ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันไม่ได้สนเธอ
3
ฉันไม่ได้สนเธอ
ตอนนี้ฉันเตรียมตัวให้พร้อมกับการจะไปเป็นค่ายอาสาสร้างห้องสมุดให้เด็กๆทุรกันดาร ดั้งนั้นก็เลยต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะขยับไปไหนก็มีแต่แม่คอยตาม อยู่ที่โรงเรียนก็มีก้อยคอยคุมไม่ให้ใครมาแขวะหรือรังแกฉัน
“นี้เมื่อวานเป็นไงบ้าง” ก้อยถาม
“เธอเล่นอะไร ฉันไม่ชอบนะ” ฉันว่า
“ไม่ดีใจเหรอที่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่ตัวเองชอบ จะได้ไม่ต้องแอบมองอีก ฉันเห็นแล้วรำคาญ” ให้มันได้อย่างนี้ซิ
“แต่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยนะ”
“ไม่ต้องตั้งแล้ว มองเขามากี่ปีแล้ว ถ้าไม่กล้าแล้วจะได้เป็นแฟนเขาหรือไง” ก้อยว่า
“การขอใครเป็นแฟนมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไม่ง่ายหรอก ถ้าเรามีความกล้าทุกอย่างก็ผ่านตลอด” ขนาดยังไม่มีแฟนนะเธอนะ
“ไปเรียนกันเถอะ” ฉันว่าและก็ลุก
“อุ๊ย” ชนใครอีกล่ะนี้
“เป็นไรหรือเปล่า” นิก
“นายมาได้ไง” ฉันถาม
“พอดีต้องเอาใบนี้มาคืนนะ” นิกบอก ใบเกี่ยวกับการเดินทางนี้
“งั้นเดี๋ยวฉันไปห้องเรียนก่อนนะ” ชิ่งกันทุกทีเลย
“พาฉันไปที่ห้องผู้อำนวยการหน่อยซิ” นิกว่า
“อืม” ฉันบอก
“อ้าว นายนั้นเองมาทำอะไรเหรอ” จ๋ารีบเข้ามาพูดทันที
“มาหาผู้อำนวยการนะ” นิกตอบ
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปเอง” จ๋าจับแขนนิกไว้
“ให้จ๋าพาไปแล้วกัน ฉันขอตัวก่อน” ฉันรีบเดินหนีไป
หมับ!
“ฉันจะให้เธอพาไป” นิกว่าพร้อมกับจับแขนฉันเอาไว้แน่น
“นี้ ทำไมต้องไปสนใจอย่างอ่อนแอนั้นด้วย” จ๋าโวยวาย
“แล้วไง” นิกถาม
“ก็คนขี้โรค และเป็นตัวถ่วงจะไปสนใจทำไม” จ๋าว่า
“ฉันไม่ได้มองคนแค่ภายนอก แต่ฉันมองคนที่จิตใจ” นิกบอก
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าฉันเลือกที่จะคบกับบิวเพราะว่าเขาเป็นคนดี ไม่เคยมองหรือดูถูกใครเหมือนเธอ” ไม่คิดว่านิกจะกล้าพูดกับจ๋าอย่างนี้
“แล้วนายจะต้องเสียใจ”
“ฉันดีใจที่ฉันไม่ได้สนใจคนอย่างเธอ” เป็นคำพูดที่โดนใจมาก
“กรี๊ดๆๆๆ” สงสัยยายนี้กินนกหวีดเป็นอาหารหรือไงนะ
“ไปเถอะ” นิกกระตุกแขนฉันให้เดินตามเขาไป
“ที่จริงนายก็เดินไปถูกนี้ ไม่เห็นต้องให้ฉันพามาเลย” ฉันว่า
“ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นว่า” อะไรนะ
“...”
“ทำไมต้องให้คนอื่นดูถูกด้วย ไม่สู้ล่ะ” หมายถึงจ๋าซินะ
“ฉันไม่อยากมีเรื่องนะ” ฉันว่า
“ถ้าเธอไม่มีเพื่อนปกป้อง แล้วใครจะปกป้องเธอ” นั้นซินะ ฉันรอดน้ำมือของจ๋าได้ทุกครั้งก็เพราะว่าฉันมีก้อย
“เธอต้องสู้บ้างนะ เพื่อตัวเธอเอง” นิกว่าและก็ปล่อยให้ฉันยืนคนเดียวก่อนที่เขาจะเข้าไปพบผู้อำนวยการ
“ยังไม่ไปอีกเหรอ” ฉันก็ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้นทำไม จนนิกเดินออกมา
“กำลังจะไป” ฉันรีบบอก และรีบเดินไป แต่นิกคว้ามือฉันเอาไว้
“ตกลงเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” เมื่อกี้นิกว่าอะไรนะ
“เพื่อนเหรอ”
“เธอว่าอะไรนะ” นิกถาม
“เปล่า แค่ฉันดีใจที่เป็นเพื่อนกับนายนะ” ฉันว่า และก็ฝืนยิ้มออกไปให้เขา
“งั้นฉันกลับแล้วนะ” นิกบอก ฉันได้แต่มองตามเขา
“นายมองฉันเป็นเพื่อนเหรอ” เฮ้อ ฉันได้แต่ถอนใจ แต่ใจฉันไม่ได้คิดกับนายแบบนั้น นายรู้ไหม
“แกคุยอะไรกับนิกบ้าง” พอเข้ามาก็รีบถามเลยนะ
“ไม่มีอะไรหรอก” ฉันว่าก่อนจะสนใจฟังที่อาจารย์สอนแทน
“บิว”
“บิว ยายบิว” ใครเรียกนะตกใจหมด
“มีอะไรเรียกเสียงดังเชียว” ฉันว่า
“เรียกเบาไม่ได้ยินนี้ เป็นอะไรนั่งเหม่อจัง” ก้อยถาม
“ไม่มีอะไรหรอก”
“เด็กโกหกต้องถูกทำโทษนะ” เธอเป็นผู้ใหญ่ตายล่ะ
“นิกเขาขอเป็นเพื่อนฉัน” ฉันบอก
“แล้วไง”
“ก็หมายความว่าเขาให้ฉันได้แค่เพื่อนไง”
“ใช่ว่าเป็นเพื่อนจะพัฒนามาเป็นแฟนไม่ได้นี้” ก้อยบอก
“แต่ฉันไม่กล้าจะแสดงออกอะไรมากนักเมื่อเขาบอกอย่างนี้” ฉันบอกออกมาอย่างอ่อนใจ
“น่า ฉันช่วยเธออยู่แล้วไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ก้อยว่า ไม่ให้เป็นห่วงได้ไงถ้านิกเขารู้ว่าฉันไม่ได้มองเขาแบบเพื่อน เขาจะเกลียดฉันหรือเปล่า หรือจะโกรธและก็อาจมองหน้ากันไม่ติดก็ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น