{KIHAE} Acc!deNT@lly บังเอิญ โลกกลม (หรือ) พรหมลิขิต ?

ตอนที่ 67 : {Accidentally}=[41]-[ดูตัว!!!]

                วันนี้ฮยอคแจมากินข้าวที่บ้านของซีวอนพร้อมกับครอบครัวของตนเอง ทำให้วันนี้บนโต๊ะอาหารจึงมีพ่อแม่ของซีวอน พ่อแม่ฮยอคแจ โซราพี่สาวแท้ๆของร่างบาง รวมทั้งตัวซีวอนและฮยอคแจเอง

                “ฮ่าๆ...ไม่ได้มานั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันแบบนี้นานแล้วนะ...” คุณลีเจ้าของธุรกิจค้าเพชรรายใหญ่พูดขึ้นมาก่อน

                “นั่นน่ะสิ..ช่วงนี้เราทั้งสองคนก็มัวแต่ยุ่งกับงาน ไม่ได้การล่ะ...ต้องหาโอกาสมากินบ่อยๆซะแล้ว” พ่อของซีวอนบอกบ้าง

                จากนั้นจึงกลายเป็นการคุยธุรกิจนู่นนั่นไปด้วย หรือบางทีแม่ของทั้งคู่ก็ร่วมเสนอหัวข้อสนทนามาบ้างเป็นบางครั้ง

                “แล้วนี่หนูโซรา ยังไม่คิดจะลงหลักปักฐานกับใครหรอจ๊ะ” แม่ของซีวอนมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆฮยอคแจตรงข้ามกับซีวอน

                “อ่อ...คุณป้าคะ หนูคงจะแต่งกับคานแล้วล่ะค่ะ...ฮะๆ...” โซรายิ้มอย่างไม่จริงจังอะไร

                “ดูพูดเข้าสิลูกคนนี้...” คุณนายลีหันไปดุลูกอย่างไม่จริงจังอะไร ก่อนที่จะหัวเราะร่วนกันทั้งหมด

                ซีวอนกับฮยอคแจลอบสบตากันเป็นระยะๆ แล้วต่างฝ่ายต่างก็เข้าใจความหมายในสายตาเสียด้วย

                “อะแฮ่มๆ...” โซรากระแอมขึ้นมา

                “มีอะไรรึหนูโซรา” พ่อของซีวอนหันมาถาม

                “อ๋อ เปล่าค่ะ...พอดีว่าหนู...รู้สึกเหมือนโดนมดกัดน่ะค่ะ” น้ำเสียงล้อเลียนของโซราทำเอาทั้งซีวอนและฮยอคแจต่างพากันสะดุ้ง

                “มดอะไรหรอจ๊ะ...เดี๋ยวลุงจะให้คนมาดูซะหน่อย” พวกผู้ใหญ่กลับเห็นเป็นเรื่องจริงจังไปซะได้

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บางที...หวานๆแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน” หญิงสาวรองผู้บริหารธุรกิจค้าเพชรยักคิ้วล้อเลียนเล็กน้อย

                ฮยอคแจที่นั่งอยู่ข้างๆพี่สาวตัวเอง ถึงกับต้องลอบกระซิบ

                “นูน่ารู้หรอ?”

                “หึหึ...เอาเถอะน่ารักดี” โซราว่าแล้วก็ลงมือกินต่อ อย่างว่าเป็นซีวอนก็ดีไปอย่าง รู้จักกันมานานแล้วด้วย ดูแลน้องเค้าแทบจะเอาขึ้นหิ้งซะแบบนี้

                ดีกว่าให้มันไปคว้าใครที่ไหนมาผสมพันธ์ล่ะวะ!!!

          “เออ...ที่เรียกให้มันรวมกันที่นี่วันนี้น่ะ เพราะชั้นมีเรื่องที่จะประกาศให้ทุกคนรู้ด้วย...” เมื่อทานกันไปได้สักพัก ประมุขแห่งตระกูลชเวจึงเริ่มพูดขึ้นมา

                “นั่นสินายบอกอยู่ว่าเรื่องสำคัญ...มีอะไรล่ะ?” พ่อฮยอคแจถามบ้าง

                “เรื่องของซีวอน........”

                “พ่อครับ! ไหนเราบอกว่าจะไม่คุยเรื่องนี้กับคนอื่นยังไงล่ะครับ” ซีวอนพูดขึ้นมากลางวงทำเอาทุกอย่างถึงกับชะงัก

                ฮยอคแจหันไปมองร่างสูงทันที อะไร?...มีเรื่องอะไรที่เค้าไม่รู้งั้นหรอ?

                “แล้วนี่คนอื่นที่ไหนกันล่ะ? คนรู้จักเราทั้งนั้น ไม่เอาน่าซีวอน...” คุณชเวโบกมือไปมา

                ซีวอนจึงทำได้เพียงส่งเสียงฮึดฮัดเท่านั้น

                “นายไปทำอะไรขัดใจหลานชายคนโปรดของชั้นล่ะ” พ่อฮยอคแจหันไปมอง

                “ซีวอนกำลังจะเข้าพิธีดูตัวกับคุณหนูมิซึกิ แห่งตระกูลยามามูระ เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ญี่ปุ่นน่ะ...”

                ดูตัว....ว่าที่คู่หมั้น....คู่หมั้น....ว่าที่ภรรยา....ภรรยา

                มันกลายเป็นขั้นลำดับที่ดังเรียงขึ้นมาให้หัวของฮยอคแจ

                “แกร๊งส์!!!!” ร่างบางปล่อยช้อนหล่นจากมือจนกระทบกับจานทันที

                “หืม?...เป็นอะไรหรอจ๊ะ ลูก” คุณนายลี หันมามองฮยอคแจ

                “ปะ...เปล่าครับคุณแม่...ขอโทษครับ” ฮยอคแจรีบหยิบช้อนมากินอะไรต่อ เหมือนไม่สนใจ แต่ซีวอนก็รู้ดีที่เอาแต่ก้มหน้าแบบนี้ แสดงว่ากำลังกลั้นน้ำตาแน่ๆ

                “อ่า...ยามามูระที่นายกำลังจะเข้าไปคุยเรื่องที่ดินที่จะสร้างห้างอีกแห่งที่นั่นน่ะนะ”

                “อืม...ซีวอนกับหนูมิซึกิ ก็เคยคุยกันมาบ้างแล้ว...ก็ไม่เห็นมีปัญหานี่นา”

                เคยคุย? ตอนไหน? เมื่อไหร่?

                โซราหันไปมองน้องชายอย่างสงสาร ก่อนจะเลื่อนมือไปบีบมือน้องชายเบาๆ

                “ผมไม่ได้ชอบมิซึกิครับ” ซีวอนประกาศกร้าว

                “เงียบ..............” คุณชเวพูดเพียงประโยคนี้สั้นๆ และซีวอนก็รู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องดีเลยที่คิดจะไปงัดข้อกับคนๆนี้

                ฮยอคแจค่อยๆประคองช้อนตักข้าวเข้าปากอย่างยากลำบาก และสุดท้ายก็ทนไม่ไหว

                “ขอโทษนะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับก่อนนะครับ...”

                “อ้าว...เป็นอะไรรึเปล่าลูก” คุณนายลีหันมามองอย่างเป็นห่วง

                “มานี่มา...เดี๋ยวกูพากลับเอง” ซีวอนลุกขึ้นยืน

                “มะ...ไม่เอา....พี่โซรา” ฮยอคแจหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวตัวเอง

                “คือ...หนู” โซราหันไปจะบอกเหล่าพ่อแม่

                “โซรายังกินไม่เสร็จเลยนี่ลูก ให้ซีวอนเค้าพาไปเถอะ” แม่ของซีวอนพูดในที่สุด จึงไม่มีใครขัดใดๆได้อีก

                ซีวอนจึงเดินข้างฝั่งมาจับแขนฮยอคแจให้เดินออกไปด้วยกัน

                ฝั่งผู้ใหญ่ทั้งหลายจึงลงมือทานข้าวกันต่อ จนโซราอดไม่ได้ต้องพูดขึ้นมาลอยๆ

                “สนุกกันจังนะคะ...แกล้งลูกชายตัวเองเนี่ย”

                ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มีเพียงประกายตาวิบวับที่ส่งผ่านกันไปมาระหว่างโต๊ะเท่านั้น โซราล่ะอยากจะบ้ากับครอบครัวตัวเองจริงๆเลย

                .

                .

                .

                “ปล่อย...กูไม่เป็นอะไรแล้ว” ฮยอคแจดึงแขนตัวเองออกเมื่อเดินเข้ามาให้บ้านของตัวเองแล้ว แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ร่างบางไปไหน

                “ไม่ให้ไปฟังกูอธิบายก่อน...ห้ามพูด!” ซีวอนขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางจะอ้าปาก

                “กูไม่ได้เต็มใจจะไปดูตัว...กูขอโทษที่ปิดมึง กูเพิ่งจะได้คุยกับเค้าสองสามเดือนมานี่เอง มึงก็มัวแต่วุ่นๆกับทงเฮ กูเลยไม่อยากบอก มึงจะงอนก็ได้นะ แต่อย่าโกรธ อย่าร้องไห้ด้วย เฮ้ๆ...ห้ามร้องยังไงล่ะ” ซีวอนรีบเกลี่ยน้ำตาฮยอคแจออกทันที

                “มึงกลับไปเถอะ...กูไม่เป็นไร...” ฮยอคแจดึงมือจนหลุดแล้วเดินขึ้นบันไดไป

                “ไอ้เตี้ย...มึงอย่าทำตัวแบบนี้สิ...” ซีวอนที่เดินตามขึ้นมา ต้องรีบไปกั้นประตูที่กำลังจะปิดลง

                “กูบอกให้กลับไปยังไงล่ะ...” ไม่มีเสียงโวยวาย ไม่มีข้อความตัดพ้อ ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย

                ซีวอนเดินเข้าไปใกล้ร่างบางหนึ่งก้าว ฮยอคแจก็จะถอยหนีอีกหนึ่งก้าว ตามกันไป ถอยกันมา จนสุดเตียง

                “พอสักที กูเหนื่อยล่ะ...” ซีวอนถอนหายใจแล้วล้มลงบนเตียงนอน ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง เมื่อฮยอคแจตามมานั่งคร่อมตัวของเค้าเอาไว้

                แล้วไอ้มือที่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดๆนั่นน่ะมันหมายความว่าไง?!

                ผิวขาวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าสร้างให้จุดที่ฮยอคแจนั่งทับอยู่มันนูนขึ้นมาได้ไม่ยากเลย ร่างสูงแทบจะขาดใจน่ะสิ...ตอนที่มือเรียวปลดตะขอกางเกงแล้วลุกขึ้นนิดหน่อยพยายามจะถอดมันออก

                ซีวอนใช้โอกาสนี้ยันตัวเองขึ้นเอาหลังพิงกับเตียงไว้ แล้วมีร่างบางนั่งคร่อมตัวเองเอาไว้อีกที ร่างบางส่งเสียงฮึดฮัดเมื่อไม่สามารถถอดกางเกงออกไปได้ เผยได้แค่เพียงขอบบ๊อกเซอร์และริมขอบกางเกงในเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

                “พอได้แล้ว...ไม่ต้องพยายามหรอก...” ซีวอนรวบมือทั้งสองข้างของฮยอคแจเอาไว้เหนือหัว

                แต่เจ้าตัวดีไปหัดเรียนวิธีการยั่วแบบนี้มาจากไหนนะ!

                นั่งดีๆไม่ได้ต้องบดเบียดสะโพกไปมาแบบนี้น่ะ ลูกชายเค้าก็ตื่นหมดเลยสิ...ดูทำเข้า...สนุกใหญ่เลย

                “ฮยอคแจ...ถ้าไม่หยุด...กูจะทำจริงๆนะ...” ซีวอนกัดฟันลอดเสียงออกมาตามไรฟัน

                “กูดีกว่า...” ยอมพูดจนได้

                “อะไร....”

                “กูดีกว่าผู้หญิงคนนั้นนะ...รักมึงก็มากกว่า เอามึงก็ได้...ผู้หญิงคนนั้นทำไม่ได้”

                = =;;

          “กูจะให้มึงเอากูทำไม...อย่ามาเมา มาแก้ผ้าแบบนี้คิดอะไรอยู่ห๊ะ...”

                “กูดีกว่านะ...กูไม่ได้แพ้ผู้หญิงคนไหนๆใช่มั้ย? กู...กู...” ฮยอคแจพูดวนไปมา

                จนร่างสูงต้องปล่อยมือนั้นลง ร่างบางก็โผเข้าโอบรัดรอบคอมกอดเค้าเอาไว้ทันที มือหนาลูบลงบนผมนิ่ม

                “แน่นอน...ในโลกนี้ไม่มีใครน่ารักเท่ามึงอีกแล้ว ไม่ได้รักใครเท่ามึงด้วย อย่าคิดมากนะ...เย็นลงก่อนนะ...” ซีวอนทั้งพูดปลอบ ทั้งจูบไปทั่วผมนิ่ม ให้ร่างบางได้มั่นใจจริงๆ

                ฮยอคแจผละหน้าออกมาเล็กน้อย แล้วก้มหน้าชิดซอกคอของร่างสูง ปากแดงจัดการดูดเม้มแรงๆจนเกิดเป็นรอยแดงทันที ละไม่ได้ทำที่เดียวด้วยสิ เต็มทั้งคอไปหมด เลยมือยังมือที่ซุกซนกำลังปลดกระดุมเสื้อเค้า ก่อนที่จะตามซ้ำรอยลงมายังไหปลาร้า เหนืออก ตอนนี้มันเต็มไปด้วยรอยรักสีแดงหมดแล้ว

                ซีวอนเองก็ไม่ได้ขัดอะไร ตอนนี้ไปขัดใจเข้าไม่ดีหรอก ร้องไห้งอแงขึ้นมาทำยังไงล่ะ ปล่อยให้ทำตามใจไปก่อนดีกว่า

                “ทุกส่วนของมึง เป็นของกูนะ อย่านะมึง...กูไม่ยอมนะ”

                “ฮยอคแจ...มึงฟังกูนะ...กูบอกมึงเป็นร้อยเป็นพันครั้งแล้วว่ากูรักมึงมากแค่ไหน และกูก็ไม่เคยมองใครที่ไหนด้วย มึงต้องเข้าใจสิ...”

                “ก็กูไม่อยากให้ใครมองมึง! ไม่อยากให้มึงมองใคร ไม่เอา...ไม่ให้ไป...ต้องอยู่กับกู กูไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นล่ะ” ร่างบางกอดร่างสูงเอาไว้แน่น

                “เดี๋ยวนะ..........” ซีวอนผลักร่างบางออกมามองหน้าตรงๆ แล้วรีบเอามือตัวเองอังหน้าผากฮยอคแจเอาไว้

                “งืม............” ฮยอคแจหลุบตาลงต่ำ

                “ไม่สบายทำไมไม่บอกกู!”

                “ก็....ก็........”

                “ก็อะไร?...แล้วนี่เป็นนานรึยัง? ปวดหัวมั้ย?” ซีวอนรีบเอาเสื้อที่ถูกถอดไป มาสวมให้ฮยอคแจทันที

                “นิดหน่อย...มึงง่ะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ”

                “เปลี่ยนเรื่องบ้านมึงน่ะสิ นอนลง! เดี๋ยวกูไปหาไรมาเช็ดตัวให้” ซีวอนจัดการพลิกตัวร่างบางให้นอนลง แล้วรีบออกไปข้างล่าง ให้แม่บ้านจัดเตรียมกะละมังใส่น้ำอุ่นไว้ให้

                เมื่อถือกลับเข้ามาในห้องก็แทบคลั่ง เจ้าตัวดีนอนแก้ผ้า เปิดแอร์เย็นสุดขีด แถมกำลังกรอกน้ำเย็นเอาเป็นเอาตายนี่สิ

                “กูล่ะ...ไม่รู้จะพูดยังไงกับมึงแล้ว” มือหนาวางกะละมังลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

                “กูจะป่วย...ให้มึงดูแล มึงจะได้ไม่ต้องไปไหน...เอาสิ ถ้ามึงไปกูจะตายให้ดู...”

                “ไปกันใหญ่ล่ะ มันไม่เกี่ยวกันเลยนะ”

                “เกี่ยว....”

                “โธ่...เลิกกินได้แล้ว...กูขอร้องล่ะ เดี่ยวป่วยกว่านี้มึงจะทรมานนะ” ซีวอนต้องไปดึงขวดน้ำเย็นออกมา แล้วจัดการผ่อนแอร์ลง

                แล้วกลับมาบิดผ้าขนหนูจะเช็ดตัวให้ร่างบาง ฮยอคแจกลับเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงซะงั้น

                “อย่ามาดื้อ ออกมากูจะเช็ดตัวให้ จะได้หายไข้ไวไว”

                “แล้วมึงก็จะไปญี่ปุ่นน่ะสิ...ไม่ยอมหรอก”

                “มึงเป็นแฟนกูนะ! จะไม่ฟังที่กูพูดรึไง!!!” ซีวอนจำต้องเรียกทวงสถานะของตนเอง

                “ก็มึงเป็นแฟนกูยังไงล่ะ ผิดหรอ? ที่กูไม่ให้มึงไปอ่ะ กูผิดหรอ!!!”

                แล้วทั้งห้องก็ถูกความเงียบปกคลุมเอาไว้ ซีวอนถอนหายใจเบาๆ แล้วก้มตัวไปกอดร่างบางที่ถูกผ้าห่มผืนหนาห่อตัวเอาไว้

                “ขอโทษ...ออกมาคุยกันเถอะนะ กูรักมึงนะ....” ซีวอนพูด แล้วกอดร่างบางอยู่แบบนั้น จนในที่สุด ฮยอคแจก็ยอมเปิดผ้าออกมา

                “คืนนี้นอนกอดกูนะ...” ฮยอคแจส่งเสียงอ้อนๆ

                “แน่นอน แต่ต้องหลังจากมึงให้กูเช็ดตัวก่อนนะ” ร่างสูงต่อรอง

                “อื้อ...กอดทั้งคืนเลยนะ พรุ่งนี้ตื่นมากูต้องเห็นหน้ามึงนะ...”

                “รู้แล้ว จะให้กูไปไหนล่ะ...” ซีวอนยิ้มแล้วบิดผ้ามาเริ่มการเช็ดตัวอีกครั้ง

                “เย็นอ่ะ....”

                “อืม เดี๋ยวจะรู้สึกดีขึ้น...อดทนหน่อยนะ” ซีวอนบรรจงเช็ดให้ตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้า แล้วจัดการหาชุดนอนที่มิดชิดมาให้

                “เสื้อกล้าม...บ็อกเซอร์....”

                “งั้นกูไม่กอด...”

                “ง่ะ...ก็ได้......” เสียงหวานงอง้ำ

                จนซีวอนต้องลอบขำ

                “ไม่ต้องยั่วกูก็รัก ก็หลงหัวปักหัวปำแล้วล่ะ”

                “ใครยั่ว กูก็ใส่แบบนี้มาตลอด”

                “แต่ในสายตากูมันยั่ว...มึงใส่อะไรก็ยั่วกูหมดนั่นล่ะ”

                “มึงมันโรคจิตนี่นา”

                “เออ...รู้ก็ดีแล้ว คืนนี้มึงจะโดนคนโรคจิตกอดทั้งคืนล่ะ”

                “มากอดเร็วๆสิ...” ฮยอคแจกางแขนออก จนซีวอนต้องรีบล้มตัวลงไปนอนข้างๆ ร่างบางก็จัดการกอดเอาไว้ทันที

                “กูไม่หายไปไหนหรอกน่า...เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก”

                “ง่ะ...” ฮยอคแจที่ซุกอยู่ที่อกของซีวอน มองรอยสีแดงๆบนตัวซีวอนก็อดหน้าแดงไม่ได้

                “เงยหน้าขึ้นดิ๊” ซีวอนสั่ง ร่างบางจึงยอมแต่โดยดี ก่อนจะถูกซีวอนก้มลงมาเม้มที่คอตัวเองเบาๆบ้าง

                รอยแดงจึงเกิดขึ้นบนผิวเนียนขาว

                “กูจะยอมมึงก็ได้...” ฮยอคแจพูดอู้อี้

                “หืม?...”

                “ถ้ามึงไม่ไปญี่ปุ่น...กูให้เอาก็ได้”

                อะไรก็ได้ที่จะไม่เสียซีวอนไป ฮยอคแจยอมทุกอย่าง

                ซีวอนทำเพียงยิ้มบางๆเท่านั้น แล้วกอดร่างบางแน่นๆ

                “มึงยังไม่ตอบเลยนะ! ตอบมาสิ”

                ซีวอนหลับตาลง แล้วจูบผมนิ่มอีกครั้ง

                “อย่ามาแกล้งหลับนะ...ไม่สนุกเลยมึง เฮ้ย! ซีวอน...”

                ร่างบางพูดต่อไปคนเดียวอยู่สักพักก็เริ่มเหนื่อย จึงตัดสินใจว่าจะหลับบ้าง

                “นอกใจกูเมื่อไหร่...กูเอาตายจริงๆนะ...” พูดเสร็จก็หลับตาลงบ้าง

                ผ่านไปเนิ่นนานกว่าสามสิบนาที...ซีวอนก็ลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มบางๆ

                “ต่อให้กูไปญี่ปุ่นกูก็เอามึงได้ ฮยอคแจ...” มือหนาปัดไรผมที่มาบดบังใบหน้าขาวออก

                “กูรักมึงขนาดนี้...จะกลัวกูไปรักใครอีกห๊ะ?”  





หายไปชาติกว่า (อเกน แอนด์ อเกน) กลับมาคราวนี้ เหมือนไม่ได้นำข่าวดีมาให้ ฮ่าฮ่า
ขอเหวี่ยงหน่อยได้มะ? เกี่ยวกับตอนที่แล้ว ใครแม่งแบนวะ = [ ] =!!!

เอาเถอะ เย็นไว้ๆ ปล่อยมันผ่านไป แล้วมาครื้นเครงกับฟิคของเราต่อ
เม้นท์เยอะๆ และโหวตแยะๆน้า ใครจะเป็นเม้นท์ที่สามพันกันน้อ