คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ตัวตนที่ไร้ความทรงจำ 100%
ตัวเรานั้น...
ได้ขึ้นไปยังจุดสูงสุด
ทว่าก็เพราะแผนการของตนเอง
จากจุดที่สูงที่สุด
อย่างราชันของโลกทั้งใบ
กลับสู่สามัญ
ที่ไม่เหลือสิ่งใด
ทุกสิ่งคือความว่างเปล่า
ไม่ว่าจะเป็นชีวิต
หรือ...
ความทรงจำ
สุดท้าย...
ทุกสิ่งทุกอย่าง
ก็เริ่มจากศูนย์ใหม่อยู่ดี
ดวงตาสีม่วงสวยลืมขึ้นจากนิทราอันยาวนาน สิ่งแรกที่สะท้อนเข้าสู่สายตาคือแสงสว่างจ้าเสียจนต้องหลับตาลงไปอีกครั้งหนึ่ง เมื่อดวงตาสามารถปรับให้เขากับแสงที่ไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลานานได้แล้วสิ่งต่อมาที่เขาเห็นก็คือเพดานห้องสีขาวสว่าง ความรู้สึกที่ค่อยๆกลับคืนมาบอกกับตนเองว่าได้นอนอยู่บนเตียงนุ่มตัวใหญ่ทว่าพอขยับตัวความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลืออยู่ในร่างกายก็รุมเข้าเล่นงานจนไม่อาจจะฝืนขยับตัวมากไปกว่านั้น
ที่นี่...คือที่ไหน คำถามแรกผุดขึ้นมาในหัวที่มีแต่ความว่างเปล่า เจ้าตัวพยายามจะเค้นลึกลงไปในความทรงจำอันดำมืดแต่ก็ไม่มีอะไรหลงเหลือนอกจากชื่อสองชื่อที่ผุดขึ้นมาในหัว
ลูลูช คือชื่อแรกที่ตนเองคุ้นเคยและเขาก็มั่นใจด้วยว่ามันคงจะเป็นชื่อของตัวเขาเอง แล้วอีกชื่อละ... คุรุรุกิ สุซาคุ ชื่อนี้...เป็นของใครกัน มันเป็นคำถามที่สองซึ่งแม้แต่สมองอันชาญฉลาดของเจ้าตัวก็ยังไม่อาจจะให้คำตอบได้ ในเมื่อต่อให้พยายามค้นทุกซอกทุกมุมในความทรงจำก็ยังคงพบเพียงความมืดที่ว่างเปล่าอยู่ดี
นอกจากชื่อสองชื่อนี่แล้วเขาก็ไม่พบอะไรในความทรงจำอีกเลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ได้เพียงแค่ถามตนเองอย่างสับสนกับสิ่งที่กำลังประสบอยู่ทว่ามันก็มีเพียงแค่คำถามเพราะคำตอบก็ยังว่างเปล่าเสียจนน่าใจหาย
“ฟื้นแล้วหรือ...” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในห้องที่เงียบงันทำให้ผู้ที่ตื่นจากนิทราอันแสนนานต้องฝืนความเจ็บปวดของร่างกายหันกลับไปมองเพราะความอยากรู้
“ลูลูช” ผู้หญิงตรงหน้าเรียกเขา เธอมีเส้นผมสีเขียวยาวและดวงตาสีอำพัน เขารู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วยหรือ
“เธอคือใคร...” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามทำให้หญิงสาวตรงหน้ามองกลับมาด้วยความไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะถามคำถามนี้ออกมา เธอเป็นใครงั้นหรือ... คำถามนี้คนที่จะให้คำตอบได้ดีที่สุดก็คือคนที่กำลังถามอยู่ไม่ใช่หรือไง
“นายจำไม่ได้...” หญิงสาวตรงหน้าถามกลับพร้อมดวงตาสีอำพันครุ่นคิดที่มองตรงกลับมา ลูลูชกำลังวางแผนอะไรไว้อีกกันแน่ จำไม่ได้จริงๆหรือว่าแกล้งกันอยู่ หญิงสาวจำเป็นต้องคิดเช่นนั้นในเมื่อความเจ้าเล่ห์และสมองอันชาญฉลาดของคนๆนี้ไม่ใช่เรื่องที่สามารถมองข้ามไปได้ง่ายๆ ทว่าเมื่อเห็นดวงตาสีม่วงที่มองมาอย่างสงสัยจริงๆหญิงสาวก็ปัดความหวาดระแวงทั้งหมดออกไป ลูลูชไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหกเธอ
“ฉันคือซีทู” ฟังคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าลูลูชก็ต้องหลุบตาลงและพยายามค้นหาตัวตนของอีกฝ่ายในความทรงจำของตนเอง แต่น่าเสียดายเพราะแม้ว่าจะพยายามค้นหามากเท่าไหร่ตัวตนของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเขา
จากราชันผู้ปกครองโลก
กลับคืนสู่สามัญ
ไม่หลงเหลือสิ่งใด...
แม้แต่ความทรงจำของตนเอง
ซีทูเดินออกมาจากบ้านพักหลังเล็กท่ามกลางธรรมชาติและสวนส้ม แม้ภายนอกจะดูเป็นเพียงบ้านหลังเล็กๆทว่าภายในกลับถูกตกแต่งอย่างหรูหราให้สมกับตำแหน่งราชาผู้ชั่วร้ายของโลก แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ ราชาผู้ชั่วร้ายที่ทุกคนสาปส่งแท้จริงแล้วอ่อนโยนและบริสุทธิ์เพียงใด
ใช่แล้ว...บ้านหลังนี่คือที่พักของลูลูช แลมเพอรูจ หรือชื่อจริงๆก็คือ ลูลูช วี บริทาเนีย อดีตเจ้าชายลำดับสุดท้ายและอดีตทรราชจอมโฉดแห่งบริทาเนีย
หลังจากแผนการ ‘บทเพลงสรรเสริญซีโร่’ นี่ก็ผ่านมาแล้วหกเดือน หกเดือนกับการยืดชีวิตที่ใกล้ตายของลูลูช ทว่าปาฏิหาริย์ก็บังเกิดและวันนี้เด็กหนุ่มคนนั้นก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ฟื้นแล้วจริงๆหรือ” เสียงของเจเรมีย ก็อตเวลล์ถามขึ้นเมื่อเห็นซีทูเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายกว่าทุกครั้ง ข้างๆเจ้าตัวคืออาเนีย อัลสเตมล์ที่เฝ้ารอคำตอบอยู่เช่นกัน
ปกติแล้วซีทูไม่ได้พักประจำอยู่ที่นี่ เจ้าตัวเพียงมาและก็ไป รอเวลาให้คนที่พวกเขาพยายามรักษาเพื่อยืดชีวิตกับอุ้มมือของมัจจุราชฟื้นขึ้นมาและการมาเยือนของซีทูบวกกับท่าทางของเธอในตอนนี้ก็เป็นตัวบอกได้ดีว่าคนๆนั้นได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว
“ใช่...ลูลูชตื่นแล้ว” คำตอบของหญิงสาวตรงหน้าสร้างความดีใจให้กับเจเรเมียยิ่งกว่าสิ่งใด พระโอรสของพระนางมารีแอนน์ วี บริทาเนียผู้เป็นนายของเขา ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลเสียที
“แต่...” ทว่าคำพูดต่อมาของซีทูกลับทำเอาคนทั้งสองชะงัก หญิงสาวผมเขียวมองไปทางบ้านหลังเล็กนิดหนึ่งก่อนจะหันมาพูดกับพวกเขา
“แต่ว่าลูลูชจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ทั้งเรื่องซีโร่ ทั้งเรื่องของพวกเราและทั้งแผนการของเขา” จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว... ท่าทางของคนที่ได้ฟังคำพูดนั้นเปลี่ยนไปทันที
“แล้วจะให้ทำยังไง” อาเนียที่ได้ฟังคำพูดนั้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด จะให้พวกเธอที่เฝ้ารออย่างอดทนมาตลอดทำยังไง เฝ้ากกกอดความรู้สึกผิดและความเจ็บปวด เฝ้ารอคอยให้คนๆนั้นตื่น แต่ในยามที่คนๆนั้นตื่นขึ้นมากลับกลายเป็นว่าเขาจำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว แล้วความรู้สึกของพวกเธอละ
“ความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขายังไม่หายดี อย่าให้เขาออกมาจากบ้านได้” ซีทูพูดแต่ความจริงที่เธอไม่อยากให้ลูลูชออกมาเพราะกลัวว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะหายไปอีกต่างหาก
“ฉันเตือนด้วยความหวังดี ถึงความทรงจำจะหายไปแต่นิสัยและความฉลาดของเขายังอยู่ครบถ้วน” นั่นคือการเตือนว่าอย่าได้ตกลงไปในหลุมพรางที่เด็กหนุ่มคนนั้นสร้างแล้วเผลอให้อิสรภาพกับลูลูช
“แล้วเธอจะไปไหน” เจเรเมียถามเมื่อเห็นซีทูเดินจากไปอีกทาง
“ฉันคิดว่ามีอีกคนที่อยากรู้ข่าวนี้” ไม่มีใครถามว่าอีกคนที่หญิงสาวพูดถึงคือใครกันแน่เพราะพวกเขาต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ อีกคนที่อยู่ห่างไกลทว่าหัวใจยังคงอยู่ที่นี่
การที่นายจำไม่ได้
มันเป็นสิ่งดี
หรือไม่ดีกันแน่
ความคิดเห็น