{WONHYUK}When I fall in LOVE the PAIN&When U COME BACK to me

ตอนที่ 38 : THE PAIN [29]=ครอบครัวที่สมบูรณ์ ?

เค้าจะต้องใช้เวลาไม่น้อยเลยล่ะ กว่าจะรู้ที่อยู่ของร่างบางในที่สุด ต้องคอยแอบตามเธอวันละเล็กละน้อย แม้จะกลัวว่าร่างบางอาจจะรู้ตัว แต่เค้าก้รู้สึกว่าบางอย่างภายในใจทำให้เค้าต้องมาเจอหน้าเธอทุกวัน

หวั่นไหวกับเธอ? ชอบเธอ?

ไม่หรอก...เค้าแน่ใจว่ามันไม่ใช่แบบนั้น เพราะหัวใจของเค้ามันเหมือนจะหยุดเต้นไปแล้วนับตั้งแต่วันที่รู้ว่าร่างบางไปต่างประเทศ

เหมือนกับว่ามันไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆอีกแล้ว

แต่กับยอนฮี...มันเหมือนกับว่าทุกครั้งที่เค้าเห็นใบหน้าของเธอ ก็ราวกับว่าได้มองฮยอคแจ แต่อยู่ใกล้ ก็ราวกบัว่าเค้ายังคงมีฮยอคแจอยู่ใกล้ๆกันเหมือนเดิม

รอยยิ้มของเธอทำให้เค้าหายเหนื่อย เพราะเหมือนกับได้เห็นฮยอคแจ

เสียงหัวเราะของเธอทำให้เค้านอนหลับลง หลังจากที่ไม่เคยนอนหลับได้สนิทอีกเลยจากวันที่ปล่อยมือจากใครคนนั้น

คนที่อยู่ห่างไกลออกไปอีกฝั่งฟ้า

ไม่รู้...ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง กินข้าวรึยัง? นอนหลับลงมั้ย? หรือกำลังทำอะไรอยู่

เกิดมาเกือบสามสิบปี....นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ชเว ซีวอนรู้สึกคิดถึงและเป็นห่วงใครอย่างรุนแรงนอกจากแม่และน้องชายของตัวเอง

ฮยอคแจ...ทั้งหมดความเจ็บปวดที่ชั้นเคยทำเอาไว้กับนาย ในตอนนี้ความเหงามันกำลังแก้แค้นชั้นให้นายอย่างสาสมแล้วล่ะ

คำๆหนึ่งที่นายคงต้องการจะฟังจากชั้นมาตลอดมา วันนี้นมันค่อยๆเด่นชัดขึ้นมากเรื่อยๆจนชั้นไม่อาจจะโกหกตัวเองได้อีกต่อไป

แต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดออกมาอีกครั้งเมื่อในวันนี้...ไม่มีนายอยู่เพื่อรับฟังมันอีกแล้ว

และตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของชั้น คงไม่สามารถจะพูดคำๆนี้กับใครได้อีก

เพราะนายได้มันไปแล้ว...อวัยวะใต้อกข้างซ้ายของชั้น

นายนำมันติดมือนายไปแล้ว ลี ฮยอคแจ

ซีวอนต้องรีบพาตัวเองออกจากความคิดที่นึกไปไกลให้กลับมาสู่ความเป็นจริง เมื่อเห็นว่าประตูบ้านสองชั้นที่ดูจากสภาพแล้วก็ดูค่อนข้างจะเก่าเอาการอยู่

จากจุดที่เค้าจอดรถรออยู่นั้นไม่ไกลจากตัวบ้านมากนัก จึงมองเห้นใบหน้าของร่างบางได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าของหญิงวันนี้แลดูซีดเซียวมากกว่าปกติ เธอไม่สบายงั้นหรือ? งั้นนี่ก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอหยุดงานเมื่อวานก็ได้

จากการที่สืบข้อมูลเล็กน้อยทำให้เค้ารู้ว่ายอนฮีไม่ได้ทำงานที่ร้านอาหารในตอนเย็นอย่างเดียวเท่านั้น แต่ในตอนกลางวันเธอยังเป็นแคชเชียร์ของชั้นอาหารที่ห้างสรรพสินค้าอีกแห่งหนึ่งด้วย

ทำงานหนักขนาดนี้...ไปเพื่ออะไรกันนะ?

ยอนฮีเดินออกมาที่ประตูได้ ก็แทบจะประคองตัวเองเอาไว้ไม่ไหว ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มไปหมด ภาพที่มองเห็นก็ไหวไปมา...

นี่เธอปล่อยให้ตัวเองป่วยหนักอีกแล้วหรอนี่...ถ้าหากหยุดงานอีก เธอก็จะต้องถูกตัดค่าจ้าง ทั้งๆที่ปลายเดือนนี้ก็มีรายจ่ายอีกเยอะ

เธอจะเป็นอะไรไม่ได้นะ ลี ยอนฮี!

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อประคองตัวเองเอาไว้ให้มั่น ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินมายังประตูรั้วบ้านเล็กน้อย ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น

ได้ยินเพียงเสียงวิ่งของใครบ้านคนเท่านั้น ก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลงไป

ซีวอนรีบวิ่งลงมาจากรถทันทีที่เห็นว่ายอนฮีเดินโงนเงนเหมือนคนที่ไม่สามารถพยุงตัวเองเอาไว้ได้ ยิ่งเห็นร่างบางล้มไปต่อหนาต่อตา ยิ่งทำเอาซีวอนต้องประคองอีกฝ่ายเอาไว้อ้อมกอด

ทำไมตัวร้อนขนาดนี้เลยล่ะ ยอนฮี อดทนไว้กันนะ ลี ยอนฮี” ซีวอนเขย่าร่างบางไปมาเบาๆ

ก่อนที่จะได้ยินเสียงร้องแหลมเล็กเสียงหนึ่ง

“มามี๊!!.................” ดังมาจากในตัวบ้านนั่นเอง

ซีวอนรีบหันไปมองทันที เด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนของอนุบาลใกล้ๆละแวกนี้ ยืนมองมายังคนในอ้อมกอดของเค้าอย่างตกตะลึง

มามี๊? หมายถึงแม่น่ะหรอ?

แสดงว่าเด็กคนนี้ก็เป็น....ลูกของยอนฮีน่ะสิ

“มามี๊ป่วยอีกแล้ว....” เด็กชายคนนี้รีบวิ่งมาเกาะแขนของเค้าเอาไว้ เพื่อมองหน้าแม่ของตัวเองอย่างชัดเจน

“นี่เจ้าหนู...ตามพี่มาเร็ว” ซีวอนตัดสินใจอุ้มหญิงสาวไปที่รถของตัวเอง

“พี่จะพามามี๊ไปไหน พี่เป็นใคร” เด็กชายตัวเล็กแม้จะถามแต่ก็ยังรีบวิ่งตามไป

ซีวอนพายอนฮีวางไว้ที่เบาะหลังของรถ แล้วหันกลับมาอุ้มเด็กชายที่ถามเค้าซะเยอะจนไม่รู้จะตอบอันไหนก่อน ไปที่นั่งด้านคนขับ แล้วออกรถทันที

“พี่จะพาพวกเราไปไหน...” เจ้าหนูจำไมยังไม่ยอมเลิกรา

“นี่! พี่กำลังจะพาแม่เราไปส่งโรงพยาบาล แล้วเราก็ต้องนั่งนิ่งๆก่อนด้วย เพราะพี่จะต้องใช้สมาธิสูงในการคำขับ” ซีวอนหันมาทำเสียงดุๆ

ซึ่งแน่นอนว่ามันจะต้องได้ผล เพราะอีกฝ่ายไม่ถามอะไรออกมาอีกเลย

ซีวอนขับพาคู่แม่ลูกมายังโรงพยาบาลโซล พร้อมกับพาเธอเข้าไปรับการรักษาทันที

“พี่พาพวกเรามาที่นี่ทำไม....” เด็กชายถามขณะที่รออยู่ด้านนอก

“ทำไมล่ะ?” ซีวอนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆถาม

“ผมกับมามมี๊ไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะครับ...ที่นี่ดูท่าว่าจะแพงมาก” ร่างเล็กๆของเด็กน้อยมองความหรูหราของที่นี่อย่างกลัวๆ

“อ้าว แล้วเวลาที่แม่เราป่วยเค้าจะทำยังไงล่ะ?”

“ก็...ถ้าไม่ซื้อยามาทานเอง มามี๊ก็จะไปแค่คลินิกครับ มามี๊บอกว่าเงินที่หามานั้นมันเหนื่อยมากกว่าจะต้องเอามาเสียเพราะเข้าสถานที่แพงๆแบบนี้น่ะครับ” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ จนซ๊วอนอดสงสารไมได้

พอจะเข้าใจหญิงสาวแล้วล่ะว่าทำไมจะต้องทำงานหนักขนาดนี้ด้วย เพราะดูจากเด็กนี่แล้วก็คงอยู่ในวัยใกล้จะเข้าชั้นเรียนปกติซึ่งก็คงจะต้องเงินไม่น้อย ไหนจะค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ...ค่าจิปาถะ

“แล้วว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะ?” ซีวอนถามขึ้น

“คิม ซอกฮยอนครับ...” เด็กน้อยตอบทันที

“อืม...แล้วว่าแต่คุณพ่อของเราล่ะ” ซีวอนเองก็ยังไม่ทันได้ถามเลย แต่รู้สึกว่าเมื่อพูดเรื่องนี้เด็กน้อยที่หน้าตาประทับด้วยรอยยิ้มจะหมองลงได้อย่างชัดเจน

“ไม่มีหรอกครับ...ซอกฮยอนไม่เคยรู้จัก...มามี๊บอกว่าพ่อของซอกฮยอนตายไปแล้ว....”

ซีวอนขมวดคิ้ว

“แต่ซอกอยอนรู้ว่ามามี๊โกหก...มามี๊ยังร้องไห้ทุกครั้งที่ซอกฮยอนถามถึงพ่อ มามี๊ชอบนอนละเมอ...มามี๊ไม่ยอมบอกความจริง....” เล่าถึงตรงนี้เด็กน้อยก็ค่อยๆร้องไห้ออกมา

ซีวอนถอนหายใจหนักๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้ทำได้ยังไงกันนะที่จะเลี้ยงลูกชายให้เติบโตขึ้นมาได้ขนาดนี้เพียงลำพัง

มือหนายกขึ้นมาลูบหัวเด็กน้อยให้เข้ามาร้องไห้ใกล้ๆเค้า

“ฮึก...เพื่อนที่โรงเรียน...ชอบล้อผมว่า....ไอ้ลูกไม่มีพ่อ...ผมอยาก...มี....แบบคนอื่นบ้าง มามีไม่เคยไปงานโรงเรียนของผม...มามี๊ไม่เคย...พาผมไปเที่ยว....ฮือ.....” ซอกฮยอนดึงชายเสื้อของคนข้างๆเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมา

ซีวอนได้ยินเด็กน้อยร้องไห้แบบนี้แล้วก็อดสะท้อนใจนึกถึงตัวเองตอนที่ตัวเองอายุเท่าซอกฮยอนไม่ได้

ในตอนนั้นเค้ายังคงเข้าใจว่าครอบครัวของเค้านั้นปกติเหมือนคนทั่วไป พ่อกับแม่มักจะเคลียงานเพื่อมางานโรงเรียนของเค้าเสมอ เรายังคงทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสามคนพ่อแม่ลูก

แม่มักจะคอยโอบกอดเค้าอยู่เสมอ ส่วนพ่อถึงแม้จะพูดน้อย แต่ก้ยังคงส่งรอยยิ้มให้เค้าทุกครั้งที่มีโอกาส

แม้มันจะผ่านไปนานแล้ว แต่เหตุการณ์เหล่านั้นเค้าเองก็ไม่เคยลืม

ภาพสุดท้ายของคำว่าครอบครัว

แต่เด็กข้างๆเค้า ยังไม่เคยได้พบเจอความรู้สึกแบบนั้นเลยสักครั้งในชีวิต เค้ารู้ดีกับการต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ขาดนั้นเป็นอย่างไร เกิดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเหงา เปล่าเปี่ยว มองเห็นน้ำตาของคนที่รัรก

ดังเช่นที่เค้าไม่มีวันลืมได้เลยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสายของแม่ในวันนั้น วันที่เค้าจะจดจำไปจนวันตายเลยทีเดียว

“ผมอยาก...มีพ่อ...เหมือนคนอื่น....บ้าง....”

ซีวอนอลูบหัวเล็กๆนั่นเบาๆ แล้วพูดออกมา

“พี่ไง....”

“ฮึก...ครับ....” ซอกฮยอนสะอึกสะอื้น ผละหน้าออกมาถาม

“ถ้าเราอยากจะมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ พี่เป็นให้ได้นะ....” ซีวอนตัดสินใจแล้ว ทางเดียวที่เคาจะหยุดความทรมานภายในหัวใจของเค้าลง

คือการหยุดทุกสิ่งที่เกี่ยวกับฮยอคแจ

ถ้าหากร่างบางตัดสินใจที่จะเดินไปจากเค้าแล้ว เค้าเอง....ก็ถึงเวลาที่ต้องบอกให้ตัวเองหยุดเช่นกัน

เค้าไม่อาจจะรักยอนฮีได้ ซึ่งแน่นอนจากเซ้นส์ของเค้า ก็เดาได้เช่นกันว่าเธอเองก็คงจะยังผู้ที่เป็นพ่อของซอกฮยอนไม่ได้หรอก

แต่เค้าเอง...จะอาสาก้าวเข้ามาดูแลพวกเค้าทั้งคู่เอง แม้จะอยู่ในฐานะอะไรก็ตาม

เพราะการได้อยู่ใกล้ยอนฮีนั้น มันอาจจะช่วยให้เค้าคลายความคิดถึงใครอีกคนที่อยู่อีกแสนไกลนั่นลงได้

“แต่พี่...เป็นใคร.....แล้วมามี๊จะรักพี่หรอ.....” ซอกฮยอนยังไม่เข้าใจ

“ไม่เป็นไร เราอยู่กันแบบครอบครัว พี่จะรักเรา เรารักพี่และมามี๊ของเรา ส่วนพี่เองก็จะดูแลท้งเราและมามี๊ของเราให้ดีที่สุด แค่นี้...ก็เพียงพอแล้วล่ะมั้ง...”

ซอกฮยอนมองหน้าอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มกลับมา

แล้วจึงค่อยๆพยักหน้าเบาๆ

“ปะ........” เสียงเด็กเอ่ยขึ้นเบาๆ

“หืม?....”

“ปะป๊า.....” ซอกฮยอนเอ่ยเรียกคำๆนี้แก่ใครสักคนเป็นครั้งแรก

ครั้งแรกในชีวิตที่เกิดมาบนโลกนี้แล้วสามารถเรียกใครสักคนเป็นบุคคลที่ขาดหายไปในชีวิตของตนเอง

ไม่รู้หรอกว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร....หากแต่เค้าเองก็ไม่อยากให้มามี๊ต้องทำงานหนักขนาดนี้ต่อไปอีกแล้ว

ถ้าหากไม่มีมามี๊อีกคน แล้วเค้าจะอยู่กับใคร

ซีวอนเองก็อึ้งไปไม่น้อย เมื่อได้ยินคำๆนี้ เหมือนมีสายใยบางๆมาล้อมรอบตัวเค้ากับเด็กคนนั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ไม่นานนักคุณหมอก็ออกมาจากห้องตรวจ เพื่อบอกว่าจะย้ายยอนฮีไปในห้องธรรมดาแล้ว

“อาการเธอเป็นอย่างไรบ้างครับ?” ซีวอนถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากครับ เธอแค่อ่อนเพลียจากการทำงานหนักและพักผ่อนน้อย ตอนนี้หมอสั่งยาบำรุง และตัวยาลดไข้ให้เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงให้น้ำเกลือหมดหนึ่งถุงก็สามารถกลับบ้านได้แล้วครับ”

“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ....” ซีวอนโค้งลาเล็กน้อย

“ปะป๊า...ไปหามามี๊กัน...” ซอกฮยอนดึงชายเสื้อของร่างสูงเอาไว้

“เอาสิ ไปกันเลย....” ซีวอนจูงมือลูกชายคนใหม่ไปยังห้องที่ยอนฮีพักอยู่

หญิงสาวมีสายตาเหม่อลอยเล็กน้อย พยายามคิดคำนวณจำนวนเงินที่เธอจะต้องจ่ายเป็นค่ารักษาพยาบาล

จะต้องเสียเงินอีกเท่าไหร่กันนะ

ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกพร้อมกับการวิ่งเข้ามาของลูกชายเธอที่วิ่งมานั่งข้างๆเตียงทันที

“ซอกฮยอน.....” ยอนฮีเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ติดกับสายน้ำเกลือออกไปลูบหัวลูกชายเบาๆ

“มามี๊เจ็บตรงไหนมั้ย?....”

ก่อนที่ยอนฮีจะได้ตอบอะไร ก็มีใครอีกคนเข้ามาในห้องเสียก่อน

“คุณ............” หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าใครที่เป็นคนมา

“ไฮ...” ซีวอนทักทายเล็กน้อย

“คุณหรอที่พาชั้นมาส่งที่นี่...” ยอนฮีถาม

“ครับผมเอง....”

“ชั้นไม่รู้ว่าควรจะต้องขอบคุณคุณรึเปล่านะที่พาชั้นมาส่งถึงโรงพยาบาลที่ค่ารักษาสูงขนาดนี้”

ซีวอนส่ายหน้าให้กับคำประชดประชันนั้น ก่อนจะยกใบเสร็จในมือตัวเองให้หญิงสาวได้ดู

“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ”

“ชั้นจะคืนเงินให้คุณ” เธอพูดอย่างไม่พอใจนัก ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเธอ

“พอก่อนๆ....คุณจะคืนผมเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ผมว่าเรามีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นจะต้องคุยกัน”

“เรา งั้นหรอคะ?”

“ก็...ประมาณนั้น....” ซีวอนทำสีหน่าเครียดเล็กน้อยให้ร่างบางได้รู้ว่าเค้านั้นจริงจัง

“ชั้นไม่คิดว่ามันจะมีคำว่าเราได้นะคะ ในระหว่างชั้นกับคุณ....”

“เชื่อเถอะ ผมไม่ได้รู้สึกมากกว่าความต้องการจะเป็นเพื่อนกับคุณแน่นอน สาบานได้...” ซีวอนพูดอย่างหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้น คุณเข้ามายุ่งกับชั้นแต่แรกทำไม” ยอนฮีขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“คุณ...เหมือนกับใครคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก....” ซีวอนยอมรับในที่สุด

“เคยรู้จักหรือเคยรักกันแน่คะ?” ยอนฮีย้อนถามเข้าให้

ทำเอาซีวอนแทบจะไปไม่เป็นเลยทีเดียว เค้าจะประมาทผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลยนะ

“ก็...คงอย่างนั้น.....” ร่างสูงบอก

“คุณก็เลยจะใช้ชั้นเป็นตัวแทนของเค้าอย่างนั้นหรือคะ?”

“เปล่าครับ ผมคงไม่อาจจะรู้สึกแบบนั้นกับใครได้อีก เหมือนที่คุณก็คงจะไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจาก....พ่อของซอกฮยอนใช่มั้ย?” ซีวอนปรายตามองไปยังเด็กน้อยที่ตอนนี้นอนหลับบนโซฟาไปแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อน

ยอนฮีนิ่งไปเช่นกัน....

“ผมไม่คิดจะเข้าไปแทนที่ใคร เหมือนกับที่จะไม่ยอมให้คุณเข้ามาทับรอยคนในใจของผมเช่นกัน...ผมแค่อยากจะดูแลคุณกับซอกฮยอน...”

“ในฐานะอะไรล่ะคะ?”

“ในฐานะพ่อของซอกฮยอน....” ซีวอนตอบอย่างชัดเจน

ยอนฮีหลับตาลงอย่างเจ้บปวดเมื่อเผลอนึกย้อนไปถึงสิ่งที่ทำให้เธอต้องเลี้ยงลูกตัวคนเดียวมาถึงหกปีแบบนี้

“จะให้แก...รู้สึกว่าตัวเองขาดแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่ ไม่สงสารลูกบ้างหรอ?”

“ชั้นสงสาร...แล้วชั้นจะทำอะไรได้...”

“ผมจะเป็นพ่อที่ดีของซอกฮยอน และจะเป็นเพื่อนที่ดีของคุณ...” ซีวอนบอกในความต้องการของตัวเอง

“ชั้นว่า...คุณแค่ต้องการทำเพื่อให้ลดความคิดถึงใครคนนั้นของคุณใช่มั้ยล่ะคะ?”

“นั่นก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ที่สุดแล้วมันก็อยู่ที่คุณตัดสินใจ เพราะผมคงไม่สามารถบังคับใครได้เช่นกัน”

ยอนฮีต้องย้อนกลับมานั่งคิดกับตัวเอง นี่กำลังเกิดอะไรขึ้นในชีวิตเธอ

ผู้ชายคนนี้อยู่ดีๆก็เสนอตัวเอาชีวิตโสดของตัวเองเข้ามาเกี่ยวพันกับแม่ม่ายลูกติดอย่างเธอ พร้อมกับเสนอว่าจะช่วยดูแลโดยไม่มีเรื่องของความผูกพันทั้งทางกายและทางใจเขข้ามาด้วย

สายตาหวานตวัดมองไปยังลูกชายตัวน้อยๆของตนเองที่หลับอยู่นั้น...ก็นึกโทษตัวเองอยู่ในอก แม่ขอโทษนะซอกอยอนที่ให้กำเนิดลูกมาแล้วแต่กลับเลี้ยงดูลูกได้ไม่ดีที่สุดอย่างที่ใจต้องการ

แต่ในโลกนี้...แม่เหลือเพียงลูกคนเดียวแล้วจริงๆ

“เราจะเป็นเพียงเพื่อนที่ดีต่อกันใช่มั้ยคะ?” ยอนฮีถาม ไม่ใช่ว่าเธอกลัวตัวเองจะหวั่นไหวให้กับร่างสูงตรงหน้า อย่างที่ร่างสูงบอก เธอเองก็คงจะไม่สามารถพูดคำว่ารักให้แก่ใครได้อีก นอกจาก...

....คนๆนั้น....

“แน่นอนครับ...” ซีวอนพยักหน้ารับ

ยอนฮีจึงผงกหัวเบาๆ

“จากนี้ไป....รบกวนด้วยนะคะ....”






สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๔ ขอให้รีดเดอร์ทุกคน เจอแต่สิ่งดีๆ และอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆค่ะ

ตอนหน้าจบ :)