LMN! นายคนนั้น ลืมกันรึไง

ไรท์จะแจ้งงง!!

'นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น'

'สถานที่ ประเทศ ผู้คน ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขียนขึ้นาจากจินตนาการเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตจริง'

'นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายวาย ช×ช'

'อาจจะมีคำพูดหรือการกระทำที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณและจักรยานในการอ่านนะคะ'

'หากหลงเข้ามาก็ลองอ่านก่อนก็ได้นะคะ เผื่อจะสนใจ'

หากมีคำผิด คำแนะนำ หวีดนิยาย สามารถคอมเมนต์มาได้นะคะ

ขอบคุณค่ะ

<3

ด้วยรักจากไรท์

- คุณพร้อมเรียนรู้ไปกับผมมั้ยครับ -

ผมเป็นเด็กผู้ชาย ในวัย 14 ปี

ผมและเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน

ผมผู้เป็นพ่อสื่อให้เพื่อนของตัวเอง กับเด็กผู้ชายคนนั้น

'มึง ถือเค้กวันเกิดเฟิร์นให้หน่อย'

'500 ' 

' จัดไป~ '

ผมทำแบบนั้น ให้เพื่อนถึง2คน

แต่ผมไม่เคยจ่ายเงินจริงๆหรอกนะ

ผ่านไปสักพัก เขาก็จะลืมเองว่าผมต้องจ่าย

เขาเรียนเก่ง หน้าตาดี

คนชอบเยอะ

แต่กวนตีนไปหน่อย

เราก็คุยกันบ้าง เพราะนั่งหลังห้องเหมือนกัน

ในช่วงเวลาก่อนจะจบภาคเรียนที่2 ของมัธยมศึกษาปีที่3

ผม เขา และเพื่อนของเขา

'วิน พายุชอบมึงอะ'

'?'

'มึงก็ชอบพายุนิ' 

'ห้ะ เราเนี่ยนะ' 

'เออ'

ใช่ครับ ผมชื่อวิน

และนับจากนั้น จนจบม.3 เราก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย

เราต่างแยกย้ายกันไปสอบในโรงเรียนที่อยากเข้า

ผมคิดมาตลอดว่า มันคงเป็นคำพูดเล่นๆ แต่ตอนนั้นกลับไม่มีใครปฏิเสธหรือพูดอะไรอีกเลย ตัวผมเองก็ด้วย

แต่ทำไมพอเจอหน้ากัน ถึงไม่มีการทักทายกันอีกเลย

ทำไมคำพูดพวกนั้นยังอยู่ในหัวของผมตลอด

ทั้งๆที่มันคงเป็นไปไม่ได้ ในตอนนั้นเราต่างยังเด็ก 

ยังคงไม่เข้าใจคำว่า ชอบ รัก หลงดีพอ

และ เป็นผู้ชายทั้งคู่

ผมยังจำ คำเหล่านั้น ไม่ลืม

ทุกเหตุการณ์ 

ที่...

เราเคยเป็นเพื่อนกัน เมื่อ3ปีก่อน

เคยเป็นคนรู้จัก เมื่อ3ปีก่อน

และ กลับมาเจอกันอีกครั้งใน 3ปีถัดมา 

ผมจำได้ ทุกอย่าง

เขาล่ะ ยังจำผมคนนี้ได้รึเปล่า 

คนที่เพื่อนเขา บอกว่าเขาชอบผม และเขาไม่มีท่าทีหรือคำพูดปฏิเสธ

แต่พอมาเจอกัน เรากลับสบตา และหลบตากันเหมือนเดิม

แม้แต่คำพูดทักทาย ก็เหมือนว่าเรา...

ต่างเพิ่งมารู้จักกัน