คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฺBrother's Hands ( Minseok & Chanyeol ) RW
"大哥 (้าเอ) ฺBrother in our memory"
No.8 Brother's Hands
ผมไม่รู้ว่าวามวุ่นวายผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้ัวอีที็อนที่ร่าผมเไป้าหลัเมื่อถูใรบานโถมัวลมาอเอาไว้แน่น ฝ่ามืออแบฮยอนทำอะไรผมไม่ไ้อี าสัมผัสบอผมเพียว่านๆนี้
ัวเล็ว่าผมเลือเิน
“ แบฮยอน!!!!! ”
(า Fac าลยอลเยเอารูปอแบฮยอนไป่อน)
“ มีใรเห็นรูปโพลาลอย์อผมไหม ? ”
เสียอแบฮยอนะโนถามเมมเบอร์ทุนในหอพั ท่าทาอหมอนั่นูระวนรวายนผมอไม่ไ้ที่ะรู้สึสะใ
อ๊ะๆๆ!! รู้นะว่าุำลัิอะไรอยู่
อย่าเพิ่มอว่าผมเป็นนเลวิ มันเป็นเรื่อปริอพวเราไปแล้ว ารเอาืนหลัาที่ผมโนแล้ไปสๆร้อนๆ บอเลยว่าเรื่อนี้มันิ๊บๆ
แ่รูปถ่ายใบเียวเอ ไม่มีอะไรหรอรับ ^__<
แ ละาารวอร์มเสียหันมามอนที่เินวนไปทั่วห้อเพื่อหารูปภาพหนึ่ใบามที่เ้าัวประาศหา
“ รูปอะไรเหรอแบฮยอน ? ”
“ รูปรอบรัวอผมฮะฮยอ ถ่ายั้แ่สมัยเ็ๆ ”
วามี้เล่นในน้ำเสียไม่มีอีแล้ว ยามหันไปอบำถามอลีเอร์ัวาวึ่็้อมอยู่้วยันับแและยอูนั่นแหละ
“ อยู่ไหนนะ ? ”
เสียบ่นับัวเออแบฮยอนมัุอารม์ผมไปในทาบวเสมอ เพราะมันเป็นารแสให้เห็นว่ามหรรมารแล้เพื่อนัวเี้ยอผมสำเร็ลุลวไปไ้้วยี 70 % เป็นอย่า่ำ แ่ราวนี้ผลลัพธ์ที่เิึ้นมันู่าออไป
สวนทา..!? น่าะเป็นแบบนั้น?
นอาเปอร์เน์วามสำเร็ะไม่พุ่
วามสะใะไม่บัเิ
ผมยัรู้สึถึลาไม่ีที่เริ่มแผ่ไปทั่วทั้วามรู้สึ
ท่าทาอแบฮยอนูระวนระวายหนั ยิ่เสียนี่ไม่้อพูถึ มันเินอบเอวามหุหิไปไล อารม์อแบฮยอนอนนี้ ผมไม่ล้าที่ะนิยามมันเท่าไหร่นั วามโรธาเพื่อนัวเี้ยส่ลิ่นนผมรู้สึแสบอ ที่สำั....
ผมิว่าเห็นหมอนี้าแๆ้วย
วามรู้สึผิีแสหน้านผมรู้าไปหม
โอ๊ย!!!
อร้อเลย หยุทำท่าทาแบบนั้นไ้แล้วไอหมาน้อย อย่าทำให้ันิว่าารแล้นายรั้นี้มันผิว่าที่เยๆมาแบบนี้ิ
“ ........... ”
เอาแล้วไ ผมแอบลืนน้ำลายเียบๆะที่อีนำลั้อมา
“ นายเอามันไป่อนใ่ไหม ? ”
ึ้นเสียันเมมเบอร์นอื่นหันมามอ ผมเอยัแอบสะุ้เลย ถามล้านน็อบถูว่าใรือผู้้อสสัยอันับหนึ่ในสายาอแบฮยอน
“ ............ .”
“ านยอล!!! ”
ื่อนีุ้้นๆไหม?
“ เอ่อออออ ”
ื่อผมเอแหละ T^T
“ ราวนี้มันไม่ลนะ เอาืนมาเี๋ยวนี้เลย ”
วามเป็นเมนเสียทำเอาแ้วหูผมสะเทือน สีหน้าอแบฮยอนเหมือนบีเิ้ลลายพันธุ์ทาอารม์ พร้อมะระโนใส่ทุเมื่อ
“ เฮ้ยๆๆ เี้ย อย่าใส่วามันแบบนี้ิ ! ”
“ ็มีแ่นายนเียวเท่านั้นแหละ ”
“ นายลืมเอาไปไว้ที่ไหนหรือเปล่า หาทั่วหรือยั ? ”
น่าน... เป็นไ สิลารแถอผม สุยอป่ะหล่ะ และูเหมือนไอเี้ยอผมะเริ่มเวามะ้วย ไม่ไ้ๆ แบบนี้้อัอีสัอเพื่อวามสมริ
“ ไหน นายเ็บไว้ที่ไหน เี๋ยวัน่วยหา ”
แล้วผม็ีเนียนไปามที่พู สอแนันไหล่ไอหมาน้อยลับเ้าไปที่ห้อพัอพวเรา เมมเบอร์นอื่นๆ็แยย้ายระายำลั่วยันหา นแล้วนรอ็ไม่มีใรหาเอ
ถ้าเอนี่ือวย
นหล่อานยอลนี่แหละรับ วยโรๆ
ระหว่าที่ทุน่วยัน้นหารูปภาพอแบฮยอน รวมถึาร่วยหา ( แบบหลอๆ ) อผม เสียพึมพำอแบฮยอน็ลอยเ้ามาให้ไ้ยินลอ
“ หายไปไหน ? ”
....ไม่ไ้หาย ันล้าสาบานเลย
“ แไปแอบอยู่ที่ไหนัน ? ”
..... แถวๆนี้แหละ
“ รูปนี้มันสำัับันผมมาเลยนะทุน ”
.....เออออออออ รู้แล้วววว
“ มีแ่ใบเียว้วย ถ้าหายไปผมะทำยัไี ”
.....ย๊าห์ ไอเี้ย เลิบ่นหิๆไ้แล้วเฟ้ยยยยย
“ พ่อรับ แม่รับ ผมอโทษ ”
TT^TT ืออออออ เี๋ยวเอามาืนให้นะหมา
“หาอะไรันอยู่เหรอ?”
เสียอมินอฮยอัึ้นะที่เ้าัวำลัหิ้วอพะรุพะรัเ้ามาในหอ โยมีอี้ิฮยอเ้าไป่วยรับมาบาส่วน
“ รูปอแบฮยอนหายไปหน่ะ ”
เป็นูโฮฮยอที่หันมาอบำถามอมินอฮยอ
“ รูป ? ”
“ ใ่ ”
พยัหน้าแล้วหันไปยหมอนอิที่โฟาึ้น แ่็ไม่เออะไรเหมือนเิม มินอฮยอวาแ้วาแฟไว้บนโ๊ะในรัวแล้วามเ้ามา่วยสมทบอีแร
“โอ๊ะ!!”
ำปั้นเล็ๆอมินอฮยอเ้าที่้นแน ไม่แรแ่็พอะบอให้รู้ไ้ว่าพี่เาั้ใสะิ่อมวามเ็บปวอผมให้ทำาน
“ ฮยอผมทำไมรับ ? ”
“ หึหึ ”
ส่ายหน้า้วยท่าทาหน่ายๆ เพียสายาที่มอมามัน็ทำให้ผมรู้สึผิไ้ นี่ือารัเือนสั่สอนในแบบบับอพี่ให่แห่ EXO
รั้หนึ่ผมเยไ้ยินมินอฮยอุยับูโฮ วันนั้นนอาพวฮยอไลน์แล้ว ( มินอ ลู่ห่าน ริส์ ูโฮ ) ไม่มีใรอยู่ที่หอพั เพราะ่า้อไปทำาน แ่บัเอิว่าอินันลืมอเอาไว้ ผมเลยอาสามาเป็นเพื่อน
ทั้ผมและน้อไม่ไ้มีเนาะแอบฟั แ่เสียบทสนทนาระหว่าพวฮยอล้ายำลัปรับทุ์ันอยู่ทำให้พวผมสนใ และผมิว่าไม่ใ่เรื่อผิหรือเสียหายอะไรที่อยาะแบ่ปันวามทุ์ที่พวเาหวแหน
เพราะะว่าันามริเรื่อแบบนี้ พวฮยอะเ็บเียบเอาไว้ ไม่ยอมปริปาบอน้อๆอย่าพวเราเลยแม้แ่ำเียว
วามทุ์ไม่เยถูส่ถึน้อๆ
ราบใที่มันไม่ไ้หลุมาาปาอเมเนเอร์ฮยอรๆ พวเราะไม่เยรับรู้ถึมัน สิทธิ์ที่ะแบ่ปันวามทุ์ที่มี พวฮยอเาำัมันเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย
ที่ทำให้รู้สึแย่ไปว่านั้นือพวฮยอพร้อมะปป้อน้อๆเสมอ แม้ว่า้อแล้วยารถูเมเนเอร์ฮยอหรือระทั่นอื่นำหนิแรๆนบาทีพวผมเอยัรู้สึโรธับำพูเหล่านั้น แ่...
....วามทุ์็ยัไม่เยส่ผ่านมาถึพวเราเสียที
ำพูไม่ใ่สิ่ำเป็นนัสำหรับารัเือนหรือว่าล่าว
วามผิไม่ำเป็น้อประานให้นอื่นทับถม้วยสายาและำพู
แ่สำนึไ้และรู้ว่าวรทำอะไร่อ
ทั้หมือวามพอใอมินอฮยอเท่าที่ผมพอะสรุปออมาไ้ และมันำลัเิึ้นับผมในอนนี้
ะมีสัรั้ไหมที่มินอฮยอไม่เยรับรู้เรื่อราวอน้อๆผ่านารำรอยู่โยไร้ึ่ำพู
ำอบ็เห็นๆันอยู่.....
“ ผมไม่รู้ว่ามันสำัับแบฮยอนนานั้นนี่รับ ผมไม่ไ้ั้ใริๆนะฮะฮยอ ”
ระิบบอมินอฮยอให้ไ้ยินเพียสอน นัยน์าลมโวามอไปรอบห้อ ่อนฮยอร่าเล็ะหยุสายาลที่ผม ิ้วหนาร่นเ้าหาันะแววาถูเ็บ่อนไว้หลัแผ่นเนื้อบอบบาสีอ่อน
รู่เียวเสียลมหายใพรูออหนัๆ็ามมา เปลือาเปิออ ผมเห็นภาพัวเอสะท้อนอยู่ในแววาู่นั้น แ่ผมไม่สามารถมอเห็นร่อรอยที่ะอย้ำวามรู้สึผิเหมือนเมื่อรู่อีเลย
“ พี่รับถ้าะเอาแบบนี้ วันนี้พอะทันมไหมรับ ? ”
พี่เ้าอร้านหันมา้อหน้าผมสลับับสิ่ที่ผมี้อยู่และนาฬิาเรือนเ๋บนผนั เ็มวินาทีำลัเินไป้าหน้า ริรอนเวลาที่มีให้หมลอย่าสบ สีหน้าพี่เาิหนั
“ นาประมาไหนรับ ? ”
ผมรีบหยิบสมุที่สอรูปถ่ายแบฮยอนและรอบรัวในวัยเ็ออมาาระเป๋าเป๋แล้วส่ให้ับพี่เ้าอร้าน
“ อ้อ ถ้านาเท่านี้็โอเรับ อีหนึ่ั่วโมมารับไ้เลย ”
พี่เ้าอร้านยิ้มว้ามอรูปในมือ วามโล่อทำให้ผมยิ้มามพี่เาไป้วย
“ เออ พี่รับ ระวัหน่อยนะรับ รูปนี้สำัับผมมา ”
“ ุหายห่วเรื่อนี้ไ้เลย ไม่มี่าภาพไหนไม่ให้วามสำัับวามทรำที่ถูบันทึเอาไว้หรอรับ ”
A . รรยาบรรประำอาีพ
B . สโลแนอทาร้าน
C . หรือวามอาร์ในัวพี่เา
ยอมรับว่าผมไม่ไ้ลาพอที่ะเลือำอบ้อใ้อหนึ่ในวามิอัวเอ
แบฮยอนถึับร้อไห้ เมื่อหารูปถ่ายใบสำัไม่เอ แพยายามะเ้าไปปลอบแ่็ถูเพื่อนัวเล็ปิเสธ้วยารััวเอเอาไว้ในห้อามลำพั ทุนไ้แ่มอหน้าันอย่านปัา พวเรารู้ีว่าแบฮยอนเป็นนละเอียอ่อนับวามรู้สึมามายนาไหน
ทำไมผมถึไม่ิถึเรื่อนี้ั้แ่แรนะ
ผมไม่รู้
ริอยู่ที่มันเป็นแบบนั้น แ่ผมะไม่ใ้มันในารแ้่าให้ับัวเออีรั้หลัาที่เยใ้ไปแล้วับมินอฮยอ เพราะหาประโยน์อะไรามันไม่ไ้เลย ยัไแบฮยอน็ยัมอว่ามันเป็นารแ้ัวอยู่ี
ผมทำไ้เพียยอมรับผิเท่านั้น
ทว่ายัไม่ใ่อนนี้
มินอฮยอเอื้อมมือเล็ป้อมมาบบ่าผมแล้วระิบเบาๆ ่อนันหลัให้ผมออมาาสถานาร์น่าอึอัในหอพั
“ รีบไปไ้แล้ว ”
ผมมอฮยอที่อาวุโสที่สุในลุ่มอพวเรา รอยยิ้มบาือำลัใบนวามรู้สึผิที่บีบรันผมหวาลัวไปหม
ลัว
ว่าเพื่อนที่ผมแร์มาที่สุ
ะเลียผม
“ ันอโทษนะหมาน้อย ”
ผมพึมพำับัวเอเบาๆะวัปลายปาาลบนาร์ลายลูหมาบีเิ้ล ในใ็ไ้แ่หวัว่าแบฮยอนะให้อภัยในารระทำโ่ๆอผม
หลัาไปรับรูปที่ร้านผม็รีบเินทาลับหอพัทันที อนนี้ทุนอยู่ันรบที่โถลาห้อรวมทั้ไอหมาน้อยอมโวยวายอผม้วย สีหน้าอแบฮยอนยัหม่นๆแม้เ้าัวพยายามหัวเราะามเสียที่ัออมาาในโทรทัศน์เหมือนเมมเบอร์นอื่นๆ็าม อย่าน้อยผม็รู้สึีที่เห็นแบฮยอนยัอยู่รนี้ ....ท่ามลาพี่น้อทั้หมอพวเรา
แบฮยนอนเป็นนที่แร์วามรู้สึอทุนเสมอ แม้เ้าัวะเศร้านาไหน แ่เาะไม่ปล่อยให้ัวเอเป็นแบบนั้นนานเินไปนนอื่น้อมาวิัวล
“ ลับมาแล้วเหรอานยอล? มาูหนั้วยันิ ำลัสนุเลย ”
ลีเอร์ัวาวเรียผมะเอามือลูบหัวน้อเล็ฝั่ M ที่ยึัพี่าย่าาิแทนหมอน นับวันสอนนี้ะยิ่เหมือนแม่ลูันเ้าไปทุที
ผมเินเ้าไปใล้พวเา มินอฮยอที่ถูนาบ้า้วยเฮุนและลู่ห่านหันมาสบาผมและยิ้มแบบเียวันับอนที่เร่ให้ผมออาหอพั ผมรวบรวมวามล้าเท่าที่มีเรียนที่ผม้อาระอโทษมาที่สุในอนนี้ให้หันมามอ
“แบฮยอน”
เ้าัวมอล่ออวัเล็ๆและาร์ลายลูหมาบีเิ้ลที่ถูยื่นไปให้รหน้า หนัที่ำลัเล่นอยู่ในโทรทัศน์ถูึวามสนใไปั่วะ เมมเบอร์บานแอบบ่นในวามลำเอียอผม
“ อบในะ ”
........ันอโทษ
“ เปิูิ ”
........ไ้โปร อย่าเลียันนะแบฮยอน
มือเรียวสวยราวับผู้หิอแบฮยอน่อยๆแะห่อระาษลายน่ารัออ
“...............”
“...............”
เหมือนทุนะอยู่ในอาารเียวันโยไม่ไ้ั้ใ
“ ันอโทษนะแบฮยอน ”
“ .............. ”
ทั้ห้ออยู่ในวามเียบเมื่อเห็นัแล้วว่าสิ่ที่อยู่ในมืออแบฮยอนือรูปถ่ายรอบรัวที่เ้าัวประาศามหาเมื่อสอสามั่วโม่อน าร์ลายลูหมาบีเิ้ลถูเปิออ วาเรียวไล่ไปามัวอัษรที่ละบรรทั
“ ฮยอ ”
เฮุนที่นั่อยู่ใล้ๆเอ่ยเสียอ่อน มือให่ว้า้อมืออแบฮยอนเอาไว้ เ้ามัเน่มอผมสลับับฮยอัวเล็อเา้วยสีหน้าไม่่อยีนั ลัวว่าแบฮยอนะุมอารม์ัวเอไม่ไ้แล้วลุึ้นมาไล่ีผมเหมือนเ่นเวลาที่พวแล้ันบ่อยๆินะ แ่ราวนี้มันรุนแรว่าที่ผ่านๆมา
เฮุนเป็นเ็แร์วามรู้สึอพี่ๆ ทว่า้วยวามที่เ้าัวป็นน้อเล็เลยมัพูอะไรไม่ไ้มา เหมือนอย่าที่เรียวอุฮยอเยพูเอาไว้อนที่พวเราไปอัรายารอพี่เา และวันนั้นเป็นวันที่พวเราทุนเห็นเ้าเ็นี่ร้อไห้
อบในะเฮุน
“ ันอ.. ”
“ ราวหลัอย่าทำแบบนี้อี ”
“ แบฮยอน ”
“ ันรู้สึ.....ไม่ี ฮึ ”
เสียสะอื้นัึ้นพร้อมน้ำาที่ไหลอาบแ้มลมา้าๆ นิ้วมือเรียวยึรูปถ่ายรอบรัวที่อนนี้ถูใส่รอบเอาไว้เป็นอย่าีเอาไว้แน่น าว่าแบฮยอนพยายาม่มอารม์ุนเียวอัวเอเอาไว้
“ ันอโทษ ”
นอาำพูเียวที่ผมพอะนึออ ารุเ่าลรหน้าเพื่อนที่ผมแร์ที่สุเป็นอีสิ่หนึ่ที่ผมพอะทำมันไ้
“ นายะีัน็... ”
ำพูอผมเปรียบัเปลวไฟที่เผาฟาเส้นสุท้ายให้มอไหม้ไม่เหลือิ้นี
แบฮยอนสะบัมือหลุาเฮุนแล้วฟาผมที่ไหล่ไม่ยั้ ผมยินียอมรับารระทำทั้หมอแบฮยอน เพราะรู้ีว่าัวเอผิ เมมเบอร์นอื่นส่เสียห้ามพลาึแบฮยอนให้นั่ล แู่เหมือนะไม่ไ้ผล
“ ฮยอ ลุึ้นิรับ ยอู่วยผมหน่อย ”
อินะโนอวาม่วยเหลือะพยายามรั้ให้ผมลุึ้นหนีมืออแบฮยอน แ่ผมพยายามืนัวเอาไว้สุฤทธิ์
แรมืออแบฮยอนไม่เบาเลย มันเ็บมาที่โนระหน่ำฝ่ามือใส่ิๆัน ผมไ้แ่่มาหลับแน่น น้ำาไหลออมาโยที่ผมไม่ไ้ั้ใ
“แบฮยอนอ่า พอไ้แล้ว”
อี้ิเป็นอีนที่เ้าไป่วยึแบฮยอนา้านหลั ทว่าวามโรธที่ระเบิออมามันมีแรมหาศาลนน่าลัว
ไม่แน่ใว่าสภาพโถลาในอนนี้ะเละเทะัแ่ไหน อันที่ริือผมไม่สนมันเลย้วย้ำ วามสนใอผมมีอยู่เพียอย่าเียวเท่านั้น
แบฮยอน
ันอโทษ
อย่าเลียันเลยนะ
ีันนว่านายะพอใ
ผมไม่รู้ว่าวามวุ่นวายผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้ัวอีที็อนที่ร่าผมเไป้าหลัเมื่อถูใรบานโถมัวลมาอเอาไว้แน่น ฝ่ามืออแบฮยอนทำอะไรผมไม่ไ้อี าสัมผัสบอผมเพียว่านๆนี้
ัวเล็ว่าผมเลือเิน
“ แบฮยอน!!!!! ”
เสียะโนอย่าเือาลาลีเอร์ทั้สอทำให้ทั้หอพัอยู่ในวามเียบ นี้เป็นรั้แรที่ทัูู้่โมโหมา ผมลืมาึ้น ูโฮฮยอหน้าแ่ำ ส่วนริสฮยอเอาปริทีู่น่าเรามอยู่แล้ว ราวนี้เ้าั้นน่าลัวนไม่น่าเ้าใล้
“ แ่นี้็น่าะพอแล้วหล่ะ ”
เสียระิบ้าหู หาวามเียบและท่ามลาวามะลึอทุนเพราะเสียอทั้สอลีเอร์และารระทำาเ้าอเสียเมื่อรู่ทำให้มันัพอที่ะไ้ยินันอย่าทั่วถึ วแนที่อผมเอาไว้่อยๆลายออ
ใบหน้าน่ารั แววา และรอยยิ้มอบอุ่น
“ ใ่ไหมแบฮยอน ? ”
ร่าเล็ลุึ้นยืนหันไปถามแบฮยอนที่ถูล็อแนเอาไว้้วยเฮุนและแ เหมือนแบฮยอนะในพูอะไรไม่ออไปั่วะ ไม่่าอะไรานอื่นๆ รวมทั้ผม ยเว้น็แ่ลู่หานฮยอที่เ้ามาูรอยแามแนและไหล่อเพื่อนรั
ใ่รับ
นที่อผมเอาไว้
นที่เอาัวเอบัฝ่ามือาแบฮยอนไม่ให้มาถึผม
มินอฮยอ
หันไปส่ายหน้าให้ับเพื่อนี้่อนึัวแบฮยอนมารหน้าผม หลัานั้น มือเล็ป้อมแ่แ็แรู่เิม็มาับที่้นแนผมเอาไว้ พยุให้ผมที่รู้สึแ้าอ่อนลุึ้นยืน
“ พวนายเป็นเพื่อนรัันไม่ใ่หรือไ? ”
“ ............... ”
“ ทำไมี้ลืมันั ”
นอาะไม่มีวามุ่นเือในน้ำเสียแล้ว รอยยิ้มบันยัเผยออมาราวับไม่มีอะไรเิึ้น
“ ผมอโทษฮะฮยอ ”
แบฮยอนยมืออันสั่นเทาแะรอยแบนแนอมินอฮยอที่เิาฝ่ามืออเาเอ ส่วนผมไ้แ่ยืนร้อไห้อย่าไม่อายใร
ไม่เ้าใว่าทำไมมินอฮยอ้อทำถึนานั้น ทั้ๆที่มินอฮยอไม่ไ้รู้เรื่ออะไร้วยเลย มิหน่ำ้ำยัเป็นนบอให้ผมเอารูปอแบฮยอนไปใส่รอบเพื่อเป็นารไถ่โทษเพื่อนรัอี่าหา แู่สิ่ที่พี่เาไ้รับิ
“ ทำไมฮยอ้อทำแบบนี้ ? ” ผมถามทั้น้ำา
ำอบที่ผมไ้รับมันเ็บยิ่ว่าฝ่ามืออแบฮยอนเป็นร้อยเท่าพันเท่า
“ ถ้าแบฮยอนสำัับนายน้อยว่านี้ ฮยอะไม่สนใเลย ”
ฝ่ามือเล็ป้อมเอื้อมึ้นมายีหัวผมและแบฮยอนเบาๆ
เราสอนไ้แ่มอาัน วามรู้สึผิเือในวามทรำที่เ็มไป้วยเสียหัวเราะ
แบฮยอนปล่อยโฮพร้อมเ้าไปอฮยอัวเล็อพวเราเอาไว้แน่น ่อนเปลี่ยนมาอผมแล้วพร่ำอโทษไม่หยุปา
“ แ่นายไม่เลียัน็พอแล้วหมาน้อย ”
ผมำไ้ว่าวันนั้น ไม่มีใรเลยที่ไม่เสียน้ำา
“ โอ๊ย เบาๆหน่อยิ ”
“ เป็นไหล่ะ พระเอ สม วร ”
พูบแล้ว็ยี้ยาลไปแรๆ้วยวามหมั่นไส้
“ อี้ิอ่า ทายาให้ฮยอแทนไอวาบ้านี่หน่อยิ ”
อ้อนนานี้มีหรือะไม่ไ้ผล มือาวๆยื่นมือไปรับหลอยาที่ลู่หานส่มาให้ บีบยาแล้วทาลบน้นแนอฮยอแ้มลมอย่าเบามือ
“ เบามือว่าันเยอะ อบในะอี้ิ ”
“ ไม่เป็นไรฮะ แ่ราวหลัฮยออย่าทำแบบนี้อีนะ ”
อี้ิอไม่ไ้ที่ะเือนผู้อาวุโสว่า
“ ถ้านายเป็นฮยอ นาย็้อทำแบบนั้น ”
อี้ิส่ายหน้า พลายิ้ม
“ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอฮะ ฮยอ็รู้ว่าผมมีโรประำัว แล้วผม็ไม่โ่นานั้น้วย ”
“...............................”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
ลู่หานนั่ำนท้อแ็ในวามเป็นเ็ื่อๆ รๆออี้ิ ส่วนเ้าัว็ยัไม่เ้าใว่าทำไมลู่เอถึไ้ำในสิ่ที่เาพูนัหนา
“ นายพูถูที่สุเลยอี้ิ มันเป็นอะไรที่โ่มา ไปละ พัผ่อนไ้แล้วนะเปาือ ”
พูบ บบ่า เอามือสแราให้อีสามที แล้วเินลอยหน้าลอยาออาห้อไปอย่ามาแมน ทิ้ให้เพื่อนี้ไ้แ่นั่อ้าปา้าอยู่บนเีย
้วยวามหวัีอี้ิึใ้นิ้วมือันาอฮยอัวเล็ึ้นเพื่อให้ปาลับมาอยู่ในท่าปริามเิม หยิบหลอยาแล้วเินามลู่เอออไป
ปั
ประูปิล ัผู้เอาวุโสหน้าเ็เอาไว้ับอารม์เือเพื่อนี้ัวีสุฤทธิ์
“ ย๊าห์!!!!!!!! ”
( F4 - Season of firwork )
..........................................................................................................
ป.ล. เราสาบานว่านี้ือฟิ้าเอ ไม่ใ่ฟิานแบแ่อย่าใ และอนแระแ่ให้พาร์ทนี้ออมาำๆามสไล์แฮปปี้ไวรัส แ่ไหำไม่ออ็ไม่รู้เหมือนัน ฮ่าๆๆๆๆ ( 6 / 09 / 2014 )
ป.ล. 2 ารรีไร์ือารเินลับมาูอีอัวเอ ย้อนิถึ มัน็มีวามสุีนะ ( 9 / 02 / 2016 )
แ่วามรู้สึีๆ แ่รอยยิ้ม
^_______^
ความคิดเห็น