ตอนที่ 27 : {Accidentally}=[22]-[ลวนลาม!]
ฮยอคแจค่อยๆขยับตัวยุกยิก เป็นอาการแสดงว่าได้ตื่นเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กเริ่มจะรับรู้ว่าตัวเองยังคงนอนทับอยู่บนตัวของซีวอนเหมือนเดิม
ที่แปลกไปก็คือ ผ้าห่มผืนหนา กำลังพาดทับหลังเค้าไว้ ทำให้ตัวของเค้าแนบสนิทกับซีวอนมากกว่าเดิม
ร่างบางขยับตัวเท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้มองใบหน้ายามหลับของซีวอนได้ชัดเจนมากขึ้น เห็นกันมาตั้งแต่เกิด ก็ไม่ค่อยได้สังเกตมากเลยแฮะ
โครงหน้าเรียวเล็ก ดวงตาเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป รูปร่างสมส่วนสมกับเป็นผู้ชาย
ก่อนที่จะต้องขมวดคิ้ว
ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้กันนะ!
นายใจเต้นกับเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างนั้นหรอ ลี ฮยอคแจ?
โอ้! ไม่ได้นะ ไม่ได้!!!
ฮยอคแจส่ายหัวไปมาเป็นพัลวัน
แต่ก็แอบหน้าแดงจนได้ เมื่อได้มองใบหน้าหล่อนั่นเองครั้ง
มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นไปลูบไล้แก้มของร่างสูงที่ทำท่าว่ากำลังหลับสบาย
....หมับ!....
แต่กลับคว้ามือของฮยอคแจเอาไว้ได้ซะงั้น!!!!
“ซนแต่เช้าเชียวนะมึง” พูดออกมาทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่
“อ้าวมึงตื่นแล้วหรอ” ฮยอคแจทำหน้าเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าทำความผิด
“ยัง...หลับอยู่นี่ไม่เห็นรึไง” ซีวอนยังยียวน แต่ก็ยอมปล่อยมือฮยอคแจออกแต่โดยดี
คนที่แสนจะแมนอมยิ้มเล็กน้อย
“ไม่ตื่นกูข่มขืนมึงจริงนะ!” แกล้งร้องเสียงสูง
“เอาเลย ทำเลย” ซีวอนพูด
“ชเว ซีวอน มึงเสร็จแน่!!!!” ฮยอคแจจัดการใช้สองมือระดมจี้ไปที่เอวของคนขี้เซา
“อ๊ากๆๆๆ!!!! เฮ้ย อย่า!” ซีวอนดิ้นเป็นกุ้งตัวงอกันเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า” ฮยอคแจร้องอย่างสะใจ
“หนอยแน่ะ มานี่เลย!” ก่อนที่ร่างสูงจะคว้าเอวคนตัวเล็กให้พลิกลงมานอนอยู่ใต้ร่างตัวเองแทน
“โหย...กูแกล้งเล่นนิดเดียวเอง ฮ่าๆๆๆๆ” ฮยอคแจยังขำไม่เลิก
“มาให้กูแกล้งบ้าง” ซีวอนก้มลงไปสูดดมบริเวณซอกคอของฮยอคแจคืน
“อ๊าส์...จั๊กจี๋น้าว้อย ไอ้เชี่ย! หยุดสิเว้ย” ฮยอคแจดิ้นไปมา ก่อนจะต้องหยุดดิ้น เมื่อซีวอน เท้าแขนแกร่งทั้งสองข้าง เอาไว้ทั้งสองด้านของตัวเอง
ขึ้นคร่อมโดยสมบูรณ์!
ฮยอคแจเงยหน้าสบตากับซีวอนที่จ้องลงมาก่อนแล้ว จะหล่อไปไหนวะ!
เห็นแล้วหัวใจจะวายจริงๆเลย
“มาให้จูบทีนึงดิ๊” ซีวอนบอก
“ไม่เอา...” ฮยอคแจทำปากยู่
“ทำไม?”
“จูบทีเดียวไม่เอา เอาจูบหลายๆที” ยักคิ้วปิดท้ายด้วยแฮะ
“จะยั่วไปถึงไหนห๊า! ไอ้ตัวดี” ซีวอนเอ่ยปนขำ ได้ก้มลงไปจูบปากแดงๆของคนช่างยั่วนั่นหนักๆ
“อืม...อ้าปาก...” ซีวอนครางงึมงำทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงแนบชิดกันอยู่ ร่างบางจึงเผยอปากออกจากกันเล็กน้อย
ให้โอกาส ก้อนเนื้อภายในปากของร่างสูงได้รุกล้ำเข้ามาสัมผัสกับของตัวเอง สองมือของซีวอนเกี่ยวกระหวัดประสานกับมือสองข้างของฮยอคแจเอาไว้เหนือหัว
มันช่างเป็นจูบยามเช้าที่ยาวนาน ชวนหมดลมหายใจได้ดีมากๆเลยล่ะ
เมื่อซีวอนเอาแต่ตักตวงความหวานจากริมฝีปากของฮยอคแจ จนเมื่อหนำใจแล้วจึงยอมถอนปากออกจากกัน
แต่ก็ยังไม่ลืมก้มลงจูบซับน้ำใสๆที่มุมปากให้ร่างบางอีกด้วย
ฮยอคแจหน้าแดงจนก่ำ ซีวอนมองภาพนั้นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ
เคะมันขึ้นไปทุกวัน!
“เอาอีก!” ฮยอคแจร้องบอก
“หืม?”
“จูบอีก”
ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ เอาแต่ร้องขอจูบเค้า เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ซีวอนถอนมือข้างหนึ่ง มาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดหน้าของฮยอคแจออก
“ไม่จูบแล้วล่ะ ปากเปื่อยหมดพอดี” ซีวอนยิ้มจนตาหยี
“งก! กูจะจูบอีก ริมฝีปากมึงเป็นของกูนะ!” ทำท่าจะงอแงแต่เช้าแล้วล่ะ
“จูบทำไมบ่อยจัง เป็นอะไรห๊ะ? ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ซีวอนถามที่ตัวเองกำลังสงสัยในใจออกไป
“ก็อยากจูบ เลยจะจูบ ไม่ได้รึไง! จะให้กูไปจูบกับคนอื่นหรอ?” ร่างบางทำหน้ามุ่ย
“มึงกล้ามั้ยล่ะ” ซีวอนหรี่ตามอง
แต่ร่างบางก็ยังเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ
“กล้า!”
“อยากเป็นศพใช่มั้ย ลีฮยอคแจ?” ทำเสียงเหี้ยมด้วย
“ก็มึงไม่ให้กูจูบง่ะ” ฮยอคแจยังเถียงข้างๆคูๆ
ซีวอนส่ายหัวเล็กน้อย แล้วผละตัวออกจากฮยอคแจ ก่อนจะไปนั่งพิงหัวเตียงเอาไว้
ฮยอคแจดิ้นไปดิ้นมาอย่างไม่พอใจ
“งกๆๆๆๆๆๆ!” ทุบหมอนระบายอารมณ์เพิ่มอีกต่างหาก
“เมะที่ไหนเค้าทำท่าแบบนั้นวะ” ซีวอนมองแล้วก็อดขำไม่ได้
“กูแมน! กูแมนในแบบของกูนี่ล่ะ แมนที่สุด!!!!”
“มานี่ดิ๊” ซีวอนส่งเสียงเรียก
“อะไร!”
“พูดให้มันดีๆ” ซีวอนขู่
“ฮึ่ย!!” ฮยอคแจฟึดฟัด แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่งบนเตียงโดยดี แล้วหันไปมองซีวอนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ก่อนแล้ว
“มานั่งนี่มา” ร่างสูงดึงแขนฮยอคแจให้ขยับตัวมานั่งใกล้ๆ
ก่อนจะจับเอวบางให้นั่งคร่อมขาหันหน้าเข้าหาตัวเอง
ฮยอคแจได้สบตาคมอีกแล้ว และหัวใจมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง
ไม่อยากสบตากับแม่งเลยโว้ย! ไอ้โคตรหล่อ
“พูดเพราะๆกับกูก่อนสิ แล้วเดี๋ยวกูจะให้จูบ” ร่างสูงบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ไอ้ควาย!” เพราะที่สุด
= “ =
“มึงมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง”
“ไอ้เชี่ย!” ยังคงเพราะเหมือนเดิม
“มึงหมดโอกาสแล้วล่ะ ลงไป” ซีวอนไล่
“ไม่ลง หน้าด้าน” ลอยหน้าลอยตาตอบอีกนะคนเรา
“งั้นก็พูดดีๆ กูจะนั่งนิ่งๆให้จูบจนพอใจเลย”
“มึงชอบหลอกกู กูไม่พูดหรอก”
“เอ๊า! สรุปจะเอาไม่เอา” ซีวอนเหล่มองเล็กน้อย
“กูต้องพูดว่าอะไรล่ะ!” ฮยอคแจทำเสียงฮึดฮัด
“เคะฮยอคแจ รักเมะซีวอนที่สุด” ร่างสูงดัดเสียงแหลมที่ชวนสยดสยองมากมาย
“มึงฝันไปเถอะ!”
“โอเค๊! ตามใจ” ซีวอนยักไหล่
“เอาคำอื่นไม่ได้หรอ” ร่างบางยังขอต่อรอง
“คำว่าอะไรล่ะ”
“กูรักมึงว่ะ” ฮยอคแจบอก
“ไม่ผ่าน จะโหดไปไหนเนี่ย”
“งั้น...ข้ารักเอ็ง”
“โห...หลุดยุคมารึไง”
“อ่า...ไม่รู้แล้วโว้ย!!! ไอ้เรื่องมาก” ฮยอคแจหมดความอดทนจนได้
“ก็ อด” ซีวอนสรุปใจความเรียบร้อย
“เคะฮยอคแจรักเมะซีวอน! รักมึงๆๆๆๆ เคะให้มึง! พอใจยัง” ร่างบางตะโกนลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆ โอ๋ๆ” ซีวอนเอามือลูบผมนิ่มของคนที่กำลังทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้
“กูแมนนะเว้ย T^T” น่าสงสารซะจริง พ่อคนแมน!
“เคะให้กูคนเดียวก็พอแล้ว” ซีวอนดีดหน้าผากไปหนึ่งที
“ตามสัญญาอยู่เฉยๆเลยมึง”
ซีวอนยิ้มบางๆ แล้ววางมือไว้ข้างลำตัวให้ร่างบางได้เห็น
“ตามสบาย...” กล่าวปิดท้าย
ฮยอคแจจึงใช้สองมือ ประคองใบหน้าหล่อบริเวณแก้ม และแนบริมฝีปากลงไป
ร่างบางก็ยังคงไม่ประสีประสาในเรื่องจูบเหมือนเดิม ถ้าไม่เอาปากแนบก็จะพยายามจะเข้าไปในโพรงปากของร่างสูง แต่ทำไม่เท่าไหร่ก็ต้องรีบผละออก เพราะหายใจไม่ทัน
ในขณะที่ซีวอนได้แต่นั่งนิ่งๆ ปล่อยให้ร่างบางได้สนุกกับริมฝีปากของตัวเอง
“งื๊อ...หายใจไม่ออก” ออกมาบ่นอีกแล้ว
“จูบเอาๆแบบนั้น จะไปหายใจทันได้ยังไงล่ะ” ซีวอนอดจะพูดออกมาไม่ได้
“ก็กูทำไม่เป็นนี่นา!” ฮยอคแจขึ้นเสียง
ซีวอนขยับตัวให้นั่งถนัดเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าสบตากับร่างบาง
“อ้าปากออกสิ” ซีวอนบอกเบาๆ จนร่างบางทำตาม
ร่างสูงจึงค่อยๆใช้ลิ้นหนาเข้าไปทักทาย พร้อมกับการแนบริมฝีปากร้อน มอบความรู้สึกดีๆให้ร่างบางได้รับรู้
ร่างบางกำเสื้อบริเวณไหล่ของซีวอนเอาไว้แน่น เหมือนว่าร่างกายกำลังไร้น้ำหนัก ล่องลอยไปไกลสู่ที่ไหนสักแห่ง
“อืม....อื้อ....อา.....” เสียงคราวระงม ดังออกมาจากทั้งสองเสียง บ่งบอกให้รู้ว่าต่างกำลังพอใจในกันและกันมากแค่ไหน
มือสองข้างของซีวอนที่วางข้างลำตัว เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบท้ายทอยและเอวของร่างบางแทน เพื่อให้สัมผัสมันแนบชิดกว่าเดิม
และเนิ่นนานจริงๆกว่าที่ริมฝีปากทั้งสองจะยอมผละออกจากกัน มือบางยังคงกำเสื้อร่างสูงเอาไว้แบบนั้น พร้อมกับไม่ยอมละสายตาไปไหน
ร่างสูงมองเข้าไปในดวงตาเรียว ก็พบกับความสับสนบางอย่างที่ซุกซ่อนเอาไว้อย่างดีโดยเจ้าของมัน
ฮยอคแจเองก็รู้สึกดีจริงๆ รู้สึกดีกับจูบนี้มากๆ
ซีวอนมองยังร่างเล็กๆที่นั่งทับตัวเองอยู่ แล้วก็เอ่ยอย่างขำๆออกมา
“นั่งท่านี้นี่เสี่ยงต่อการที่กูจะตบะแตกได้ง่ายๆเลยนะ”
“มึงจับกูนั่งเองนี่นา” ฮยอคแจเอนตัวไปข้างหน้าอิงกับไหล่หนาเอาไว้
ซีวอนเลยลูบหลังบางเบาๆ
“มึงรู้ตัวมั้ยว่าขี้อ้อนมากขึ้นนะ หมู่นี้น่ะ เป็นอะไร”
“กูขี้อ้อนหรอ?” เหมือนจะยังไม่รู้ตัว
“ฮะฮะ ไม่เลยมั้ง ที่ทำอยู่เนี่ย ไม่อ้อนเลย” ซีวอนพูดอย่างเอ็นดู อยากแมนจังเลยนะ ไอ้ตัวเล็กเอ๊ย
“มึงง่ะ...ชอบแกล้งกู” ร่างบางทำเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจ
“แต่กูก็แกล้งแค่มึงคนเดียวนะ”
“ซีวอน...ถ้าสมมติว่า...” ฮยอคแจเอ่ยถามเบาๆ
“ว่า?...”
“กูโดนคนอื่นเอาแล้ว....”
“ใคร?!” ซีวอนจับสองไหล่ของร่างบางออกมามองหน้าทันที
“กู...กูแค่ถามไว้เฉยๆ มึงอย่าจริงจังสิ” ฮยอคแจตกใจ
“มันไม่ใช่เรื่องที่เอาไว้ล้อเล่น กูเอาไอ้ห่านั่นตายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่” ซีวอนทำเสียงเครียด
“อืม...กูก็แค่ถาม คนที่คณะแม่งชอบมองกูแล้วลวนลามว่ะ” ฮยอคแจค่อยๆพูดเบาๆ เพราะรู้ดีว่าร่างสูงจะต้องโกรธมากๆแน่ๆ
“ใคร? มันทำอะไรมึงบ้าง” ซีวอนกำหมัดแน่นขึ้น
“มึง...อย่าไปทำอะไรแม่งเลย พ่อมันใหญ่ ก็แค่...ไม่มีอะไรมากหรอก”
“พ่อมันใหญ่แล้วไง กูว่าพ่อกูก็ไม่เล็กหรอกนะ พูดมามันทำอะไรมึงบ้าง” ซีวอนลูบผมนิ่มของคนที่ตัวเองกำลังสบตาอยู่
“มันชอบ...มาแตะสะโพกกูบ้าง จับมือกู พูดจาไรนี้ล่ะ มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลยนะ” ฮยอคแจกำลังรู้สึกกลัวซีวอนตอนนี้มากเลย
“มึงลุกดิ๊...กุจะไปฆ่าแม่ง!”
“กูอุตส่าห์เล่าให้มึงฟังนะ อย่าทำแบบนี้สิ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่...มันทำตั้งแต่เมื่อไหร่”
“รับน้อง...” ร่างบางพูดอ่อยๆ
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ!” ซีวอนเผลอตะคอก
O^O!
ฮยอคแจสะดุ้งด้วยความตกใจ
ร่างสูงเลยรู้ว่าพลาดซะแล้ว ต้องรีบเอนหัวคนตัวเล็กให้มาซบไหล่เค้าเหมือนเดิม
“ทำไมไม่บอกกู ถ้ามันทำมากกว่านั้น จะทำยังไงห๊ะ? ไม่กลัวเลยรึไง”
“กลัว...แต่กลัวมึงไปทำอะไรเค้า แล้วมันทำคืน มึงจะเจ็บตัว”
ซีวอนระบายยิ้มบางๆ
“ถ้าต้องปกป้องมึงน่ะ แลกด้วยชีวิตกูทั้งชีวิต...กูว่ามันก็คุ้ม”
“มึงทำกูอยากจะร้องไห้เลยนะ! มาทำซึ้งแต่เช้าทำไม” ฮยอคแจป้ายน้ำตาออกเบาๆ
“โหย ขี้แยอีกแล้ว...เมะเค้าไม่ร้องกันน้า” ร่างสูงเอ่ยล้อ
“ฮึกๆ...ก็มึง...มึงนั่นแหละ...พูดแบบนั้นทำไมล่ะ พูดเรื่องตายทำไม...ฮือๆ....” เป่าปี่แล้ว...
“กูไม่ยอมเป็นอะไรไปหรอก จนกว่าจะได้มึงเป็นเมียน่ะ” ซีวอนพยายามจะทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น
“งั้นกูจะไม่ให้มึงเอา”
“อ้าว....” งงเลยงานนี้
“ซีวอน....” ร่างบางร้องเรียกเบาๆ
“หืม?”
“ขออะไรหน่อยสิ อย่าโกรธนะ”
“บอกมาก่อน” ซีวอนขมวดคิ้ว มาเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้ จะต้องขออะไรแน่ๆเลย
“พูดก่อนว่าจะทำให้”
“เฮ้อ อื้มๆ กูจะทำให้”
“อีกสองวันน่ะ เราจะมีวันหยุดสองสามวันกัน ไปเที่ยวที่ไร่องุ่นของเรากันนะ”
ร่างบางหมายถึงไร่องุ่นที่ทั้งสองตระกูลได้ลงทุนสร้างร่วมกันให้เป็นของขวัญวันเกิดของฮยอคแจและซีวอนที่เกิดในเวลาไล่เลี่ยกัน
“แล้วไงต่อ?” ซีวอนคิดว่ามันไม่น่าจะจบแค่นี้
“พาทงเฮไปด้วย” นั่นไงล่ะ
“ไม่กลัวกูอาละวาดหรอ?” ซีวอนหรี่ตามอง
“กลัวมาก” ร่างบางทำเสียงอุบอิบ
ซีวอนมองแล้วก็นึกอย่างชั่งใจ
ยังไงไอ้เด็กแก้มบวมนั่นก็ไม่ยอมให้ทงเฮมาคนเดียวหรอก ตามใจบ้างคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“รับปากกูบ้างสิ” ซีวอนพูด
“อื้มๆๆๆๆ” นี่ก็รีบตกลงเลยแฮะ
“ไม่ให้นอนห้องเดียวกัน”
“รับปาก!”
“ห้ามกอด หอมแก้ม จูบกัน”
“แน่นอน!”
“ห้ามจับมือกัน”
“นิดนึงนะ...น้า.....” แค่ข้อนี้ขออ้อนหน่อยแล้วกัน
“อย่าให้มันมากก็แล้วกัน”
“อื้ม ^O^”
“เวลาจะขออะไรกูนี่ ทำตัวน่ารักเชียวนะมึง” ซีวอนบีบจมูกเล็กนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ทำเสียงโหดมึงก็ไม่ให้อ่าสิ” ร่างบางยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์
“มีอะไรบ้างที่มึงขอกูแล้วกูไม่ให้น่ะ”
“ไม่มี” ตอบอย่างหน้าชื่นตาบาน
“ก็นั่นล่ะ เฮ้อ...พลาดแล้วกู” ซีวอนส่ายหัว
“ไปอาบน้ำกันเถอะ บ่ายนี้จะต้องไปหาทงเฮที่บ้านกัน” ฮยอคแจบอก
“เฮ้ๆๆ นี่มันอยู่นอกเหนือข้อตกลงระหว่างเรานะ” ซีวอนเบิกตากว้าง
“ก็มึงพูดเองว่าไม่มีอะไรที่กูขอแล้วมึงไม่ให้ นี่ไง กูขอให้มึงไปบ้านทงเฮกับกู” ร่างบางกอดอก
ซีวอนล่ะอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขประโยคสนทนาจริงๆเลย
“ไปอาบน้ำกันนะ!” ร่างบางร้องเรียก
“เออไปอาบกัน” ซีวอนพูดก่อนจะโอบเอวร่างบางไว้ แล้วลุกขึ้นยืน อุ้มร่างบางเอาไว้
“เหวอ! มันสูง ฮ่าๆๆ” ฮยอคแจกอดร่างสูงเอาไว้แน่น
“ไอ้ตัวดีมานี่เลย...จะจับกดน้ำซะให้” ซีวอนพูดอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฮ่าๆๆ ไม่เอา! อ๊าก...ไอ้วอน อย่าแก้ผ้ากู ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะแห่งความสุขเล็กลอดออกมาจากห้องน้ำนั้น
มันพัฒนาไปอีกขึ้นแล้วใช่มั้ย? ความสัมพันนี้
มันกำลังจะก้าวผ่านคำว่าเพื่อนไปใช่มั้ย?
******************************************************
วอนฮยอคกันอีกสักตอน...ไรเตอร์เริ่มเวิ่นเว้อกับคู่นี้ล่ะ น่ารักไปมั้ย?
ระหว่างที่รอวิวถึงร้อยก็มานั่งอ่านทวนๆๆๆ >///< ชอบทำหน้าแบบนี้อ่ะ
ผิดมั้ยถ้าจะคลั่งฟิคตัวเอง? ฮ่าๆๆๆ แต่งสนองนี๊ดส์ตัวเองมากมายเหอะ
ตอนหน้าขอใบ้นิดนึงนะ เค้าเรียกอะไรนะ? สปอยด์ป้ะ? (ไม่รู้จักง่ะ)
จะทำยังไงน้อ เมื่อ 4P กลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง พ่วงด้วยนายเด็กข้างบ้านชเว มินโฮ!
ต่อขอประกาศอะไรสักนิดนะ ขอปรับจากวิว 100 เป็นสองร้อยนะจ๊ะ
มีหลายสาเหตุ และหลักๆคือ ไรเตอร์สุขภาพย่ำแย่ถึงขีดสุด ="=
ไว้ว่างๆจะมาสาธยายให้ฟังนะว่า 24ชม.ของสวนจีนทำอะไรบ้าง
แต่ว่าวันนี้ พอแต่งเสร็จหลับไปเลยหน้าโน๊ตบุ๊คกะนอนสักสิบห้านาที เผลอนอนตอนเย็นไปชม.นึง
ตื่นขึ้นมานี่ลุกปุ๊บ ล้มฟุบไปกับที่นอนเลย แต่งฟิคแบบเช้าแต่ง เย็นอัพมาทั้งอาทิตย์แล้ว
มีคนแนะนำเหมือนกันว่าให้ไปหาวิตามินมากิน ฮะฮะ ชอบลืมกินทุกทีเลย
หวังว่าคนอ่านทุกๆคนจะเข้ากันน้า อย่าโกรธจีนนะ T^T อยากอัพวันละสองสามตอนเลยล่ะ
แต่ร่างกายมันไม่อำนวยยยยย ฮือๆ TOT รีดเดอร์ทุกๆคนห้ามป่วยน้า มันเป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆจริงๆ
ปล.อีกสักครั้ง ใครมีความสามารถด้านโฟโต้ชอปเจ๋งๆมั่ง บอกๆกันไว้บ้างเน้อ จะติดต่อให้ทำปกฟิคให้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่วอนทนไม่กดฮยอกแจได้ไงงะะะะะะะะะ
มันหวานมากกกกก
ไม่ไหวล้าววว เค้าไม่ไหวจริงๆนะเนี่ย น่ารักไปแล้ววว
มันจะต้องก้าวข้ามผ่านคำว่าเพื่อนไปให้ได้ !!
วอนสู้ๆ ข้ารักเอง ?? 55555
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ซีวอนทั้งรัก ทั้งหวงได้ไง
ขออะไรก็ให้หมดไม่มีขัด จริงมั๊ยฮยอกแจ
น่ารักไม่ไหนเนี่ย
น่ารักอ่ะ -//////- เขิน *ลอยละลิ่ว*
ฮ่าฮ่า อ้อนตลอดอ่ะ น่ารักโคตรรรรรรรรรร
แบบนี้วอนไปไหนไม่รอดจริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักจริงๆ
>_____________<
ฮยอกขี้อ้อนจัง
ใครจะไม่ใจอ่อน
ไม่ใช่เพื่อนแล้วเนี่ย
เลยไปไกลแล้ววววววว
แต่ปล่อยเขาปาย
เขารักกัน
อิจฉาเฟ้ย[หลายรอบแล้วนะ]
หวานจริงๆแหละคู่นี้
แต่ก็ฮาอะ
เพื่อนกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้ร้อกกกก ><
เอามันอีกตอน ฮ่าๆ
จากวอนซินเริ่มวอนจะแปลเปลี่ยนเป็นวอนฮยอกซะและ-..-
วอนฮยอกซึมซับฮ่าาา
ข้ารักเอ๊ง-O-'หวานตรงไหน?
555
กรี๊ดดดอีกครั้ง วอนเค้าสอนให้จูบ.......... (เค้าก็ไม่ได้สอนแกอีกนั่นแหละ = =" )
กรี๊ดดซ้ำๆ วอนเค้าปกป้องงงง (ถ้าเป็นแกเค้าคงปล่อยให้ตายยยย)
และกรี๊ดดดสุดท้ายยยย เค้าจะก้าวผ่านความเป็นเพื่อนกันไปแล้วววววววววว
ปล้ำปลา. ฮยอกเอ๊ยแมนสุดๆเลยลูก ^^