ตอนที่ 6 : {Accidentally}=[2]-[นักเรียนทุนโครงการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม]
“Ladies and geltlemans, now is time to notice student who receive the scholarship for exchange to foreign countries”
[สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน นี่ก็เป็นเวลาอันสมควรแล้วที่เราจะประกาศรายชื่อนักเรียนที่จะได้รับทุนการศึกษาแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมไปยังประเทศต่างๆ]
เสียงของพิธีกรคนสวยประกาศออกไมค์ ภายในหอประชุมที่กว้างใหญ่ แต่ตอนนี้กลับดูเล็กไปขนัดตาเมื่อคราคล่ำไปด้วยเหล่านักเรียนหลอกหลายเชื้อชาติที่สอบเข้าแข่งขันเพื่อชิงทุนไปยังประเทศต่างๆ
โดยปกติแล้ว ที่โรงเรียนแห่งนี้
และหลังจากที่ต้องสอบแข่งขันกันมาอย่างหนักแล้ว คนที่ผ่านการสอบข้อเขียน ก็ต้องมาสอบสัมภาษณ์กันอีก กว่าจะได้มานั่งกันในหอประชุมวันนี้ ซึ่งที่เหลือก็ถือว่าจะต้องเป็นพวกหัวกะทิจริงๆเท่านั้น
“The student who receives the scholarship for exchange to
ทันทีที่เสียงประกาศเสร็จ เจ้าของชื่อก็ลุกขึ้นยืนพร้อมเสียงปรบมือทันที ก่อนจะเดินไปขึ้นเวทีเพื่อรับเกียรติบัตรเป็นการยืนยันถึงความสามารถที่จะก้าวไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า
หลังจากนั้นก็เป็นการประกาศรายชื่อนักเรียนไปยังประเทศต่างๆเรื่อยๆ
English
Etc……
จนมาถึงประเทศสุดท้ายที่ได้รับความนิยมไม่แพ้ประเทศอื่นๆ และนักเรียนทุกคนต่างก็ตั้งใจรับฟังและลุ้นกันมาก เนื่องจากว่าเป็นประเทศสุดท้ายแล้ว ถ้าหากไม่ได้ ที่ตั้งใจสอบมาทั้งหมด ผลจะเป็นศูนย์ทันที
“The student who receives the scholarship for exchange to
“Mr. Bryan Trevor Kim!!! Congratulation!!”
เสียงปรบมือที่ดังที่สุด และยิ่งใหญ่ที่สุดก็ตามมาเมื่อประกาศชื่อนักเรียนที่โชคดีคนสุดท้ายดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของชื่อจะค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกไปยังหน้าเวที
เด็กหนุ่มในวัย 17 ย่าง 18 ซึ่งกำลังจะขึ้นชั้นไฮสคูลปีสุดท้าย เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม เหมือนกับสีผมของตน ผิวสีแทนปนน้ำผึ้งที่บ่งบอกว่าโทนของคนเอเชีย รูปร่างที่สูงโปร่งอย่างสมส่วน...และที่สำคัญ หน้าตาที่หล่อเหลาจนทำให้หัวใจเต้นระทึก!
“Congratulation!” อาจารย์ใหญ่จับมือกับเด็กชายคนนี้ด้วยความยินดี
“Thank you” ยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปยืนตรงหน้าแท่นไมค์เพื่อกล่าวแสดงความดีใจสักเล็กน้อย
“At first, I must say thanks to every person who commit this opportunity to me. This is the big way of my life and I promise I will make it the best. Thank you.”
[ก่อนอื่น ผมต้องกล่าวคำชอบคุณอย่างมากให้แก่ทุกๆท่านที่มอบโอกาสนี้ให้กับผม มันคือหนทางที่ยิ่งใหญ่สำหรับชีวิตของผม และผมสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด ขอบคุณครับ]
ก่อนจะโค้งหัวคำนับอีกเล็กน้อย แล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้นมาอีกระลอกเป็นการปิดท้ายการประกาศผลอย่างสวยงาม
“You have the best point Mr. Kim Congratulation again”
[เธอมีคะแนนที่ดีที่สุดเลยนะ นักเรียนคิม ขอแสดงความยินดีอีกครั้งนะ]
อาจารย์ใหญ่ที่เดินลงจากเวทีมาพร้อมกับคิบอม เดินมาจับมือคิบอมอีกครั้ง
“Thank you again too, I hope I will make good fame to our school”
[ขอบคุณอีกครั้งเช่นกันครับ ผมหวังว่าผมจะสามารถสร้างชื่อเสียงที่ดีให้แก่โรงเรียนของเราครับ]
เจ้าของคะแนนที่ยอดเยี่ยมที่สุดยิ้มบางๆอีกครั้ง
“I hope it too, good luck! And see you 1 year later”
[ครูก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน โชคดีนะ เจอกันอีกหลังจาก1ปีต่อจากนี้นะ]
คิบอมรอจนอาจารย์ได้เดินผ่านไป และตัวเองเดินออกมาจากห้องประชุมเพื่อนเดินกลับไปยังห้องเรียน
มือหนาคว้ามือถือคู่สวยออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียน ก่อนจะกดเบอร์ปลายทาง
แล้วกรอกเสียงภาษาเกาหลีที่ทั้งสำเนียงเอ็กเซ่นส์ชัดเจน คล่องตัว
“แม่ครับ แพคกระเป๋าได้เลย...อีกสามวันผมจะไปเกาหลีครับ”
หลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องเรียนเข้าไป
“คิบอมมมมม!” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับ ร่างที่กระโดดเข้ากอดคนที่ถูกเรียนว่าคิบอม
เด็กหนุ่มย่อตัวเล็กน้อยเพื่อรับแรงโถมกอดที่ตัวเองได้รับ
“พอแล้วน่าจีวอน ไม่อายหรอ” คิบอมหรือ
“นายเคยเห็นชั้นอายด้วยรึไง” หญิงสาวแลบลิ้นให้อย่างไม่แคร์
คิบอมจึงได้แต่ส่ายหัวให้แก่ความแก่นเซี้ยวของเพื่อนตัวเอง
อาจจะดูแปลกๆไปบ้างสำหรับความสัมพันธ์ของเค้าและจีวอน เพราะเราทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนกันมาตั้งแต่ไฮสคูลปีหนึ่งแล้วล่ะ ด้วยความที่เป็นคนเกาหลีเหมือนกันทำให้สนิทกันอย่างไม่ยาก
และก็ติดหนึบกันมาจนถึงตอนนี้
มีหลายครั้งที่พวกเราทั้งสองคนมักจะถูกถามว่าเป็นอะไรกันแน่ และผมก็ชอบซะด้วยที่จะบอกใครต่อใครว่าเราทั้งสองคนเป็นแฟนกัน เพราะตัวผมเองก็ไม่ชอบนักที่จะให้ใครต่อใครมายุ่งหรือวุ่นวายกับผม
โชคดีนะเนี่ยที่จีวอนเป็นคนที่สวยเอาการ เลยไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อเธอมากนัก ผมก็เคยนึกหรือสงสัยอยู่เหมือนกันนะ ว่าใกล้กันแบบนี้เธอจะไม่หวั่นไหวกับผมบ้างเลยหรอ?
“นายเหมือนพี่ชายชั้นที่อยู่ที่เกาหลีเลยล่ะ” ผมเลยไม่เคยเซ้าซี้ถามเธออีกเลย
ตอนแรกที่เห็นเธอนั้นผมยอมรับนะ เธอสวยมากเลยล่ะ งดงามเหมือนนางฟ้าเลย แต่พอกลายมาเป็นเพื่อนกันไปแล้ว สนิทกันไปแล้ว ทำให้ความรักแบบมากกว่าเพื่อนมันค่อยๆลดลงไป หลงเหลือเพียงคำว่ามิตรภาพในที่สุด
“ก็รู้ว่าไม่อาย แต่เราอายนี่นา” คิบอมขยี้ผมเพื่อนรักจนไม่เป็นทรง
“อ๊ากก คิม คิบอม! หยุดเลยน้า” จีวอนหยิกมือเพื่อนเป็นพัลวัน
“ฮ่าๆๆๆๆ ยัยหัวบะหมี่ เส้นพันกันยุ่งงงงงง” คิบอมยังล้อไม่เลิก
“ฮึกๆ......” กลายเป็นเสียงสะอื้นจนได้
“เฮ้ย! ร้องไห้เลยหรอ เราขอโทษนะ...จีวอนเป็นอะไร” คิบอมชักมือออกอย่างตกใจ
“ปะ...เปล่า เราก็แค่คิดว่าอีกไม่กี่วันคิบอมก็จะต้องไปเกาหลีแล้วอ่า แล้วเราจะอยู่กับใคร” จีวอนป้ายน้ำตาทิ้งเบาๆ
“โธ่...เราจะโทรกลับมาหาจีวอนทุกวันเลยนะ สัญญาเลยล่ะ” คิบอมยกนิ้วก้อยขึ้นมาชู
“มันก็ไม่เหมือนกันนี่นา เราชักไม่อยากจะให้คิบอมไปแล้วล่ะสิ” จีวอนเริ่มงอแง
“ไว้ปิดเทอม หรือมีวันหยุดยาวๆ เธอก็บินไปหาเราที่นู่นสิ”
“แต่เธอไปอยู่โฮมเสตย์ไม่ใช่หรอ เราไปหามันจะผิดกฎรึเปล่า” จีวอนยังเป็นห่วง
“เอาน่าไม่เป็นไรหรอก แต่เราจะคิดถึงเธอทุกวันเลยนะ น้า....อย่าร้องไห้สิ” คิบอมทำเสียงกระเง้ากระงอด จนเพื่อนอดยิ้มออกมาไม่ได้
“ก็ได้ แต่เธอสัญญาแล้วนะ ว่าจะโทรมาหาเราทุกวัน” จีวอนพูด
“แต่เราจะถูกตรวจสอบบิลค่าใช้จ่ายด้วยนะ” คิบอมทำเสียงจิตตก จะให้จ่ายน่ะได้ แต่ว่ามันมีผลต่อคะแนนของเค้าน่ะสิ พวกค่าใช้จ่าย ว่าประหยัดมากแค่ไหน
รู้ๆกันอยู่โทรข้ามทวีปแบบนี้ค่าโทรมันแพงหูฉี่ขนาดไหน
“งั้นเราจะโทรไปหาเธอเอง ตกลงมั้ยล่ะ”
“ก็ได้ เอาแบบนั้นก็ได้” คิบอมยอมจำนนในที่สุด
“เธอจะไปเมื่อไหร่” จีวอนทำหน้าหงอยๆ
“อีกสามวัน เธอจะไปส่งเราใช่มั้ย?”
“แน่นอนสิ ไปแน่นอน” จีวอนยิ้มหวานให้เพื่อนสนิท
“เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” คิบอมอดจะเป็นห่วงเพื่อนคนเดียวคนนี้ไม่ได้
“เธอเองก็เหมือนกันนะ ไปที่นู่นแล้ว ถ้ามีความรัก อย่าลืมบอกเรานะ” จีวอนพูดด้วยแววตาจริงจัง
“เฮ้! นี่เราไปเรียนนะ” คิบอมปฏิเสธ
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอเจอคนที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอหน้าครั้งแรก เจอคนที่ทำให้เธออยากดูแลทั้งๆที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน เธอจะต้องบอกเราคนแรกเลยนะ” จีวอนบอก
คิบอมขมวดคิ้ว เหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูดมากนัก
“เราก็อยู่กับเธอมาห้าปีแล้วนะ เธอเคยเห็นเราเจอคนๆนั้นด้วยหรอ?” คิบอมถามติดตลก
“ไม่รู้สิ บางทีคนแรกที่นายรัก อาจจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของนายก็ได้ ใครจะไปรู้”
“ได้สิ ถ้าเราเจอคนๆนั้น เราจะบอกเธอคนแรกเลยล่ะ”
วันนี้แอบสั้น (หรือเราคิดไปเองหว่า?)
= =;; นี่คือสีหน้าตอนนี้ เพราะว่าเพิ่งจะพิมพ์เสร็จก็นำมาอัพให้อ่านทันที
ตกใจเล็กน้อยกับเม้นท์ที่ทุกคนมอบให้ ^^ กำลังใจเต็มเปี่ยม
ขอบคุณมากๆคร้าบ...กดโหวตให้กันด้วยน้า
พระเอก นายเอก ออกกันมาแล้ว ใครต่อดีน้า?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หรือป่าว 55555555555555555555555
บอมกำลังจะมา
คู่นี้จะได้เจอกันแล้วว
จะเจอกันแล้วๆๆๆๆ
ลุ้น ฮ่าๆน่ารักดีจัง
อ่า เด๋วก็ได้เจอแล้วววววว XD
รับรองบอมมาเห็น ไม่เเค่หัวใจเต้นเเรงเเน่ๆ อิอิ
กับคนสวยๆที่มีชื่อว่า อีทงเฮ ฮิๆๆๆ
ปล.แอบคิดว่า เพื่อนสนิทจะคิดไม่ซื่อนะเนี่ย