ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #12 : รังแก

    หลังจากที่บดินทร์โทรมาบอกว่าซื้อข้าวเย็นมาให้ และฝากไว้ที่เคาท์เตอร์ชั้นล่าง ไลลาก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะลงไปรับของ ไม่ทันที่จะคล้อยหลังกลับ แขนของเธอก็โดนกระชากเข้าอย่างแรงจนเกือบจะล้มลง
     "อุ๊ย พี่รัฐ" ไลลาร้องทักขึ้น ทันทีที่หันมาเจอคนที่รู้จัก 
     "ไปกับชั้น" สหรัฐพูดเสียงแข็ง มือของเขายังบีบแขนเธอแน่นจนเธอตัวบิดไปเล็กน้อย เขาดึงเธอ แต่เธอขืนไว้
     "ไปไหนคะพี่รัฐ วันนี้ไลไม่เข้างานนะคะ พอดีไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ"
     "จะเล่นตัวไปถึงไหน ไอ้แก่นั่นให้เธอเท่าไหร่ ชั้นให้เธอสองเท่าเลย"
     "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือ.."
     "เธออย่ามาทำเล่นตัว เรียกราคาหน่อยเลย ถ้าเธอไม่เด็ดสมราคา ได้เห็นดีแน่" สหรัฐพูดจาถากถางไม่ให้เกียรติเธออีกต่อไป อันที่จริง เขาสับสนมาก เขาเคยมาหาเธอที่ตึกเช่าในตอนที่เธอเป็นเพียงเด็กสาวในชุดบ้านธรรมดาแล้วครั้งหนึ่ง และนี่ก็เป็นอีกครั้ง เธอใส่กางเกงพริ้วขายาว และเสื้อยืดพอดีตัว เขาเคยพ่ายแพ้กับลุ้คส์แบบนี้มาแล้ว แต่ครั้งนี้เขามาด้วยความโกรธ ทั้งนี้เขาลดอารมณ์ไปในตอนแรกที่เห็นเธอ แต่เมื่อเขาเผลอไปพูดจาไม่สุภาพกับเธอ อีกทั้งเธอยังปฏิเสธเขาอีก อารมณ์จึงกลับมาพลุ่งพล่านอีกครั้ง เขากระชากเธอเข้าไปในรถฝั่งคนขับ และดันตัวเข้าไปนั่งยังอีกฝั่ง ก่อนที่จะขึ้นตามและออกรถไปอย่างเร็ว
     "พี่รัฐคะ จะไปไหนคะ" ทั้งที่กลัว แต่ไลลาก็ฝืนถามด้วยเสียงเรียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากเขา เขาไม่แม้แต่จะหันมามอง ไลลาได้แต่นั่งนิ่ง ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไร เธอไม่อยากจะให้เขาเป็นคนที่จะมาทำให้ชอกช้ำใจ อย่างที่เธอเคยผ่านมาแล้ว
     "พี่รัฐคะ เราไปนั่งที่บาร์กันไม๊คะ หรือพี่รัฐหิวรึเปล่า ไลมีร้านอร่อยแนะนำด้วยนะคะ" ไลลาฝืนความกลัว พูดอะไรออกไปเพื่อให้เขาได้ใจเย็นลงบ้าง แต่น้ำตากลับคลอเบ้า เธอรีบเช็ดออก กลัวว่าเขาจะเห็นมัน
     "ตรงแยกหน้า เลี้ยวขวา ไม่ไกลก็ถึงแล้วค่ะ บรรยากาศดีมากเลยนะคะพี่รัฐ" เสียงสั่นเข้าไปทุกที แต่สหรัฐยังคงเม้มปากเงียบ ไม่หันมอง และไม่พูดอะไรทั้งนั้น เขาไม่ได้ไปตามทางที่เธอแนะ ไลลาได้แต่นั่งหันออกไปด้านนอก เช็ดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด เธอร้องไห้อย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอพอจะรู้ ว่าปลายทางจะลงเอยเช่นไร
     สหรัฐบึ่งรถมาไกลถึงบางแสน เลี้ยวเข้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านพักตากอากาศที่เขาเคยมาเมื่อนานมาแล้ว หนุ่มวัยกลางคนเข้ามาทักทาย เมื่อรู้ว่าเป็นลูกชายของโสภาผู้เป็นเจ้าของ ก็จัดการเอากุญแจให้ ไลลายังคงนั่งเงียบอยู่ในรถ จนสหรัฐต้องไปเปิดประตู และดึงแขนออกมา เธอไม่ได้ขืน เดินตามมาโดยไม่พูดอะไร 
     "จะทำใสไปทำไม หรือว่าไม่เคย" สหรัฐพูดเหน็บแนม เพราะไลลาเอาแต่เงียบ ไลลาหันมามองหน้าก่อนจะหลุบตาลง ใบหน้าเศร้าหมองยิ่งทำให้สหรัฐรู้สึกหมั่นไส้ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอทำกับเขาแบบนี้
     "ฉันหิวแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวกันก่อน" เขาหิวอย่างที่พูด แต่อยากจะทำลายความเงียบนั้นมากกว่า ตอนนี้เขามีสติครบสมบูรณ์ และไลลาก็เป็นเด็กสาวธรรมดา เธอไม่ได้สวมชุดยั่วยวนอย่างที่เขาเคยเจอ บางครั้ง เขาก็กล้าๆ กลัวๆ ยิ่งเห็นเธอเงียบ ไม่เข้ามาพูดจาฉอเลาะแบบทุกครั้ง ก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ดี
     'ฉันควรจะทะนุถนอมเธอนะ' สหรัฐมองไลลาจากด้านหลังพักหนึ่ง ก็รีบหยุดความคิด กลับมาทำอย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก เขาเดินออกนอกประตูห้อง ขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วบีบแตรหลายครั้ง จนไลลารู้ตัวรีบตามออกไป 
     เป็นมื้ออาหารที่ไม่มีความสุขนัก ไลลาพยายามตั้งสติ เห็นบรรยากาศบนโต๊ะเงียบอยู่นาน
     "น่ากินจังนะคะ กุ้งตัวใหญ่เชียว" 
     "อื้อ" สหรัฐตอบ อย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเธอเป็นคนแบบไหน บางครั้งก็ทำเหมือนว่าไม่มีความสุข แต่บางครั้งก็มาพูดจาฉอเลาะ
     "พี่รัฐชอบทะเลเหรอคะ"
     "คงงั้น" สหรัฐชักจะกินไม่ลง เขาสับสนไปหมด เดาไม่ถูกว่าไลลาจะมาไม้ไหน บางครั้งเหมือนเสแสร้ง เขาดูออกว่าเธอไม่ได้อยากจะอยู่กับเขา กินอาหารไปอีกสองสามคำก็เรียกเก็บเงิน ทั้งที่ยังมีอาหารอยู่เต็มโต๊ะ ไลลาหน้าหดหู่เข้าไปอีก นี่เธอทำอะไรผิด สหรัฐรีบควักเงินจ่ายโดยไม่รอเงินทอนก็เดินไปที่รถ และออกรถไปโดยไม่รอไลลาที่เดินตามหลังมา เธอร้องไห้ออกมาอย่างที่ไม่ต้องเก็บไว้ เดินกลับไปยังบ้านพัก
      สหรัฐกลับมาถึงก็ไขประตูบ้านเสร็จก็ถีบเข้าไปดังโครม ไม่เข้าใจทั้งไลลา และไม่เข้าใจตัวเอง เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม เขาอยากจะมีอะไรกับเธองั้นหรือ แล้วทำไมไม่พาเธอมายังเตียงนอนนี้ แล้วเธอล่ะ เธอก็ขายตัว เขาก็เห็นกับตาว่าเธอขึ้นห้องไปกับผู้ชาย เธอเองก็เคยบอกเขาเช่นนั้น แล้วทำไมเธอถึงได้มีทีท่าแปลกๆ ในวันนี้ เขามีเงินให้เธอได้เท่าที่เธอต้องการ แต่เหมือนเธอไม่เต็มใจ นี่มันอะไรกัน
      ไลลาเดินไปร้องไห้ไป แสงสียามค่ำคืนที่ส่องสว่างแข่งกับความมืด เธอเริ่มไม่แน่ใจเส้นทาง ไม่รู้จะเดินต่อไป หรือจะย้อนกลับไปทางเดิม ในใจนึกถึงแต่บดินทร์ อยากจะโทรหา แต่เธอไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง ถ้าบดินทร์รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ คงจะรีบมารับเธอกลับเป็นแน่ 
      สหรัฐสั่งเบียร์มาดื่มสองสามกระป๋อง นั่งคิดวุ่นวายปนเปจนปวดหัว 
        "ไลลา !!" สหรัฐอุทานขึ้น ถ้าเธอเดินมา ไม่น่าจะเกินสิบนาที ก็น่าจะถึงแล้ว แต่นี่เกือบครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก สหรัฐรีบคว้ากุญแจ ออกรถไปยังร้านเดิมซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป คิดฟุ้งซ่านกลัวจะหาเธอไม่พบ 
     "ไลลา" เขาเอ่ยชื่อขึ้นทันทีที่เห็นเธออยู่ไม่ไกล เธอกำลังเดินเร็วๆ กึ่งจะวิ่งไปอีกทาง มีชายสองสามคนท่าทางเหมือนจะก่อกวนเธออยู่ สหรัฐรีบขับรถไปจอดใกล้ๆ บีบแตรเสียงดังจนคนหันมอง จึงรีบลงจากรถ ดึงมือไลลา เธอขืนสุดแรง 
     "อย่าๆ อย่าทำชั้น"
     "ไลลา ขึ้นรถ" เขายังคงดึงมือ ไลลาจึงได้หันมามอง เห็นว่าเป็นสหรัฐ เธอปล่อยโฮสะอึกสะอื้น จนสหรัฐรู้สึกแย่ เขาไม่น่าทำกับเธอแบบนี้เลย
     "พี่รัฐคะ ไลจะไปถ่ายแบบนิตยสารตามที่พี่รัฐต้องการ พี่รัฐพาไลกลับนะคะ ไลอยากกลับบ้าน พาไลไปส่งที่บ้านเถอะนะคะ" ไลลาพูดไปพร้อมๆ กับร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด สหรัฐแทบจะร้องตาม คำพูดของเธอ ทำให้เขารู้สึกจมดิ่งเข้าไปทุกที ถ้าเธออยากกลับ เขาก็จะพาเธอกลับ เธอไม่จำเป็นต้องมาพูดเรื่องถ่ายแบบอะไรนั่น มันคนละเรื่องกันเลย นี่เขาไปบังคับจนเธอกลัวหรือว่าอย่างไร หรือเธออาจจะตกใจที่มีผู้ชายข้างถนนมากลั่นแกล้ง ใช่ เธออาจจะกำลังขวัญเสีย
     "ขึ้นรถสิ" น้ำเสียงราบเรียบ แต่ทว่าภายในปั่นป่วนไปหมด สิ่งที่เขาอยากจะทำ นั่นคือดึงเธอเข้ามากอด บอกเธอว่าไม่ต้องกลัว และขอโทษที่ทำไปทั้งหมด แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น จึงได้แต่ขับรถกลับกรุงเทพช้าๆ ทั้งที่ตอนมา เขาเหยียบคันเร่งแทบจะจมเท้า ไลลาไม่พูดไม่จาเช่นเดียวกับตอนขามา เอาแต่ร้องไห้อยู่เงียบๆ หันหน้าเบือนไปนอกถนน สหรัฐเองก็ไม่รู้จะพูดจาอะไรด้วย เขาก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง