ตอนที่ 3 : [129 KIHAE] :: HAE [BER] #1
ใครบางคนบอกกับผมอยู่เสมอว่า ชีวิตของคนเรานั้น ย่อมมีขึ้นแล้วก็มีลง มันจะต้องมีช่วงที่ดีบ้าง ร้ายบ้างปะปนกันไป ชีวิตจะได้มีสัน
แต่แล้วทำไม ...ชีวิตของผม ...
มันถึงได้มีแต่ความซวยซะล่ะ !!!
ผม...ลี ทงเฮ
ผม...นักศึกษาคณะสถาปัตฯ
ผม...ผู้แสนจะติสต์ และติดดิน
ผม...ผู้ที่แสนจะจริงใจต่อทุกคน
แล้วทำไม ...
“ไอ้เหี้ยทงเฮ มึงหยุดปากหมาซะทีดิ๊!” ทำไม...
“ทงเฮ ฉันรับไม่ได้เลยนะ คุณก็หน้าตาดี ทำไมทำตัวโส...เอ่อสะอาดน้อยแบบนี้ล่ะ” ทำไม...
“ไอ้ห่า! มึงจะเปิดประตูมาทำเชี่ยไรตอนนี้ ไม่เห็นหรอ กูกำลังจะเอากับเมียอยู่เนี่ย” แล้วทำไม...
“ไอ้ควาย! ไม่ทราบว่าบ้านมึงเนี่ย ไม่มีนาฬิการึไงวะ จะโทรมาหากูกลางตีสอง ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากแดกรามยอนแล้วต้มเองไม่เป็นเนี่ยนะ “
ทำไม ... ทำไม ...ทำไม!!!
คิดว่าจะลองๆมีแฟนให้ทันกระแสที่ชาวบ้านเค้ามีกันหมดล่ะ แต่คบได้ไม่เท่าไหร่ ไม่เกินสองวันก็มีอันเลิกกันไป ใจเสาะกันชิบหาย
“เฮ้อ ! แม่งเอ๊ย...ทำไมแฟนมันหายากแบบนี้วะ!” ทงเฮระบายอารมณ์ด้วยการเตะพื้นดินพื้นหญ้าแถวนั้นเล่น
“เอ้า! บ่นๆๆ บ่นมันเข้าไป แฟนมันคงจะงอกมาให้มึงจากพื้นดินอยู่หรอกนะ” น้ำเสียงกวนตีนอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น ทำเอาทงเฮต้องกลอกตาหนีด้วยความเหนื่อย
“มึงอีกแล้วหรอ ไอ้แมงสาบ” ทงเฮถอนหายใจหนักๆ
“กูชื่อซีวอน มึงลืมได้ไงชเว ซีวอน นี่อย่าบอกนะมึงว่ามึงไม่เคยรู้จักกูอ่ะ?” ซีวอนทำหน้าเหลือเชื่อ
“กูจะลืมมึงได้ไง ไอ้เปรตเดือนคณะบริหาร ที่แม่งดอดมาจีบเดือนคณะกูเนี่ย” ทงเฮพูดอย่างหน่ายๆ
“ดีมาก มึงจำได้ก็ดีแล้ว ว่าแต่...เมียกูอยู่ไหนวะ?” ซีวอนสอดส่ายสายตามองหาคนรัก
“จะรู้มั้ย กูไม่ได้นั่งเฝ้า มึงไปไกลๆตีนกูดิ๊ กูยิ่งหงุดหงิดอยู่เนี่ย อยากเตะคน” ทงเฮใช้มือข้างหนึ่งปัดไปที่รองเท้าตัวเอง
“โห...มึงไปหงุดหงิดเชี่ยไรมาล่ะ บอกดิ เผื่อกูจะช่วยมึงได้”
“จะช่วยห่าไรกู กูแค่เซ็งๆนึกถึงสภาพความซวยของตัวเองเท่านั้นล่ะ ไมวะ ...ชีวิตกูมันอาภัพชิบหาย”
“มึงก็พูดเกินไป...”
“กูอยากลองมีแฟนแบบใครๆเค้ามั่งว่ะ แต่ทำไมไปจีบผู้หญิงคนไหน เค้าก็ไม่เอากูวะ...”
“ปากมึงไง...” ซีวอนตอบอย่างไม่ต้องคิดเลย
“อยากแดกตีนกูมั้ย?” ทงเฮลุกขึ้นทำท่าจะเอาเรื่อง
“ใจเย็นครับลูกพี่ ใจเย็น ...” ซีวอนรีบยกมือกันทันที
“นี่กูจริงจังนะเว้ย กูซีเรียส ทำไมวะ...”
“เอาตรงๆมะ กูก็จริงจังเหมือนกัน”
“ไร ....?”
“หน้ามึงไง ที่ทำให้ผู้หญิงไม่เอา” ซีวอนบอก
“หน้ากู? ทำไมวะ มันทุเรศขนาดนั้นเลย?”
“มันไม่เชิงทุเรศว่ะ คือมัน...เอ่อ ถ้ากูพูดไปมึงสาบานได้มะ ว่าจะไม่ลุกขึ้นมาถีบกูอ่ะ” ซีวอนกลืนน้ำลายอย่างลำบากใจ
“เออ...มึงพูดๆมาเหอะกูก็อยากรู้เต็มทีแล้ว แม่ง...ทำเอากูคิดมากมาตลอดเลยว่ะ”
“มึงสวยไง...” ซีวอนพูดเบาๆให้พอได้ยินกันสองคน
O [ ] O!!!!
“กู.....สวย?” ทงเฮชี้มือเข้าหาตัวเอง
“เออดิ มึงน่ะขาว ตัวเล็ก หน้าก็หว๊านหวาน ผู้หญิงที่ไหนจะเอาไปเดินข้างๆให้อายตัวเองล่ะวะ”
“ชิบหายเถอะ !!” ทงเฮเสยผมตัวลวกๆด้วยความเซ็ง
“ถ้ามีเมียมันยาก มึงก็มีผัวดิ” ซีวอนพูดแล้วก็ต้องเตรียมวิ่งถอยหลัง กลัวไอ้คนขี้หงุดหงิดลุกขึ้นมาเตะเอา
“มึงพูดห่าอะไร...เพ้อเจ้อ” ทงเฮพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“อ้าว แล้วนี่มึงจะไปไหน”
“กลับบ้าน ไปนอนอ่านการ์ตูนดีกว่า อยู่ที่นี่แม่งมีแต่เซ็งกับเซ็ง”
“เอ้า คนเราเว้ย เออๆ กลับดีๆละมึง กูไปเดินหาเมียกูก่อน” ซีวอนโบกมือลา
“เออ เจอกัน” ทงเฮรับคำแล้วเดินแยกออกมารอรถบัสเพื่อกลับบ้าน
ตลอดเวลาที่โหนตัวเองอยู่บนรถบัส ทงเฮได้แต่ยืนนึกถึงคำพูดของซีวอนที่บอกว่าทำไมตัวเองถึงได้จีบหญิงไม่ติดสักที
“เฮ้อ ..นี่กูหน้าสวยจริงๆหรอวะเนี่ย” ทงเฮบ่นกับตัวเองเบาๆ
“จริงครับ...” ดันมีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาซะงั้น
ทงเฮหันกลับไปมองก็พบว่าเป้นผู้ชายคนหนึ่ง ในเครื่องแบบมหาลัยดังสูงกว่าเค้าเล็กน้อย และก็จัดว่าหน้าตาดี...มั้ง?
“เสือก...” ทงเฮตอบสั้นๆแค่นั้น
“ขอโทษครับ...” คนๆนั้นยิ้มกลับมาอย่างไม่ถือสาอะไร
“เออ...” ทงเฮหงุดหงิดจนเกือบจะกินหัวใครสักคนได้อยู่แล้ว
รอให้รถถึงที่หมายไม่นาน ทงเฮก็จะต้องลงแล้ว ติดแต่ว่ามีไอ้จอมยุ่งคนเดิมบังทางอยู่นี่สิ
“เฮ้ย! หลบดิ๊จะลง”
“ครับ...” ชายคนนั้นหลบให้เล็กน้อย
ทงเฮจึงเดินสวนไปได้พอประมาณ แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงแว่วตามมา
“แล้วเจอกันนะครับ...”
“เจอทำไม ไม่อยากเจอ” แล้วก็ลงรถไปเลย
“บ้ารึเปล่าวะแม่ง รู้จักกันรึ? ก็ไม่...ประสาท” ทงเฮบ่นมาตลอดทาง
“เดินขมวดคิ้วเข้าบ้านมาเลย ไอ้ลูกคนนี้” คุณนายลีเห็นลูกชายก็ทักขึ้น
“เซ็งว่ะแม่ วันนี้หงุดหงิดอ่ะ”
“ชั้นก็เห็นแกหงุดหงิดแบบนี้ทุกวัน แอมเบอร์กับเพื่อนเค้ามาหาน่ะ รออยู่บนห้องนอนเรา”
“ไอ้แอม? มันมาทำไมล่ะแม่”
“แล้วชั้นจะไปรู้มั้ยล่ะ ขึ้นไปหาน้องมันสิ”
ทงเฮกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง
แอมเบอร์ที่แม่พูดถึงนั่นก็คือลูกพี่ลูกน้องที่โตไล่ๆมาด้วยกัน มันอาศัยอยู่อีกเมืองนึงนี่ล่ะ แต่ก็แปลกนะ มีใครต่อใครหลายคนชอบบอกว่าเค้ากับมันเนี่ยหน้าตาเหมือนกันมากๆ
แต่ก็นะนิสัยก็คล้ายๆกันอีกต่างหาก
“เฮีย! กลับมาแล้วหรอฮะ” มันวิ่งมาเลียขาผมทันทีที่เปิดประตู
“เออ ถ้าข้ายังไม่กลับแล้วเอ็งจะเห็นเรอะ แล้วนี่เอ็งพาใครมาบุกห้องข้าเนี่ย” ทงเฮมองไปยังเด็กหญิงมัดเปียแกะที่นั่งอยู่บนเตียงของตน
“สวัสดีค่ะ ชเว ซอลลี่ค่ะ เป็น...เพื่อนพี่แอมเบอร์ค่ะ” เจ้าตัวรีบแนะนำตัวทันที
“อ่าๆ ..ยินดีๆ..ว่าแต่เอ็งมาหาข้าทำไมวะแอม” ทงเฮรับคำส่งๆแล้วหันไปถามน้องชาย(?)ของตัวเอง
“เออดิ นี่ล่ะที่แอมกำลังกลุ้ม เฮีย! แอมขอร้องไรเฮียอย่างได้ป้ะ” มันทำหน้ามีความทุกข์ทุกทีเวลาจะขออะไรผมเนี่ย
“อะไรอีกวะ เจอหน้าเอ็งทุกทีข้ามีแต่เรื่องทั้งนั้นเลยว่ะ”
“โหยไรอ่าเฮีย แค่นี้ช่วยน้องไม่ได้รึไงวะ แอมกำลังเดือดร้อนจริงๆอ่า”
“อะไรของเอ็งนักหนาเนี่ย” ทงเฮเห็นท่าทีร้อนใจของอีกฝ่ายแล้วก็อดอยากรู้ไม่ได้
“เฮียมานั่งๆๆ แล้วตั้งใจฟังนะ” แอมเบอร์ลากพี่ชายสุดติสต์ของตัวเองมานั่งบนเตียงใกล้ๆซอลลี่ แล้วตีหน้าขรึมทันที
“เอ็งทำข้ารู้สึกสยองนะเว้ย ทำไมมันดูจริงจัง จังวะ”
“เฮีย....”
“อะ...อะไร?”
“แอมโดนจับมัดมือชกหมั้น”
=[ ]=!!!
“เอ็ง?!!!” ทงเฮตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า
“เออดิ ช็อกใช่มั้ยล่ะ” แอมเบอร์ทำหน้าเซ็งโลก
“ที่สุดเลยว่ะ” ทงเฮเองก็ถึงกับปวดเฮด
“แล้ววันอาทิตย์นี้ แอมถูกสั่งให้ไปกินอาหารที่ภัตตาคารหรูที่ไหนซักแห่งนี้ล่ะ”
“แล้วไง?” ทงเฮยังไม่เก็ตนัก
“นี่ล่ะ แอมเลยมาขอร้องเฮียเนี่ย”
“ขอร้องข้า? แล้วข้าจะช่วยไรได้วะ ให้ไปคุยกับแม่เอ็งหรอ?”
“แม่คงยอมอยู่หรอก แอมจะซวยหนักกว่าเดิมอ่าดิ”
“แล้วเอ็งจะเอาไง”
“ก็...แอมอยากให้ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายที่ยอมถอนหมั้นไปเองอ่า ทำแบบนี้เราก็จะดูไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ”
“เออ มันก็จริง งั้นก็คือเอ็งจะไปใช่มั้ย?”
“เปล่า เฮียต่างหาก”
“อ่อ...” ทงเฮพยักหน้าสองสามที
O.,O!!!
“เอ็งว่าไงนะ?!!!”
“นี่ล่ะ...แอมถึงบากหน้ามาขอร้องเฮียเนี่ย”
“จะให้ข้าช่วยไร?”
“เฮีย...ช่วยเล่นเป็นแอมหน่อยได้ป้ะ..”
“ห๊า!!!” ทงเฮเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที
“แอมจริงจังนะเฮีย ขืนให้แอมไป ยังไงไอ้หมอนั่นมันก็ไม่ยอมถอนหมั้นหรอก”
“แล้วแม่เอ็งไม่ได้บอกรึว่าเอ็งเป็นผู้หญิง”
“บอกดิ”
“แล้วจะให้ข้าไปหาเค้าทำเพรื่อ? เค้าคงเชื่ออยู่หรอก”
“เฮีย ..เคยได้ยินมะที่ญาติๆเคยพูดกันว่าเราสองคนหน้าตาคล้ายกัน”
“เออ มันก็ใช่ แต่ข้าเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“แหมะ...ของแบบนี้มันปลอมกันได้นะเฮีย แค่ครั้งเดียว ช่วยแอมหน่อย”
ทงเฮขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะอำลังใช้ความคิดอย่างหนัก นี่มันงานช้างเลยนะเนี่ย
“นะเฮีย ขอร้องล่ะ แอมจนปัญญาจริงๆ ถ้าสำเร็จนะ เฮียอยากได้ไรแอมยกให้หมดเลย”
กึก!!!
ข้อเสนอนี้มันล่อตาล่อใจ
“ได้ข่าวว่าอาทิตย์ก่อนแม่เอ็งซื้อมอเตอร์ไซค์ฟีโน่ส่งตรงจากเมืองไทยมาให้เลยนี่หว่า” ทงเฮหันไปมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉา
“อ่อฮะ..ใช่แล้ว แอมบอกกับแม่ว่าอยากได้”
“งั้นข้าขอ...”
เห็นมันหวงนักหนา ยังไงก็คงไม่ยอมให้หรอก
“โธ่ รถคันเดียวเอง แอมยกให้เฮียก็ได้” อีกฝ่ายกลับพูดง่ายๆซะนี่
“รถนะเว้ย! ไมเอ็งยกให้ข้าง่ายแบบนี้เลยล่ะ”
“ก็แอมจนปัญญาจริงๆนี่เฮีย นะๆ..ช่วยแอมหน่อย”
เพื่อมอ’ไซค์ เพื่อน้อง...
เอาวะ! ลองดูสักตั้ง
“แล้วข้าจะต้องทำอะไรมั่งล่ะ”
สิ้นเสียงเท่านั้นล่ะ แอมเบอร์กับซอลลี่ก็กระโดดเข้ากอดกันทันที
“ไม่ต้องมาดีใจมาก ข้าไม่รับประกันหรอกนะโว้ย ว่าจะสำเร็จ”
“ไม่เป็นไรเฮีย เราจะลองกันทุกวิถีทางล่ะ”
“เออ แล้วสรุปจะเอาไง”
“ก็เท่าที่จำได้ แม่บอกว่านัดกับมันที่โรงแรมไรสักอย่างนี่ล่ะ ตอนเที่ยง งั้นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เดี๋ยวแอมกับซอลลี่จะเอาแปลงโฉมเฮียก็แล้วกันนะ”
“แปลงโฉม?”
“เฮียคงไม่คิดจะไปในสภาพนี้หรอกนะ?”
ทงเฮก้มลงมองตัวเองที่กำลังใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา และกางเกงยีนซีดๆขาดๆแล้วก็เงยขึ้นมามองหน้าน้องๆ
“ทำไมวะ?”
ยังไม่รู้ตัวเองอีกนะลี ทงเฮ!!! = =’
*************************************************************
บอกแล้วว่ามันกำลังจะมา ... อิอิ อย่าลืมสังเกตชื่อเรื่อง แต่ละตอนให้ดีๆนะจ๊ะ ^^
ขอบอกว่าแอบตกใจกับคอมเม้นท์มากเลย...กลับมาอีกทีหลังจากเปิดเรื่องไว้
O_O! บอกแล้ว คิเฮ ของเค้าเเรงจริง อิอิ
แล้วเจอกันคราวหน้าจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
วอนอ่า พูดไรไม่รุ (เค้าอายแทนหมวยน๊า)
วอนพูดถูกใจมากกก 55555
หาผัวเลยดีกว่า
-.-
ขอให้คู่หมั้นเปนบอมเหอะ
คิเฮจะได้ลงเอยกันซะที
55+
(เร็วไปมั้ย?)
คู่หมั้นแอมต้องเป็นบอมชัวร์เลย
ช่วยน้องเพื่อรถ ดีจริง ๆ
คู่ดูตัวของแอมใช่บอมมั้ยอ่า
ลุ้นๆๆว่าจะเป็นไงต่อ
เฮกวนดี
เเปลงโฉมเเล้ว
เดาดูน่ะ ไม่รู้ว่าใช่ริป่าว
เเต่คนที่หมั้นกะเเอมคือบอมใช่ป่ะ
ตื่นเต้นๆ อ่านต่อดีกว่า
มีแบบห้าวๆด้วย 5555++
แปลงโฉมจะเป็นยังไงน๊า?????
555555
กวนได้อีกอ่ะ
แปลงโฉม งานนี้ลีทงเฮเกิดแน่ ๆ
ว่าแต่ คนหมั้นนี่ จะเป็นคิบอมป่าวน้าาาาาา
รอลุ้นอยู่ค่ะ รีบ ๆ มาอัพนะคะ
ตลกดีคะ สนุกๆ
ห้าวสุด ๆ แต่ยังไงก้อสวยเสมอ
วันดูตัวคงได้เจอคิมคินะ
หนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วนี่ ด๊องไม่รู้จริงเหรอเนี่ย ว่าตัวเองสวยขนาดไหน 555
มีป๊ะกับคิมคิบนรถเมล์แล้วด้วย อ่า อีกไม่นานคงได้เจอกันจริงๆ 555
รึ ว่าคนที่แอมมหมั้นคือคิมคิ คึคึ แต่อะไรก็ช่าง ด๊องดูห้าวมากๆ 5555
รอติดตามตอนต่อไป ฉึก ฉึก 55555
ขอบคุณสำหรับการอัพนะจ๊ะ^^
หมวยห้าวสินะ ใครเล่าอะ
จะช่วยน้องทั้งทียังมีข้อแลกเปลี่ยนอีกนะคนเรา....
ตกลงนี่ทำเพื่อน้อง หรือเพื่อรถเนี่ย หึหึ
o.0???
รุตั้งนานแหละละ
ไหงด๊องติดดินจาง
แล้วคิบอมละ
เจ้ซินหายยยยยยยยยยยยยยยยยย
พอแหงะไปดูชื่อเรื่อง อ่อมันคนละเรื่องกันนี่เอง = =;
เรื่องเฮห้าว+ติสต์มากเลยนะ 5 5