ตอนที่ 38 : {Accidentally}=[27]-[ละครสามรส]
ณ เวลาเที่ยงครึ่ง
“ทงเฮ...ขอโทษนะที่มาสาย” ฮยอคแจรีบเปิดประตูบ้านเข้ามาพร้อมกับมีซีวอนเดินตามหลังมาติดๆ
“อ้าว ฮยอคแจ” ทงเฮลุกขึ้นต้อนรับผู้มาเยือนทันที
“อื้ม โทษทีนะพอดีว่ารถตู้ที่เตรียมไว้มันเกิดเสียน่ะ เลยต้องเปลี่ยนไปเป็นรถของบ้านซีวอนน่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ” ทงเฮโบกมือไปมา
“ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบไปกันเถอะนะ” ฮยอคแจพูด
“เอาสิ เด็กๆขนของ!” ทงเฮหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือ
ก่อนที่ทั้งหกชีวิตจะทยอยกันเดินออกมาจากบ้าน
“แล้วนี่คุณแม่ไปไหนซะล่ะ” ซีวอนหันไปถามคิบอม
“ฮะๆ ออมม่ามีงานน่ะครับ แหม...ดูพี่จะเป็นคนโปรดของออมม่ามากเลยล่ะ” คิบอมเล่าไปขำไป ถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน
อยากได้ลูกเขยผิดคน!!!
“ผมอยากนั่งกับทงเฮฮยอง!” มินโฮพูดขึ้น ขณะที่กำลังจะขึ้นรถกัน
“เอ่อ คือ....” ทงเฮทำสีหน้าลำบากใจ
“อย่ามาเรื่องมากให้ไปด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว รีบๆขึ้นไปเลย” คิบอมไล่
“ไอ้ปีศาจแก้มบวม นายเองก็อยากนั่งกับทงเฮฮยองใช่มั้ยล่ะ” มินโฮพูด
“ไอ้เด็กบ้า!” คิบอมเริ่มด่าแล้ว
“พอได้แล้วทั้งคู่น่ะ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่ซะเลยนิ” ทงเฮเริ่มชักจะไม่อยากไปซะแล้วสิ ทริปนี้
“ขอโทษครับ....” มินโฮทำหน้าจ๋อย
“เรารีบขึ้นไปนั่งหลังสุดเลยมินโฮ” ทงเฮสั่งเสียงเข้ม
“แต่ว่าผม....” มักแน่อ้าปากจะเถียง
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไป”
มินโฮจึงต้องคอตกเดินขึ้นไปนั่งแถวหลังสุดของรถแทน ติดกับฝั่งกระจกด้วย
ชางมินจึงรีบถือโอกาส ก้าวขึ้นไปนั่งข้างมินโฮเลยทันที
“เฮ้ย! นายขึ้นมาทำไมน่ะ” มินโฮทำเสียงไม่พอใจ
“ก็ชั้นมันไม่ใช่พวกเรื่องมากเหมือนใครบางคนนี่นา” ชางมินตอบอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“ฮึ่ย!!!” มินโฮสะบัดหน้าออกไปมองหน้าต่าง
ทงเฮก้าวขึ้นไปนั่งที่แถวที่สองชิดริมหน้าต่างเช่นเดียวกับมินโฮ แต่พอฮยอคแจจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างๆ กลับถูกคิบอมชิงตัดหน้าก่อนซะนี่!
“อะ...อ้าว...” ฮยอคแจได้แต่มองอย่างงงๆ
เสียท่ามันจนได้!!
“รีบขึ้นสิมึง อยากรีบไปไม่ใช่รึไง” ซีวอนบอก ทำให้ร่างบางจะต้องขึ้นไปนั่งแถวแรก และปิดท้ายด้วยซีวอน
“ออกรถ” ร่างสูงสั่งคนขับรถเบาๆ การเดินทางคราวนี้จึงเริ่มต้นขึ้นได้เสียที
ถ้าเป็นเหมือนละคร ในตอนนี้ก็คงจะต้องบอกว่า มันมีสามรสครบเครื่องเลยล่ะ ทางด้านหลังรถมินโฮกับชางมินก็จ้องตากันราวกับจะเผาอีกฝ่ายให้ตายไปต่อหน้าต่อตา บางครั้งก็แอบปะทะฝีปากกันเบาๆอีกต่างหาก
เลื่อนขึ้นมาหน่อย เป็นคิบอมและทงเฮ ที่ไอ้เด็กเมกาตัวดีหาโอกาสแตะเนื้อต้องตัวฮยองหน้าหวานได้อยู่ตลอดทางเลยทีเดียว
จับมือบ้างล่ะ หัวเข่าบ้างล่ะ
มือเรียวเลยหยิกที่หลังมือเข้าซะให้
“โอ๊ย! ผมเจ็บนะ” คิบอมพยายามพูดเบาๆ
“อย่ามารุ่มร่ามบนรถนะ” ทงเฮกระซิบกลับไป
“งั้นนอกรถก็ได้น่ะสิครับ” ร่างสูงทำตาเป็นประกาย
“โธ่เว้ย! ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว” ทงเฮว่าแล้วก็เปลี่ยนใจมาเป็นหลับตาลงแทน หัวเอนไปทางฝั่งกระจกเพื่อหาที่อิง
“นอนแบบนั้น ตื่นมาเดี๋ยวก็ปวดคอหรอก” คิบอมเอ็ด แล้วดึงร่างบางให้มาซบไหล่ตัวเอง
“ไม่เอา..” ทงเฮฝืนตัวขึ้น แต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้เสียก่อน
“นอนเถอะ รับรองผมไม่ทำอะไรฮยองแน่นอนครับ”
เมื่อได้รับคำยืนยันเช่นนี้ ทงเฮจึงเบาใจขึ้นมาก ก่อนจะหลับตาลงจริงๆ วันนี้มันมึนหัวมากๆเลยนะเนี่ย
คิบอมนั่งมองคนที่นอนพิงไหล่กับตัวเอง แล้วก็ยิ้มออกมา น่ารักจริงๆนะ ยอโบ
ส่วนแถวหน้าสุดน่ะหรอ
“ซีวอน....” ฮยอคแจที่นั่งกินนมสตอเบอรรี่อยู่นั้น หันมาเรียกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสืบสวนอยู่
“หืม?...” ร่างสูงรีบเก็บหนังสือลง แล้วหันมาสนใจเจ้าตัวเล็กทันที
เดี๋ยวก็งอนเหมือนคราวที่แล้วอีก ปวดหัว
“ง่วง...” ฮยอคแจทำตาปรือๆ
“อืม นอนลงมาสิ” ร่างสูงมองอย่างขำๆ
“ง่วงเป็นเพื่อนหน่อย”
ซีวอนเลิกคิ้วสงสัย แล้วก็ยิ้มในที่สุด
“ฮ่าๆ โอเคๆ ฮ้าว...กูง่วงแล้วล่ะ..นอนกันๆ”
ฮยอคแจอมยิ้ม แล้วเอนลงไปอิงแอบกับเพื่อนสนิท ก่อนจะหลับปุ๋ยไปในที่สุด
บังคับกูได้ บังคับกูดีจังนะ ไอ้เตี้ยเอ๊ย
แต่ถึงจะบ่นแบบนี้ ซีวอนก็เอนหัวตัวเองลงไปซบกับหัวของร่างบางเช่นกัน และหลับตาลง
ย้อนกันกลับไปที่หลังสุดของรถอีกครั้ง
ชางมินมองเด็กปากดีคนหนึ่งที่หัวโขกกับรถรอบแล้วรอบเล่า เพราะเจ้าตัวไม่อยากนั่งใกล้เค้ามากนักเลยเบียดซะชิดขอบรถ ก่อนจะเอนหัวพี่กับกระจกแล้วนอน
“ความพยายามสูงส่งจริงๆ” ชางมินส่ายหัว ก่อนจะค่อยๆเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆมินโฮ เมื่อจังหวะที่รถขยับ มักแน่จึงเอนมาซบกับไหล่ชางมินพอดี
ไอ้เด็กบ้า มีบุญนะได้นอนอิงไหล่ชั้นน่ะ
ชางมินได้แต่ลอบยิ้มกับตัวเองในใจ
ความสนุกของการเดินทาง ทริปนี้ มันเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้นเอง
กว่าจะมาถึงที่ไร่องุ่นนี้ ก็กินเวลาไปเกือบจะบ่ายสามกันแล้ว ทุกๆคนต่างพากันรีบตื่นขึ้นมารับกับทัศนียภาพใหม่ๆที่แตกต่างจากในเมือง
มินโฮดูจะตาสว่างกว่าใครเพื่อน เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนั้นนอนอิงกับใครอยู่
“ไอ้หน้าแก่!” แน่ะมีการชมด้วย
ป้ายหน้าทางเข้าสู่ไร่องุ่นองุ่นขนาดใหญ่นี้ ถูกเขียนเอาไว้ว่า
“Hankuk Culture”
“ฮัน...ฮันกุก....คุล.....” ทงเฮพยายามอ่านตาม
“หืม?...” คิบอมชะโงกหน้าไปดูบ้าง แล้วก็ต้องอมยิ้มกับร่างบาง
“อะไร! ก็ชั้นมันโง่นี่นา” ทงเฮทำหน้ามุ่ย
“เค้าอ่านว่า ฮันกุก คัลเชอร์ ครับ แปลว่าวัฒนธรรมเกาหลี” คิบอมอธิบายด้วยความหวังดี
“โธ่...ชั้นรู้แล้วล่ะน่า แค่คาเชอร์เอง อ่านออกนะ” ทงเฮทำหน้ามุ่ย
“ออกเสียง คัลเชอร์ ครับ ไม่ใช่ คาเชอร์” เด็กนอกแก้สำเนียงให้ถูกต้อง
=.,=
“ชิส์....” งอนอีกจนได้นะคนเรา
เมื่อรถจอดสนิทดี ชายหนุ่มทั้งหกคนก็เดินลงมาจากรถตามลำดับ ส่วนพวกข้าวของมีคนมาจัดการให้แล้วเรียบร้อย
หญิงสาววัยกลางคน เดินออกมาต้อนรับพวกเค้าเมื่อเดินเข้าไปถึงหน้าบ้านพักที่กึ่งจะเป็นรีสอร์ทโฮมสเตย์แล้วด้วยซ้ำ
“คุณหนูซีวอน! คุณหนูฮยอคแจ”
“คุณป้ามิยอน!!” ฮยอคแจวิ่งเข้าไปกอดแม่บ้านที่ดูแลบ้านพักตากอากาศของที่นี่มาเป็นเวลานาน
“แหม...คุณหนูฮยอคแจยิ่งโต ยิ่งน่ารักนะคะ ส่วนคุณหนูซีวอนนี่โตขึ้นแล้ว เป็นหนุ่มหล่อเชียว สาวๆท่าจะติดกันตรึมนะคะ”
ซีวอนยิ้มรับเล็กน้อย
“คุณป้าอ้ะ!~ ผมก็หล่อนะ ชมผมบ้างสิ” ฮยอคแจน้อยใจ
“ฮ่าๆๆ หล่อค่ะหล่อ แล้วมารอบนี้พาใครมาด้วยเยอะแยะเลยคะเนี่ย” มิยอนอมยิ้มด้วยความเอ็นดู
“อ่อ ทุกๆคนนี่คุณป้ามิยอนนะ ดูแลที่นี่มาตั้งแต่สร้างเลยล่ะ” ฮยอคแจแนะนำให้ทุกคนได้รูปจัก
คิบอม ทงเฮ ชางมิน และมินโฮ จึงรีบค้อมหัวทักทาย
“ตามสบายเลยนะคะ”
“คุณป้าครับ...แล้วนี่จัดเตรียมห้องไว้ให้ผมแล้วใช่มั้ยครับ” ซีวอนเช็คความเรียบร้อย
“อ่อค่ะ แต่ว่าตอนที่คุณหนูโทรมาป้าลืมบอกคุณหนูซีวอนไปนะคะว่าตอนนี้ที่นี่กำลังปรับปรุงอยู่น่ะค่ะ พอดีว่าบางอย่างมันเริ่มจะเสียๆแล้ว ตอนนี้เลยต้องปิดซ่อมห้องพักบางส่วน หกห้องที่ให้เปิดไว้ มันเลยเหลือใช้งานได้จริงๆแค่สามห้องน่ะค่ะ”
“ครับ? อ่า...แล้วห้อง?” ซีวอนจะถาม
“ห้องใหญ่ของคุณหนูทั้งสองคน ไม่มีใครเข้าไปยุ่งเลยค่ะ ถ้าไม่รวมห้องนั้นก็จะเหลืออยู่อีกสองห้องเท่านั้นค่ะ” มิยอนจึงรีบอธิบาย เพราะรู้ดีว่า ห้องๆนั้น มีความสำคัญต่อคุณหนูของเธอมากแค่ไหน
“ว้า...แล้วจะเอายังไงล่ะทีนี้” ฮยอคแจร้อง
“ก็ มีหกคน สามห้อง แบ่งสองแล้วกัน” ทงเฮพูด
“งั้นเดี๋ยวเราแบ่งห้องกัน แล้วก็เอาของขึ้นไปเก็บนะ วันนี้คงจะได้เดินชมแค่โรงเก็บไวน์ล่ะ งั้นห้าโมงเย็นเจอกันที่ห้องอาหารแล้วกันนะ” ซีวอนเป็นคนกล่าวสรุป
“ผมนอนกับฮยอง!” มินโฮวิ่งมากอดแขนทงเฮ
“เอ่อ พี่จะพักกับฮยอคแจ” ร่างบางคิดว่าทางที่ตัวเองจะปลอดภัยที่สุดคือการนอนกับฮยอคแจนี่ล่ะ
“ไม่ได้/ไม่ได้!” คิบอมและซีวอนพูดออกมาพร้อมกัน
ทงเฮและฮยอคแจจึงเริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเอง
มาที่นี่มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น หรือเลวร้ายลงกันแน่เนี่ย!
“ไอ้หนูอย่าเรื่องมากน่า นายน่ะนอนกับชั้น” ชางมินกอดคอมินโฮเอาไว้แน่น แล้วลากคอเดินตามพนักงานไร่เพื่อขึ้นไปยังที่ห้อง
“ไม่อ๊าวววว! ฮยอง!! ช่วยผมด้วย ผมไม่อยากนอนกับไอ้ไดโนเสาร์นี่! ฮยอง ให้ผมนอนกับไอ้ปีศาจแก้มบวมก็ได้” มินโฮพยายามจะดิ้นให้หลุด
“เฮ้ย เดินดีๆสิวะ! ร้ายอย่างนาย ต้องเจออย่างชั้นนี่ล่ะ ถึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน” ชางมินหัวเราะลั่นไปตลอดทาง
ทีนี้ก็เหลือกันอยู่สี่คนแล้วล่ะ ยืนจ้องตากันไปมา ไม่มีใครสักคนยอมพูดอะไรออกมา
“ชั้นจะนอนกับทงเฮนะ...” ฮยอคแจพูด
“ไม่....” ซีวอนก็พูดเสียงเรียบๆ
“ผมเองก็ไม่ยอม” คิบอมยกมือขึ้นกอดอก
“แต่เราเป็นแฟนกันนะ” ทงเฮท้วงขึ้น
“แล้วไง....” ซีวอนกับคิบอมหันมามองแล้วพูดเบาๆ
=[]=!!!
กูละเครี๊ยดดดดด!
ฮยอคแจและทงเฮเดินถอยหลังออกไปคุยกันเล็กน้อย
“ฮยอคแจ เอาไงดี...ชั้นกลัว” ทงเฮพูดก่อน
“นายชิงพูดทำไม ชั้นก็กำลังจะพูดประโยคนี้พอดีเลย”
T^T ตายหมู่!
“เอาไงดี” ทงเฮถาม
“ไม่รู้แล้วอ่ะ คิดสิ...” ฮยอคแจเองก็สั่นแล้วเหมือนกัน
“หมดเวลาคิดแล้ว ชั้นเหนื่อยกับการนั่งรถมากเลย ขอตัวก่อนนะทงเฮ” ซีวอนเดินตรงเข้ามาพูด แล้วคว้าข้อมือฮยอคแจดึงออกมา
“อ๊า! ไม่ไป....” ฮยอคแจขืนตัวไว้
“คิบอม พาทงเฮไปเก็บของที่ห้องไป” ซีวอนรั้งแขนฮยอคแจเอาไว้แน่น แล้วหันไปสั่งคิบอม
เด็กเมกาก็เดินตรงมาทันที
“หมดเวลางอแงแล้วนะครับ ไปเก็บของกันเถอะ” ร่างสูงยิ้มเย็น
และทงเฮก็รู้ดี ว่าโหมดนี้ไม่ควรล้อเล่นด้วย
ร่างบางหันไปมองฮยอคแจเล็กน้อย
ช่วยเหลือตัวเองก็แล้วกันนะที่รัก ชั้นยังเอาตัวเองไม่รอด TTxTT
เมื่อทงเฮและคิบอมเดินขึ้นไปจนสุดตาแล้ว ซีวอนจึงได้ฤกษ์หันมาจัดการทันที
“เดิน...” ร่างสูงสั่ง
“มึงง่ะ...” ฮยอคแจจะลองอ้อนขอดู
“เดิน!...” ร่างสูงเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ซีวอน...” ฮยอคแจเดินเข้าไปซุกหัวที่อกกว้าง ทำเสียงน่ารักๆ
“กูกำลังโมโหนะ...”
“ไอ้ม้าโย่งง่า....น้า....เหวอ!” ฮยอคแจร้องขึ้น เมื่อถูกซีวอนแบกขึ้นพาดบ่า
ร่างสูงออกเดินช้าๆแต่มั่นคง ตรงไปยังชั้นสูงสุดของบ้านพักนี้ ซึ่งบ้านที่ถูกสร้างเอาไว้หลังนี้จะมีทั้งหมดสามชั้น ซึ่งที่ชั้นสามทั้งหมดถูกจำกัดไว้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของซีวอนและฮยอคแจเท่านั้น
พวกเค้าจะพักที่ห้องนี้ด้วยกันเสมอ ดังนั้นจึงไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามายุ่มย่ามบริเวณนี้
“ปล่อยกูลง!” ฮยอคแจทุบหลังแกร่งไปแรงๆ
“ปล่อยแน่...มึงกับกูต้องคุยกันยาว” ซีวอนพูดเสียงเย็นๆ
จนร่างบางถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลาย
ให้ตายเถอะ! ไม่รอดแน่!!!
ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย!
*************************************
อามภันเต...สวดช่วยฮยอคแจกัน อิอิ
คอมเม้นท์หายไปไหน แรงโหวตหายไปไหนนน
คนวิวยิ่งหายไปเลย << ???
จีนขอไปตามหาก่อนน้า
ฟิ้ววววว
ปล.คำถามท้ายบท
1.คุณชอบตัวละครใดที่สุดในเรื่องนี้
2.ทำไมล่ะ?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตกเป็นของพี่เขาซะ..5555555
ไม่รอดแน่ คิคิ <<<โดนเตะ - -
แต่ละคู่มาเต็ม
ชอบฮยอกแจค่ะ
เพราะห้าว ๆ น่ารักดี
แต่ละคู่
=="
หวงกันจริงๆ
น่ารัก อ้อนเก่ง
แต่มินโฮเรียบร้อย ฮ่า ๆ ได้เนื้อคู่ตุนาหงันแน่ ๆ คิคิ
ชอบคิเฮค่ะ เหตุผล คือ เพราะคิเฮคู่กัน >//////<
ฮยอกแจแย่ซะแล้ว 5555+
ใครๆก็ขัดขวางความรักของทงเฮและฮยอกแจ คิคิ
ชอบฮยอกแจค่ะ
เพราะน่ารักที่สุดในโลก 555+
น่าสงสารเนอะ แต่ว่านะ คู่ชองเรานะคือ ชางมินอ่ะถูกแล้ว
อึน เฮ โชคดีนะ
ดูทงแอจะกลัวบอมนะเนี่ย
2มินปล่อยมันdestinyกันไปเถอะ
-_-
ตกลงจะจัดการกันยังไงเนี่ย
เคะทั้งสอง
เด๋วก็เพิ่มมาเป็นสามละ -.-
เพราะรักมัน 555+
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันสักทีเนียะ
อยากฟังด้วยคน ไอ่คุยยาวๆเนียะ
คริคริ
แล้วฮยอกกับด๊องจะรอดหรือไม่?
แล้วมินโฮล่ะ = =+
ตอบคำถามไรเตอร์.......
ข้อ 1 ขอตอบว่า ชอบซีวอนเจ้าคร่า......
ข้อ 2 ขอตอบว่า เพราะซีวอนโหมดนี้แบบเป็นคนขี้ใจอ่อนสุดๆไปเลยอ่ะ ฮยอกอ้อนก็จัดให้ทุกอย่าง น่าร๊ากกกกก
สนุกๆๆ
อ่านแล้วหัวเราะตลอดๆ