FiC ReBoRn 1827

ลำดับตอนที่ #2 : ฟากฟ้าที่ 1 : การกลับมาของเมฆา(แก้ไข)

เมฆานั้นรักอิสระยิ่งกว่าสิ่งใด

เมฆาล่องลอยไปเรื่อยๆตามใจ

สิ่งใดอยากทำก็จะลงมือโดยมิฟังใคร

สิ่งใดไม่อยากทำก็ไม่มีใครสามารถสั่งได้

ทว่าต่อให้เมฆาล่องลอยไปไกลแค่ไหน

เมฆาก็ยังต้องอยู่ใต้นภาไม่ใช่หรือ

เมฆาก็ยังคงต้องหยุดพักอยู่บนนภา

เพราะฉะนั้นหากไม่มีนภาแล้ว…

เมฆาก็ไม่มีวันอยู่ได้เช่นกัน

            ยามสายของวันนี้สึนะก็ยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องเหมือนเช่นเคย สึนะมักจะอยู่แต่ในปราสาทหรือไม่ก็ฐานทัพลับแห่งต่างๆของวองโกเล่ จะมีแค่เพียงบางครั้งเท่านั้นที่เขาจะแอบออกไปพักผ่อนคนเดียวเงียบๆ แม้ว่าการออกไปทุกครั้งสุดท้ายก็จะจบลงตรงที่ผู้พิทักษ์คนใดคนหนึ่งหาเขาเจอแล้วลากกลับมาที่ปราสาทก็ตาม แต่สึนะไม่คิดจะต่อว่าพวกเขาหรอกเพราะสึนะรู้ดีว่าพวกผู้พิทักษ์ต่างเป็นห่วงพวกเขาด้วยกันทั้งนั้น

สึนะมองแหวนแห่งนภาที่เขาสวมเอาไว้พลางขยับยิ้มนิดๆ เขาควรจะขอบคุณใครดีที่ทำให้เขากลายมาเป็นผู้นำแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบ เป็นผู้นำที่มีผู้คนรายล้อมและคอยเป็นห่วง ทั้งยังได้อยู่ในแฟมิลี่ที่อบอุ่นแบบนี้

ผู้พิทักษ์ทุกคนอาจจะเป็นห่วงและพร้อมจะปกป้องเขาทว่าคนพวกนั้นไม่รู้หรอกว่าในยามที่มีภัยเขาก็พร้อมที่จะวิ่งขึ้นไปยืนอยู่ข้างหน้าและกางปีกปกป้องพวกเขาเสมอ

เพราะผมสัญญาว่าจะปกป้องแฟมิลี่นี้เอาไว้แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต นภานั้นจะแบกรับและโอบอุ้มทุกสรรพสิ่งและนภาจะเป็นเกราะป้องกันให้ทุกคนเสมอ

คิดแล้วก็ขำนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คนอย่างเขา...คนที่ถูกประณามว่า ‘เจ้าห่วยสึนะ’ กลับกลายมาเป็นท้องนภาที่ให้ที่พักพิงกับทุกคนในแฟมิลี่

ผู้นำรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่วางปากกาในมือลงหลังจากทำงานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว สึนะลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปนั่งโซฟาในห้องพลางนึกถึงงานต่อไปที่จะต้องทำ รู้สึกว่าอีกสองวันจะมีงานเลี้ยงพบปะของหัวหน้ามาเฟียแต่ละแฟมิลี่และมันเป็นงานใหญ่ที่เขาปฏิเสธไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้เขากลับรู้สึกคิดถึงผู้พิทักษ์คนสุดท้ายเสียจริง ที่เขาไม่ถามและยามาโมโตะกับโกคุเทระไม่บอกว่าผู้พิทักษ์แห่งเมฆานั้นอยู่ไหนก็เพราะมันเปล่าประโยชน์ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเมฆาอยู่ที่ไหนเพราะคนๆนั้นมักล่องลอยไปเรื่อยไม่เคยอยู่เป็นหลักแหล่ง แม้แต่เขาที่เป็นบอสก็ยังไม่รู้

เพราะเมฆาไม่มีวันอยู่กับที่ทว่าสักวันเมฆาก็ต้องหยุดพัก

ใช่ต้องมีสักวันที่เมฆาที่แสนแข็งแกร่งต้องเหนื่อยล้า

เพราะฉะนั้นเมฆาก็ต้องกลับมาหยุดพักที่ท้องนภา

แอ๊ด… เสียงเปิดประตูโดยไม่เคาะดังขึ้นทำเอาคนในห้องหันไปมองอย่างไม่ชอบใจ แต่ร่างเล็กก็ต้องเลิกคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อเมื่อเห็นผู้มาเยือน

ร่างสูงของคนที่เขาเพิ่งคิดถึงไปเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางสบายๆ ผมสีนิลที่เคยละต้นคอดูจะสั่นลงนิดหนึ่ง ดวงตาสีนิลนั้นยังคมกริบเช่นเดิมทำให้รู้สึกเหมือนสัตว์กินเนื้อที่กำลังจับจ้องเหยื่อแต่ทว่าตอนนี้สึนะก็ไม่ใช่สัตว์กินพืชอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เป็นสัตว์กินเนื้อที่มีความสามารถเทียบเท่าคนตรงหน้า

“สวัสดีครับคุณฮิบาริ” สึนะทักทายออกมาพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าเหมือนแต่ก่อนแล้ว ฮิบาริ เคียวยะมองร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวนุ่มก่อนเดินเข้าไปหา

“ว่าแต่คุณไปไหนมาหรอครับ” สึนะยังคงถามออกมาแม้จะรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ตอบคำถามของเขาก็เถอะ

“คุณจะรู้ไปทำไม” เสียงห้วนถามกลับขณะค่อยๆนั่งลงข้างๆบอสของตน สึนะหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ยังควบคุมท่าทางที่แสดงออกของตนเองได้ดี เขาจะอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้วในเมื่อเขาคือผู้นำ เมื่อสึนะเงียบไปเพราะไม่มีอะไรจะถามฮิบาริกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียเอง

“เอาเถอะ รู้ว่าผมไปจัดการพวกสัตว์กินพืชก็พอ” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดออกไปแบบนั้นแต่เขาก็รู้สึกดีเมื่อเห็นรอยยิ้มของสึนะ

เขาไม่อยากให้คนๆนี้รู้หรอกว่าเขาไปมีเรื่องหรือขย้ำพวกไหนมาเพราะคนๆนี้คงต้องเป็นห่วงและเตือนเขาว่าอย่าทำอีกแน่ ครั้งที่ผ่านมาก็ลุยเดี่ยวออกไปจัดการกับศัตรูของเขาเพียงเพราะไม่อยากให้เขาต้องฆ่าใคร

แต่นี่แหละคือสิ่งที่เขาเกลียด ทั้งที่ไม่อยากฆ่า ทั้งที่อ่อนโยน ทั้งที่อ่อนแอขนาดนี้  แต่นภาผืนนี้ก็ยังกางแขนออกเพื่อปกป้องทุกคนในแฟมิลี่ เพราะฉะนั้นเมฆาจึงสาบาน

เมฆาที่ล่องลอยไปเรื่อยๆยังจะอยู่คู่นภา

ต่อให้รักอิสระเพียงใดเขาก็ยังคงคิด...

นภาเป็นของของเขา นภาคือคนของเขา

หากใครทำให้นภาของเขาแปดเปื้อน

มันผู้นั้นต้องชดใช้ด้วยชีวิต!!!

“ว่าแต่คุณกลับมาช่วงนี้ทำไมหรือครับ” สึนะถามออกมาอีกด้วยความอยากรู้ เพราะเมฆาตามตัวได้ยากมากแต่เมื่อใดที่พวกเราต้องการตัวเขา เขาจะกลับมาทันที ราวกับว่าเขาเฝ้าดูพวกเราอยู่ตลอดเวลา

“อีกสองวันคุณต้องไปประชุมไม่ใช่หรือ” ฮิบาริถามกลับทำให้บอสแห่งวองโกเล่คิดได้ ผู้พิทักษ์แห่งเมฆานั้นคือผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในวองโกเล่ทว่าเขาก็เกลียดการสุมหัวยิ่งนัก เพราะแบบนี้คุณฮิบาริถึงไม่ยอมเข้าร่วมการประชุม ยกเว้นมันเป็นการประชุมที่สำคัญจนไม่อาจเลี่ยงหรือไม่ก็เป็นการประชุมที่สึนะเข้าร่วมด้วย เพราะแบบนี้ถึงกลับมาสินะครับ

“ว่าแต่ฮิเบิร์ดหายไปไหนครับ” สึนะถามหานกน้อยสีเหลืองที่ฮิบาริเลี้ยงไว้ ปกติถ้าฮิบาริมาหาเขาฮิเบิร์ดก็ต้องมาเกาะและเล่นกับเขาแล้ว

“ไปสืบข้อมูล” ฮิบาริบอกออกไปก่อนจะเอนหลังพิงไปกับโซฟา ดวงตาสีนิลค่อยๆหลับลงเตรียมจะเข้าสู่นิทรา เพราะเมฆาจะหยุดพักบนนภาเท่านั้น

“สืบข้อมูล? สืบข้อมูลอะไรครับ” สึนะถามอย่างสงสัยทว่าผู้พิทักษ์แห่งเมฆาก็ไม่ยอมตอบ

“คุณฮิบาริสืบข้อมูลอะไร” เสียงที่เคยสุภาพของบอสแห่งวองโกเล่เริ่มเข้มขึ้นจนฮิบาริสัมผัสได้ ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาลืมตาขึ้นมาสบตากับดวงตาสีน้ำตาลที่แสดงถึงความกดดันและทรงอำนาจ นี่แหละสัตว์กินเนื้อที่เขารู้จัก สัตว์กินเนื้อที่ชื่อ ซาวาดะ ซึนะโยชิ

“หุบปากน่าสึนะโยชิ จะสืบหาอะไรมันก็เรื่องของผม” ฮิบาริตวาด เรื่องอะไรเขาจะยอมบอกหมอนี่ด้วย จะบอกไม่ได้เด็ดขาดว่ามีแฟมิลี่ไหนบ้างต้องการหัวของวองโกเล่รุ่นที่สิบ เพราะหากบอกออกไปร่างเล็กนี่คงวิ่งไปหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเป็นแน่

“ต่อให้ใช้กำลังผมก็ไม่บอกคุณ” ฮิบาริบอกเพราะเขาเคยปะทะกับสึนะมาหลายครั้งแล้วและผลคือกินกันไม่ลง แม้จะโกรธทว่าสึนะก็ไม่คิดจะใช้กำลังเพราะหากอีกฝ่ายพูดถึงขนาดนี้ยังไงก็ไม่ยอมบอกแน่

“ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ เพราะยังไงคุณก็ไม่ใช่คนที่จะเผยความลับให้คนอื่นรู้อยู่แล้ว”

เมฆาก็คือเมฆา

ยังคงเป็นเมฆาที่เอาแต่ใจและไร้ข้อผูกมัด

แม้แต่ท้องฟ้าที่เขายอมรับก็อย่าได้มาออกคำสั่งกับเขา