ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #11 : ขอซื้อ

     "ฮ้า ว่าไงนะคะ หนูไม่เอาหรอกค่ะพี่"
     "ตอนแรกเค้าจะมาซื้อตัวเธอ แต่พี่ก็ปฏิเสธให้แล้วหละ"
     "หนูไม่ไปไหนหรอกค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่แหละค่ะ"
     "อื้อ ก็แล้วแต่ก็แล้วกัน จริงๆ เค้าให้หลายตังค์อยู่นะ เค้าให้เธอส่วนนึง แล้วก็ให้บาร์ด้วยอีกส่วนนึง แต่เอาเถอะ ไม่ไปก็ไม่ไป แล้วแต่ก็แล้วกัน" สายใจเชียร์ไม่ขึ้น ก่อนหน้าที่ไลลาจะมาที่บาร์ สหรัฐส่งคนมาติดต่อ ขอซื้อตัวไลลาในราคาสองล้าน แต่สายใจปฏิเสธ เพราะเคยตกลงกันไว้ ว่าจะไม่ขายเธอให้กับที่อื่น เมื่อซื้อไม่ได้ สหรัฐจึงบอกให้เขากลับไปอีกครั้ง เพื่อติดต่อขอตัวมาทำงานด้วยเป็นครั้งคราว โดยบอกจะจ้างให้มาถ่ายแบบลงนิตยสาร โดยจะให้ค่าจ้างไลลา และค่าตัวให้ทางร้านจำนวนหนึ่งด้วย 

     "เล่นตัวจริง อยากรู้นัก ไอ้แก่นั่นมันจะกระเป๋าหนักแค่ไหนกันเชียว ชวนมาทำงานดีๆ ไม่ชอบ ชอบจะขายตัว ผู้หญิงอะไร" สหรัฐบ่นพึมพำอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ความหงุดหงิดมาก่อกวนเขาทั้งคืน เขาสั่งเหล้ามาดื่มที่ห้อง อันที่จริงวันนี้เขาตั้งใจจะกลับไปนอนที่บ้าน แต่เมื่อเกิดอารมณ์เสีย จึงอยากจะดื่ม ถ้ากลับไปดื่มที่บ้าน แม่คงจะบ่นเขาไม่เลิก
     "เธอนี่มันยังไงกัน หรืออยากจะโก่งราคา อยากจะขายตัวต่อไปก็เชิญ" เขาบ่นออกไปด้วยความโกรธและโมโห ทีแรกเขาคิดว่าจะได้ตัวไลลามาโดยง่าย แต่เมื่อถูกปฏิเสธ เขาจึงเริ่มรู้สึกรังเกียจเธอขึ้นมาทันที 

     "ห้าล้าน พอใจไม๊" สหรัฐชิงพูดขึ้นก่อน ทันทีที่ปลายสายกดรับ
     "อะไรคะ พี่รัฐ"
     "หรือยังน้อยไป จะเอาเท่าไหร่ ว่ามา"
     "พี่รัฐพูดอะไรคะ ไลงงไปหมดแล้ว"
     "สองล้านมันน้อยไปใช่ไม๊"
     "อ๋อ พี่รัฐนั่นเองที่เข้ามาคุยกับพี่สายใจ ให้เท่าไหร่ไลก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละค่ะ"
     "ทำไม"
     "ก็ไลตกลงกับพี่เค้าไว้แล้ว ว่าจะอยู่ทำงานที่นี่ ไม่ไปไหน พี่รัฐเข้าใจไลนะคะ ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่หวังดี จะหางานให้ไล" คำพูดของไลลา ทำให้สหรัฐสับสนหนักขึ้นไปอีก เขาคิดว่าเธออาจจะเรียกร้องเงินเพิ่ม หรือไม่ก็พูดประชดประชันอะไรสักอย่าง อย่างที่เขาทำกับเธอ แต่เธอกลับพูดจาตอบอย่างมีเหตุผลของเธอ อารมณ์โทสะของเขา ลดลงไปถนัด อยากจะดึงเธอเข้ามากอด และอ้อนวอนให้เธอมาอยู่กับเขา ไม่ต้องทำงานแบบนั้นอีกต่อไป
     "มาหาพี่ได้ไม๊ ไลลา ตอนนี้" 
     "ไม่ได้หรอกค่ะพี่รัฐ ขอโทษจริงๆ นะคะ วันนี้ไลมีลูกค้า ขอโทษจริงๆ นะคะพี่รัฐ" คำขอโทษที่แสนอ่อนหวาน อย่างกับว่าเธอทำความผิดอะไรสักอย่าง แต่กลับเป็นสหรัฐ ที่รู้สึกเดือดดาลเข้าไปอีก คำว่ามีลูกค้า อย่างเช่นคำตอบที่เธอบอกกับเขาตอนที่เจอที่โรงแรมคืนนั้น ทำให้อารมณ์ของเขาเดือดพล่าน อยากจะตบหน้าเธอสักฉาด เธอช่างไม่มีความละอายบ้างเลย
     "มาไม่ได้ จะไปนอนกับเสี่ยล่ะสิ มันมีดีอะไรนักหนา หรือมันให้เธอเยอะกว่าชั้น เธอจะเอาเท่าไหร่ ไลลา บอกชั้นมา" สหรัฐหลุดคำพูดถากถางด้วยความโมโห
     "ขอโทษด้วยนะคะพี่รัฐ ไว้พี่รัฐแวะมาที่บาร์วันหลัง.." 
     "กึก ตู้ดๆๆๆ" ไม่ทันที่ไลลาจะพูดจบ สหรัฐก็ตัดสายด้วยความโกรธอย่างที่สุด ไลลาวางโทรศัพท์ลงกับที่นอน แล้วฟุบหน้านิ่งอยู่กับหมอน น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาท่ามกลางความเงียบเหงา เมื่อครู่ที่บดินทร์มาส่ง เขาก็พูดคุยให้เธอลาออก ให้คำแนะนำหลายอย่างเหมือนที่เขาพยายามจะบอกเธอซ้ำๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ แต่ความผิดพลาดในชีวิต ทำให้เธอไม่กล้าที่จะออกไปเผชิญกับโลกภายนอก ความกลัวเข้ามากัดกินหัวใจดวงน้อย เพื่อนที่จริงใจที่สุด และดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวก็คือบดินทร์ เธอไม่อยากจะไปไกลจากเขา ถึงงานที่บาร์จะเสี่ยงบ้างสำหรับผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง แต่บดินทร์ก็จะคอยเธอปกป้องเธอเสมอ และปกป้องเธอได้ทุกครั้ง ส่วนสายใจ แม้ตอนแรกจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอนัก อาจจะปากร้ายไปบ้าง แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น เธอก็เห็นความมีน้ำใจของสายใจ โดยเฉพาะคำมั่นสัญญาของสายใจ ว่าจะไม่ขายเธอไปให้กับใครเด็ดขาด ซึ่งสายใจไม่เคยผิดคำสัญญา

     ในตอนสาย บดินทร์แวะมารับไลลาไปทานข้าวดังเช่นทุกวัน เขาถามเกี่ยวกับเรื่องที่มีคนมาทาบทามไลลาไปถ่ายแบบ เห็นว่าไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะนิตยสารนั้นก็เป็นสื่อชื่อดัง ไม่ได้ถ่ายภาพที่ไม่เหมาะสม อีกทั้งจำนวนเงินนั้นก็ไม่น้อย เขาจึงคะยั้นคะยอไม่เลิก
     "ไม่หรอกดินทร์ จะพูดยังไงเราก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก"
     "ไม่อยากดังรึไง หนังสือเค้าดังเชียวนะ"
     "ไม่เอาหรอก ดินทร์อยากถ่ายก็ไปถ่ายเองสิ"
     "ถ้าเค้ามาติดต่อเรา เราก็คงถ่ายแล้วแหละ" 
     จนเกือบเที่ยง ไลลาขอกลับไปพัก บอกบดินทร์ว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากจะพัก ฝากลางานกับพี่สายใจ บดินทร์เป็นห่วงขึ้นมาอีก แต่เธอรีบบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ขี้เกียจทำงาน บดินทร์หัวเราะคิก จึงไปส่งเธอ