ตอนที่ 52 : {Accidentally}=[34]-[วัยรุ่นใจร้อน]
“นึกยังไง ชวนชั้นออกมานั่งรถเล่นแบบนี้เนี่ย?” ทงเฮเอ่ยถามขณะที่กำลังกอดเอวเด็กเมกาที่รับหน้าที่สารถีปั่นจักรยานอยู่
ก็วันนี้น่ะสิ คิบอมพาเค้าออกมาปั่นจักรยานรอบๆแม่น้ำคัง นี่ก็ลากเค้าออกมาตั้งแต่เก้าโมงเลย อะไรจะคึกขนาดนั้น
“แหม...ทงเฮ อุตส่าห์มีวันหยุดทั้งที จะอุดอู้เป็นหมูอยู่ในบ้านทำไมล่ะครับ” คิบอมตอบ
“นายว่าชั้นเป็นหมูเรอะ? อีกอย่าง อย่ามาเรียกชื่อชั้นเดี่ยวๆแบบนั้นด้วย คำว่าฮยองน่ะ...เรียกซะ”
“ทงเฮฮยองงงงง......แบบนี้น่ะหรอ” คิบอมแกล้งทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ให้ตายเถอะ...ชั้นล่ะหนักใจจริง เหวอ!” ทงเฮบ่นก่อนจะต้องผวากอดเอวร่างสูงเอาไว้แน่น
ก็ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์นี่น่ะสิ อยู่ดีๆก็ขี่เอนไปเอนมา
“ฮ่าๆๆๆ เลิกบ่นแล้วกอดผมให้แน่นๆดีกว่าน้า”
“ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ หนอย....” ร่างบางได้แต่พูดอย่างแค้นๆ
“โหย ไม่เอาน่า อย่าซีเรียสสิ ป้ะ! เดินเล่นกัน” คิบอมพูดก่อนจะหยุดรถแล้วพิงมันไว้กับต้นไม้แถวนั้น
“เดินไม? เมื่อย” ร่างบางยังอิดออด
“งั้นเดี๋ยวผมอุ้มแนะ” คิบอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ทำให้ทงเฮถึงกับผงะถอยหลังไปเลย
“รู้แล้วๆ เดินก็ได้!” ว่าแล้วก็เดินออกไปทันที
“เดี๋ยวสิ ทงเฮ รอผมด้วย!” คิบอมวิ่งตามไปกุมมือทงเฮเอาไว้
“ฮึ่ย! อย่ามาจับมือชั้นนะ” ร่างบางพยายามจะสะบัดออก
“โถ...คนดีของผม...งอนอะไรผมครับ” คิบอมพาทงเฮเดินมาในจุดที่มีผู้คนยืนอยู่พอสมควร
“อะไร...อย่ามาพูดอะไรบ้าๆแถวนี้นะ” ทงเฮมองไปรอบตัวด้วยความอาย
“อะไรกันล่ะ แล้วเมื่อวานใครกันที่เร่าร้อนขนาดนั้น...คุณลืมแล้วหรอ? ผมเสียใจนะ!” คิบอมแกล้งพูดให้ดังกว่าเดิม
สมใจอยากเลยล่ะ เมื่อผู้คนเริ่มหันมาให้ความสนใจกันมากขึ้น
“คิม คิบอม!” ทงเฮล่ะอย่างจะเข้าไปทึ้งหัวไอ้เด็กเจ้าเล่ห์นี่จริงๆ
“เมื่อคืน...น้ำเสียงยังหวานกว่านี้เลยนะ ทำไมล่ะทงเฮ หรือเพราะลีลาผมดีสู้ใครไม่ได้...คุณถึงจะทิ้งผมไป...ทำไม....” คิบอมยิ่งทำสายตาให้เศร้ากว่าเดิมอีก
T^T ทงเฮอยากจะบ้า!!!
แล้วดูสายตาคนที่กำลังมองอยู่ตอนนี้สิ ไม่นะ! ผมไม่ได้เป็นอะไรกับม๊านนนนน
“นี่! ทำไมทำแบบนี้ล่ะ แฟนเธอดูจะเป็นคนดีออก ทำไมจะทิ้งเค้าซะล่ะ” เสียงแรกเริ่มพูดออกมาแล้ว
“มะ...ไม่ใช่นะฮะ” ทงเฮจะหันไปแก้ตัว
“ไม่ใช่อะไรล่ะ ดูเค้าตอนนี้สิ ไม่สงสารเค้าหรอ อย่าเลิกกันเลยนะ” เสียงที่สองตามมาแล้ว
โฮกกกกกก แล้วดูสีหน้าไอ้ตัวต้นเหตุนี่สิ ยิ้มระรื่นเชียว
“อย่าเลิกกันนะ เซ็กส์น่ะไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับรักหรอกนะ!” มาอีกแล้ว
ผมไม่ใช่คนที่ติดเรื่องแบบนั้นน้า
“ไม่ใช่นะครับ...ผมกับหมอนี่....เรา.....” จะแก้ตัวยังไงดีวะเนี่ย
“ทำไมล่ะ...ผมทำอะไรผิด ผมยินดีจะแก้ไขนะทงเฮ”
เยี่ยม!! ช่วยกูมากเลยเถอะมึง!!!
“ฮือๆๆ คุณแม่ขา หนูสงสารพี่ชายคนนั้นจังเลย” เสียงเด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้โยเยออกมา
โธ่เว้ย! อยากจะบ้าตาย
“อะ...เอ่อ........” งั้นก็เล่นตามน้ำไปก่อนแล้วกันวะ!!!
“ครับ...ขอโทษนะคิบอม....” ร่างบางหันไปบอกเด็กแก้มป่องที่ตอนนี้ดูจะมีความสุขซะเหลือเกิน
“นี่แกล้งเล่นละครให้พวกเราเชื่อรึเปล่าเนี่ย?”
“ช่ายๆ พอลับหลังพวกเราก็จะบอกเลิกรึเปล่า”
แล้วพวกคุณมึงจะเอายังไงกับกรู๊!
“ทงเฮ....คุณจะทิ้งผมไปจริงๆหรอ?” คิบอมยังตีหน้าเศร้าไม่เลิก
ร่างบางรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“งั้นจูบเลย! จูบเลยสิ” กองเชียร์เริ่มแล้วไง
“คะ...ครับ?” ร่างบางเบิกตากว้าง
“ก็คนที่รักกันเค้าจะต้องจูบกันน่า จูบสิ จูบโชว์หน่อย เนอะพวกเรา”
“ช่ายยยย!!!!!”
ประเสริฐ!!!!
“เร็วสิ...ทงเฮ” คิบอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“อะ....เอ่อ...คือ....” ร่างบางมีสีหน้าลำบากใจ
“จูบเลยๆๆๆ....” เหล่ากองเชียร์ยังไม่เลิก
จุ๊บ!
ทงเฮเชิดหน้าแนบปากลงบนริมฝีปากคิบอมเร็วๆ
“โหย....ไรเนี่ย แบบนี้เด็กที่ไหนมันก็ทำได้”
= =;;
“งะ...งั้นจะต้องทำยังไงล่ะครับ?” ทงเฮอยากจะร้องไห้
“French Kiss!!!!”
“หะ...หา?” ทงเฮงงเพราะฟังไม่ทัน
“เค้าพูดว่าเฟรนช์ คิสครับ” คิบอมที่เดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ ประคองเอวทงเฮเอาไว้
“มันคืออะไรอ่ะ?....” ร่างบางทำหน้างง
“มันก็เป็น...แบบนี้ยังไงล่ะ” ว่าแล้วก็บรรจงเก็บลมหายใจทงเฮทันที
ลิ้นหนาเลียที่กลีบปากบนและล่างจนชุ่มก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในโพรงปากร้อน กวาดต้อนทักทายกับทุกสรรพสิ่งภายใน
ทงเฮทุบไปที่ไหล่หนาแรงๆหลายที แต่พอรู้ว่ายังไงเด็กเมกาก็ไม่มีทางปล่อยแน่ๆ จึงยอมสงบลงในที่สุด
“ฮิ้วววววววว!!!!” สะใจกองเชียร์ไปเลยทีเดียว
ทงเฮไม่อาจจะมีหน้าอยู่รับกับใครได้ เมื่อร่างสูงถอนริมฝีปากออกไป จึงเอาแต่ซุกอยู่กับไหล่หนาแบบนั้น
“โชคดีนะ ไอ้น้อง รักกันไปนานๆล่ะ” เสียงอวยพรมีมาไม่ให้ขาดสาย
จนในที่สุดบริเวณนั้นก็เริ่มมีผู้คนน้อยลงไปทุกที
“เจ้าเล่ห์จริงๆนะ....” ทงเฮที่ยังอยู่ในอ้อมอกของคิบอมพูดออกมา
“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์จะได้กอดทงเฮอยู่แบบนี้หรอครับ?” คิบอมยังคงยิ้มรับคำปรามาสนั้น
“ไอ้เด็กบ้า...” เสียงหวานบ่นอุบอิบ
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฮะๆ...รู้รึยังเฟรนช์ คิสคืออะไร?”
“รู้แล้ว!!!!”
“ปากทงเฮน่ะ จูบกี่ทีก็ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ” คิบอมอมยิ้ม
“ไม่ต้องมาพูดเลย! นายน่ะมันคนเจ้าแผนการที่สุดเลย!”
“แน่ล่ะ นี่คือคิม คิบอมเชียวนะ”
“นี่ชั้นด่านายนะ ยังจะยิ้มระรื่นอีก” ทงเฮผละออกมาจากอกของคิบอมเล็กน้อย
....จุ๊บ!...
คิบอมก้มลงไปจูบปากทงเฮเบาๆ
(O////O)
หน้าแดงเถือกกันเลยทีเดียว
“บะ...บ้า.....” ไม่รู้จะพูดอะไรดี
...จุ๊บ!...
อีกสักทีก็แล้วกัน
“พอได้แล้ว! เดี๋ยวก็เก็บเงินซะเลยนี่” ร่างบางเอ็ดเข้าให้
“ผมยินดีทำให้ทงเฮเป็นเศรษฐีเลยล่ะ ถ้าต้องการแบบนั้น” ยิ้มแก้มป่องอีกแล้ว
หวั่นไหวอีกแล้ว!
“ป้ะ! เดินเล่นกัน” กลับเป็นทงเฮซะเองที่เฉไฉดึงมือคิบอมเดินเล่นกันใกล้ๆกับริมน้ำแบบนั้น
“ชั้นเคยคิดนะ....ว่าถ้าชั้นมีคนรักน่ะ ชั้นจะพาเค้ากลับไปมกโพด้วยกันกับชั้นล่ะ” ทงเฮมองทะเลแล้วก็ยิ้มออกมา
“มกโพ?” คิบอมทวนคำ
“มกโพเป็นเมืองท่าเล็กๆ อยู่ในจังหวัดชอลลาใต้น่ะ บ้านเกิดชั้นอยู่ที่นั่น” ทงเฮอธิบาย
“อ่อครับ....ทำไมล่ะ?”
“ชั้นอยากจะพาเค้าไปเรียนรู้ว่าชั้นเกิดและเติบโตมายังไง ไปรับรู้เรื่องราวในวัยเด็กของชั้น และที่สำคัญ...ชั้นจะพาเค้าไปเคารพพ่อกับคุณย่าของชั้นน่ะ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ทงเฮก็หยุดเดินและมีสีหน้าที่เจื่อนลง
“พวกเค้า?......”
“เสียไปแล้วล่ะ...ชั้นเองก็คิดถึงพวกเค้ามากๆ” ร่างบางมองไปยังน้ำสีฟ้าครามที่ไกลออกไปจนสุดลูกหูลูกตา ก่อนจะยิ้มออกมา
“ผมเสียใจด้วยนะครับ” คิบอมช้อนตัวกอดทงเฮเอาไว้จากด้านหลัง แล้วหันหน้าไปมองแม่น้ำคังด้วยกัน
“ไม่หรอก พวกเค้ายังอยู่ในใจของชั้นเสมอเลยล่ะ....” ทงเฮบีบมือคิบอมที่รวบประสานกับไว้ที่หน้าท้องของตนเอง
“ผมเองน่ะ..ก็เคยคิดนะว่าถ้ามีคนรักเมื่อไหร่...จะพาเค้าไปเดินเล่นที่ทะเลในอเมริกาครับ” คิบอมเริ่มเล่าของตัวเองบ้าง
“หืม?.....”
“ผมเองก็อยากจะพาเค้าไปรู้จักกับครอบครัวของผมเหมือนกัน ที่สำคัญ...ผมจะดูแลเค้าเป็นอย่างดี และจะรักเค้าตลอดไปด้วย...”
“นายนี่...ก็โรแมนติคเหมือนกันนะ” ร่างบางยกมือไปด้านหลังเพื่อลูบแก้มป่องๆของคิบอม
“รีบๆรับรักผมสิ จะได้รู้ว่าผมน่ะยังหวานได้อีกมากแค่ไหน”
“ฮ่าๆๆๆๆ....รอไปก่อนแล้วกัน”
“อีกนานมั้ย?”
“ไม่รู้สิ...นานมั้ง” ทงเฮยิ้มเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร...ผมรอได้....”
“รอได้ถึงเมื่อไหร่?” ทงเฮถามบ้าง
“ก็จนกว่าทงเฮจะเปิดใจนั่นล่ะครับ”
เสียงโทรศัพท์ของคิบอมดังขึ้นเพื่อหยุดการสนทนาเอาไว้
“แป๊บนะครับ...” คิบอมปล่อยอ้อมแขนนี้ออก
ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ
‘ไง...พ่อหนุ่มนักเรียนนอกคนเก่ง’ ปลายสายทักก่อน
“จีวอน....” คิบอมยิ้มร่าเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
‘ไม่โทรหาเราทุกวันเหมือนตอนที่สัญญาเอาไว้เลยนะ’ เสียงน้อยใจ
“โธ่...เธอก็รู้นี่ว่าเราถูกจำกัดเรื่องค่าใช้จ่ายน่ะ แต่คิดถึงจังเลยคร้าบบบบบ” ร่างสูงทำเสียงอ่อนเสียงหวาน จนทงเฮชักจะหมั่นไส้
ใครวะ!!!
ทำไมต้องทำหน้าดีใจแบบนั้น แล้วไอ้ที่บอกว่าคิดถึงนี่มันอะไรกันเนี่ย!
“แล้วนี่ที่อเมริกาเป็นยังไงบ้าง? สบายดีกันทุกคนนะ?” คิบอมยังคงสื่อสารต่อไป
แล้วก็ได้หันกลับมาสบตากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเองจนได้
“จีวอน...มีคนหึงเราด้วยล่ะ” คิบอมกรอกเสียงไป
“อะไร! ใครหึง!!!” ทงเฮเผลอพูดออกมา
‘ว่าที่เพื่อนสะใภ้เราหรอเนี่ย? ไหนๆๆ เอามาคุยหน่อยซิ’ จีวอนรีบตะโกนบอก
“โอเคๆ...อ้ะ! ทงเฮมีคนอยากจะคุยด้วย” คิบอมยื่นโทรศัพท์ให้
แม้จะยังงงๆ แต่มือเรียวกับรับมันมาแนบหูซะแล้ว
“อะ...เอ่อ....สวัสดีฮะ...ทงเฮครับ”
‘สวัสดีค่ะ ชเว จีวอนค่ะ เป็นเพื่อนสนิทของคิบอม’
อ่อ...ที่แท้เพื่อนกันนี่เอง
แต่เอ๊ะ! แล้วเราจะไปเดือดร้อนทำไมกันล่ะ?
‘คิบอมบอกว่าเป็นรุ่นพี่ปีนึงนี่นา งั้นขอเรียกพี่ทงเฮเลยนะคะ’
“อะ...เอ่อ ตามสบายครับ”
‘ก่อนอื่น เดินหลบออกมาจากคิบอมก่อนเลยนะคะ’ เธอบอก
“ไปยืนไกลๆดิ๊ คิบอม” ไล่ซะงั้น
“อ้าว...โอเคๆ” คิบอมจึงหันหลังกลับเดินไปเอาจักรยานที่จอดไว้อีกมุมหนึ่ง
“ไปแล้วล่ะ” ทงเฮตอบ
‘ค่ะ ที่อยากจะถามคือพี่ชอบเพื่อนจีวอนจริงๆรึเปล่าคะ?’ เธอเปิดประเด็น
“เอ่อ...คือ.....” ทงเฮก็ลำบากใจที่จะตอบ
‘คิบอมน่ะ ยังไม่รู้จักความรักมากหรอกนะคะ แต่ถ้าเค้ามั่นใจอะไรแล้วล่ะก็ เค้าจะทุ่มจนสุดตัวเลยล่ะค่ะ’
“แต่พี่...ไม่รุ้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย” ทงเฮยังเป็นกังวล
‘คิบอมเองก็เพิ่งจะได้เจอกับพี่นี่ค่ะ ความรักไม่จำเป็นต้องรู้ทุกอย่างของกันตั้งแต่เริ่มต้นนี่นา เพราะความรักคือการเรียนรู้ยังไงล่ะคะ’
“อะ...อืม....”
‘ฝาก...คิบอมด้วยนะคะ เพื่อนสะใภ้’ จีวอนตอบกลับมา
“จะพยายามให้ดีที่สุดนะครับ” ทงเฮก็ตอบประโยคนี้กลับไปทั้งรอยยิ้มเหมือนกัน
“คุยอะไรกับจีวอน...หรอ?” คิบอมถามขณะที่กำลังปั่นจักรยานกลับบ้านอยู่
“เรื่องทั่วไป”
“อะไรคือเรื่องทั่วไปล่ะ?”
“ความลับ...” ทงเฮยิ้มแฉ่ง
“ให้มันได้แบบนี้สิ เฮ้อ...” ร่างสูงถอนหายใจ แล้วหันไปตั้งใจกับการขี่รถต่อ
ทงเฮมองแผ่นหลังของเด็กนอก แล้วก็นึกถึงคำพูดของจีวอนขึ้นมา
‘ความรักคือการเรียนรู้’
ก่อนจะกอดกระชับเอวของร่างสูงเอาไว้แน่นๆ
คิบอมแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ก้มมองสองมือที่กอดเอวตัวเองเอาไว้ทั้งรอยยิ้ม
ผมน่ะ....ทนรอต่อไปได้อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นล่ะครับ ทงเฮ
ถ้ารอนานมากๆ บางทีผมอาจจะลัดข้ามขั้นตอนไปเลยก็ได้
อย่างนี้ล่ะครับ เค้าถึงได้พูดกันบ่อยๆว่าวัยรุ่นน่ะ ใจร้อน
รีบๆรับรักผมเถอะนะครับ พี่หน้าหวาน
.
.
.
.
.
จะไปตจว.(ต่างจังหวัด) หลายวัน (สองวัน) = =;;
เลยมาอัพไว้ก่อน กลับมาจะได้เห็นเม้นท์เยอะๆให้ชื่นใจจจจจจจจจ โฮะๆๆๆๆๆ (ใช่มั้ย?)
รู้สึกว่าตอนที่แล้ว ทำเอาทุกคนต้องทำหน้าที่นักสืบคนหาคุณพี่เขย
ทำไมไปเดา ชยฮ. (ชอง ยุนโฮ) กันล่ะ? = =;; ชองมะหมี ไม่ได้อยู่ในหัวจีนเลยง่ะ ตอนคิดคนมารับบทพี่เขย
และพี่สาวคิม ฮีชอล ก็คือ คิม ฮีจิน จ้ะ ไม่ใช่ คจจ. (คิม แจจุง) หรือใครแน่นอน มีลูกด้วยกันสองคน
มาลองเดาเล่นๆกันนะ แต่ตอนนี้ที่ทายกันมาไม่ถูกเลยจ้ะ
และก็บังเอิญว่าพี่มีสาวคนนึง (พี่แตง) ฮา...มานั่งเดากันเป็นวัน และยังไม่ถูกเลย
ความคิดเห็นที่ 2233 
ตัวปริศนานิ !!!!!!!! เจ้คิดมา 2 วันละ -*- มาลงให้คนอื่นช่วยคิดดีกว่า
คำไบ้นางจีน
1. เขาสูง 182
2. หน้าตาให้อารมณ์เหมือนป๋าฮัน
3. ตอนนี้หัวทำสี
4. อายุมากกว่าฮีชอล
5. ไม่ใช่ทงบัง ไม่ใช่ชินหวา ไม่ใช่ก๊อด ฟานนี่ กึมซอก เบยองจุน(55555+) ทึกกี้ วังลีฮอม เจโช
จางฮูยอก ทาบูโละ เฮียเว่น 
Name : tangmo2u [ IP : 125.24.226.128 ]
ล้วงความลับไปได้เยอะอยู่นะเออ...จะหมดเกาหลีล่ะพี่ นึกต่อไป!!! ฮาๆๆๆ
จะมีใครนึกออกกันบ้างมั้ยนิ? (มีใครเกิดทันรึเปล่า? กร๊ากกกกกกกกกกกก)
ไว้จีนกลับมา เรามาดูกันว่ามีใครทายถูกมั้ย? (ซึ่งคงยาก) ฮ่าๆๆๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
^__________^
รีบๆๆรับรักบอมเหอะนะด๊องจ๋า มิงั้นโดนกดลัดขั้นตอนเลยจะยุ่งเน้
ฮ่าๆๆ ด๊องอย่าหึงเพื่อนบอมอย่างนั้นสิ่
รักคือการเรียนรู้ ถูกต้องที่สุดค่ะ !!!
งะๆ
ใครคือคนนั้นของเจ๊น้า
- -"
เร็วไปป่าวเนียะ
พี่หน้าหวานรีบๆรับรักเถอะ
ชาวบ้านเค้าลุ้นจะแย่ๆ
ว่าแต่คนนั้นของเจ๊นี่ใครกัน = =+
ฮ่าๆๆๆ
ฉันเป็นคนเดียวรึเปล่าที่ยังไม่รู้อ่า TT
จะบอกดีหรือป่าวววว หว่าาาา
555555555