ตอนที่ 6 : THE PAIN [3]=สิงโตขี้ขลาด
บนถนน
ซีวอนขับรถฮุนได อย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับมองจราจรที่ตอนนี้ไม่ติดขัดอะไรมากนัก เนื่องจากยังเป็นช่วงบ่ายๆอยู่ แต่ถ้าสักสี่ห้าโมงเย็นนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยทีเดียว
มือหนาคว้าสมอทอล์คมาเสียบเข้าที่หูข้างหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ” ปลายสายตอบกลับมา
“ชินฮเยครับ อยู่ที่ร้านรึเปล่าครับ”
“ค่ะ...อยุ่ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปหานะครับ ออกมาทานข้าวเที่ยงกันนะครับ”
“เอ่อ...คือ...ค่ะ...”
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวอีกสิบนาทีเจอกันครับ” ซีวอนวางสายไป แล้วหักพวงมาลัยรถทันที
ปาร์ค ชินฮเย คือผู้หญิงที่เค้าเจอเมื่อกลางปีก่อน เธอทำงานอยู่ที่ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง เราเจอกันได้เพราะว่าวันนั้นเค้าจะต้องไปซื้อช่อดอกไม้เพื่อแสดงความยินดีกับนักแสดงรายหนึ่ง
เธอสวยมากจริงๆนะ สวยจนเค้าละสายตาไม่ได้เลย และรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์นั่นเอง ที่ทำให้เค้าตกหลุมรักเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา เค้าก็มักจะหมั่นไปหาชินฮเยที่ร้านอยู่บ่อยๆ จนเราทั้งสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้งขึ้น
ความสนิทสนมที่ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ จนเค้ามั่นใจแล้วล่ะว่าเธอคนนี้นี่ล่ะ คือผู้หญิงที่เค้าตามหามานาน
ชินฮเยเป็นคนอ่อนโยน อ่อนหวาน รู้จักกาลเทศะ และปฏิบัติตัวเป็นกุลสตรีอยู่ตลอดเวลา
เค้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่โชคดีมากมายที่ได้ใกล้ชิดชินฮเยแทบจะตลอดเวลาแบบนี้ กล้าพนันเลยล่ะว่าต้องมีผู้ชายหลายคนที่พากันอิจฉาเค้า
ซีวอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอีกเล็กน้อยก็มาถึงที่ร้านดอกไม้เล็กๆแห่งนี้จนได้ ร่างสูงจอดรถอย่างคุ้นเคย ก่อนจะนึกไปถึงบทสนทนาที่จะยกมาพูดกับหญิงสาวในวันนี้
“แอ๊ด....” ประตูร้าถูกเปิดออกด้วยมือหนา
และพบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะเดินออกมาจากร้านเช่นกัน
“เชิญครับ...” ซีวอนหลบทางให้เล็กน้อย
“ขอบคุณมากครับ” ชายคนนั้นตอบ และมองหน้าซีวอนเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป
ซีวอนมองตามอย่างงงๆ หน้าตาคุ้นๆเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนกันนะ? แล้วทำไมจะต้องเค้าด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะ
แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องสนใจนี่นา
“สวัสดีครับ ชินฮเย” ร่างสูงเดินตรงไปหาหญิงสาวแสนสวยที่กำลังฉีดสเปรย์น้ำใส่ดอกไม้นานาชนิดอยู่
“ค่ะ...สวัสดีค่ะ ซีวอน” ชินฮเยยิ้มบางๆเล็กน้อย
“เราจะไปทานที่ไหนกันดีครับ?” ซีวอนเริ่มเปิดประเด็น
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ดูเหมือนว่าชั้นจะทิ้งร้านไปไม่ได้น่ะค่ะ เพราะว่าวันนี้พนักงานที่ร้านพากันลาหมดเลยทั้งสองคน ไม่มีคนอยู่เฝ้าร้านเลยน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
ซีวอนทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“แย่จังเลยนะครับ แต่ไม่เป็นไร ไว้โอกาสหน้าก็ได้ครับ” ซีวอนยังคงทำหน้าที่ของสุภาพบุรุษได้อยู่เหมือนเดิม
“เอ่อ คือซีวอนคะ.....” ชินฮเยทำท่าเหมือนจะพูดอะไร
“Sorry Sorry Sorry Sorry~” เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงกลับดังขึ้นเสียก่อน
“ว่ายังไง มินกิ” ซีวอนยกมือถือขึ้นมากรอกเสียงลงไป
“นายอยู่ไหนน่ะซีวอน เข้ามาที่บริษัทหน่อยสิ”
“ไปทำไม?” ซีวอนพูดอย่างหัวเสีย ก็เค้าอยากมีเวลาอยู่กับชินฮเยนานกว่านี้น่ะสิ
“เรื่องหนังเรื่องแรกของนายนั่นล่ะ นายไม่มาไม่ได้นะ เพราะตอนนี้กรรมการทุกคนกำลังอยู่กับครบ และรอนายด้วย” มินกิพูดด้วยเสียงเครียด
“โธ่...อืม ชั้นรู้แล้วจะรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ซีวอนว่าแล้วก็คุยอยู่อีกสองสามประโยคก่อนจะวางสายไป
“เอ่อ แล้วเมื่อกี๊ชินฮเยว่ายังไงนะครับ” ซีวอนหันกลับมาหาหญิงสาว
“อ๋อ เปล่าค่ะซีวอนมีธุระหรอคะ”
“ครับ ต้องเข้าบริษัทตอนนี้เลย” ซีวอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก
“งั้นก็รีบไปเถอะนะคะ อย่าให้คนนัดเค้ารอเรานาน จะเป็นการเสียมารยาทเปล่าๆ”
ซีวอนอมยิ้มเล็กน้อย คุณช่างเป็นผู้หญิงที่แสนดีจริงๆชินฮเย
“งั้นวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วจะหาเวลาว่างแวะมาเยี่ยมคุณใหม่”
“ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ” ชินฮเยเดินลุกขึ้นไปส่งซีวอนที่หน้าประตู
“บ๊ายบายครับ”
“บายค่ะ” ซีวอนยิ้มรับคำบอกลาแล้วหันกลับไปขึ้นรถของตัวเอง
ซีวอนใช้เวลาไม่นานมากนักก็สามารถมาถึงที่บริษัทจนได้ บริษัทนี้เป็นบริษัทแรกที่ซีวอนเลือกมาทำหลังจากที่เรียนจบแล้ว และก็เริ่มทำสื่อโฆษณาเล็กๆมาเรื่อยๆ
เค้าต้องการให้ผู้คนยอมรับในฝีมือของเค้า มากกว่ายอมรับเค้าเพราะนามสกุล
ที่นี่คือบริษัท หรือจะเรียกให้ถูกต้องจริงๆก็คือค่ายหนังชอนซา ฟิล์ม ถือว่าเป็นค่ายหนังที่มีชื่อเสียงในอันดับต้นๆของเกาหลีเลยทีเดียว
“นายมาแล้วหรอซีวอน” มินกิรีบวิ่งตรงเข้ามาหา
“อืม...ทำไม เกิดอะไรขึ้นทำไมมันกะทันหันแบบนี้” ซีวอนถามกลับ
“ชั้นเองก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็มีเรียกประชุมเรื่องนายทันทีเลยล่ะ”
“โอเค แล้วนี่ทุกๆคนอยู่ที่ไหนแล้ว”
“เค้ากำลังรอนายอยู่ที่ห้องท่านประธานน่ะ”
ซีวอนเลิกคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมต้องไปถึงที่นั่นด้วย สำคัญมากเลยหรอ”
“ชั้นเองก็ยังไม่รู้รายละเอียดมากนักหรอก แต่นายควรจะรีบไปนะ”
ซีวอนจึงตรงไปที่ลิฟต์ เพื่อขึ้นไปสู่ชั้นสูงสุดทันที
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก....” ซีวอนเคาะประตูตามมารยาท
“เชิญ...........”
ภายในห้องที่ถูกจัดเอาไว้อย่างดี ถ้วยประกาศเกียรติคุณมากมาย
ซีวอนค้อมหัวให้ท่านประธานเล็กน้อย
“เชิญนั่งสิ” ซีวอนจึงนั่งลงตรงข้าม
เค้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะภายในห้องนี้มีเพียงตนกับท่านประธานลีเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีกรรมการคนอื่นๆเหมือนที่มินกิบอกไว้
“ท่านเรียกผมเข้ามาพบวันนี้มีอะไรรึเปล่าครับ” ซีวอนถามอย่างนอบน้อม
“นายเองก็ทำงานในบริษัทชั้นมานานแล้วสินะ” ท่านประธานลีมองซีวอนอย่างอ่อนโยน
“ครับ เกือบจะสามปีแล้วล่ะครับ”
“อยากจะกำกับภาพยนตร์รึยังล่ะ?”
“ครับ?........” ซีวอนตาเป็นประกาย
“ชั้นถามว่านายอยากจะเป็นผู้กำกับหนังเต็มตัวรึยัง”
“คะ...ครับ อยากครับ”
“ชั้นมีข้อเสนอให้นาย”
“ครับ?”
“ชั้นมีบทเรื่องใหม่ ซึ่งตอนนี้ที่เกาหลียังไม่มีค่ายหนังไหนทำมากนัก มันเป็นบทของนักเขียนภาพยนตร์ใหม่น่ะ มาเจอกับนายที่เป็นผู้กำกับใหม่ด้วย ชั้นเลยอยากจะรู้ว่าจะไปกันได้รึเปล่า?”
“แล้วคือ?”
“มันเป็นแนวของชายรักชายน่ะ”
“ผมขอปฏิเสธครับ!” ซีวอนค้านหัวชนฝา
พวกผิดเพศ!
“ฟังก่อนสิ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเกลียดเลยนะ และพลอตมันก็น่าสนใจด้วย นายจะไม่ลองเชิงดูก่อนหรอ?” ท่านประธานลี หรี่สายตามองซีวอน
ซีวอนก็รู้ดีว่าภายใต้ใบหน้าที่อ่อนโยนนี้ ถ้าถึงเวลาที่จะเอาจริงขึ้นมา ก็น่ากลัวเช่นกัน
“แล้ว...คนเขียนบทเป็นใครล่ะครับ”
“ลูกชายชั้นเอง...นายน่าจะเคยเจอเค้านะ เค้าจบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกับนายนี่นา”
“ครับ?” ซีวอนจำไม่ได้
อาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยสนใจใครเลยก็ได้มั้ง
“ลูกชายคนโตของชั้น ลี ฮยอคแจน่ะ...”
ซีวอนรู้สึกคุ้นชื่อนี้มากมาย
“แล้วผมจะต้องทำยังไงบ้างครับ” ซีวอนค่อยๆคิดวางแผน อย่างมีหลักการ
“ชั้นเห็นใจนายนะ ต้องร่วมงานกับคนที่ไม่คุ้นเคน และเป็นแนวที่ยากมากด้วย แต่ชั้นก็เชื่อมั่นทั้งในตัวนายและคนเขียนบทว่าจะต้องถ่ายทอดออกมาได้ดีมากๆแน่”
“ขอบคุณครับ”
“ชั้นจึงจะให้นายและลูกชายของชั้น ทดลองอยู่ด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน เพื่อศึกษากันและกัน”
“ว่ายังไงนะครับ!!!!”
“ยังไงนายก็อยู่คอนโดอยู่แล้วไม่ใช่หรอ มันเป็นการดีที่นายจะได้มีโอกาสศึกษากันและกันเอาไว้ เพราะพวกนายจะต้องร่วมงานกันอีกนาน และถ้าหนึ่งเดือนแล้ว นายยังลังเลอยู่ นายก็มีสิทธิ์เลือกที่จะไม่ทำงานนี้ก็ได้”
ซีวอนนั่งทำหน้าเครียด เค้าไม่ชอบใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับใคร
และนายฮยอคแจนั่นอีก เป็นใครเค้าก็ไม่เคยรู้จัก
จะเป็นพวกผิดเพศรึเปล่าเนี่ย
“ว่ายังไงล่ะ หนึ่งเดือน แลกกับการตัดสินใจของนาย” ท่านประธานถามอีกครั้ง
“ครับ...ตกลงครับ หนึ่งเดือน”
ท่านประธานลียิ้มอย่างพอใจ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“เข้ามา.....” ท่านประธานกล่าว
พร้อมกับการก้าวเข้ามาของชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ซีวอนจำได้ว่าเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในร้านดอกไม้ของชินฮเย
“อ่า...ผมไม่รู้ว่าพ่อมีแขก”
“เปล่าหรอกๆ อ้อ...ซีวอน นี่ซึงกิ ลูกชายคนเล็กของชั้นเอง” ท่านประธานลีแนะนำ
“เอ่อ ครับ สวัสดี” ซีวอนพูด
“ครับ...คุณชเว ซีวอน” ซึงกิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
จนซีวอนต้องขมวดคิ้ว
“แล้วนี่พี่เรากลับมาถึงเกาหลีรึยังเนี่ย” ท่านประธานหยุดสงครามสายตาเอาไว้เพียงเท่านี้
“ไฟลท์ลงเย็นนี้ครับ พ่อจะไปรับด้วยรึเปล่า แม่บอกว่าให้พ่อไปด้วยนะครับ”
“ไปสิ ลูกกลับมาทั้งที นายเองก็ไปด้วยกันนะซีวอน” ท่านประธานลีหันมาบอก
“ครับ?....” ซีวอนงง
“ก็วันนี้ฮยอคแจจะกลับมาเกาหลีน่ะ เค้าไปอยู่ที่ออสเตรเลียตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีแล้วล่ะ วันนี้จะกลับมาเพื่อร่วมงานกับนายยังไงล่ะ”
“เอ่อ แล้วผมต้องไปด้วย....”
“ก็ชั้นจะให้เค้าย้ายไปพัดอยู่กับนายเลยยังไงล่ะ”
“วันนี้เลยหรอครับ?”
“พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ให้เค้ากลับไปหาครอบครัวก่อน แล้วพรุ่งนี้นายไปรับเค้าที่บ้านของชั้นก็แล้วกันนะ แต่วันนี้นายจะต้องไปรับฮยอคแจกับพวกเราด้วย”
“เอ่อ ครับ ได้ครับ” ซีวอนต้องตอบรับอย่างจำใจ
“ดีมาก แล้วพวกของใช้อะไรแบบนี้ เดี๋ยวชั้นจะเซ็นต์เช็คให้ แล้วนายก็พาเค้าไปเดินเลือกซื้อก็แล้วกันนะ เวลาที่ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันแล้วน่ะ”
“คอนโดผมก็มีครบทุกอย่างแล้วล่ะครับ” ซีวอนบอก
“เผื่อลูกชั้นอยากจะได้อะไรเพิ่มอีกไง”
“ก็ได้ครับ”
ซึงกิลอบมองซีวอนทีละส่วน ทั้งร่างกายและวิธีการพูด เค้ารู้สึกไม่สบายใจเลยที่จะปล่อยให้พี่ชายผู้บอบบางเหมือนผู้หญิงของเค้าไปอยู่กับคนแบบนี้
5 ปีที่แล้วหมอนี่ทำอะไรไว้กับพี่เค้าบ้าง
เค้าไม่มีวันลืม!!!
ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายที่ชื่อชเว ซีวอน พี่ชายเค้าคงจะไม่ต้องหนีไปรักษาใจไกลถึงออสเตรเลีย!
ไม่รู้ว่าพ่อเค้าคิดอะไรของเค้าอยู่นะ
จะส่งเนื้อดีๆไปเข้าปากสิงโตขี้ขลาด
มองโลกแคบ แบบคนตรงหน้านี้
“แล้วสรุปเครื่องลงกี่โมงล่ะซึงกิ” ท่านประธานถาม
“ห้าโมงครับ”
“อืม...ตอนนี้สามโมงกว่าแล้วนี่นา นายมีธุระจะไปที่ไหนต่อรึเปล่าซีวอน?”
“ไม่มีครับ แต่เดี๋ยวผมลงไปรออยู่ที่ร้านกาแฟข้างล่างก็ได้ครับ ยังไงท่านก็ต้องลงไปขึ้นรถที่ฝั่งนั้นอยู่แล้ว” ซีวอนพูด
“โอเคได้ แล้วชั้นจะเรียกนายเอง ขอบใจมาก” สิ้นคำท่านประธาน ซีวอนก็ลุกขึ้น ค้อมหัวเล็กน้อย แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
เหลือกันเพียงสองพ่อลูกภายในห้อง
“ทำไมพ่อทำแบบนี้ครับ” ซึงกิเริ่มประเด็นทันที
“อะไร?”
“พ่อก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะหมอนี่นั่นล่ะที่ทำให้พี่ฮยอคแจต้องไปออสเตรเลีย แล้วทำไมพ่อยังจะต้องส่งพี่ชายผมไปอยู่กับเค้าด้วย”
“แล้วพี่เรายังรักเค้าอยู่รึเปล่าล่ะ”
“ก็รัก...แต่ไม่น่าให้ไปอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้นี่นา ผมเป็นห่วง”
“เอาน่า ความจริงพ่อก็ไม่อยากให้ฮยอคแจไปเหมือนกัน”
“แล้วทำไมพ่อยังทำแบบนี้ล่ะครับ”
“ก็เพราะสงสารพี่เราน่ะสิ คุณป้าเราเค้าโทรมาบอกพ่อทุกวันเลยว่าฮยอคแจเอาแต่ร้องไห้ ขนาดผ่านมาห้าปีแล้วนะซึงกิ ห้าปีแล้วพี่เรายังไม่มีทางลืมเลย”
“ผมกลัว...ซีวอนขึ้นชื่อว่ารังเกียจพวกชอบเพศเดียวกันขนาดไหน ผมกลัวว่าเค้าจะทำอะไรพี่ฮยอคแจ”
“พ่อจะไม่ยอมให้ลูกของพ่อเป็นอะไรไปแน่นอน”
“ผมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะครับ” ซึงกิมีสายตาที่เป็นกังวล
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด อีกอย่างเรื่องนี้พี่เราเป็นคนตัดสินใจเองด้วย”
ซึงกิจึงไม่อาจจะหาเหตุผลใดๆมาโต้ตอบได้อีก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
5 ปีที่แล้วมีอะไรเกิดขึ้น
ฮยอกถึงต้องหนีไปออสเตรเลีย
อย่าเศร้าเลย กลับมาคราวนี้ เอา วอนให้อยู่เลยน้ะ
5 ปีก่อนชเวไปทำอะไรฮยอกแจไว้หนอ ?
ร้องไห้ทุกวันตลอด 5 ปี ฮยอกแจของช้านนน ><''
ความหลังต้องเป็นอะไรที่ไม่ดีแน่ๆ
วอนไปทำอะไรไว้เนี่ย
ว่าแต่เมื่อ5 ปีก่อนวอนทำไรย๊อกอะ
มันคงเจ็บน่าดูเลยนะ
หาคนใหม่เถอะย๊อก
อิคุณชาย มันไม่มีหัวใจ ^^
5 ปีแล้ว
หาคนใหม่เถอะ
ตั้ง 5 ปีเลยนะ
รู้จักกันมาก่อนแต่ไหงวอนมันจำฮยอกแจไม่ได้ล่ะ
แล้ววอนทำอะไรฮยอกหแจไว้อ่ะ อยากรู้ๆ
ทั้งๆที่พ่อก็รนู้แต่ก็ยังจะให้ฮยอกแจไปอยู่กับคนที่ทำร้ายลูกตัวเองเนี่ยน่ะ
ท่านประธานคิดอะไรอยู่กันแน่
แล้ววอนมันยิ่งเกลียดพวกรักร่วมเพศอยู่ เห้อ
ห้าปีแล้วนะ ฮยอกทนมาได้ไง
อ๊าาาาา ....
มันจะต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งแน่ๆ
ทำไมฮยอคแจ ถึงรักวอน ?? อยากรู้ๆ
แล้วไปอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม.แบบนี้ จะเกิดจะไรขึ้นนิ
มีเงื่อนงำอีกและ
แต่การันตีว่าถ้าวอนอยู่กะฮยอก
ต้องเลิกคิดแบบนั้นแน่นอน หึหึ
วอนทำไรไว้เนี่ย !
วอนทำไมไม่เปิดใจบ้าง