คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Love Of Hurt : Chapter 2....The First Time
Chapter 2
The first time...เเรกพบ!
“เฮ้อ~ ง่วงๆๆๆง่วงจังเลยยย” หญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อว่า‘ยูริ’ได้พูดขึ้นพร้อมกับเดินโซเซขึ้นบันไดเพื่อจะเข้าห้องเรียน
“อ๊ายยยยยย” เสียงอันน่าบาดแก้วหูได้ดังขึ้นจากปากของหญิงสาวที่ในมือถือขวดนมอยู่
“ตู้ม!!!” ร่างบางได้ชนเข้ากับยูริ ทำให้น้ำนมที่อยู่ในขวดหกเลาะเสื้อนักเรียนสีขาวของยูริ
“ขอโทษนะค่ะๆๆ ฉันจะเช็ดให้นะ” ร่างบางเอ่ยปากขอโทษพลางวางขวดนมลงพร้องกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเสื้อให้ยูริ
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันเช็ดเองได้” ยูริพูดกับอีกฝ่ายที่ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดเสื้อของเธออยู่
“ไม่ได้ค่ะ ฉันเป็นคนทำ ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิค่ะ”
“ก็...ก็ได้ๆ แต่ฉันว่าเดี๋ยวเราไปเช็ดในห้องน้ำกันดีกว่านะ” ยูริพูดกับร่างบางพลางจับมือแล้วพาไปที่ห้องน้ำโดยไม่ได้ถามอีกคนเลยว่าอยากจะไปมั๊ย
.
.
.
“คุณหนูต้องทำใจหน่อยนะครับ” คิบอมได้พูดประโยคนี้ขึ้นมาในขณะที่ตัวเองขับรถอยู่
“เอิ่ม....เรื่องอะไรหรอ?” ทิฟฟานี่ไม่เข้าใจที่คิบอมบอก เธอเลยเอ่ยถาม
“ก็เรื่องคุณชีวอนไงครับ”
“.............” ทิฟฟานี่ได้ยินคิบอมพูดว่าชีวอน เธอถึงกับเงียบ สายตาเลื่อนมองไปทางอื่น และก็ไม่ตอบอะไร
“ผมรู้...เพราะก่อนที่คุณจะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ คุณท่านเคยพาคนเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้บ่อย แล้วทุกๆครั้งที่มีคนเข้ามา คุณชีวอนจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไร”
“หมายความว่ายังไง?” เมื่อทิฟฟานี่ได้ยินที่คิบอมพูด เธอจึงกลับมาสนใจกับเรื่องนี้อีกครั้ง
“ก็หมายความว่า ใครก็ตามที่คุณท่านพาเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ คุณชีวอนจะพยายามหาทางจัดการให้คนที่เข้ามาได้อยู่อย่างไม่เป็นสุข โดยใช้วิธีการทำร้ายร่างกายบ้าง ใช้คำพูดบ้าง หรือไม่ก็.......”
“ไม่ก็อะไร?”
“ไม่ก็....ฆ่าเลยครับ”
“ฆ่า!” ทิฟฟานี่พูดคำนี้ออกมาพร้อมกับทำตาโต
“ใช้ครับ ฆ่า ผมรู้เรื่องหมดทุกอย่างก็จริง แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย”
“ทำไมล่ะค่ะคุณอา ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้เลย?”
“...................”
“ทำไมค่ะ!” ทิฟฟานี่ถามอีกครั้ง
“ผมไม่ขอบอกดีกว่า เอาเป็นว่าคุณหนูรู้เรื่องนี้แล้วอย่าไปบอกใคร แม้แต่.....” คิบอมยังพูดไม่ทันจบประโยค เพราะเขาต้องหันมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ด้านนอกของรถคันนี้
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” เสียงเบรกรถได้ดังขึ้น
“โอ๊ย!” ทิฟฟานี่ร้องอุทานออกมา ในขณะที่คิบอมจอดรถอย่างกระทันหันโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วทำให้หัวของเธอกระแทกโดนกับที่นั่งด้านหน้ารถ
“อ้าว คุณอาจะไปไหนค่ะ?” ทิฟฟานี่พูดประโยคนี้ขึ้นมาเมื่อเห็นคิบอมเปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็วโดนไม่บอกไม่กล่าวอะไร และเมื่อทิฟฟานี่มองออกไปผ่านตรงกระจกด้านหน้ารถ เธอจึงเห็นคนจำนวนมากที่กำลังยืนมุงกันอยู่
“เฮ้ย! เกิดอะไรน่ะ?” เมื่อทิฟฟานี่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอถึงกับต้องวิ่งออกจากรถแล้วตรงไปที่จุดๆนั้นทันที
“ขอโทษครับๆ ผมขอโทษจริงๆนะครับ คือว่าผมไม่ได้ตั้งใจที่จะชนคุณนะครับ” คิบอมกล่าวขอโทษพร้อมกับก้มหัวอย่างรู้สึกผิดให้กับหญิงสาวที่นั่งขาเจ็บอยู่กับพื้น เนื่องจากเขาขับรถอย่างไม่ระวัง
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ฉันรู้คุณไม่ได้ตั้งใจจะ.....” ในขณะที่คนขาเจ็บได้คุยกับคิบอมอยู่นั้น เสียงของใครบางคนก็ได้พูดขึ้นแทรก
“อะไรกันนนน! ทำน้องฉันถึงกับขาเจ็บอย่างงี้ แล้วจะมาขอโทษกันง่ายๆเลยหรอค่ะคุณ!!!” ประโยคที่ออกแนวหาเรื่องและน่ากลัว ได้พูดออกมาจากปากของหญิงสาวที่มีผมยาวสีทองบวกด้วยสายตาที่แหลมคม และมีรูปร่างอันสวยงาม ผู้ที่ได้ชื่อว่า‘เจสสิก้า’
“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงครับ?” คิบอมถามเจสสิก้า
“ก็หมายความว่า....”
“นี่...อยากได้เงินใช่ปะ? งั้นเอาเงินไปแล้วเงียบปากซะ!” ทิฟฟานี่พูดประโยคนี้ขึ้นแทรกเจสสิก้า และด้วยคำพูดของทิฟฟานี่ถึงกับทำให้ผู้คนที่ยืนดูถึงกับมองด้วยความอึ้ง
“นี่ยัยเด็กบ้ามาพูด...”
“เอาเงินไปซะ ไม่ต้องพูดมาก!” ทิฟฟานี่พูดแทรกเจสสิก้าขึ้นมาอีกครั้งพลางกับหยิบเงินในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นเงินให้อย่างง่ายดาย
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินขนาดนั้น รู้มั๊ยตอนนี้คุณกำลังดูถูกฉันอยู่นะ!” เจสสิก้าเริ่มใส่อารมณ์กับการพูดมากขึ้นจนทำให้ผู้คนที่อยู่รอบข้างถึงกับถอยห่างออก
“...........” เมื่อทิฟฟานี่ได้ยินที่เจสสิก้าพูดเธอก็ยังคงเฉยและยังคงยื่นเงินให้อยู่เหมือนเดิม
“นี่ๆๆๆฉันพูดอะไรอ่ะ ได้ยินบ้างไหม?” เจสสิก้าเอ่ยปากถามคนที่ยืนทำหน้านิ่งอย่างหมั่นไส้
“พี่เจส...หยุดคุยกันแล้วหันมาสนใจหนูได้ปะ หนูขาเจ็บอยู่นะเห็นมั๊ยๆ -3-” คริสตัลที่นั่งขาเจ็บอยู่กับพื้นได้พูดขึ้นเมื่อเห็นพี่ของเธอคุยจนลืมว่ามีเธอนั่งอยู่ตรงนี้
“เอ๊ะ! อย่าพึ่งมาขัดคนกำลังคุยกันได้มั๊ย”
“เอ๊ะ! หนูก็กำลังขาเจ็บอยู่นะค่ะ จะไม่พาหนูไปหมอบ้างเลยหรอหรือว่าจะปล่อยให้ตายตรงนี้ซะเลยล่ะ!!!” คริสตัลตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดังจนทำให้เจสสิก้าถึงกับสะดุ้ง
“โอ้ว...ลืมไป~ ขอโทษๆ” เจสสิก้าพูดอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับรีบพยุงร่างของน้องสาวขึ้นมา แต่เธอก็ต้องโมโหขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้มีมือข้างหนึ่งมาปัดมือของเธอออก
“อะไรอีกเนี่ยยยย!” เจสสิก้าอุทานขึ้นเมื่อเห็นทิฟฟานี่เป็นคนพยุงร่างของคริสตัลแทนเธอ
“.........” ทิฟฟานี่ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเจสสิก้าเลย เธอกลับพาคริสตัลเดินไปที่ขึ้นรถพร้อมกับบอกให้คิบอมไปออกรถ
“หยุดก่อนครับ” เสียงหวานๆของชายหนุ่มที่ชื่อว่า‘ดงแฮ’ได้พูดขึ้น และด้วยคำพูดนี้ทำให้ทุกคนหันมามอง
“มีอะไรหรือป่าวค่ะ?” ทิฟฟานี่เอ่ยถาม
“คือว่าผมเป็นครูของโรงเรียนนี้ และผมก็เป็นครูประจำอยู่ที่ห้องพยาบาล...แล้วนี่เพื่อนของเธอขาเจ็บอยู่ใช่มั๊ย?” ดงแฮถามทิฟฟานี่ที่ยืนพยุงคริสตัลไว้อยู่
“ค่ะ”
“งั้นพวกเธอพาเพื่อนของเธอตามครูมา เดี๋ยวครูจะทำแผลให้นะ”
“ค่ะ” ทิฟฟานี่พยักหน้าพร้อมกับพาครัสตัลเข้าไปในห้องพยาบาลของโรงเรียน โดยมีเจสสิก้าและคิบอมเดินตาม
.
.
.
“เธอรออยู่ข้างนอกนี้นะ เดี๋ยวฉันมา” ยูริบอกกับร่างบางแล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
“เฮ้อ~ เอาแล้วไงล่ะ เรานี่ซุ่มซ้ามตลอดเลย”
“นี่ๆ เธอชื่อไรนะ?” ยูริที่อยู่ในห้องน้ำได้ตะโกนออกมาถามจนทำให้คนที่ยืนพูดคนเดียวอยู่ด้านนอกถึงกับตกใจขึ้นมาทันที
“ชื่อซอฮยอนค่ะ...”
“อะไรนะ เธอชื่ออะไรนะ!” ยูริไม่ได้ยินที่ซอฮยอนพูดเธอจึงถามอีกครั้ง
“ซอฮยอนค่ะ...” ร่างบางตอบคำถามของยูริไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบา
“อะไรนะ?” ยูริถามอีกครั้ง
“-3- เขาหูหนวกหรือว่าเราพูดเบาไปนะ” เมื่อซอฮยอนได้ยินที่ยูริถามซ้ำๆ เธอจึงบ่นออกมา
“อะไรนะ เธอพูดอะไรหนวกๆน่ะ อ่อ...เอาเป็นว่าเธอเข้ามาในห้องน้ำดีกว่า มาๆๆๆ”
“มันจะดีหรอ?”
“อะไรนะ!”
“โธ่…สงสัยจะไม่ได้ยินจริงๆ งั้นเราเข้าไปก็ได้” เมื่อซอฮยอนเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธออึ้งกับภาพที่เห็น
“มานี่ๆ ไม่ต้องยืนนิ่งหรอก เดินมา” ยูริเรียกซอฮยอนในขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดๆจากด้านบนลงล่างจึงเผยให้เห็นทรวดทรงข้างใน
“เอิ่ม...O_O”
“มัวแต่ยืนนิ่งอยู่นั่นแหละ งั้นฉันจะเป็นคนเดินไปหาเธอเองนะ” พอยูริพูดจบ เธอจึงเดินเข้าไปหาซอฮยอนอย่างช้าๆ และเมื่อยูริเดินเข้าหาทีละก้าวทีละก้าว ซอฮยอนก็เริ่มถอยห่างออกทีละก้าวเช่นกันเดียวกัน
“อย่านะ!” ซอฮยอนอุทานขึ้นแล้วรีบหลับตาลง
“อย่าหรอ? อย่าทำไมล่ะ...นี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ” ยูริถามด้วยความสงสัย
“อย่า...อย่านะ” ซอฮยอนได้แต่พูดคำเดิมๆเพราะเธอไม่กล้าที่จะลืมตามองอีกฝ่าย
“อ่า...ตกลงเธอชื่ออะไร?” ยูริถามชื่อร่างบางที่ยืนตัวเกร็งอีกครั้ง
“อย่า...”
“เฮ้อ~ สงสัยจะต้องใช้ไม้เด็ดแล้วล่ะมั้งเนี่ย” เมื่อยูริฟังซอฮยอนพูดซ้ำไปซ้ำมาแถมยังหลับตา ยูริจึงใช้มือทั้งสองข้างคล้องเอวบางๆของอีกฝ่ายเข้ามากอดและกระซิบที่หูว่า
“ตกลงเธอชื่ออะไรหรอจ๊ะที่รัก~”
---------------------------------------------------------
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคน^^ ในที่สุดเราก็มาเจอกันอีกเเล้วนะ 555+
คือว่าไรเตอร์ขอโทษทุกๆด้วยนะ ที่ไม่ได้อัพฟิคตั้งนานเลย ขอโทษจริงๆนะT^T
เฮ้อ~เอาเป็นว่าตอนต่อไปไรเตอร์จะมาอัพให้เร็วที่สุดนะ
ส่วนรีดเดอร์ก็อย่าพึ่งทิ้งไรเตอร์ไปนะๆๆๆ ให้อยู่ด้วยกันนานๆเลย ฮ่าๆๆๆๆ
สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละที่สำคัญคนที่เม้นท์ด้วย
ขอบคุณจริงๆนะ จากใจเลย><
อ่อ...อีกอย่างๆเจอกันใหม่ในตอนหน้านะรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคน : )
ปล.ไรเตอร์อ่านคอมเม้นท์ทุกคอมเม้มท์อย่างละเอียดเลยนะ คิคิ ชอบๆชอบอ่านเม้นท์ 555+ (-*-)
ความคิดเห็น