค้างภายในจิตใจ เจาจึงเอ่ยปากชวนเธอไปทานอาหารข้างนอก
"วันพุธนี้ไลไปไม่ได้จริงๆ ค่ะพี่รัฐ ไลนัดกับดินทร์ไว้น่ะค่ะ" คำตอบที่บริสุทธิ์ใจ จากสีหน้าเฉยชาอย่างคนที่ไม่คิดอะไร ทำเอาสหรัฐถึงกับขบฟันกรอดๆ ไม่พอใจที่ได้ยินคำปฏิเสธนั้น ก่อนนี้เขาเคยทำแข็งกระด้างกับเธอ สร้างกำแพงขวางกั้นระหว่างกัน จนเมื่อตั้งใจจะทำลายกำแพงนั้นเสีย เธอกลับไม่มีท่าทีอะไร แม้จะมีถ้อยคำไพเราะ พร้อมกับรอยยิ้มเสมอ แต่ก็ไม่เคยมีความลึกซึ้งใดๆ จากเธอเลยสักครั้ง
"พอดีนัดกันไว้นานแล้วน่ะค่ะ"
"อื้อ งั้นก็ไม่เป็นไร"
"พี่รัฐจะไปด้วยกันก็ได้นะคะ" ไลลาออกปากชวน สหรัฐถึงกับโมโหหนัก ไม่พอใจที่จะให้เขาไปด้วย ทั้งที่เธอไปกับบดินทร์ซึ่งเขาไม่ชอบหน้าอยู่ก่อนแล้ว
"ตามสบาย พี่ไปทำงานก่อน" สหรัฐเดินขึ้นลิฟท์ไปด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ผิดหวังจนอารมณ์หงุดหงิดไปทั้งวัน
ไลลาและบดินทร์ มาถึงสถานสงเคราะห์แต่เช้าตรู่ อาจารย์สุชาติเตรียมอาหารไว้ให้ รวมทั้งมีลูกศิษย์อีกสามสี่คนเพื่อให้ช่วยเป็นลูกมือของบดินทร์
"สวัสดีค่ะ"
"ไลลาจ๊ะ เข้ามาที่โรงแรมด่วนเลยนะจ๊ะ" ปลายสายพูดเสียงหวาน ไลลาไม่ติดใจอะไร เห็นว่าคงมีงานด่วนก็ขอตัวกลับ ไม่รบกวนบดินทร์ให้ไปส่ง มาถึงโรงแรม ภารณีซึ่งเป็นคนโทรหาก็ขอให้ไลลาอยู่ประจำฟร้อนท์กะเช้า เพราะเธอติดธุระด่วน ไลลาก็ยินดี
แม้ว่าสหรัฐจะตามไลลากลับมาในวันนี้ได้สำเร็จ แต่เขาก็ไม่สบายใจอยู่ดี เขาเป็นถึงผู้บริหาร อยากจะสั่งอะไรใครก็ได้ รวมทั้งไลลา แต่เหมือนทุกครั้ง เขาได้แค่ตัวเธอเท่านั้น แม้จะอยู่ใกล้กันทุกวัน แต่เขาก็รู้สึกห่างเหินกับเธอเช่นเดิม บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง อย่างเช่นที่เขาสั่งให้คนตามไลลากลับมาทำงานในวันนี้ เพียงแค่เห็นว่าเธอกลับมาเขาก็สบายใจ แต่ก็ไม่ได้เข้าไปพูดคุยหรือไปหา หรือเขาอาจจะอยากเอาชนะบดินทร์เพียงแค่นั้น คิดแล้วก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่
"พี่มาทำอะไรในนี้น่ะ" สรัณย์ถามอย่างสงสัย เพราะเขากำลังจะมีประชุมต่อที่ห้องนี้ แต่ก็ไม่เห็นมีใครในห้องประชุม มีเพียงแต่สหรัฐที่เดินฝ่าความมืดออกมา สหรัฐไม่ได้ตอบอะไรก็เดินกลับไป สรัณย์เห็นม่านเปิดอยู่ ก็เดินไปดู บดินทร์ก็ขับรถออกไปพอดี เขาจึงเข้าใจได้ในทันที
ไลลารู้สึกอ่อนล้า เพราะทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายก็รีบกลับไปหอบข้าวของย้ายมาไว้ที่ห้องพัก ยังไม่ทันได้พัก ก็ได้เวลาเริ่มงานใหม่ เธออยู่ประจำฟร้อนท์จนถึงตีสาม ก็กลับมายังห้องพัก ซึ่งอยู่อีกตึกหนึ่ง โดยห้องพักพนักงานจะอยู่ชั้นหกถึงชั้นแปด นอกนั้นก็เป็นห้องพักสำหรับลูกค้า ระหว่างทางสหรัฐมายืนดักอยู่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึก เขาทำทีเป็นเจอเธอโดยบังเอิญ แต่ไลลาเดินก้มหน้าไม่ได้ดูอะไร สหรัฐจึงแสร้งยืนขวางหน้าจนไลลาเดินชนอย่างไม่ทันระวัง
"อุ๊ย ขอโทษค่ะ อ้าว พี่รัฐ" ไลลาร้องทักขึ้น ขณะที่เธอล้มไปนั่งกองอยู่กับพื้น พยายามเอามือดันเพื่อลุกขึ้นยืน สหรัฐอยากจะช่วย แต่ก็แข็งใจได้แต่ยืนมอง
"ดึกแล้ว พี่รัฐมาทำอะไรที่นี่คะ"
"ชั้นพักที่นี่" สหรัฐตอบเสียงเรียบ ทั้งที่ใจเต้นแรง ว้าวุ่นไปหมด นานมากแล้วที่เขาไม่ได้พูดคุยกับเธอ
"เหรอคะ แล้วนี่พี่รัฐมาทำอะไร ถึงยังไม่นอนอีกคะ"
"ชั้นนอนไม่หลับ แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง" สหรัฐแข็งใจชวนเธอคุยบ้าง ทั้งที่เขาก็อยากจะพูดคุยเหมือนเดิมกับเธอ แต่กำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาเองกีดขวางความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธออยู่
"ไลทำงานที่นี่ค่ะ กำลังจะกลับห้องพัก"
"เธอเหนื่อยรึเปล่า" ความห่วงใยส่งตรงมาจากความรู้สึก
"นิดหน่อยค่ะ แต่ไลก็ทำงานกลางคืนมาก่อน สบายมากค่ะพี่รัฐ" ไลลาตอบไปอย่างนั้น ทั้งที่เธอเหนื่อยแทบจะเป็นลม
"อื้ม ดีแล้วหละ" สหรัฐไม่รู้จะชวนคุยอะไร ทั้งที่เขาอยากให้เธอยืนอยู่กับเขาแบบนี้ทั้งคืน ความเงียบทำให้ไลลาขอตัวไปพักผ่อน สหรัฐดึงแขนเธอไว้อย่างไม่ตั้งใจ พอไลลาหันมา เขาก็ไม่รู้จะพูดแก้ตัวอย่างไร จึงปล่อยมือนั้นทั้งที่ขัดกับความรู้สึก
"ฝันดีนะ" สหรัฐพลั้งปากพูดออกไปอย่างไม่สามารถจะเก็บไว้
"ค่ะ พี่รัฐก็ฝันดีเหมือนกันนะคะ" ไลลาพูดตอบพร้อมส่งรอยยิ้มให้ สหรัฐเองก็หัวใจพองโต เดินกลับห้องพักก็นอนไม่หลับ คิดโน่นคิดนี่ ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
บดินทร์แวะมาหาไลลาเกือบทุกวัน และสหรัฐก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นอยู่บ่อยครั้งเช่นกัน พยายามจะแยกทั้งคู่ให้ห่างกัน แต่ก็ไม่สมความตั้งใจ บดินทร์ยังคงแวะเวียนมาหาอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งใกล้ถึงวันหยุดของไลลา สหรัฐตั้งใจจะสานต่อความสัมพันธ์ที่คั่งค้างภายในจิตใจ เจาจึงเอ่ยปากชวนเธอไปทานอาหารข้างนอก
"วันพุธนี้ไลไปไม่ได้จริงๆ ค่ะพี่รัฐ ไลนัดกับดินทร์ไว้น่ะค่ะ" คำตอบที่บริสุทธิ์ใจ จากสีหน้าเฉยชาอย่างคนที่ไม่คิดอะไร ทำเอาสหรัฐถึงกับขบฟันกรอดๆ ไม่พอใจที่ได้ยินคำปฏิเสธนั้น ก่อนนี้เขาเคยทำแข็งกระด้างกับเธอ สร้างกำแพงขวางกั้นระหว่างกัน จนเมื่อตั้งใจจะทำลายกำแพงนั้นเสีย เธอกลับไม่มีท่าทีอะไร แม้จะมีถ้อยคำไพเราะ พร้อมกับรอยยิ้มเสมอ แต่ก็ไม่เคยมีความลึกซึ้งใดๆ จากเธอเลยสักครั้ง
"พอดีนัดกันไว้นานแล้วน่ะค่ะ"
"อื้อ งั้นก็ไม่เป็นไร"
"พี่รัฐจะไปด้วยกันก็ได้นะคะ" ไลลาออกปากชวน สหรัฐถึงกับโมโหหนัก ไม่พอใจที่จะให้เขาไปด้วย ทั้งที่เธอไปกับบดินทร์ซึ่งเขาไม่ชอบหน้าอยู่ก่อนแล้ว
"ตามสบาย พี่ไปทำงานก่อน" สหรัฐเดินขึ้นลิฟท์ไปด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ผิดหวังจนอารมณ์หงุดหงิดไปทั้งวัน
ไลลาและบดินทร์ มาถึงสถานสงเคราะห์แต่เช้าตรู่ อาจารย์สุชาติเตรียมอาหารไว้ให้ รวมทั้งมีลูกศิษย์อีกสามสี่คนเพื่อให้ช่วยเป็นลูกมือของบดินทร์
"สวัสดีค่ะ"
"ไลลาจ๊ะ เข้ามาที่โรงแรมด่วนเลยนะจ๊ะ" ปลายสายพูดเสียงหวาน ไลลาไม่ติดใจอะไร เห็นว่าคงมีงานด่วนก็ขอตัวกลับ ไม่รบกวนบดินทร์ให้ไปส่ง มาถึงโรงแรม ภารณีซึ่งเป็นคนโทรหาก็ขอให้ไลลาอยู่ประจำฟร้อนท์กะเช้า เพราะเธอติดธุระด่วน ไลลาก็ยินดี
แม้ว่าสหรัฐจะตามไลลากลับมาในวันนี้ได้สำเร็จ แต่เขาก็ไม่สบายใจอยู่ดี เขาเป็นถึงผู้บริหาร อยากจะสั่งอะไรใครก็ได้ รวมทั้งไลลา แต่เหมือนทุกครั้ง เขาได้แค่ตัวเธอเท่านั้น แม้จะอยู่ใกล้กันทุกวัน แต่เขาก็รู้สึกห่างเหินกับเธอเช่นเดิม บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง อย่างเช่นที่เขาสั่งให้คนตามไลลากลับมาทำงานในวันนี้ เพียงแค่เห็นว่าเธอกลับมาเขาก็สบายใจ แต่ก็ไม่ได้เข้าไปพูดคุยหรือไปหา หรือเขาอาจจะอยากเอาชนะบดินทร์เพียงแค่นั้น คิดแล้วก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น