ตอนที่ 19 : THE PAIN [15]=ไม่รัก...ไม่เจ็บ
ฝั่งฮยอคแจ
“ทำไมไม่เลือกกลับไปกับหมอนั่นล่ะ” ฮยอนจุงถามขณะที่กำลังนั่งรอเครื่องอยู่
“หืม?” อยอคแจหันไปถาม
“นายดูลำบากใจมากเลยนะ ตอนที่เลือกว่าจะมาส่งชั้นน่ะ” ฮยอนจุงพูด
“ไม่เป็นไร ชั้นกับซีวอนเจอกันทุกวัน แต่นายต่อจากนี้ไป คงไม่ได้เจอบ่อยๆแล้วล่ะ”
“นายก็เลยเลือกชั้น?”
“อืม....” ฮยอคแจยอมรับตามความจริง
“นายนี่ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยนะ” ฮยอนจุงยิ้มบางๆ
“หืม?”
“ชั้นชอบนาย...” อยอนจุงพูดเบาๆ
“จุง.....”
“ไม่ต้องกังวล ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะว่านายรักหมอนั่น...ชั้นก็แค่อยากบอกนาย อย่างน้อยๆแค่ได้บอกไป ชั้นก็ดีใจแล้วล่ะ”
“ขอบใจนะ” ฮยอคแจยิ้ม
และสิ่งหนึ่งที่เค้าได้เรียนรู้จากคำพูดของเพื่อนรักคนนี้ก็คือความรู้สึกที่มีคนที่เราไม่ได้คิดอะไรด้วยมาบอกรักนั้นมันเป็นยังไง
ซีวอนก็คงจะรู้แบบนี้ใช่มั้ย?...รู้สึกว่ามันว่างเปล่า
รู้สึกว่าคำว่ารักมันไม่มีความหมาย
ต่อให้ได้ยินกี่ครั้งต่อกี่ครั้งจากปากคนที่เราไม่ได้รัก...มันก็ไม่มีค่า
เสียงพนักงานประกาศว่าจะถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว ฮยอนจุงจึงลุกขึ้นยืน
“รักษาตัวด้วยนะ” ฮยอคแจพูด
“ขอกอดทีสิ” ฮยอนจุงยกสองแขนโอบกอดฮยอคแจเอาไว้เบาๆ
“โชคดีนะ” ร่างบางอวยพรอีกครั้ง
“ชั้นขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยฮยอคแจ” ฮยอนจุงพูด
“ได้สิ อะไรล่ะ?”
“รัก...ตัวเองให้เป็น” ฮยอนจุงพูดเพียงสั้นๆเท่านี้
แต่ก็เป็นคำที่ฮยอคแจรู้ตัวว่าคงจะอาจไม่ทำได้
จึงทำได้เพียงส่งยิ้มบางๆ และโบกมือลาคนที่เดินจนลับสายตาไป
“ถ้าชั้นเรียนรู้ที่จะรักคนอื่นหรือตัวเองได้...ชั้นคงจะเลิกรักซีวอนไปได้นานแล้วล่ะ...แต่นี่ มันทำไม่ได้ ไม่เคยได้เลยจริงๆ”
ร่างบางนั่งรถแท็กซี่กลับมาจากอินชอนยังคอนโดของซีวอน
มองดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
แต่เค้าก็เชื่อเลยล่ะว่าซีวอนจะต้องนั่งรอเพื่อจัดการกับเค้าแน่ๆ
คราวนี้จะต้องเจอกับอะไรอีกนะ
ร่างบางเปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้องขมวดคิ้วกับรองเท้าของผู้หญิงคู่หนึ่งที่วางอยู่เคียงข้างรองเท้าของซีวอน
ใคร?
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปข้างใน ก่อนจะชาไปทั้งใจเมื่อได้ยินเสียงที่เล็ลอดออกมาจากห้องนอน
“อา....อือ....นั่นล่ะ...อาส์...แรงๆ...แรงอีก...อ๊ะ!” ฟังยังไงก็เสียงของผู้หญิง
แต่คงไม่เจ็บกว่านี้ถ้าเสียงต่อมาไม่ใช่
“อือ...สุดยอด...อืม.....” เสียงของซีวอน
มือบางค่อยๆเปิดกลอนประตูเบาๆ กับภาพที่ทำให้แทบจะขาดใจ
ซีวอนกอดก่ายอยู่บนร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่ง สวนแกนก่ายกระแทกเข้าไป อยู่บนเตียงที่เคยมีอะไรกับเค้า...
หรือนี่...จะเป็นบทลงโทษกันนะ
หรือนี่...จะเป็นการตอกย้ำว่าเค้าไม่อาจจะก้าวเข้าไปในพื้นที่หัวใจของซีวอนได้เลย
เจ็บ...จังเลย
ทรมาน...เหลือเกิน
“อาส์/อ๊าส์” เสียงครางเสร็จสมที่บ่งบอกว่าทั้งคู่คงจะเสร็จภารกิจรักเรียบร้อย ทำให้ฮยอคแจจะต้องรีบปิดประตูลง
หันหลังให้กับประตูบานนั้น แต่สองขามันก็หมดแรงทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินคำต่อมา
“ชักจะติดใจแล้วสิ ต่อกันอีกรอบนะ”
สองมือรีบปิดปาดตัวเองแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอัตโนมัติ อย่าร้องสิ...อย่าร้อง
ฟังกันหน่อยสิร่างกาย ฟังกันหน่อยสิหัวใจ อย่าร้องได้มั้ย
ผ่านไปร่วมสองชม.จนเกือบตีสอง ประตูห้องจึงถูกเปิดออก
หญิงสาวหน้าสวยก้าวออกมาก่อนที่ร่างสูงจะตามมาติดๆ
“ใครคะเนี่ย?” เธอหันกลับไปถามซีวอน
“อ่อ...คนรับใช้น่ะ” วีวอนเหยียดยิ้ม
เธอจึงยกสองมือโอบรอบคอซีวอนอีกครั้งก่อนจะแนบริมฝีปากลงไป
“เราจะได้เจอกันอีก...เมื่อไหร่คะ?”
ซีวอนทำเพียงยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะโอบเอวหล่อนไปที่หน้าห้อง
“ขอบคุณนะครับ...ผมสนุกมากคืนนี้” ซีวอนบอกลา
“เค้าดูน่าสงสารนะ” เธอเองก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
“แลกกับการที่เค้าเลือกคนอื่นก่อนผม”
“คุณมันปีศาจ” หญิงสาวเหยียดยิ้ม
“ฮะฮะ...ครับ” ซีวอนยิ้มรับคำนั้น
ก่อนจะมองหญิงสาวเดินออกไปไกลจนมองไม่เห็น จึงหันกลับเข้ามาในห้อง
ฮยอคแจยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และร้องไห้เหมือนเดิม
“นั่งโศกอะไรอยู่ล่ะ หรือทำใจไม่ได้ที่ชู้ไปอยู่ซะไกลถึงเชจู” เริ่มแล้วไง
ฮยอคแจเจ็บจนไม่อาจจะต่อปากต่อคำกับซีวอนได้
“ชั้นถามทำไมไม่ตอบ!!!” ซีวอนกระชากแขนฮยอคแจให้ลุกขึ้นมา
“ปล่อย!!!!” แต่ฮยอคแจกลับสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากการจับกุมของร่างสูง
ซีวอนอึ้งไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอฮยอคแจในเวอร์ชั่นนี้
“อย่าเอามือที่นายไปสัมผัสใครมาจับชั้น!”
“ชั้นจะทำอะไรกับใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย!!!”
“งั้นชั้นไปจะไปไหนต่อไหนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับนายเหมือนกัน!!!” ฮยอคแจร้องตะโกนทั้งน้ำตา
“ชั้นสั่งแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาขึ้นเสียงใส่ชั้น!!!!” ซีวอนปรี่เข้ามาบีบคางของฮยอคแจ
“เอาสิ จะทำอะไรล่ะ ตบงั้นหรอ! เอาเซ่!! ไม่ได้ดั่งใจก็ด่า ไม่ถูกใจก็ตบ เอาเล๊ย ทำเซ่” ฮยอคแจเชิดหน้าใส่
“ลี ฮยอคแจ!” ซีวอนกัดฟันแน่นด้วยความโมโห
“นึกบ้างเซ่! ถ้าเป็นนายเปิดประตูห้องเข้ามา เห็นชั้นนอนกอดใครอยู่บนเตียง...นายจะรู้สึกยังไง” ฮยอคแจพูดไปก็น้ำตาไหลไป
“นายคง..ไม่รู้สึกอะไร เพราะนายไม่ได้รักชั้น แต่ชั้นสิ ชั้นนี่!!! ชั้นรักนาย แต่ต้องมองนายกอดก่ายใครอยู่บนเตียงที่นายเคยกอดชั้น ชั้นเจ็บ! เข้าใจมั้ยว่าชั้นเจ็บ!!!!” ฮยอคแจผลักซีวอนออกแล้วระเบิดน้ำตาออกมา
ซีวอนยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนสูญเสียการควบคุม
ภาพที่ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่ในตอนนี้ ทำให้เค้าอยากจะต่อยตัวเองสักสิบที
“นายกอดเค้า...นายบอกว่ารู้สึกดี...แต่ตอนที่นายกอดชั้น มันเต็มไปด้วยความรังเกียจ...ชั้นเจ็บ...ซีวอน เหมือนใจมันจะฉีกขาด”
“ชั้นเคยคิดว่าตัวของชั้นจะยึดนายไว้กับชั้นได้ แต่สุดท้ายแล้วชั้นให้นายทุกอย่าง ทั้งหัวใจ ร่างกาย ชีวิต...นายก็ยังไม่เห็นค่ามันอยู่ดี”
ร่างสูงกำมือแน่น เบือนหน้าหนีน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลงมา ด้วยฝีมือของเค้า
“สักนิดก็ไม่ได้เลยหรอ พื้นที่หัวใจของนาย...ให้ชั้นสักนิดเดียวก็ไม่ได้หรอ”
ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะยกมือขึ้นมาแนบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
แสบอีกแล้ว... เป็นอะไรกันนะ
ซีวอนสะบัดตัวเดินหนีออกจากห้องไป
“ปัง!!!” เสียงประตูที่ปิดลง ทำให้ฮยอคแจได้แต่ยิ้มทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
“ฮะฮะ ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว...จะถามให้ช้ำไปกว่าเดิมทำไมนะ”
ร่างบางร้องไห้ต่อไปอีกสักพัก ก็ย้ายตัวเองมานั่งที่ริมระเบียง มองวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของกรุงโซล
แสงไฟที่เปิดสว่างอยู่ทั่ว ทำให้โซลได้รับการขนานนามว่าเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ผู้คนยังคงมีชีวิตชีวาอยู่ตลอดเวลา
สองมือยกขึ้นมากอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น
เค้าเกือบจะลืมไปแล้วว่าเค้าอยู่ที่นี่มาสามอาทิตย์แล้ว...เป็นสามอาทิตย์ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
ฮยอคแจสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน และตรงไปยังห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าออกมา หยิบกระเป๋าเงิน และของใช้จำเป็นอีกเพียงเล็กน้อย
เมื่อออกมากจากห้องนอน ร่างบางก็เขียนโน๊ตแปะไว้ที่โต๊ะกินข้าวใบหนึ่งเท่านั้น
ก่อนจะเดินลงมาข้างล่างเพื่อโบกแท็กซี่...กลับบ้าน
.
.
.
อยากต่อยท้องวอนสักหมัด (ไม่กล้าต่อยหน้า) = =;;
พี่เอาโล่ห์พระเอกดีเด่นไปเลยค่ะ (แน่ใจ?) ฮ่าๆๆๆๆๆ
ใครคิดเห็นยังไง เม้นท์ๆบอกกันด้วยน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮยอกออกมาเถอะสงสารอะ
อย่าอยู่ต่อเลยมันทรมานตัวเองนะ
กลับบ้านน่ะ ดีสุดแล้วฮยอก..
เจ็บแทนฮยอกมากเลย วอน ฉันจะเกลียดแกแล้ว น้ะ
วอนทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้จุกเลยอ่ะดิทั้งจุกและเจ็บ
สงสารฮยอกแจอ่ะ T T''
ชเวทำอะไรสักอย่างสิ่
ทุกอย่างมันก็ชัดอยู่เต็มหัวใจไม่ใช่หรอ ?
ฮยอกแจเค้าไปแล้วนะโว๊ยยย!!
แกร้ายมาก
วอนรักก็บอกเค้าไปเถอะ
จะมาเจ็บทั้งสองฝ่ายทำเพื่ออ่ะ
นิสัยว่ะวอน ทำฮยอกร้องไห้อีกเเล้ว
มาพาทนี้แกน่าถีบอีกแล้วนะวอนนะ
อยู่ไปก็ทรมาน กลับออกมาเถอะ
วอนก้ทำกันได้น่ะรู้ทั้งรู้ว่าฮยอกจะกลับมา
เจ็บแทนฮยอกว่ะ
วอนขาดใจตายไปเลยนะ
รู้สึกว่าจะได้ฟีล ไปเต็มๆ ฮ่าๆ
สุด ยอด ค่ะไรเตอร์ (ทั้งๆ ที่รักโอปปา หมดใจ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ชอบใจตะหงิดๆ)
น้ำตาไหลพรากกกก ....
ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำไมวอนใจร้ายแบบนี้นะ TT^TT
ซีวอน ชั้นก็เจ็บ
อินค่ะ อินมาก
อ่านเเล้วเจ็บ
สู้ๆค่ะ ไรท์เตอร์
ฮยอกแจอย่าไปแคร์นะ เชื่อเรา
Why it has to be your house with Hyuk!
อย่างที่ฮยอกตลอดเลย
ไม่เคยเห็นค่าเลยสักนิด
วอน
ถ้าวอนรักฮยอกก็ไปตามฮยอกกลับมาซะ
เค้าไม่อยากให้มันจบแบบนี้นะ
แง!