ตอนที่ 55 : COME BACK-[12]=พาโบ ซีวอน...
ในที่สุดกองถ่ายก็เกิดปัญหาขึ้นจนได้ เพราะอากาศที่แจ่มใสในเม่อวานมาวันนี้กลับมีฝนตกลงมาอย่างแรงจนต้องยกกองเลิกการถ่ายทำทั้งหมดในวันนี้
ซีวอนยืนมองอากาศภายนอกด้วยความเครียด
“เอาล่ะ ...ก็ถือว่าวันนี้ได้พักผ่อนหลังจากถ่ายมาราธอนมาติดๆกันหลายวันก็แล้วกันนะ” ซีวอนประกาศสรุปในที่สุด
ทีมงานทุกคนจึงแยกย้ายเข้าที่พักของแต่ล่ะคน ซึ่งความจริงก็คือบ้านพักโฮมสเตย์ของคุณตาคุณยายนั่นล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพื้นที่และจำนวนห้องมากจนสามารถจุทีมงานของเค้าได้ทั้งหมดแล้วยังเหลือห้องว่างอีกต่างหาก
“ผู้กำกับชเว....” เสียงทีมงานฝ่ายดูแลไฟคนหนึ่งทักเขาขึ้น
“อ่อ...ว่าไง...”
“มีคนมาขอพบน่ะครับ”
“หืม?.......” ซีวอนขมวดคิ้ว
“ปะป๊า!!!” แต่ก็ได้คำตอบเป็นเด็กตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาเกาะขาของเค้าซะแล้ว
“ซอกฮยอน แม่บอกว่าอย่าวิ่งไงล่ะลูก” ตามมาด้วยเสียงหวานของยอนฮี
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรๆ ไงมากอดซิ!” ซีวอนหัวเราะแล้วก้มลงอุ้มซอกฮยอนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
ทีมงานทุกคนยืนอึ้งกับภาพที่ได้เห็น
ผู้กำกับชเวหัวเราะ!!!!
ฮยอคแจกับฮยองจุนที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบและได้เห็นภาพนี้ก็อึ้งไปเหมือนกัน
ภาพที่ซอกฮยอนกอดคอซีวอนเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม พร้อมกับยอนฮีที่ยืนพูดคุยอะไรเจื้อยแจ้วโดยมีซีวอนพยักหน้ายิ้มรับเบาๆ
ดูยังไงมันก็คือภาพของครอบครัวที่สมบูรณ์
“ไหวมั้ย...จุน” ฮยอคแจเอ่ยถามคนข้างๆ
“ถ้าตอบว่าไม่ล่ะ?...”
“ถ้างั้นคำตอบก็คงเหมือนชั้นนั่นล่ะ” ฮยอคแจฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้าๆ
“แล้วนี่คิดไงตามมาล่ะเนี่ย?” ซีวอนเอ่ยถามหญิงสาวเบาๆ
“ก็ลูกคุณน่ะสิ...ถามหาตลอดเลย ก็เลยได้ใช้โบนัสวันหยุดที่แทบจะไม่เคยได้ใช้เลยล่ะค่ะ ฮะๆ”
“ดีแล้ว...พาลูกมาเที่ยวซะบ้าง แกจะได้ไม่เหงา” ซีวอนลูบหัวเล็กๆของซอกฮยอน
“อ๊า! พี่ชายฮีโร่” ซอกฮยอนร้องเรียกคนยืนอยู่ออกไปไม่ไกล
แต่ก็ทำให้ผู้ใหญ่ทุกคนถึงกับสะดุ้งเลยล่ะ
ซอกฮยอนดิ้นลงจากอ้อมกอดของซีวอน ก่อนจะพุ่งตรงไปจับมือของฮยองจุนเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ว้าว....ผมคิดถึงจังเลยครับ!”
“อะ...อืม....” ฮยองจุนกลืนน้ำลายลงคอ
“ผมมีอะไรจะอวดทุกคนด้วยล่ะฮะ!” ซอกฮยอนกึ่งจูงกึ่งลากอีกคนให้เดินเข้ามาหาอีกสองคนที่ยืนนิ่งเหมือนหินไปแล้ว ฮยองจุนจึงรีบเกี่ยวมือฮยอคแจให้เดินมาเป็นเพื่อน
“มามี๊ ผมขอกระเป๋าของผมหน่อย...” ซอกฮยอนบอกแม่ของตัวเอง
“อะ...เอ่อ จ้ะ...” ยอนฮียื่นให้อย่างงงๆ
สิ่งที่เด็กชายตัวน้อยหยิบออกมาจากกระเป่านั้นก็คือ สมุดวาดภาพเล่มหนึ่ง เมื่อเปิดออกแล้วผู้ใหญ่ทุกคนได้แต่นิ่งเงียบขึ้นไปอีก
“คุณครูให้วาดรูปหัวข้อครอบครัวของฉัน ดูสิครับ ผมวาดสวยมั้ย?” ซอกฮยอนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ในภาพวาดนั้นมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งด้านซ้ายเป็นผู้หญิงเขียนไว้ว่า “มามี๊” ส่วนด้านขวานั้นเป็นผู้ชายรูปร่างสูงเขีนว่า “ปะป๊า” โดยที่ทุกคนนั้นจูงมือกันอยู่
หากไม่ติดที่ว่าข้างๆของหญิงสาวนั้นกำลังจูงมือผู้ชายที่เขียนใต้ภาพว่า “พี่ชายฮีโร่” และข้างผู้ชายที่เขียนว่าปะป๊านั้นกำลังจูงมือผู้ชายอีกคนอย่ด้วย
“ทำไมถึงมีพี่ด้วยล่ะครับ” ฮยองจุนก้มตัวลงอยู่ในระดับเดียวกับสายตาของซอกอยอนแล้วถามออกมา
“ก็เพราะพี่กับพี่ชายคนนั้นเป็นคนสำคัญของผมยังไงล่ะครับ” ซอกฮยอนยังคคงร่าเริงเหมือนเดิม
“แล้วทำไมต้องเรียงภาพแบบนี้ด้วยล่ะ” ฮยองจุนถามต่ออีก
ทั้งๆที่บรรยากาศโดยรอบเริ่มแย่หนักไปกว่าเดิมแล้ว
“ก็ไม่รู้สิครับ ตอนแรกผมวางพี่ชายคนนี้ไว้ข้างๆพี่ชายฮีโร่แล้วรู้สึกว่าภาพมันไม่สมบูรณ์ลองอยู่หลายทีเลยลงตัวแบบนี้น่ะครับ...” ซอกฮยอนทำหน้าครุ่นคิดแล้วตอบออกมา
ซีวอนเงยหน้ามองไปยังฮยอคแจเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายกลับหันหน้าหนีทันที
“แล้วทำต้องวาดทุกคนจับมือกันแบบนั้นด้วยล่ะลูก” ยอนฮีอดไม่ไหวถามออกมาบ้าง
แต่คำตอบก็ยิ่งทำให้หัวใจของผู้ใหญ่เต้นถี่มากขึ้น
“ก็เพราะพวกเราทุกคนรักกันยังไงล่ะครับ”
อย่างที่มีคนเคยบอกจริงๆว่าเด็กมักจะพูดความจริงเสมอ!
จวบจนมาถึงเวลาอาหารกลางวัน ซีวอนก็พายอนฮีและซอกฮยอนมาร่วมกันรับประทานอาหารอย่างมีความสุข ในขณะที่ฮยอคแจและฮยองจุนนั้นนั่งห่างออกอีกไปพอประมาณ
“มามี๊......” ซอกฮยอนสะกิดผู้เป็นแม่เบาๆ
“ว่าไงจ๊ะลูก”
“ผมอยากเข้าห้องน้ำจังเลยฮะ....” เด็กน้อยบิดตัวไปมา
“อ้าว! ป้ะ เดี๋ยวแม่พาไป”
“ให้แกไปเองก็ได้น่า เดินไปทางนี้แล้วเลี้ยวซ้ายนะลูก” ซีวอนห้ามปรามคุณแม่ขี้ห่วงเอาไว้
“ผมไปได้ครับ!” ซอกฮยอนรับคำ แล้วรีบวิ่งออกไป
“ทำไมคุณต้องห้ามชั้นด้วยเนี่ย” ยอนฮีหันมาเอาเรื่องอย่างไม่จริงจังกับคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
“ลูกผู้ชายแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า คุณต้องฝึกลูกให้โตได้ด้วยตัวเองได้แล้วนะ” ซีวอนระบายยิ้มบางๆ
แต่เมื่อเวลาผ่านไปประมาณห้านาที มันก็เริ่มแปลกๆแล้วน่ะสิ
“ซีวอน ชั้นจะไปดูลูกหน่อยนะ ทำไมแกไปนานจังเลย”
“นั่นสิ....” ซีวอนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเหมือนกัน
แต่ก่อนที่จะได้ตัดสินใจทำอะไรกันเสียงร้องของซอกฮยอนก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!” ซีวอนรีบผุดลุกขึ้นวิ่งไปตามต้นเสียงทันที แต่...กับยังแพ้ความเร็วของ ฮยองจุน ที่อยู่ใกล้ทางไปห้องน้ำกว่า
“ซอกฮยอนเป็นอะไร...” ฮยองจุนถลาเข้าไปหาซอกฮยอนที่ยืนร้องไห้จ้า ด้วยอาการที่ไม่รู้จะทำยังไง
แค่เห็น “ลูก” ร้องไห้ เค้ายังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเลย
“ซอกฮยอน มานี่!!” ซีวอนที่วิ่งมาถึงทีหลังพร้อมยอนฮีและฮยอคแจที่ตามมาติดๆ ร้องเรียกลูกอย่างใจเสีย
“ปะป๊า!!!” ซอกฮยอนวิ่งเข้าไปสู้อ้อมกอดของคนที่เรียกทันที
“ไม่เอาลูก...ร้องทำไม เกิดอะไรขึ้น” ซีวอนอุ้มเด็กตัวน้อยๆขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วหมุนตัวไปมา
“บอกแม่มาสิลูก ว่าใครทำอะไร” ยอนฮีก้าวเข้ามายืนข้างๆซีวอน
“พวกเค้า...ฮึกๆ บอกว่าผม...ฮือๆ....บอก.....” ซอกอยอนสะอึกสะอื้น
“ใครพูดอะไร บอกปะป๊ามา...เร็ว....” ซ๊วอนพูดด้วยเสียงเครียด
ในขณะที่ฮยองจุนก็กำหมัดแน่น เมื่อคิดได้ว่ามีใครมารังแกเด็กคนนี้
“เค้าบอกว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อ โฮฮ!!!”
หน้าชากันไปหมดอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสีคนต่างไม่กล้าสบตาใครสักคนเลยแม้แต่น้อย
ยอนฮียกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้แล้วระเบิดน้ำตาออกมาทันที ในที่สุดคำๆนี้ก็ตามมาหลอกหลอนเธออีกครั้งจนได้
ปมด้อยที่เป็นเธอเองที่สร้างขึ้นมาให้กับลูกชายเพียงคนเดียวคนนี้
“พูดอะไรออกมาน่ะ ปะป๊าไง...วันนี้ซอกฮยอนมีพร้อมทุกอย่างแล้ว ปะป๊าจะดูแลเรากับมามี๊เอง” ซีวอนลูบหัวลูกให้ซบกับไหล่ของตัวเอง พร้อมกับใช้อีกมือข้างหนึ่งที่ว่างโอบเอวยอนฮีให้เข้ามาร้องไห้กับไหล่ตัวเองเช่นกัน
“ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร....” ซีวอนพูดซ้ำไปซ้ำมา
และเมื่อสายตาของตนเองไปปะทะเข้ากับฮยอคแจที่มองมาก่อนอยู่แล้ว ซีวอนได้แต่ส่งสายตาแห่งความลำบากใจกลับไปเท่านั้น
บางทีคำที่บอกว่า “ไม่เป็นไร” นั้น อาจจะเป็นคำที่เค้าควรจะใช้บอกตัวเองมากที่สุดก็เป็นได้
****************************************
ซีวอน คนโง่ ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รีบพูดความจริงกันซักทีเถอะ
อยากให้เข้าใจกันสักที ทั้ง2คู่เลย
รอตอนต่อค่ะ สู้ๆ
ผู้ใหญ่แทบกระอักอ่ะ
ล้วนี่เมื่อไหร่วอนฮยอกจะได้เข้าใจกันละเนี๊ยะ