คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (แก้ไข)
กว้างใหญ่ไพศาล...
แบกรับทุกอย่างไว้ในอ้อมกอด
โอบอุ้มและค่ำจุนทุกสรรพสิ่ง
นั่นคือนภาสีคราม
เพราะแบบนั้น...
เหล่าผู้พิทักษ์จึงเคารพและหลงใหลนภายิ่งกว่าสิ่งใด
“รุ่นที่สิบครับ!!” เสียงตะโกนดังลั่นออกมาจากปราสาทอันเป็นฐานทัพของวองโกเล่ในประเทศอิตาลีมันเป็นเรื่องปกติสำหรับทุกคนในแฟมิลี่ไปเสียแล้วโดยเฉพาะเมื่อเห็นร่างของบุรุษในชุดดำสองคนที่เปิดประตูห้องทำงานของบอสใหญ่แห่งวองโกเล่ออกทุกคนก็หันกลับไปสนใจงานของตนเองต่อโดยไม่สนใจคนทั้งสองอีกเลย
“อรุณสวัสดิ์รุ่นที่สิบ/สึนะ” เสียงสองเสียงทักทายยามเช้าขณะก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดีดังเช่นทุกวัน
“อรุณสวัสดิ์ครับโกคุเทระกับยามาโมโตะคุง” เสียงของชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานขนาดยักษ์เอ่ยทักสหายสนิททั้งสอง เขาคือบอสสูงสุดของวองโกเล่ ซาวาดะ สึนะโยชิ บอสรุ่นที่สิบของวองโกเล่ แต่จะมีใครสักคนที่จะรู้ว่าในอดีตนั้นผู้นำรุ่นที่สิบของพวกเขาเคยโดนทุกคนเรียกว่า ‘ไอ้ห่วยสึนะ’
“วันนี้ก็ยังขยันเหมือนเดิมเลยนะสึนะ” ยามาโมโตะ ทาเคชิหรือผู้พิทักษ์แห่งพิรุณเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างที่เล็กกว่าเขากำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่กองสูงจะท้วมหัวอยู่บนโต๊ะ
“ไอ้บ้ายามาโตะหัดเคารพรุ่นที่สิบบ้างสิ แต่รุ่นที่สิบก็อย่าหักโหมมากนะครับเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” โกคุเทระ ฮายาโตะหันไปว่าเพื่อนแต่ก็ไม่ลืมส่งความห่วงใยให้กับบอสของตนในเมื่อเขาคือมือขวาของรุ่นที่สิบและยังดำรงตำแหน่งผู้พิทักษ์แห่งวายุด้วย เขาไม่ควรจะปล่อยให้บอสของเขาไม่สบายเพราะทำงานหนักมากเกินไปนี่
“ไม่เป็นไร ก็ผมเต็มใจทำนี่ครับ” บุรุษผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันกลับไปทำงานที่ค้างคาอยู่ให้เสร็จๆเพราะมันเป็นหน้าที่ของเขานั่นทำให้ผู้พิทักษ์แห่งวายุและพิรุณต่างมองบอสของเขาพลางถอนหายใจออกมา
นภาของพวกเขาช่างกว้างใหญ่และงดงามนัก
ความกว้างใหญ่นั้นกำลังโอบอุ้มพวกเขาทุกคนเอาไว้
นั่นทำให้พวกเขาเคารพนภาที่งดงามผืนนี้
และพวกเขาหวังให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป
“ว่าแต่วันนี้ทุกคนไปไหนกันหมดละครับ” สึนะเงยหน้าขึ้นมาถามเพราะนอกจากสองคนตรงหน้าเขาแล้ววันนี้เขาก็ยังไม่เห็นใครอีกเลย
“วันนี้แรมโบ้ออกไปเที่ยวกับโครม มิอุระและซาซางาวะ เคียวโกะแล้วครับรุ่นที่สิบ” โกคุระตอบให้ในขณะสึนะเลิกคิ้ว
ผู้พิทักษ์อัสนีนะไม่ค่อยสงสัยหรอกถ้าหากจะออกไปเที่ยวแต่ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกก็ออกไปด้วยหรือ ทั้งที่ช่วงนี้มีงานเยอะแท้ๆ แต่ก็ช่างเถอะให้พักผ่อนบ้างก็ท่าจะดี
“ส่วนซาซางาวะ เรียวเฮไปประชุมกับแก๊งอื่นที่ฝรั่งเศสนะ” ยามาโมโตะเสริมขึ้นมาอีกอย่างรู้ใจบอสของตนทำเอาสึนะนึกได้
“วันนี้พวกนายสองคนก็มีประชุมกันสินะครับ” สึนะถามดูทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว
“ใช่แล้วล่ะ” ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างหวังจะใช้รอยยิ้มนี้ปลอบโยนบอสของเขาเพราะเขารู้ดีว่าสึนะรู้สึกยังไง คงจะเป็นห่วงพวกเขาและรู้สึกผิดที่ให้พวกเขาออกไปประชุมแทนตนเอง
“ขอโทษนะครับ” เพราะว่าเขาไม่ค่อยชอบออกไปประชุมและพบปะกับหัวหน้าแฟมิลี่กลุ่มอื่นๆส่วนมากผู้พิทักษ์ทั้งหมดจึงเป็นฝ่ายออกงานแทนเขาเสียมากกว่า
“ไม่เป็นไรครับรุ่นที่สิบก็ผมเป็นมือขวารุ่นที่สิบนี่” อายาโตะรีบพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นท่าทางของสึนะ เขาไม่อยากให้รุ่นที่สิบเป็นห่วงและยิ่งไม่อยากเห็นคนๆนี้เจ็บปวดด้วย
“ขอบคุณครับ” บอสคนปัจจุบันของวองโกเล่พูดพร้อมรอยยิ้มทำให้ผู้พิทักษ์ทั้งสองยิ้มตาม นภานะขอแค่งดงามเช่นทุกวันก็พอ
“ก็พวกฉันเป็นผู้พิทักษ์ของนายนี่สึนะ” เป็นผู้พิทักษ์ที่จะคอยปกป้องนายเพราะพวกเรายอมรับและเลือกนายยังไงละ สึนะมองยามาโมโตะที่เป็นคนพูดก่อนจะหันไปมองฮายาโตะที่ยืนพยักหน้าให้อยู่ข้างๆ
“อืม…ขอบคุณครับ” ไม่รู้ว่าวันนี้สึนะพูดขอบคุณไปกี่คำแต่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ แฟมิลี่ที่เขาทุ่มเทแรงใจปกป้องแม้แต่วันนี้ก็ยังยืนเคียงข้างเขา
ขอบคุณที่ยอมเป็นผู้พิทักษ์ของผม ขอบคุณที่คอยปกป้องผมและขอบคุณที่ช่วยเหลือผมมาตลอด
หนึ่งคือผู้พิทักษ์แห่งวายุ เขาคือสายลมที่จะพัดกระหน่ำใส่ศัตรูอย่างบ้าคลั่ง
หนึ่งคือผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ เขาคือสายฝนซึ่งจะชำระล้างทุกสรรพสิ่ง
ผู้พิทักษ์ทั้งสองที่ได้ยินคำพูดนั้นพากันยิ้มอย่างยินดีแม้ไม่เข้าใจว่าบอสของพวกเขาพร่ำขอบคุณเพราะเหตุใด แต่เมื่อเห็นใบหน้าสดใสของท้องนภาแห่งวองโกเล่แล้วพวกเขาก็นึกสบายใจ ไม่นานทั้งสองก็ขอตัวกลับไปสะสางงานของตนเองที่ทำค้างอยู่ปล่อยให้ผู้นำแฟมิลี่อยู่ในห้องคนเดียว
สึนะมองตามผู้พิทักษ์ทั้งสองของตนออกไป สำหรับตอนนี้ผู้พิทักษ์แห่งวายุและพิรุณยังคงยืนอยู่เคียงข้างเขา ไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน
ใช่...ยังคงยืนอยู่เคียงข้างเขาแบบที่ทำเสมอมา...
มอบความภัคดี
มอบความเคารพ
มอบทุกอย่างเอาไว้ในมือคู่นี้
ก็เพราะเชื่อมั่นจนหมดใจ
เชื่อมั่นในตัวของนภาอันกว้างใหญ่เช่นนายยังไงละ
ความคิดเห็น