เหลี่ยมเล่ห์รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท

"ฮีก..ฮึก...แม่ครับ  แม่ครับ  แม่อย่าทิ้งผมไปสิครับ..แม่..."  

อ๊ะ ! เด็กผู้ชายตัวเล็ก  ตากลมโต  ปากอมชมพู  ที่มองผ่านๆเหมือนกับเด็กผู้หญิง  สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย  อีกแล้วเหรอเนี่ย...เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว  ทำไมเรายังถึงฝันถึงอยู่อีกน่ะ

ปัง..ปัง...ปัง  "เบลล์  เบลล์ เปิดประตูให้พี่หน่อย  เบลล์  เปิดประตู"

"ฮะ..มีอะไรเหรอฮะพี่กอล์ฟ หน้าตาตื่นมาเชียว  เป็นอะไรเหรอฮะ" 
พี่กอล์ฟ  เพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่กับแม่สองคน  หน้าซีด  ยืนเหงื่อตก  ดุสิขนาดรองเท้ายังใส่สลับข้างกันมาเลย  สงสัยจะวิ่งออกมาโดยไม่ได้ทันได้ดูอะไร

"เราน่ะแหละ  เป็นอะไรหรือป่าว  ฝันร้ายอีกแล้วใช่ม่ะ พี่บอกแล้วว่าให้เรามานอนที่บ้านพี่ก็ไม่เชื่อ  ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะ  ดูสิร้องไห้ซะเสียงดังไปบ้านพี่เลยอ่ะ  อายบ้างไหมเนี่ย" 

พี่กอล์ฟไม่พูดป่าวแถมยังดึงตัวเบลล์เข้าไปกอดด้วยความเป็นห่วง

"พี่บอกเราแล้วใช่มั้ยว่าถ้ามีอะไร  ให้บอกพี่  รู้หรือป่าว ว่าพี่น่ะห่วงเรามากแค่ไหน" 

จะรู้ไหมว่าพี่กอล์ฟที่กำลังโอบกอดอยู่น่ะไม่ใช่แค่ห่วงอย่างที่พี่ชายห่วงน้องชายแต่มันเป็นห่วงแบบอื่นมากกว่า  แค่รู้ว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดของเค้านั้นทรมานกับการฝันร้าย  เค้าเองต่างหากที่อยากจะฝันร้ายแทนด้วยซำ  แต่มีหรือที่คนอย่างเค้าจะสามารถแสดงความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกไปได้  ก็เพราะด้วยกลัวว่าถ้าสักวันหนึ่ง  เบลล์รู้ขึ้นมาว่าเค้านั้นไม่ได้คิดกับเบลล์แค่พี่กับน้อง  เบลล์จะรุ้สึกเหมือนเดิมกับเขาไหม  ยังจะเหมือนเดิมยอมให้กอดอย่างนี้หรือไม่

"พี่กอล์ฟคงลืมไปแล้วสิน่ะฮะ  ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  ผมต้องย้ายไปอยู่บ้านพ่อแล้ว  แล้วผมจะไปนอนบ้านพี่กอล์ฟได้ยังไงหล่ะฮะ"

 คนตัวเล็กกว่าระบายยิ้มพูดออกมา  เพื่อบอกให้คนตัวโตกว่ารับรู้ความจริง

"จริงสินะ"

กอล์ฟพึมพัมออกมาอย่างแผ่วเบา  วันนี้แล้วสิน่ะที่พ่อของเบลล์จะรับเบลล์ไปอยู่ด้วย  หลังจากที่พ่อของเบลล์ไปมีครอบครัวใหม่แล้วทิ้งเบลลืกับแม่ของเบลล์ไว้  แต่แล้ววันนึง  แม่ของเบลล์กลับมาป่วยตายไป  ดังนั้นพ่อของเบลล์จึงมารับเบลล์ไปอยู่ด้วยกับครอบครัวใหม่  แล้วเค้าหล่ะจะทำยังไงกับความรู้สึกที่ยังมีอยู่ต่อเบลล์  เค้าจะต้องเสียเบลล์ไปอย่างนั้นหรือ  เค้าจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเบลล์แล้วแล้วใช่มั้ย....เค้าจะทำยังไงดี  เค้าจะทำยังไงดี