ตอนที่ 14 : [129 KIHAE] :: FAN [CLUB] #2
บริเวณจอดรถด้านหลังเวที
ร่างบางของลี ทงเฮก้มผลุบๆโผล่ๆเพื่อสำรวจดูว่าในบริเวณนี้มีการ์ดหรือผู้รักษาความปลอดภัยของศิลปินทั้งหมดกี่คน
ด้วยความที่คิบอมเพิ่งจะลงจากเวที ก็แน่ล่ะว่าการ์ดเกือบทั้งหมดจะต้องไปช่วยกันคุ้มกันศิลปิน
ทั้งจากแฟนคลับแท้ๆ หรือแม้แต่จากแอนตี้แฟนก็ตาม
ตอนนี้ในสายตาของทงเฮที่กวาดไปรอบแล้วรอบเล่านั้น ก็พบว่าเหลือการ์ดเพียงคนเดียวเท่านั้น แถมคนขับรถประจำตัวคิบอมอย่างลุงซกจินก็ยังไม่มาด้วย
เสร็จเค้าล่ะ!!!
ทงเฮค่อยๆยืดตัวขึ้นจนเต็วความสูงอันน้อยนิด(?)ของตัวเองแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆการ์ดคนนั้น
“พี่ครับๆ....” ทงเฮเรียกเบาๆ
“เฮ้ย! เธอเข้ามาไหนส่วนนี้ได้ยังไงเนี่ย” ชายหนุ่มรูปร่างกำยำตกใจไม่น้อย
“จุ๊ๆสิพี่...อย่าเอะอะไปสิ....” ทงเฮเอานิ้วชี้ชิดที่ปากตัวเองเอาไว้ เพื่อเป็นสัญญาณให้คนตรงหน้าเงียบๆ แถมยังทำสายตาลุกลี้ลุกลน
“อะไรของเธอนี่.....” การ์ดหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ
“ก็เพราะผมแอบเข้ามานี่ล่ะ ผมถึงต้องมีอาการแบบนี้ไงล่ะ พี่ต้องตั้งใจฟังนะ เพราะผมคงจะต้องรีบออกไปแล้ว ไม่งั้นจะซวยเอา...” ทงเฮยิ้งเพิ่มแอคติ้งให้มันสมจริงมากเข้าไปอีก
“แล้วสรุปเธอมีอะไรล่ะ?” การ์ดเริ่มโอนอ่อนตามมากขึ้น
“ผมน่ะเป็นแฟนคลับนัมเบอร์วันของคิบอมเลยนะ!” ร่างบางพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
“แล้วยังไง ถ้าจะมาขอเจอคุณคิบอมแล้วล่ะก็เลิกหวังซะเอะนะ” การ์ดคนนั้นทำท่าจะเดินหนีแต่ทงเฮก็ตามไปคว้าแขนเอาไว้จนได้
“เฮ้ยพี่! ไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมจะมาบอกพี่เพราะจากการที่ผมเป็นแฟนคลับชนิดเกาะติดหนึบสุดยอดของคิบอมนี่ล่ะ ทำให้ผมรู้อะไรบางอย่างมาล่ะ..”
“รู้อะไร?”
“วันนี้นะ พวกทีมงานของพี่น่ะ รู้รึเปล่าเถอะว่ามีพวกแอนตี้แฟนแฝงเข้ามาตั้งเท่าไหร่” ทงเฮแกหล้งทำหน้ามุ่ย
“อะไรนะ?”
“โธ่...ผมชอบคิบอมมาตั้งนาน แค่มองตาก็ดูรู้แล้วคนไหนแฟนคลับ คนไหนกระแส คนไหนแอนตี้...มีแต่พวกพี่นั่นล่ะที่ดูไม่ออกกัน ถ้าคิบอมเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะรับผิดชอบกันยังไง”
ใส่เข้าไปสิน้ำเสียงกดดัน ท่าทางเอาเรื่อง หน้าตาจริงจัง
เดี๋ยวก็สำเร็จ!
การ์ดมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่เชื่อใจอยู่ดี ทำเอาทงเฮชักจะหงุดหงิด กลัวจะได้เวลาที่คิบอมจะมาที่รถซะก่อน
“เออพี่ ผมแค่แวะมาบอกผมต้องรีบออกไปแล้ว แต่ทางที่ดี ตรงประตูทางที่ออกสอง ที่คิบอมจะออกมาน่ะ...ผมรู้มาว่าแผนของพวกแอนตี้แฟนก็คือจะรอให้คิบอมเดินออกมาก่อน แล้วแกล้งทำเป็นกรี๊ดกร๊าดแล้วหลังจากนั้นก็จะแฝงตัวในหมู่แฟนคลับจริงๆ ปาของใส่คิบอมนะ...”
มาเป็นฉากๆยังกับสคริปต์หนังเลยทีเดียว
“จริงเหรอ? นี่เธอไปรู้มาจากที่ไหน” การ์ดเริ่มมีใจเอนเอียงไปทางเชื่อมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
“ก็บอกแล้วไงว่าผมเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่ง อะไรที่เกี่ยวกับคิม คิบอมน่ะ ผมรู้ทั้งนั้น”
“เอ่อ....แล้ว....เอาไงดีวะเนี่ย”
“พี่ก็ต้องรีบไปบอกการ์ดคนอื่นยังไงล่ะ หรือพาคิบอมออกทางอื่นก็ได้...ทำไงก็ได้ให้คิบอมปลอดภัยนั่นล่ะ” ทงเฮกระตุกแขนอีกฝ่ายเพื่อเพิ่มแรงกดดันเข้าไปอีก
การ์ดคนนั้นยืนนิ่งเล็กน้อย...
“อย่าให้คิบอมเป็นอะไรนะพี่ บริษัทอุตส่าห์ไว้วางใจให้ทางพี่มาดูแลรักษาความปลอดภัยให้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับศิลปินดังขนาดนนี้ล่ะก็...พี่กับทีมงานของพี่จะรับผิดชอบไหวเหรอ?”
ทันทีที่ยกเรื่องการตกงานมาอ้าง การ์ดคนนี้ก็ยิ่งปักใจเชื่อไปเลยทันที
“เฮ้อ............” ทงเฮแสร้งถอนหายใจแรงๆ
“ตามใจพี่เถอะนะ ผมคงจะต้องรีบออกไปแล้ว...ไปล่ะฮะ” ว่าแล้วทงเฮก็รีบทำท่าลุกลี้ลุกรน หันกลับออกไป
โดยที่การ์ดไม่ทันได้มองตามอย่างแน่ใจจนรู้ว่าที่แท้แล้วน่ะ ตัวเล็กๆของคนเจ้าแผนการณ์ได้กลับมาแอบที่หลังเสาต้นเดิมเรียบร้อยแล้ว
“รีบไปสิวะ...มันต้องสำเร็จสิ...” ทงเฮภาวนาอยู่แบบนั้น
การ์ดมองซ้ายมองขวาอยู่อีกเล็กน้อย...ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากบริเวณลานจอดรถ
“เยส!” ทงเฮร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบออกมาจากที่ซ่อนตัววิ่งกลับไปที่รถอีกครั้ง
ร่างบางค่อยๆปีนขึ้นไปยังเบาะหลัง ก่อนจะมองนาฬิกา
คิบอมลงจากเวทีได้เกือบสิบห้านาทีแล้ว จากหลังเสตจมายังรถนี่ก็น่าจะสักสิบนาที แต่ถ้ารวมการเปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างเครื่องสำอางค์ด้วยแล้วก็น่าจะสัก...ยี่สิบนาที
เอาวะ...ซ่อนรออยู๋ในนี้ก็แล้วกัน
ถ้าเกิดคิบอมมา เค้าก็จะทำเพียงยื่นของให้เงียบๆ แล้วเดินออกไปเลยนั่นล่ะ
เค้ารู้มาว่าคิบอมไม่ชอบคนที่ทำเสียงวี๊ดว๊ายโทนแหลมๆใส่ ดังนั้นต่อให้ตื่นเต้นและดีใจมากแค่ไหนเค้าก็จะพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ให้ได้!
นั่งรอสิบนาทีก็แล้ว....
สิบห้านาทีก็แล้ว....
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปก็แล้ว...
ทำไมยังไม่มาอีกนะ?
หรือว่าเค้าจะเข้าใจอะไรคลาดเคลื่อน? ก็ไม่ผิดนี่นา...คิบอมจะต้องขึ้นรถคันนี้ เลขทะเบียนก็ไม่ผิด
ร่างบางรอไปได้อีกนิดหน่อย ตาก็เริ่มปรือแล้วล่ะ เพราะวันนี้ต้องตื่นแต่เช้ามืด เพื่อมานั่งจองที่
ดวงตาคู่หวานๆมันก็เลยค่อยๆเบลอจนปิดลงพร้อมกับล้มตัวนอนบริเวณพื้นรถตู้ด้านหลังสุด
คิบอม...ผมอยากเจอคุณจังเลย.
“โธ่พี่ คราวนี้หน้าถ้าดันมีงานแทรกเข้ามาแล้วไม่บอกผมล่วงหน้าแบบนี้ผมก็ไม่ไหวเหมือนกันนะครับ...” เสียงทุ้มที่นุ่มลึกและชวนฟัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจนิดๆกับผู้จัดการส่วนตัวของตัวเอง
ทันทีที่ลงจากเวที ก็นึกว่าจะได้กลับไปพักผ่อนที่คอนโด ที่ไหนได้ดันมีงานด่วนเป็นการสัมภาษณ์จากนิตยสารถึงสามเล่ม เล่นเอาเสียไปอีกเกือบสองชั่วโมงเลยนะเนี่ย...
“อย่าบ่นมากนักเลย ช่วงนี้เป้นช่วงขาขึ้นของนายเลยนะ นายจะต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับสื่อพวกนี้เอาไว้หน่อย...เอาล่ะ ขึ้นไปรอบนรถได้แล้ว” ผู้จัดการฮงส่งเล็กน้อยก่อนจะเดินแยกออกไปคุยกับคนขับรถ
คิบอมถอนหายใจหนักๆเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประต๔รถตู้เดินเข้าไปยังเบาะหลังสุด
!!!!
ก่อนที่ปลายเท้าจะสะกิดถูกกับวัตถุประหลาด(?)
คิมหนาขมวดเข้าหากัน...นี่คนนี่นา?
ร่างสูงชะโงกหน้าเข้าไปดูว่าเป็นใครกันแน่ พร้อมๆกับร่างบางที่นอนพลิกตัวหันกลับมาพอดี
นาย...คนนั้น
“มีอะไรรึเปล่าคิบอม?” เสียงผู้จัดการที่เห้นว่าคิบอมไม่ยอมเข้าไปนั่งสักที จึงตะโกนถามออกมาจากนอกรถ
“เปล่าครับพี่” คิบอมตอบก่อนจะนำผ้ารวมทั้งของๆแฟนคลับมาบังตัวของทงเฮเอาไว้ แล้วรีบเข้าไปนั่งที่
คิบอมมองบรรดาแล้วก็มองคนด้านล่าง
หวังว่าคงจะไม่ตื่นขึ้นมากลางทางหรอกนะ...
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการฮงก็ก้าวขึ้นมาบนรถ แถมยังทำท่าว่าจะมานั่งข้างๆคิบอมอีกด้วย
“หยุดเลยพี่! ผมอยากนั่งคนเดียว” ร่างสูงแกล้งทำเสียงเข้ม
“อะไรอีกวะ นี่นายยังไม่หายเคืองพี่อีกรึไง เออ เอาน่ารับรองว่าคราวหน้าไม่มีแบบนี้แน่”
คิบอมยังคงทำหน้าไม่สนใจ แกล้งเสมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เออๆ อยากนั่งคนเดียวก็ตามใจ” ผจก.ถอนหายใจหนักๆแล้วก้าวขึ้นมานั่งด้านหน้ารถ
พอรถเริ่มออกตัว ร่างบางก็ขยับตัวไปมา ร่างสูงที่มองลงมาก็เริ่มเครียด...แสบแล้วยังนอนดิ้นอีก
ถ้าเกิดว่าผจก.รู้ขึ้นมานะ อย่าคิดว่าจะได้โผล่หน้าไปตามงานไหนๆของเค้าอีก
เฮ้อ....อยู่ดีไม่ว่าดีนะคุณแฟนคลับ
“คร่....อก............” เสียงละเมอ+กรนเบาๆ เรียกความสนใจจากทั้งรถได้ทันที
“คิบอม...นายหลับหรอ?” ผู้จัดการฮงหันกลับมาถามทันที ก็ปกติมันนอนนิ่งราวกับคนตายนี่หว่า ทำไมวันนี้มีเสียงกรนขึ้นมาได้วะ
แถมเสียงนั่นยังหวานมากซธด้วย
“อะ...เอ่อ...โทษทีพี่สงสัยผมจะเหนื่อยมากไปหน่อย...ฮะ...ฮ้าววว” คิบอมแสร้งเอามือป้องปากแล้วหาวออกมากว้างๆ
“อ่อ งั้นหรอ อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ถึงคอนโดแล้ว” ผจก.ฮงกลับไปนั่งดูคิวงานต่ออย่างไม่ติดใจสงสัยอะไร
คิบอมหันกลับมามองนายตัวดีที่ทำสีหน้าหลับสบายอีกต่างหาก
เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ!
กว่าจะถึงคอนโดที่หมายได้ก็เรียกว่าทุลักทุเลจริงๆเลย
“เอาล่ะ...ถึงแล้ว ลงมาได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพี่จะได้กลับบ้านพี่เหมือนกัน.” ผู้จัดการฮงยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วก็หันมาสั่งศิลปินในความดูแลของตัวเอง
“เอ่อ................” คิบอมทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย...
ทั้งๆที่ในใจพยายามคิดว่าจะทำยังไงดี จะพาคนที่อยู่บริเวณปลายเท้านี่ออกไปจากรถจนปลอดภัยได้ยังไงล่ะ
“มีอะไรรึเปล่า....?”
“ผมขอนั่งคิดอะไรในรถหน่อยได้มั้ย พี่กลับไปก่อนเถอะ” คิบอมถอนหายใจหนักๆ
“นายไม่เป็นไรแน่นะ?” ผู้จัดการถาม
“ครับ...ถ้าคิดว่าผมจะหนีเที่ยวก็บอกให้คนขับรถจับตามองผมไว้ให้ดีๆก็แล้วกัน” คิบอมบอก
“ตามสบายนายเถอะ ชั้นเองก็เหนื่อยมากล่ะ แยกกันไปพักผ่อนแล้วกัน” จะต้องห่วงอะไรในเมื่อคอนโดนี้มีมาตรการรักษาความปลอดภัยอย่างดีเลยล่ะ
ผู้จัดการฮงหรี่ตาเล็กน้อยแล้วยักไหล่ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
“เฮ้อ .....” ร่างสูงยกมือขึ้นกุมขมับ
ก่อนจะค่อยๆยกของๆบรรดาแฟนคลับออกจากร่างบางที่ยังคงหลับตาพร้อมไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่าตัวเองเกือบจะซวยครั้งใหญ่ซะแล้ว
“เออ คุณคิบอมครับ...” คนขับรถที่จะเข้ามาเปิดประตูให้คิบอม ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ร่างสูงกำลังช่วยพยุง
“เค้าเป็นแฟนคลับผม...อย่าบอกใครเรื่องนี้นะ ผมไม่อยากให้เค้าเดือดร้อน หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ...” คิบอมพูดด้วยแววตาจริงจัง
จนคนขับรถให้แต่พยักหน้ารัวๆ
คิบอมช้อนคนตัวเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองและทงเฮออกมาจากรถจนได้
แถมยังต้องอดทนขึ้นทางด้านลิฟท์ขนของอีกต่างหาก
ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์คิบอมก็อดที่จะมองใบหน้าที่หลับอย่างมีความสุขนั้นไม่ได้
ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ...คนๆนี้
จำได้ดี...จนขึ้นใจเลยล่ะ
“คิ....บอม....คราวหน้า...ชั้นจะ...ไปมีตกับนาย...ห้ายด้าย....” ร่างบางขยับตัวยุกยิกเล็กน้อย แล้วพึมพำประโยคนั้นออกมาจนดังก้องลิฟท์
เรียกรอยยิ้มบางๆได้จากมุมปากของคิบอม
“น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ...”
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องของตัวเองอย่างปลอดภัยแล้ว คิบอมจึงค่อยๆวางร่างบางไว้บนเตียง...แล้วย้อนมองนาฬิกาที่หัวเตียง
อะไรกันเนี่ย...จะตีสองแล้วรึ
ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันทำเอาร่างสูงเกิดความเหนื่อยขึ้นมาเสียดื้อๆ
“เหนียวตัวจังวะ....” คิบอมบิดตัวไล่ความขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินออกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกห้องหนึ่ง
และด้วยนิสัยรักความสะอาดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คิบอมจึงใช้เวลาค่อนข้างนานในการทำความสะอาดร่างกาย
“งืม.....” ทงเฮค่อยๆขยับตัวเล็กน้อยแล้วลืมตาขึ้นมองแสงไฟนีออนสีเหลืองอ่อน
มือบางยกขึ้นมากุมหัวตัวเองเล็กน้อยก่อนจะพยายามทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย....” จำได้ว่าครั้งสุดท้ายเค้ากำลังนั่งรอคิบอมอยู่ในรถตู้นี่นา
สายตาหวานพยายามจะกวาดตามองไปรอบๆห้องที่ตัวเองอยู่ แต่ก็เห็นนาฬิกาบนหัวเตียงก่อนเป็นอย่างแรก
เวลา 02.45 น.
“จะตีสามแล้ว!!!” ทงเฮเด้งตัวขึ้นจากบนเตียงเลยทันที
ลุกขึ้นมายืนดิ่นอยู่ข้างเตียง ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
“ตายแล้วๆๆ!!! พรุ่งนี้ตอนเก้าโมงคิบอมมีอัดรายการที่ SBS นี่นา! โอ๊ยย ป่านนี้จะต้องมีคนไปชิงพื้นที่หน้าเวทีแล้วแน่ๆเลย!” ร่างบางรีบมองหากระเป๋าของตัวเอง คว้าขึ้นมาได้ก็รีบออกจากห้องนอนที่ตัวองกำลังอยู่ทันที
“ตายแล้ว! ถ้าไม่ทันนี่จะทำยังไงวะเนี่ย โฮ! คิบอมชั้นจะได้เห็นนายมั้ยเนี่ย” บ่นไปสารพัดเถอะ ไม่ได้รู้เรื่องเล๊ยว่าคนที่ตัวเองกำลังบ่นถึงนั้น แอบยืมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวในห้องน้ำตั้งานแล้ว
ก็เล่นตะโกนซะลั่นขนาดนั้น ไม่รู้ว่าห้องข้างๆนี่เค้าจะว่าๆยังไงบ้างนะ
“ฮะๆ...เป๋อไม่เปลี่ยนเลยนะ...” คิบอมยกมือขึ้นมาปิดปากเวลาหัวเราะ เหมือนที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ
แม้จะยืนอยู่ในนี้ แล้วไม่ได้เห็นท่าทางของร่างบางก็ตามเถอะ แต่มันก็เดาได้ไม่ยากหรอก คงจะวิ่งวุ่นหาทางออกจนเหมือนปลาหลงทางในมหาสุมทรแน่ๆเลย
รูปเค้าก็แปะอยู่เต็มห้อง ทำไมไม่สังเกตกันบ้างนะ
จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูนั่นล่ะ...ร่างที่เปียกไปด้วยน้ำของคิบอมจึงค่อยๆก้าวออกมาจากห้องน้ำ
เหลือเพียงแต่ห้องที่ว่างเปล่า
สายตาคมมองไปยังเตียงนอนที่มีรอยยับของคนที่นอนอยู่เมื่ครู่นี้แล้วยิ้มออกมา
“เจอกันพรุ่งนี้นะ...คุณแฟนคลับ”
บางครั้ง....คนเราก็ช่าง..... = =;;
อยากจะมีโอกาสเหมือนลี ทงเฮ (ในเรื่อง) บ้างโว้ย....
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พลาดเลย นิดเดียว
อ๊ากกกกกกกกกก
อยากจะฆ่าด๊องจริงๆเล้ยยย
หัดสังเกตไรมั่งเซ่
แงๆ
อยากจะได้เจอแบบหมวยบ้างอะไรบ้าง
เธอโคดจะโชคดีเลยนะ แต่ทำไมไม่รู้จักสังเกตุรอบตัวล่ะหมวยเอ๊ย!!!
อยากเจอแบบด๊องบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว ><
อยากมีโอกาสทองแบบด๊องในเรื่องมาก ๆ
อ่านแล้วอิจฉา ฮะฮ่า ๆ
ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็เจอแล้วล่ะ คุณแฟนคลับ
ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้เนอะ.. คนเรา
บอมก็นะ จะเก็บอาการเนียนไปไหนคะ
ด๊องก็ขี้โวยวายดี โป๊ะอีกต่างหาก หุหุ
นี่ถ้าไม่รีบไป คงได้นอนห้องเดียวกับบอมแล้ว อิอิ
แล้วมาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่ะ
X3 คุคุ
อ่า,, มีความหลังๆนะเนี่ยยยย
กร๊าก ก ก ก
ไรเตอร์สู้ๆๆ
^^=V
บอมดูจะเอ็นดูแฟนคลับคนนี้เป็นพิเศษนะ
เอากับเฮสิ
กรี๊ดดดดดดดด
> <
ลุ้น ๆๆๆ ว่า 2 คนนี้จะรักกัน (?) ยังไง ??
ได้แต่คิดได้แต่ฝัน
ว่าซักวันจะมีโอกาสแบบนี้บ้างนะ
อ๊ากกกก
ต้องลองทำบ้างใช้ม้าเนี้ย
โดนการ์ดฆ่าแน่นอน
จิๆๆๆ
พี่คะหนังสือยังเหลืออยู่มั้ย ?