{WONHYUK}When I fall in LOVE the PAIN&When U COME BACK to me

ตอนที่ 15 : THE PAIN [11]=ศักดิ์ศรี

            และในเช้าวันต่อมา หลังจากเกิดพายุบนเตียง ก็เป็นฮยอคแจที่ตื่นขึ้นมาก่อน ร่างบางมองไปรอบๆห้องอย่างหวาดกลัว

            และแอบโล่งใจเล็กน้อยที่มองไม่เห็นคนใจร้ายที่แทบจะฆ่าเค้าอยู่ในห้องด้วย

            ฮยอคแจไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เพราะรู้สึกร้าวไปหมดทุกส่วนเลย เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

            และช่องทางด้านหลังคงจะเป็นส่วนที่แสบที่สุดแล้ว ฮยอคแจรู้สึกไม่สบายตัวเพราะของเหลวที่ยังคั่งค้างอยู่ด้านใน

            และที่ต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็คือการอาบน้ำ เอาคราบราคีย์ออกไปให้หมด

            มือบางค่อยๆผลักผ้าห่มออกจากตัว และพยายามลุกขึ้นให้ได้ เพียงลุกขึ้นนั่งก็จะไม่ไหวแล้ว

            และพอเท้าแตะพื้นก็ต้องหลุดเสียงร้องออกมา

            “โอย!” เจ็บจริงๆนะ ทุกส่วนไปหมดเลย

            แต่ถึงกระนั้นร่างบางก็ยังกัดฟันอีกครั้งหนึ่ง

            แตะเท้าลงที่พื้น และลุกขึ้นยืนทันที

            น้ำตาแทบตกลงมาเป็นหยาดฝนไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่จะไม่เจ็บปวดเลยสักนิด

            ขาเนียนค่อยๆก้าวเดิน แม้จะรับรู้ถึงของเหลวที่ค่อยๆย้อยออกมา แต่ก็พยายามเดินต่อไปให้ถึงห้องน้ำ

            และเมื่อเท้าแตะพื้นห้องน้ำความลื่นก็ถามเข้าทันที ร่างบางเสียการทรงตัวจนเซไปข้างหน้า!

            หมับ!!!!

            มือหนาคว้าเอวบางเอาไว้ได้

            ฮอยคแจใจเสียวูบเมื่อรู้ว่าคนที่ช่วยตัวเองเอาไว้คือใคร

            “เก่งนักนี่...คลานมาถึงนี่ได้” ประโยคทักทายแรกของเช้านี้

            ฮยอคแจเลือกที่จะไม่ตอบอะไรออกไป ร่างสูงจึงค่อยๆประคองคนตัวเล็กมาส่งถึงภายในห้องน้ำ

            “ชั้นหิวแล้ว อย่าให้คอยนาน” แล้วก็ผละจากไป

            ร่างบางเงยหน้ามองเพดาน ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนจะก้าวเดินไปอยู่ใต้ฝักบัว ให้สายน้ำมันไหลออกมาล้างเอาคราบน้ำตาออกไปให้หมด

            แต่จะมีสายน้ำที่ไหนบ้างที่จะล้างซีวอนออกไปจากใจของเค้าสักที มันคงมีไม่มีวันนั้น...เลยใช่มั้ย?

            หนาว...ฮยอคแจกำลังหนาว....

            เจ็บ...ฮยอคแจกำลังเจ็บปวด

            ทรมาน...ฮยอคแจไม่อยากจะเป็นแบบนี้เลย

            ฮยอคแจหายใจเต้นถี่ด้วยความเหนื่อยหอบ และรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย ภาพทุกสิ่งตรงหน้ากำลังพร่ามัว

            “ซีวอน....ซีวอนช่วยด้วย...ซี............” ก่อนที่ทั้งร่างจะฟุบลงกับพื้นห้องน้ำไป

            ฝ่ายร่างสูงที่ไม่ไปไหนไกลนัก ยังคงเฝ้าวนเวียนอยู่หน้า ก็เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ

            “ทำไมมันเงียบแบบนี้.....” ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ

            “ฮยอคแจ...ทำไมอาบน้ำนานจังห๊า! ออกมาได้แล้ว...” ซีวอนตะโกนเรียก

            แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา

            “ฮยอคแจ..มันไม่ตลกเลยนะ ออกมา” ซีวอนทุบประตูหนักกว่าเดิม แล้วคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากัน ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

            ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจของเค้ากระตุกวูบ!

            “ฮยอคแจ!!!!” ร่างสูงรีบน้ำผ้ามาห่อรอบตัวของฮยอคแจ และใส่เสื้อผ้าง่ายๆให้ ก่อนจะช้อนตัวไปยังที่รถและมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

            ร่างบางถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที

            “ขอหมอชิม ชางมินนะครับ!” ซีวอนร้องบอก

            จากนั้นไม่นานเพื่อนรักของเค้าก็วิ่งประหืดกระหอบผ่านหน้าเค้าเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

            และไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินออกจากห้องมา

            “เค้าเป็นยังไงบ้าง” ซีวอนเลิกเดินไปเดินมาและเดินตรงเข้ามาถามหมอทันที

            “หึ...ดูแกจะเป็นห่วงเค้านะ” ชางมินลอบมองเพื่อนอย่างสังเกต

            “อะไร ชั้นก็แค่กลัวว่าจะทำลูกเค้าตายและความซวยจะมาเยือนเท่านั้นล่ะ” ซีวอนเบือนหน้าหนี

            “นั่นสินะ ชั้นก็คิดแบบนั้นล่ะเพราะบาดแผลที่เต็มร่างกายเค้าเนี่ย น่าจะพาแกเข้าไปอยู่ในคุกได้ไม่ยากเลยถ้าพ่อแม่เค้าเห็นเนี่ย” ชางมินพูด

            “.....” ซีวอนก็ได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะเถียงอย่างไรดี

            “โดยเฉพาะตรงนั้น...ชั้นสั่งแกแล้วใช่มั้ยล่ะให้ใช้เจล ทำไมมันถลอกซะขนาดนั้นล่ะ เป็นแผลน่ากลัวเชียว”

            “แกมอง?” ซีวอนกระตุกเสียงอย่างไม่พอใจ

            “เห็นทั้งตัวที่แกได้เห็นนั่นล่ะ ถามมาสิว่าได้สัมผัสด้วยมั้ย” ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

            “ไอ้มิน!” ซีวอนหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างโกรธๆ

            ชางมินได้แต่ยิ้มกับตัวเองในใจ หึหึ ซีวอนแกคงจะไม่รู้ตัวแกเองเลยสินะ ว่าเป็นห่วงเค้ามากแค่ไหน

            จะหลอกความรู้สึกของตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันนะ

            “ชั้นเป็นหมอกรุณาสำนึกไว้ด้วย คุณชเว ซีวอน”

            “ชิส์! แล้วสรุปเป็นอะไรกันแน่” ซีวอนรีบเปลี่ยนเรื่อง

            “ก็แค่ร่างกายบอบช้ำและพักผ่อนน้อยเท่านั้นล่ะ เดี๋ยวรอให้เค้ารู้สึกตัวขึ้นมาก่อน ชั้นจะฉีดยาให้เข็มหนึ่ง และนายก็รับยาไปให้เค้ากินให้ตรงเวลา ทานอาหารเยอะๆ พักผ่อนให้มากๆ ไม่เกินสามวันก็น่าจะดีขึ้น”

            “ยุ่งยากจริงเชียว” ซีวอนบ่นอุบ

            “และเรื่องอย่างว่าก็ให้มันน้อยๆลงหน่อยเถอะ”

            “หมอนั่นยั่วโมโหชั้นเอง” ซีวอนเถียง

            “ก็อย่าให้เค้ายั่วสำเร็จ แกตามชั้นมาสิ...” ชางมินเดินนำซีวอนไปยังห้องที่ย้ายฮยอคแจออกมารอให้รู้สึกตัว

            ซีวอนมองใบหน้าขวาที่ซีดเซียวอย่างรู้สึกผิด

            คุณหมอหนุ่มเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวร่างบางเอาไว้ให้ซีวอนเห็นเต็มๆตา

            “แกเคยสังเกตรึเปล่าว่าฮยอคแจน่ะร่างกายบอบบางสักแค่ไหน เคยสังเกตรึเปล่าว่าใบหน้าเค้าซูบเซียวจนน่ากลัว”

            สิ่งที่ชางมินพูดออกมานั้นคือสิ่งที่ซีวอนไม่เคยสนใจเลยสักนิด

            “ถ้าแกไม่รักเค้า แล้วจะมีอะไรกับเค้าก็ช่วยถนอมซะหน่อยเถอะ ให้คิดซะว่าอย่างน้อยๆเค้าก็รักแก”

            “อือ....งืม......” ฮยอคแจเริ่มครางรู้สึกตัว

            เปลือกตาเรียวค่อยๆลืมขึ้น และกระพริบตารับกับแสงของโรงพยาบาล

            “ที่นี่...ที่ไหน.........” ร่างบางถามเบาๆ

            “สวัสดีครับคุณฮยอคแจ ที่นี่โรงพยาบาลโซลครับ” ชางมินเฉลย

            ฮยอคแจมองไปที่ต้นเสียงก็เห็นคุณหมอใส่ชุดกาวน์คนหนึ่งและถัดออกไปก็คือซีวอน

            “ซีวอน.......” ฮยอคแจยื่นมือออกไปหา

            แต่ซีวอนกลับยืนนิ่งอยู่แบบนั้น จนร่างบางต้องตัดใจลดมือลง

            “เดี๋ยวผมจะฉีดยาให้คุณเข็มหนึ่งนะครับ” ชางมินรีบดึงฮยอคแจออกมาจากวังวนความคิดของตัวเอง

            “ไม่เอา!” ฮยอคแจร้องทันที

            “ครับ?”

            “ไม่ฉีด....ไม่เอาเข็ม กลัว...ไม่นะ!” ฮยอคแจร้องงอแง

            ชางมินหันไปมองซีวอนอย่างขอความช่วยเหลือ

            “ชั้นว่ามินโฮมีคู่แข่งแล้วล่ะ” คุณหมอพูดอย่างปลงๆ

            ซีวอนลอบมองร่างบางที่เอาแต่สั่นหัวไปมา แล้วก็ต้องถอนหายใจ

            “ฮยอคแจอยู่เฉยๆ ฉีดยา” สั่งเสียงเรียบๆ

            “ไม่เอา ไม่ฉีด ไม่กิน ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ฮยอคแจจะกลับบ้าน!”

            “อย่าดื้อ!!” ร่างสูงเริ่มขึ้นเสียง

            “ฮึก!” ร่างบางสะดุ้งแล้วก้มหน้าลงทันที

            ร่างสูงทั้งสองมองก็เห็นว่าร่างบางน้ำตาตกลงมายังชุดของโรงพยาบาล

            ชางมินหันไปมองเพื่อนรัก ในขณะที่ซีวอนส่ายหัวอย่างเบื่อๆ

            “ฉีดเลย ชางมิน” สั่งเพียงแค่นี้

            “ไม่เจ็บหรอกนะครับ คุณฮยอคแจ” ชางมินเปิดแขนเสื้อของฮยอคแจขึ้น

            “เจ็บ คุณหมอโกหก...ฮยอคแจไม่อยากฉีด...”

            ซีวอนมองภาพที่ฮยอคแจมองชางมินในตอนนี้ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ไม่อยากให้ร่างบางมองใคร สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามันจะต้องเป็นของเค้าไม่ใช่หรอ

            มันจะต้องมีเพียงเค้าคนเดียวสิที่ทำให้ฮยอคแจร้องไห้ได้

            ต้องเป็นชเว ซีวอนคนเดียว!

            ร่างสูงก้าวเข้าไปหาฮยอคแจแลบโอบหัวของร่างบางให้เข้ามาซบกับเอวเค้าก่อนจะลูบหลังเล็กน้อย

            “อย่ากลัว.....” พูดเพียงเบาๆ

            ชางมินแอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะรีบลงมือทำหน้าที่ของตัวเอง

            “โอ๊ย!!” ฮยอคแจจิกเสื้อซีวอนแน่น ขณะที่ชางมินจิ้มเข็มลงไป

            “เสร็จแล้วล่ะครับ” ชางมินปิดเสื้อลง

            “ผมอยากกลับแล้ว” ฮยอคแจหันมาบอก

            “ครับๆ ผมรู้แล้วครับ แต่คุณฮยอคแจจะต้องทานยาและทานอาหารเยอะๆ พักผ่อนให้มากๆด้วยนะครับ” ชางมินกำชับอีกครั้ง

            “ยาหรอ....” ฮยอคแจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

            “โตขนาดนี้ยังจะกลัวยาเม็ดเล็กๆอีก” ซีวอนแขวะขึ้นมา

            ฮยอคแจจึงก้มหน้าลง แล้วไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

            ชางมินมองบรรยากาศอย่างวิเคราะห์ แปลก...เค้ากำลังพยายามเข้าใจว่าเพื่อนรักของเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ เพราะคำพูดของซีวอนมันขัดกับการกระทำที่แสดงออกว่าเป็นห่วง

            หรือบางการกระทำมันก็ช่างตรงกับคำพูดที่ว่าเกลียดมากมาย

            “ซีวอน...กลับบ้าน...ไม่อยากอยู่แล้ว” ฮยอคแจดึงชายเสื้อร่างสูง

            “รู้แล้ว ชั้นกำลังจะไปรับยาแล้วพานายกลับเนี่ย”

            “ไม่ต้องรับหรอก กลับบ้านกันเลย”

            “เดี๋ยวนายจะโดนไม่ใช่น้อย ค่ารักษามันถูกๆที่ไหน อย่ามาเรื่องมาก รออยู่นี่ก่อนนะ อย่าไปไหนล่ะ” ซีวอนพาฮยอคแจมานั่งที่เก้าอี้โซฟาบริเวณเคาท์เตอร์รับยา

            “อืม......” ร่างบางรับคำเบาๆ

            และซีวอนก็เดินไปจัดการทุกๆอย่าง ทั้งจ่ายเงิน รับยา และจัดการทุกสิ่งอย่าง ก่อนจะเดินมาหาฮยอคแจ

            “นี่...กลับได้แล้ว” ซีวอนมายืนอยู่ตรงหน้าฮยอคแจ

            ร่างบางเงยหน้าสบตากับร่างสูง

            “จับมือ...ได้มั้ย?” ร่างบางถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

            ซีวอนนิ่งงันไปเมื่อได้สบกับตาเรียวอย่างจังๆ และรับรู้ถึงความรู้สึกที่เรียกว่ารักในดวงตาคู่นี้ จนไม่ทันได้รับรู้ถึงคำถามมากนัก

            “ไม่เป็นไร...ขอโทษ” ฮยอคแจยิ้มบางๆอย่างผิดหวัง ก่อนจะค่อยๆประคองตัวเองให้ลุกขึ้น

            ร่างสูงดึงมือบางมาเกี่ยวเอาไว้แล้วออกเดิน

            ฮยอคแจมองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจมากนัก แต่ก็ยิ้มบางๆเมื่อสายตาเลื่อนไปยังมือของตัวเองที่กำลังถูกเกาะกุมอยู่

            “ชั้นก็แค่กลัวนายจะล้มลงไปอีกรอบ ชั้นไม่มีปัญญาจะมาจ่ายค่ารักษาให้นายบ่อยๆหรอกนะ” ซีวอนพูดขึ้นมาเรียบๆ

            “นั่นสินะ...ชั้นขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องเสียเงิน”

            “ลืมไปแล้วรึไง ว่าชั้นทำอะไรให้นายบ้าง นายไม่โกรธชั้นบ้างเลยรึไง” ซีวอนถาม

            “ถ้านายรักใครจริงๆสักคน ไม่ว่าเค้าคนนั้นจะทำร้ายนายให้เจ็บสักแค่ไหน...นายก็จะพร้อมให้อภัยเค้าได้เสมอๆนั่นล่ะ” ฮยอคแจพูด

            และซีวอนเองก็รับฟังมันโดยที่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆออกมา จนกระทั่งกลับมาถึงคอนโด

            “นายอยากจะกินอะไรล่ะมื้อเที่ยงนี้...” ฮยอคแจมองนาฬิกา

            “ชั้นมีงาน...จะกลับมาตอนเย็นๆ มื้อเย็นก็ไม่กินด้วย นายเองก็หากินซะ อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” ซีวอนสั่งเป็นขั้นตอน

            “กลับมากินข้าวที่นี่สิ” ฮยอคแจขอร้อง

            “ทำไม...”

            “ชั้นอยากกินข้าวพร้อมนาย อย่าไปกินที่อื่นเลยนะ”

            “เรื่องมาก....” ซีวอนพูดแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

            ฮยอคแจมองตามออกไป ก่อนจะยกมือข้างที่ถูกมือหนาของซีวอนเกาะกุมขึ้นมาดูแล้วยิ้มบางๆ

            “ได้แค่นี้จริงๆสินะ...ฮยอคแจ”

ตอนเย็น

            ฮยอคแจตั้งกับข้าวเอาไว้สองชุดเหมือนเดิม และรอซีวอนกลับมา นึกแล้วก็ขำให้กับความโง่ของตัว เค้าพูดอยู่เสียงดังแท้ๆว่าจะไม่กิน ยังจะดันทุรังทำให้มันเสียของอีก

            แค่อยากจะกินข้าวด้วยกัน...อย่างน้อยๆมันก็คือช่วงเวลาที่เค้าสามารถมองซีวอนได้ชัดๆโดยไม่ต้องถูกอีกฝ่ายประชดใส่

            แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆ มันมากเกินไปใช่มั้ย?

            จนกระทั่งเวลาหนึ่งทุ่ม

            ซีวอนจึงเดินเปิดประตูเข้ามา ด้วยสีหน้าอิดโรยหน่อยๆ

            “กลับมาแล้วหรอ...” ฮยอคแจเดินไปหาอย่างดีใจ

            “อืม...วันนี้งานเยอะน่ะ ต้องเคลียโปรเจคต์หลายอย่าง” ซีวอนนั่งลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน

            “ทานข้าวมารึยัง” ฮยอคแจเลียบๆเคียงๆถาม

            “นายทำกับข้าวเผื่อชั้นไว้ใช่มั้ยล่ะ” ซีวอนพูดอย่างรู้ทัน

            “นายคงจะทานมาแล้วใช่มั้ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวชั้นไปเก็บไว้อุ่นพรุ่งนี้ก็ได้” ฮยอคแจพูดเสียงเศร้าๆ

            “ไม่เป็นไร ชั้นกินก็ได้ แต่ขอนั่งพักตรงนี้ก่อน เหนื่อย...” เอาตามตรงซีวอนก็ยังไม่ได้กินอะไรมาหรอก ได้ยินแต่เสียงคนบอกให้กับมากินข้าวที่นี่

            “นายดูเหนื่อยมากเลยนะ...งั้นรอเดี๋ยว” ฮยอคแจค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำใบใหญ่

            “อะไร...” ซีวอนถามขึ้น เมื่อฮยอคแจวางกะละมังที่ปลายเท้าของเค้า และตัวเองก็นั่งลงข้างๆมัน

            “อยู่เฉยๆนะ...” ฮยอคแจยิ้มหวานที่ให้ร่างสูง

            ก่อนจะลงมือถอดเชือกรองเท้าทั้งสองข้างของซีวอนออก ตามด้วยถุงเท้า แล้วจับเท้าร่างสูงให้แช่ลงในน้ำ

            “นายรู้มั้ยว่าเท้าของคนเราน่ะ เป็นอวัยวะที่ต่ำที่สุด แต่มันก็มีความสำคัญที่สุดมากๆเช่นกัน เพราะแต่ละวันมันจะพาเราไปยังที่ต่างๆตามที่เราต้องการ แต่คนเราน่ะมักจะละเลยที่จะให้ความสนใจกับเท้า เพราะคิดว่ามันเป็นส่วนที่อยู่ต่ำ”

            ฮยอคแจพูดไปเรื่อยๆพร้อมกับวักน้ำล้างเท้าให้ซีวอนเบาๆอย่างอ่อนโยน

            “ก็เหมือนกับคนเราที่มักจะมองข้ามสิ่งของที่สำคัญๆทั้งที่มันจำเป็นต่อเรามาก และเมื่อสูญเสียไป...เราถึงจะเรียนรู้ถึงคุณค่าของมัน” ฮยอคแจบรรจงนวดไปเรื่อยๆ

            ซีวอนมองการกระทำของฮยอคแจอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะมีใครสักคนบนโลกนี้ที่จะยินดีล้างเท้าให้เค้า..ยอมลดศักดิ์ศรีทำอะไรแบบนี้ให้

            นายรักชั้นมากขนาดนี้เลยหรอ?

            ร่างบางใช้ผ้าขนหนูสีขาว ซับน้ำตาเท้าซีวอนให้จนเสร็จ ก่อนจะนำรองเท้าแตะขนหนูสำหรับใส่ภายในบ้านมาสวมให้ร่างสูง

            “ขอบใจ...” ซีวอนพูดเบาๆ

            ฮยอคแจที่กำลังจะยกกะละมังน้ำไปเก็บนั้น ก็หันมายิ้มอย่างดีใจ

            “ไม่เป็นไร ก็ชั้นรักนายนี่นา ให้มากกว่านี้ก็ทำได้”

            ซีวอนมองที่เท้าตัวเองแล้วก็เผลอยิ้มออกมา เป็นอะไรกันนะ...เกิดอะไรขึ้นกัน?

            “เอ่อ...แล้วนายจะกินข้าวมั้ย?” ฮยอคแจเดินมาถาม

            “กินสิ” ซีวอนเดินนำไปยังห้องครัว

            ร่างบางรีบตามมาตักข้าวให้ซีวอน

            “ยังเจ็บอยู่มั้ย?” ร่างสูงถามขณะที่กำลังกินข้าวกันอยู่

            “หืม?”

            “แผลตามตัวน่ะ...”

            “อ่อ...ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วล่ะ”

            “ดีแล้วล่ะ อย่าลืมกินยาด้วยนะ” ซีวอนกำชับ

            “คือ...ชั้น....”

            “ถ้านายบอกว่าไม่กิน หรือทิ้งมันไปแล้ว..ลุกไปที่เตียงตอนนี้เลย” ซีวอนมองอย่างจับผิด

            “ขอโทษ...” ฮยอคแจก้มหัวอย่างรับผิด

            “หมายความว่า?”

            “ชั้นทิ้งมันไปแล้วตอนกลางวัน” ฮยอคแจหลับตาปี๋เตรียมรับการลงโทษจากร่างสูง

            แต่ทว่า...กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “นายนี่มันจริงๆเลย...” ซีวอนวางตะเกียบลง

            “นาย...นายไม่โกรธหรอ”

            “โกรธ..” พูดเสียงเรียบๆ

            แต่ก็ทำเอาฮยอคแจขนลุกได้เหมือนกัน

            “ฮยอคแจขอโทษ....”

            “กลัวด้วยหรอ?”

            “อืม...กลัว”

            “กลัวแต่ก็ยังทำ ทำยังไงให้จำดีเนี่ย”

            ภาพที่ถูกซีวอนทำร้ายมันแวบเข้ามาในหัวฮยอคแจอีกจนได้ ร่างบางเบิกตากว้างมองร่างสูงด้วยใจสั่นๆ ก่อนจะทำตะเกียบหล่นจากมือ

            “ไม่....ไม่เอาแล้ว....” ฮยอคแจพูด

            “อะไรเป็นอะไร....” ซีวอนมองร่างบางอย่างตกใจกลัว

            “อย่าทำอะไรชั้น...อย่านะ...กลัวแล้ว...ไม่!!” ฮยอคแจเริ่มดึงทึ้งผมตัวเองไปมา

            “ฮยอคแจ อย่า!” ซีวอนรีบลุกจากเก้าอี้มาดึงมือฮยอคแจออก

            “อย่าเข้ามา...อย่าทำอะไรชั้น อย่าทำชั้น...ชั้นเจ็บ ชั้นกลัวแล้ว” ฮยอคแจน้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว

            ซีวอนรับรู้ได้ทันทีว่าร่างบางคงจะหมายถึงสิ่งที่เค้าทำลงไปแน่นอน จึงรีบกอดร่างบางเอาไว้

            “ไม่มีอะไรแล้วฮยอคแจ ไม่แล้ว ชั้นไม่ทำแล้ว...อย่าร้องๆ ใจเย็นๆ” ซีวอนกอดร่างบางเอาไว้แน่น

            “ซีวอน...อย่าทำฮยอคแจ...กลัว...กลัวแล้ว” ร่างบางกอดเอวร่างสูงเอาไว้แน่น

            “มองหน้าชั้นฮยอคแจ! สบตาชั้นสิ” ซีวอนดึงหน้าร่างบางให้มาอยู่ในระดับเดียวกับตัวเอง

            ร่างบางมองตาคมของร่างสูงอย่างกล้าๆกลัว

            “ชั้นไม่ทำอะไรนายแล้ว...ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว...” ซีวอนลูบหลังเป็นการปลอบประโลม

            จนร่างบางยอมสงบลงในที่สุด

            ร่างบางโผเข้ากอดซีวอนเอาไว้ให้แน่นๆอีกครั้ง

            “อย่าผลักไส...ไล่ส่งชั้นอีกเลย...ถ้าครบหนึ่งเดือนแล้ว นายยังไม่เปลี่ยนแปลง ชั้นจะไปเอง” ฮยอคแจพูดเบาๆ

            ซีวอนเองก็เพิ่งจะนึกได้หลังจากที่ลืมไปแล้ว ว่าร่างบางจะมาอยู่กับเค้าเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น

            เพื่อวัดความรู้สึกของเค้า

            แล้วตอนนี้ล่ะ? เค้ากำลังรู้สึกยังไง หัวใจเค้ากำลังบอกอะไรอยู่?

            ซีวอนจัดการให้ฮยอคแจอาบน้ำ และเดินมาที่เตียง

            ร่างบางมองร่างสูงอย่างกลัวๆ

            “ไม่มีอะไร นอนลงซะ เดี๋ยวชั้นจะไปนอนที่โซฟาเอง” ซีวอนพูด

            “นาย...นอนที่นี่เถอะ” ร่างบางดึงชายเสื้อซีวอนเอาไว้

            “ไม่กลัวชั้นแล้วรึไง?”

            “กลัว...แต่ถ้าซีวอนไปนอนที่โซฟาก็จะไม่สบายตัว ดังนั้น...ชั้นเลิกกลัวก่อนก็ได้”

            ซีวอนยิ้มบางๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง

            “วันนี้ชั้นเหนื่อยมากๆจริงๆ นายเองก็รีบมานอนเถอะ” ซีวอนว่าแล้วก็หลับตาลง

            ฮยอคแจจัดการห่มผ้าให้ร่างสูง ก่อนที่ตัวเองจะเดินอ้อมมานอนอีกฝั่ง แล้วนอนหันหลังให้กันและกัน

            ในช่วงเวลาแบบนี้...เค้าควรจะทำอย่างไรดี?

            ซีวอนอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแบบนี้กลับทำอะไรไม่ได้เลย...รักมากถึงมากที่สุด แต่กลับได้ครอบครองเพียงตัว แต่หัวใจของร่างสูงนั้นไปอยู่ที่ใคร

            ก็ไม่รู้เลย...

 **************************************

มันเป็นเพียงฟิค = =;; ชเว ไม่ได้เกิดเลยเถอะเรื่องนี้ อิอิ

ใจเย็นๆ อ่านอย่างมีความสุขเท๊อะ ฮ่าๆๆ