{KIHAE} Acc!deNT@lly บังเอิญ โลกกลม (หรือ) พรหมลิขิต ?

ตอนที่ 54 : {Accidentally}=[35]-[HAPPY BIRTHDAY siWONHYUKjae]

                ฮยอคแจยืนมองตึกสีขาวสะอาดด้วยความรู้สึกคุ้นตา ไม่ได้มานานมากแล้วสินะ ที่แห่งนี้

                “โรงเรียนประถม”

          “มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวห๊ะ?” เสียงแหบแห้งที่เรียกเค้าให้หลุดจากการรำลึกความหลัง

                “ขอโทษครับ ผมพอดีว่าผม...อ๊ะ! คุณลุงยามนี่นา” ฮยอคแจยิ้มอย่างดีใจ

                “อ้าว...ฮยอคแจนี่นา แหม โตขึ้นแล้วลุงแทบจะจำไม่ได้เลยนะ”

                “ฮ่าๆๆ ผมหล่อขึ้นใช่มั้ยล่ะครับ” หลงตัวเองจริงๆคนเรา

                “อย่างนั้นล่ะมั้ง แล้ววันนี้มาทำไมล่ะ? เดือนก่อนซีวอนเค้าก็มานะ”

                “อะ...เอ๋? ซีวอนมาที่นี่หรอครับ?” ร่างบางขมวดคิ้ว

                “อื้ม มากลางดึกเลยล่ะ เกือบจะห้าทุ่มอยู่แล้ว บอกว่าจะมาหาของนี่ล่ะ ลุงเองก็ลืมถามเหมือนกันว่าสรุปแล้วมาหาอะไร?”

                ฮยอคแจขมวดคิ้วเข้าหากัน

                มาหาของ....หรือว่า?!

                “คุณลุงครับ! หมอนั่นเดินไปแถวไหนหรอครับ” เสียงหวานถามอย่างเร็ว

                “อืม...รู้สึกจะเป็นสวนต้นไม้ใหญ่ที่พวกเธอชอบไปนั่งเล่น...อะ...อ้าว!!!” ยังพูดไม่ทันจบระโยคเลย ฮยอคแจก็วิ่งออกไปซะแล้ว

                “เฮ้อ...วัยรุ่นนี่ใจร้อนกันจริงๆนะ” ลุงยามคนเดิมส่ายหัวแล้วออกไปทำหน้าที่ของตนเอง

                ขาเรียวรีบวิ่งตรงมายังสถานที่ๆตัวเองจดจำได้เป็นอย่างดี

                “นั่นไง!” ร้องออกมาเมื่อพบต้นไม้ที่ตัวเองต้องการหา ก่อนจะใช้เศษไม้แถวนั้นลงมือขุดทันที

                “แกร๊งส์!!” เสียงไม้กระทบขวดแก้ว

                มือบางรีบหยิบมันขึ้นมาทันที

                “มึงมาเปิดอ่านแล้วจริงๆด้วย...” ก่อนจะพูดเบาๆ แล้วแกะเอากระดาษทั้งสองใบออกมา

                เค้าจำได้ดีว่าตัวเองเขียนอะไรลงไป ดังนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอ่านอีก อ่านของไอ้ม้าโย่งนั่นเลยดีกว่า

                มือเรียวคลี่กระดาษด้วยความอยากรู้ ก่อนที่จะบรรจงอ่านข้อความนั้นด้วยความตั้งใจ

                ‘ฮยอคแจ...ชั้นน่ะแอบชอบนายมานานแล้วนะ นายจะรู้ตัวมั้ย? แต่ชั้นรักนายจริงๆนะ! ถ้าตอนนั้นเราขึ้นมหาลัยกันแล้ว และนายได้มาอ่านไทม์ แมชชีนอันนี้ด้วยกัน นายเป็นแฟนกับชั้นนะ!!’

                ถ้ามันคือละครตอนนี้จะกล้องจะต้องถ่ายมาที่เค้าแล้วซูมโคลสอัพมาที่หน้าใกล้ๆ เค้าก็ควรจะต้องทำตาโตๆสินะ

                แบบนี้รึเปล่า?

                O_O!!!!

                แต่นี่มันชีวิตจริงนี่นา แล้วทำไมเค้ายังต้องทำท่าทีตกใจแบบนี้ด้วยล่ะ

                “มึง....รักกู.....แบบไหน.....” เสียงหวานเอ่ยๆเบาๆ แล้วปล่อยกระดาษให้ร่วงลงสู่พื้น ก่อนจะยกมือขึ้นมาแนบอกซ้ายของตัวเอง

                ถ้ากูคิดกับมึงแค่เพื่อน...แล้วทำไมตรงนี้มันถึงได้เต้นถี่แบบนี้ล่ะ

                หรือตัวกูเอง...ก็รักมึงมากกว่าเพื่อนสนิทเหมือนกัน

                ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า ช็อกกับความจริงที่ได้รู้รับวันเกิดครบ 19 ปีของตัวเอง แต่ความจริงเมื่อวานต่างหากที่เป็นวันที่ 4 เมษายน วันนี้คือวันที่ 5 เมษายนแล้ว และมะรืนก็คือวันเกิดซีวอน

                มันคือข้อตกลงระหว่างเค้ากับซีวอนมานานแล้วด้วยความที่เราสองคนมีวันเกิดที่ใกล้กันนั่นก็คือวันที่ 4 และ 7 เมษายน ดังนั้นเราจึงมักจะฉลองร่วมกันในเวลาเที่ยงคืนของวันที่ 5 เมษายน ที่ดาดฟ้าบ้านซีวอน เพราะถือว่าเป็นเวลากึ่งกลางพอดี วันที่ 4 กับ 7 จึงไม่มีผลอะไรมากนัก

                อยู่ดีๆเมื่อคืนเค้าก็ฝันถึงเรื่องข้อสัญญาระหว่างเค้าและซีวอนในสมัยเด็กวันนี้เลยกลับมาที่นี่อีกครั้ง ไม่คิด...ว่าสิ่งที่เพื่อนรักของตัวเองเขียน มันจะทำให้รู้สึกตกใจมากขนาดนี้

                ฮยอคแจเก็บกระดาษลงไปไว้ในขวดแล้วฝังเก็บเหมือนเดิม ให้มันคืออนุสรณ์ระหว่างมิตรภาพและความรักของพวกเค้าทั้งสองคนต่อไปดีกว่า

                “จะเก็บไว้ในใจต่อไป...หรือบอกมึงเลยดีนะ?” ฮยอคแจขมวดคิ้วถามตัวเอง แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนได้

                “ฮะ...ฮัลโหล.....” เสียงหวานตอบกลับไป

                ‘มึงอยู่ที่ไหน....’ ซีวอนถาม

                “ในโซลนี่ล่ะ....” ให้ตายก็บอกไม่ได้ว่าอยู่ที่โรงเรียนนี่

                ‘อย่ามากวนตีน อยู่ที่ไหนกูจะไปรับ’ ซีวอนดูจะหัวเสียไม่น้อยที่ร่างบางไปไหนไมบอกแบบนี้

                “เดี๋ยวกูกลับเอง นี่จะกลับแล้ว...” ฮยอคแจบอกปัด

                ‘อย่าให้กูต้องอาละวาด อยู่ที่ไหน!”

                “ไอ้นี่เว้ย! ตะคอกเป็นหมาบ้าเลย ไม่บอกเว้ย!!!” ฮยอคแจขึ้นเสียงกลับแล้วกดตัดสายทันที

                ก่อนจะนิ่งไปสามนาที

                .

                .

                .

                = [ ] =!!!!

          กูทำอะไรลงป๊ายยยยยยยยยยยยยย

                ป่านนี้มันจะเตรียมพลิกทั้งโซลเพื่อหาเค้ารึเปล่าเนี่ย โอย...ปากพาซวยอีกแล้วลี ฮยอคแจ

                เอาวะ! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองเที่ยวโดยอยู่เหนือการควบคุมของชเว ซีวอนดีกว่า

                ว่าแล้วก็เดินออกไปบอกลาคุณลุงยามทันที

                “กลับแล้วหรอ....” ท่านยังคงยิ้มแบบใจดีอยู่เสมอ

                “ครับผม...ผมว่าจะไปเดินที่ทงแดมุนต่อน่ะครับ” ฮยอคแจโค้งหัวแล้วรีบเดินออกไปเลย

                “มาไว...ไปไวจริงๆแฮะ ...อ๊ะ!” ลุงยางรับโทรศัพท์ขึ้นมายกหู

                “อ้าว...ซีวอน...อ่อ ฮยอคแจเพิ่งออกไปเมื่อกี๊เอง เห็นบอกว่าจะไปที่ไหนน้า...อ่อ! ไปทงแดมุนน่ะ...ฮัลโหล....เอ...อะไรกันนะสองคนนี้” ผู้อาวุโสส่ายหัวเมื่อซีวอนได้รับคำตอบแล้วก็ชิ่งวางสายไปทันที

                ฮยอคแจราวกับเด็กที่เพิ่งได้ออกมาท่องโลกกว้าง มองดูทุกๆอย่าง ลอยละล่องราวกับอยู่บนสวรรค์

                “โห...อันนั้นสวยจัง นู่นด้วย!” ชี้นู่น ชี้นี่...อย่างมีความสุข

                แล้วก็เดินผ่านตึกที่มีซอกเล็กๆอันหนึ่ง

                หมับ!!!!

                ถูกรวบตัวเข้าไปจากด้านหลัง

ไปอ่านที่บล๊อกนะ ^^

                “เป็นเมียกูแล้ว...ไม่ต้องใช้หรอก” ร่างสูงพูดหน้าตาย

                “ไอ้ชั่ว!” ฮยอคแจมองตาขวาง แต่ก็ยอมลุกให้ซีวอนแต่งตัวให้แต่โดยดี

                ฮยอคแจเดินอิงๆซีวอนตลอดทางที่เดินกลับมาที่รถ และเมื่อขึ้นมาที่รถได้ฮยอคแจก็รีบเอนเบาะนอนลงทันที

                “เป็นอะไร...” ซีวอนหันไปมอง

                “งอนมึง”

                “กูไม่ง้อหรอก กูกำลังโกรธมึงอยู่” ซีวอนพูดก่อนจะออกรถทันที

                ฮยอคแจหรี่ตามองอยู่สักพัก และในที่สุดก็ยอมเป็นฝ่ายที่อ่อนลงซะเอง นอนตะแคงหันมามองซีวอนที่กำลังขับรถอยู่

                “มึงก็ลงโทษกูแล้วไง...หายโกรธดิ”

                “วันนี้วันอะไร....” ซีวอนถามขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่

                “วันที่ 5 เมษายน”

                “ตอบใหม่”

                “วันจันทร์....”

                “ครั้งสุดท้าย”

                “วันของกูกับมึง”

                “แล้วมึงยังหายไปอีก!” ซีวอนตวัดสายตากลับมามอง

                “กูก็ขอโทษแล้วไง ก็สำนึกผิดแล้ว หายโกรธกูเถอะ”

                “หึ..........” ร่างสูงหันไปขับรถก่อน

                ฮยอคแจนึกไปถึงข้อความในกระดาษนั้นแล้วก็ต้องหน้าแดงเบาๆ ขณะแอบลอบมองด้านข้างของร่างสูงที่กำลังเพ่งสมาธิกับการขับรถ

                “ซีวอน...ฮยอคแจขอโทษ.....” ฮยอคแจเสียงหวานขึ้นเรื่อยๆ

                “ซีวอน...อย่าโกรธสิ....”

                “ถ้าไม่หายโกรธจะร้องไห้จริงๆแล้วนะ!”

                เอี๊ยดดดดด!!!! เสียงรถเบรกสนั่น จนฮยอคแจต้องผุดลุกขึ้นมานั่ง ถึงบ้านซีวอนแล้วหรอเนี่ย แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดประตูลงรถไป ฮยอคแจก็คว้าข้อมือร่างสูงเอาไว้ซะก่อน

                ซีวอนหรี่ตามอง แล้วก็พูดออกมา

                “อย่าทำอีก....” นั่นล่ะ ร่างบางถึงยิ้มออก

                ช่วงบ่ายของทั้งสองคนก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการนั่งดูหนังสืบสวนของซีวอนด้วยกัน และทานอาหารเย็นร่วมกัน

                ประเด็นมันอยู่หลังจากนี้ต่างหากล่ะ

                เมื่อถึงเวลาห้าทุ่ม ซีวอนกับฮยอคแจก็พากันเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าที่พ่อของซีวอนสั่งให้สร้างไว้เป็นพิเศษตามคำบัญชาของลูกชายคนโต

                “ฮ้า...............วันนี้ดาวเต็มเล๊ยยยย” ฮยอคแจมองไปบนฟ้าอย่างชอบใจ

                “มานั่งนี่....” ซีวอนนั่งอิงกับผนังดาดฟ้า ตบไปที่ตักของตัวเอง

                “อื้ม....” ร่างบางก็รีบทำตามคำสั่งทันที นั่งลงแล้วเอนตัวชิดกับอกแกร่ง

                “ซีวอน! นั่นดาวเหนือรึเปล่า....” ฮยอคแจชี้ขึ้นไปบนฟ้า

                “อืม...ใช่.....”

                แล้วฮยอคแจก็ตื่นตาตื่นใจกับการดูดาวไปเรื่อยๆ ก่อนจะรับรู้ถึงแรงโอบรัดที่เอวของตัวเอง

                “หืม?....”

                “กูกับมึงอยู่กันมา 19 ปีแล้วหรอ...ไวจัง...” ซีวอนพูดออกมาเบาๆ

                “แค่ 19 ปีเอง มึงกับกูต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน ตลอดกาล ตลอดชาติ”

                ซีวอนสูดความหอมจากกลุ่มผมนิ่ม

                “แน่ใจ?” แล้วเอ่ยถามร่างบาง

                “โลกนี้...คงจะไม่มีใครรักกูเท่ามึงอีกแล้วล่ะซีวอน...” ฮยอคแจบอก

                “รู้ตัวด้วย?”

                “อืม...รู้....”

                “งั้นก็รู้ไว้อีกอย่างซะ...ว่าในโลกนี้น่ะกูคงจะไม่สามารถรักใครได้มากเท่ากับที่รักมึงแล้วล่ะ”

                ไม่รู้นะ...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่หน้ามันร้อนไปหมดแล้ว

                ติ๊ด...ติ๊ด!

                เสีนงนาฬิกาที่ตั้งสั่นเอาไว้ ทำให้ฮยอคแจรีบลุกขึ้นมา แล้วดึงมือซีวอนให้ลุกขึ้นมายืนเช่นกัน

                “สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด....หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง....”

                แกร๊งส์!!!! เสียงนาฬิกากระทบกับเวลาเที่ยงคืน

                “สุขสันต์วันเกิดนะซีวอน/ฮยอคแจ!”

                พร้อมกับของขวัญที่ถูกชูออกมาพร้อมกัน

                O_O!!!! << สีหน้าของคู่

                โลกนี้จะมีอะไรบังเอิญไปกว่านี้อีกมั้ย? ก็ของขวัญ?เค้าและซีวอนเตรียมมาให้กันและกันนี่สิ มันเหมือนกันเลย!

                ที่ห้อยมือถือรูปหัวใจถักด้วยไหมพรมสีแดง ปักตัวอักษร WH เอาไว้

                “มึง......” ฮยอคแจก็อึ้ง

                “ทำไมของมึงเป็น WH ล่ะ” ถ้านิสัยชอบเมะไปเองของฮยอคแจมันก็สมควรจะเป็น HW สิ

                “เค้าทำผิด = =;; กูเองก็ไม่มีเวลาแล้วด้วย เอาเถอะมึงก่อนกู หรือกูก่อนมึงมันก็เหมือนกันนั่นล่ะ” ฮยอคแจพูด

                ก่อนที่ทั้งสองคนจะผลัดกันใส่เข้ากับมือถือของอีกฝ่าย

                “เอ่อ...มึง....” ฮยอคแจเป็นฝ่ายเริ่มพูดคำอวยพร

                “หืม?....”

                “ปีนี้มึงก็อายุ 19 แล้วล่ะนะ กูก็ขอให้มึงมีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดก็ขอให้สมความปรารถนา สมหวังในทุกๆเรื่อง แล้วก็ต้องอยู่ดูแลกูตลอดไปด้วยนะ...ขอบคุณที่มึงคอยอยู่เคียงข้างกูมาตลอด กูรักมึงนะ...” พูดไปก็หน้าแดงไป

                “ขอบใจ...” ซีวอนยิ้มรับแล้วลูบหัวร่างบางเบาๆ

                “มึงเองก็อายุ 19 เหมือนกูนั่นล่ะ กูรู้ว่ามึงคงจะมีความสุขกับทุกวันอยู่แล้ว...และไม่ว่าสิ่งใดที่มึงอยากได้กูก็จะต้องหามาให้มึงให้ได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องการดูแลมึงเนี่ย...มันคือสิ่งที่กูต้องทำตลอดไปอยู่แล้ว...มึงไม่ต้องขอบคุณกูหรอก เพราะหน้าที่ของกูคือการต้องรักมึง”

                สายตา น้ำเสียง มันสื่อจนชัดเจนแล้วจริงๆ ความรู้สึกมันชัดเจนแล้ว

                ฮยอคแจโผเข้ากอดซีวอนเอาไว้

                ขอบคุณทุกๆสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้า ซาตาน เทวดาหรือใครต่อใครที่ทำให้โลกใบนี้มีซีวอนอยู่...ขอบคุณ....ลี ฮยอคแจขอบคุณมากๆ

                แขนแกร่งโอบกอดตอบเช่นกัน

                “แล้วที่มึงบอกว่าให้กูสมตามความปรารถนา มึงรู้รึเปล่า...ความหวังของกูที่ขอมาตลอดน่ะมันมีเรื่องเดียว......” ซีวอนพูด แล้วก้มลงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของฮยอคแจ

                “ให้กู....เป็นมากกว่าเพื่อนได้มั้ย? มองกูเป็นผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่เพื่อนสนิทของมึงได้มั้ย?”
.
.
.
.

ผิดมั้ยถ้าจะกรี๊ดฟิคตัวเอง? ฮ่าๆๆ แบบว่าวอนฮยอกเราอย่างจะขอบ้าง อะไรบ้าง ฮาๆ
สุขใจแม่ยกที่รอคอยกันไปนะจ๊ะ อัพฉลองวันที่ 13 เลขสวยๆ


ตอนนี้(เกือบ)ทุกคนคงจะได้ฟังเพลง+ดูเอ็มวีกันแล้ว ความรู้สึกเป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ?

ส่วนของไอ้จีนน่ะหรอ...= [] =! เอ่อ...คือกูจะร้องตามยังไง? จะอังกอร์ส่วนไหน เอาไงดี
และพอฟังไปเรื่อยๆก็เริ่มปวดหัวกับเสียงซาวน์ แต่ก็ฟังต่อไป และมันก็ตามไปหลอนเวลาจะนอน = =''

ความคิดเห็นต่อเอ็มวี และสมาชิกแต่ล่ะคนคือ

ป้า(ลี)ทึก : = =;; ป้าจะสื่ออะไร ใส่เสื้อเถอะ อากาศมันหนาว เกรงใจสังขารหน่อย (ล้อเล่นนะพี่ รักนะจุ๊บๆ)
คุณฮี : โอเค พี่เป็นคนไม่ปกติในสายตา แต่สุดยอดปกติในสายตาเราล่ะ ขึ้นให้ทั้งไลฟ์นะ!
เฮียเกิง : รออยู่นะเพ่! เห็นป่าวเนี่ย เฮียไม่อยู่ มักแน่มันเลยได้มาเต้นโซโล่แทนเลย รีบๆกลับมา
เปาเย่ : ท่อนแรกที่พี่ได้ร้องอ่ะ เดินเข้ามาดีๆไม่ได้อ๋อ? ต้องเลื้อย ฮา แต่นะ พี่หล่ออ้ะ! >.,<
หมีคัง : อยากเห็นคนตัว(เกือบ)ยักษ์ ที่คอยจัดระเบียบแถวให้น้องๆอ่ะ พี่! 2 ปีมันแป๊บเดียวเองเนอะ
หมูชิน : ผมพี่เจ็บมาก พยายามจะหัวเราะตามให้ทันอยุ่นะ แต่มันยากจังเลย = =;;
ซองมิ้น : หล่อ! แต่ชุดที่ใส่แขนสั้น เมื่อพวกจิ๊กโก๋ในช่องเจ็ดเลย ฮ่าๆๆ แต่พี่หล่อขึ้นมากอ่ะ มินคยู!!!
ไก่ฮยอค : นั่นโสร่งหรือกระโปรง? แว่นซื้อจากไหน? ตาไปทำอะไรกันมัน? สรุปจะเอาอึนวอนชิมิๆ เดี๋ยวจัดให้
ราชาเฮ : จะเปลี่ยนจากปลาเป็นกบชิมิ T^T ดอกกุหลานนั่นท่านไปร่ำเรียนวิชาแต่ใดมา?
เสี่ยวอน : เกือบจะนึกว่าท่านเป้นลีดเดอร์ = =; ออกคนแรกเชียว แต่เสี่ยทำหน้าเร้าอารมณ์มากมาย
น้องอุค : หน้านิ่งมิเปลี่ยน แต่ชอบท่าเต้นท่อนอุคอ่า สวยเฉี่ยวเชียว ยังกับนางพญา เสียงยังเพราะเหมือนเดิมเลย
แก้มแตก : ฉันรู้นะ พี่น่ะอยู่ในMV ตรงที่มันมืดๆแล้วเค้าไม่ฉายแสงไป เราเลยไม่เห็นพี่ใช่มั้ย?
มักแน่ : กรี๊ด!!! หล่อมาก หล่อที่สุด หล่อจนเพ้อ หล่อเกือบลืม(เฮ) ท่อนเด้งเป้าไม่เท่าไหร่ ไอ้ท่าขยับคอนี่อินเดียสุดๆ


(ตรูจะมาเวิ่นทำไมวะเนี่ย เปลืองพื้นที่บทความ = ='')

ทุกๆคนร้องได้เต็มเพลงรึยัง? เตรียมหาถังออกซิเจนไว้ข้างกาย ฮาๆๆๆ

.

.

.

ปล.จะเปิดเทอมแล้ว...TT[]TT ฟิคเราจะเป็นยังไงหนอ ทุกคนยังจะมาอ่านกันรึเปล่า?